Φρυσίρα, άσπρο-μαύρο

Στέφανος Δασκαλάκης, ακουαρέλα,1996




Ασπασία Κρυσταλά, μελάνι σε χαρτί, 2009




Εδουάρδος Σακαγιάν, μελάνι σε χαρτί, 1988.




Valerio Adami,κάρβουνο, 1995




Βασίλης Πούλιος, κάρβουνο, 2010




Αθανάσιος Μακρής, κάρβουνο, 1995.




Antonio Segui, κάρβουνο σε χαρτί, 1980




Μπήτσικας Ξενοφών, κάρβουνο 1995.




Μπελτέκος Παναγιώτης, κάρβουνο,2010



Η έκθεση ζωγραφικής-σχεδίου στο μουσείο Φρυσίρα αυτή την περίοδο, επικεντρώνεται σε καμμιά εκατοστή ασπρόμαυρα έργα με μελάνι,κάρβουνο,μολύβι κ.λ.π. νεώτερων κυρίως ελλήνων αλλά και ξένων καλλιτεχνών και σου αφήνει στο τέλος μια γλυκειά μελαγχολία !
Το ασπρόμαυρο έργο είναι έτσι από τη φύση του: λιτό, καταθλιπτικό με μια παράξενη γοητεία.Πολλά έργα έχουν γίνει σε μια στιγμή (με κάρβουνο για παράδειγμα) άλλα όμως θα χρειάζονταν μήνες αφού συντίθενται από strokes μελανιού.Για αιώνες τα ασπρόμαυρα θεωρούνταν προσχέδια και μη ολοκληρωμένη τέχνη, όταν όμως επεκτάθηκε η τυπογραφία και άρχισε ο κόσμος να αντιλαμβάνεται την αφαίρεση και την αμεσότητα τότε αναδείχτηκε και η ασπρόμαυρη τέχνη.Στην εποχή του έγχρωμου, του πολυσύνθετου τι δουλειά έχουν οι ασπρόμαυρες συνθέσεις ? Η απάντηση είναι: ότι δουλειά έχουν και οι ασπρόμαυρες ταινίες,οι μπαλάντες στην μουσική, οι θεατρικές παραστάσεις για ένα ρόλο...Δηλ τέχνη με απλά μέσα.Εφυγα απ' το μουσείο με ένα αίσθημα πληρότητας και με μια πίστη ισχυροποιημένη ότι η τέχνη δεν χρειάζεται ακρότητες και δήθεν πρωτοτυπίες για να είναι καίρια, άμεση και αναγκαία !