The evil

Είναι μια αόρατη δύναμη που λυσσάει να βγεί και να αναβλύσει σαν κύμα από ορμητικό ποταμό και υπό όρους και κατάλληλες συνθήκες αν είναι ελεγχόμενη γίνεται δημιουργική και ζωογόνος, αν όμως την περιορίσεις την αποδιώξεις ή την υποτιμήσεις γυρίζει από την πίσω πόρτα σαν κάτι "κακό" και άρρωστο να βρεί διέξοδο.
Κρύβεται σε σκοτεινές γωνιές, έχει τερατώδη μορφή και πολλές φορές εσωτερικεύεται στον άνθρωπο τον μαραίνει και τον εξαθλιώνει.Σ' αυτή τη μιζέρια ο άνθρωπος πολλές φορές δίνει μεγαλοπρεπή ονόματα όπως αρετή, τιμή, ηθική...και το γεγονός ότι αυτές οι λέξεις έχουν καταλήξει να έχουν διφορούμενη έννοια σημαίνει ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να είναι καλός και σωστός και κατορθώνει το αντίθετο.Το πως έχει διαστρέψει αυτές τις έννοιες το περιγράφει πολύ καλά ο Ράϊχ στο: "Ακου ανθρωπάκο" και στη "δολοφονία του Χριστού".
Σε ακραίες καταστάσεις μετασχηματίζεται σε τύψεις συνείδησης, αυτομαστίγωση,νεύρωση...Το άγριο αυτό "πράγμα" που φωλιάζει μέσα μας ζητάει πληρωμή και σκάει μύτη ανά πάσα στιγμή σε μια κουβέντα,μια κίνηση,μια περίεργη ματιά, σκάβει μέσα μας, υπονομεύει τον ψυχικό μας κόσμο και ανατρέπει δεσμούς και ισορροπίες : είναι το πραγματικό φανταστικό, είναι το φανταστικό πραγματικό και ποιά η συμβολική σημασία του ?
Οι αρχαίοι είχαν καταλάβει την αξία του και το είχαν λατρέψει σαν θεότητα το συνέδεαν δε με ιδιαίτερη πρακτική τον διονυσιασμό, που είχε να κάνει με ξέφρενες οργιαστικές τελετές και γιορτές τόσο παραστατικά δοσμένες σε αμφορείς.Αυτές οι τελετές ήταν ουσιαστικά αναγκαίες για την ισορροπία μιας κλειστής κοινωνίας και έλκουν την καταγωγή τους από ακόμη πιο παλιές σχεδόν πρωτόγονες, όπου ο μάγος της φυλής έπεφτε σε έκσταση και ερχόταν σε επικοινωνία με πνεύματα που είχαν σωτήρια αλλά και καταστροφική δύναμη.Μαγείες, θαύματα, μεταφυσικές δοξασίες έχουν μπλεχτεί σαν κουβάρι με τον απλό στοιχειώδη πόθο του ανθρώπου να γίνει ένα με τον άλλον, να μεταλλάξει την αγωνία του θανάτου με το σωτήριο επαναλαμβανόμενο κύμα της αναβλυζουσας ζωής που ζητάει να αναπαραχθεί !!!
Ο Freud την ονόμασε libido, ο Ράϊχ την είπε οργόνη, ο Λακάν juissance και τη συνέδεσε με τη γλώσσα...
Η μουσική και πιο πολύ η ροκ εμπνέεται και έχει σαν αιτία αυτή τη δύναμη.Απ' αυτή την άποψη ο ρόλος της είναι λυτρωτικός και σωτήριος καθώς αυτό που κάνει είναι ότι καθιστά κεντρικες μορφές τους καλλιτέχνες, ανθρώπους δηλαδή που διαχειρίζονται την εσωτερικότητά τους πιο εύκολα απ' τους άλλους από τη μια και από την άλλη δείχνουν στους υπόλοιπους κάποιους τρόπους (περάσματα) ώστε να κάνουν κι αυτοί το ίδιο.