Παύει το φως εκεί που ο ήλιος δε φωτίζει

Παύει το φως εκεί που ο ήλιος δε φωτίζει'
εκεί που θάλασσα δεν κυματίζει,
παλίρροιες φουσκώνουν πέλαγο την καρδιά'
όσα απ' το φως και του φωτός, φαντάσματα έκπτωτα,
κεφάλια λαμπυρίδες παρελαύνουν προς τη σάρκα,
όπου η σάρκα κόκαλα δεν καταστρώνει.

Κηροπήγιο στους μηρούς
ζεσταίνει νιάτα και σπορά, καίει τους σπόρους της φθοράς'
εκεί που ο σπόρος δε σαλεύει,
καρπός ανθρώπινος μεστώνει μες στ' αστέρια,
σαν σύκο φωτεινός'
εκεί που μήποτε κερί, το κηροπήγιο λύνει τα μαλλιά του.

Παύει η αυγή πίσω απ' τα μάτια'
από τον πόλο του κρανίου, στον πόλο του ποδιού,
αίμα ανεμόδαρτο σαν θάλασσα ορμάει'
άφραχτοι,ξέλυτοι οι κρουνοί των ουρανών
γεμίζουν άκρη σ' άκρη το ραβδίο,
χαμογελούν προφητικά και να: το λάδι των δακρύων.

Νύχτα γυρίζει μες τις κόγχες των ματιών,
πίσσα φεγγάρι σκοτεινό, το περιθώριο των σφαιρών'
το κόκκαλο η μέρα καταυγάζει'
εκεί που κρύο μήποτε, κατάσαρκα μελτέμια
ξεκουμπώνουν τους μανδύες του χειμώνα'
κρέμεται από τα βλέφαρα της άνοιξης μεμβράνη.

Ντύλαν Τόμας, "το χρώμα της λαλιάς" (1934-53)(μετφ.Γιώργου Μπλάνα)