Ο άνθρωπος κι η θάλασσα

Ο άνθρωπος κι η θάλασσα

Πάντα τη θάλασσα, άνθρωπε λεύτερε, θ' αγαπάς!
Αυτή είν' ο καθρέπτης σου΄ κοιτάζεις τους βυθούς σου
στο κύλισμα τ' ατέλειωτο του κύματος, κι ο νούς σου
κλείνει κι αυτός την πίκρα της αβύσσου, της βαθιάς.

Σ' αρέσει να βυθίζεσαι στο πέλαο που σου μοιάζει΄
να κλείσεις στην αγκάλη σου θες τον ωκεανό,
και της καρδιάς σου η τρικυμιά καμιά φορά ησυχάζει,
τον άγριο του κι αδάμαστο ακούοντας στεναγμό.

Είστε κι οι δυό σας σκοτεινοί κι απόκρυφοι΄ κανείς,
ω άνθρωπε, δε μέτρησε την άπατη άβυσσό σου΄
κανείς δεν ξέρει, ω θάλασσα, τον πλούτο τον κρυφό σου,
τόσο με ζήλια κρύβετε τα μυστικά σας σεις!

Κι όμως, να που αναρίθμητους αιώνες στη ζωή
ο ένας τον άλλον άφοβα κι ανήλεα πολεμάτε,
τόσο κι οι δυό σας τη σφαγή, το θάνατο αγαπάτε,
ω πολέμαρχοι αιώνιοι, ω αμείλικτοι αδερφοί!

Σαρλ Μπωντλαίρ, "τα άνθη του κακού" (1857), (μετφρ.Σημηριώτης Γιώργης)