Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Γώγος Μπακόλας



Εκανε "καπάκια" με τους Τούρκους και πρόδωσε τους υπόλοιπους στη μάχη του Πέτα όπου σφαγιάσθηκαν κανονικά 600 φιλέλληνες που δοκίμασαν να φτιάξουν τον πρώτο τακτικό στρατό της Ελλάδας. Αυτά διατείνεται σε εβδομαδιαία ιστορική εκπομπή, αρκετά αιρετική η αλήθεια, γνωστός τηλεοπτικός σταθμός.
Ποιά είναι η αλήθεια και ποιό το ψέμα ?
Η ιστορία του Ελληνικού Εθνους γράφει τα εξής : Οπως φαίνεται από το γράμμα του Μαυροκορδάτου προς τον Κανακάρη (που ας σημειωθεί προέρχεται από το "Μυστικό Πρωτόκολλό" του της περιόδου Ιουλίου 1822-Ιανουαρίου 1823) ο Φαναριώτης πολιτικός δεν επιρρίπτει στον Μπακόλα την ευθύνη και οπωσδήποτε δεν τον θεωρεί προδότη. Ειχε τότε δημιουργηθή η γνώμη ότι υπεύθυνος για την καταστροφή ήταν ο παλαιός αρματολός του Ραδοβιζίου Γώγος που διευκόλυνε, δήθεν, τους Τούρκους να περάσουν προς την κορυφή του λόφου. Την άποψη αυτή συμμερίσθηκαν μερικοί από τους ιστοριογράφους του Αγώνος. Ο Τρικούπης δεν φαίνεται να πιστεύη ότι ο Μπακόλας υπήρξε προδότης στη μάχη του Πέτα και επισημαίνει το γεγονός ότι μετά τον αιφνιδιασμό που υπέστη πολέμησε σκληρά με τους άνδρες του εναντίον των Τούρκων.
Οπωσδήποτε ο Μπακόλας,όταν μετά την καταστροφή πληροφορήθηκε τις κατηγορίες που κυκλοφορούσαν εναντίον του, συναντήθηκε με τον Μαυροκορδάτο, ο οποίος, όπως φαίνεται και από το απόσπασμα της επιστολής του που παραθέσαμε, τον θεώρησε αθώο. Αδυνατώντας όμως ο Γώγος να μείνη σε ένα κόσμο που τον περιφρονούσε και τον μείωνε , απομονώθηκε για ένα διάστημα από τους άλλους και τελικά έλαβε τη δραματική απόφαση -ανεξήγητη και οπωσδήποτε κατακριτέα- να συμβιβασθή με τους Τούρκους και να τους υπηρετήση ως το τέλος της ζωής του. Αυτή του η ενέργεια ενίσχυσε την εντύπωση που είχε δημιουργηθεί την ημέρα της μάχης.
Αλλά η συντριβή των φιλελλήνων και των Ελλήνων στο Πέτα υπήρξε συνέπεια σειράς παραλείψεων και αμελειών. Η αναμφισβήτητη γενναιότητα των φιλελλήνων δεν ήταν αρκετή για τις συνθήκες του πολέμου, όπως είχαν διαμορφωθή στο Πέτα. Η έλλειψη συντονισμού των επιχειρήσεων ήταν επίσης σοβαρός λόγος της ήττας. Αυστηρότατος κριτής του Μαυροκορδάτου ο Σπηλιάδης, τον κατηγορεί γιατί τις ώρες εκείνες βρισκόταν ασφαλισμένος μακριά, στη Λαγκάδα : " Οτε οι ανδρείοι εκείνοι κατεκόπτοντο, μετά των Ελλήνων πολεμούντες τους Τούρκους, ο αρχηγός ήτο μακράν του πεδίου της μάχης, κατά μίμησιν των πλειοτέρων ολιγαρχικών, οίτινες, αν και στρατηγών φέροντες δίπλωμα, αφίστανται πάντοτε σχεδόν πόρρω των μαχών, και τινες έχουσιν ετοίμους τους ίππους των δια να φύγωσιν, άν οι στρατιώται των υπ' άλλων διοικούμενοι ηττηθώσι".
Επίσης χαρακτηριστικά είναι τα όσα γράφει για την ήττα των Ελλήνων στο Πέτα ο Βυζάντιος που ανήκει στην παράταξη, όσων πίστεψαν στην προδοσία του Μπακόλα. "Τοιαύτη εστάθη εκ προοιμίων η τύχη του σώματος τούτου του τακτικού συντάγματος του οποίου μόλις σχηματισθέντος το εν τρίτον έγινε παρανάλωμα της πλέον αισχράς προδοσίας, ήτις έβλαψε καιρίως τα ελληνικά πράγματα' καθότι η καλή έκβασις της μάχης ταύτης ήθελεν επιφέρει την άλωσιν της Αρτης, και ήθελεν ανοίξει μεταξύ της Ελλάδας και του Σουλίου τη συγκοινωνίαν' σχέδιον του οποίου αι ωφέλειαι ήσαν φανερώταται, αν ήθελεν ευδοκιμήσει".
Και ο στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του: Ολοι οι αρχηγοί, οπούταν εκείνη την ημέρα εκεί, και οι στρατιώτες κάμαν τα χρέη τους. Λαμπρύνεται και δοξάζεται ο μακαρίτης Γώγος. Χάριτες του χρωστάγει η πατρίς' ως λιοντάρι πολεμούσε και ως φιλόσοφος οδηγούσε. Και ανάστησε την πατρίδα εκείνη την ημέρα."(Δεν εννοεί βέβαια τη μάχη του Πέτα).
Και αλλού : "Αφού ο Γώγος σύναξε τους νυκοκυραίγους και μίλησε και ακολούθησαν την εργασίαν του ο καθείς, έγραψε και εις το Σούλι, οπούταν του Αλήπασσα ασκέρια, Αρβανίτες, σύμφωνα με του Σουλιώτες και λέγαμεν όλοι ότι δουλεύομεν να βγάλωμεν τον δίκαιον Αλήπασσα (και αν έβγαινε αυτός ο σκύλος, ήμαστε χαμένοι, ότι όλη την Εταιρίαν μας την ήξερε, ότι την πρόδωσε ένας Εφτανήσιος), τόδειξε όλα τα έγγραφα και όρκον, κι αυτός τάστειλε του ίδιου Σουλτάνου και του έλεγε να τον συγχωρέση, ότι θα κιντυνέψη το βασίλειόν του, και αυτός να διαλύση όλα αυτά, να δώση νιζάμι.
Αφού έγραψε ο Γώγος 'σ το Σούλι, ήρθε ο Αγο Βάσιαρης, ο αρχιστράτηγος του Αλήπασα, πολλά φρόνιμος και γενναίος, ήρθε με πολλούς αξιωματικούς, και Σουλιώτες ο Νότη Μπότζαρης, Νάση Φωτομάρας, Μάρκο Μπότζαρης και άλλοι αξιωματικοί.Του Μάρκου τον πατέρα τον είχε σκοτώση ο Γώγος εις την Αρτα- τον έβαλε ο Αλήπασας- και είχαν όχτρια με τον Γώγον. Οταν ήρθε εις το Πέτα φιλήθηκαν με τον Γώγον αυτός και ο Νότης και είπαν '"Ο,τι είχε γίνη τότε και σκότωσες τον άνθρωπό μας, σ' έβαλε ο τύραγνος.Αυτά τώρα αλησμονήθηκαν και εις το εξής είμαστε φίλοι και αδελφοί. Και να τηράξωμεν το έργον τούτο".

Ο Κυριάκος Σιμόπουλος *Ιδεολογία και Αξιοπιστία του Μακρυγιάννη* λέει τα εξής : Ο γνήσια λαϊκός ψυχισμός του Μακρυγιάννη, το κάλλος του απροσποίητου και πηγαίου, το στηλιτευτικό ύφος του αδιάφθορου, η φήμη του ευαγγελιστή της αρετής και του πατριωτισμού, έχουν περιβάλλει το έργο του με τέτοια αίγλη που αντιστέκεται σε κάθε αμφισβήτηση και δυσχεραίνει την ψύχραιμη ανατομία και αποτίμηση, δημιουργώντας ακόμα και συναισθηματικές αναστολές.

Ο Μακρυγιάννης είναι ειλικρινής αλλά όχι αντικειμενικός, αυθόρμητος αλλά όχι πάντοτε αξιόπιστος, ακέραιος αλλά όχι ανεπηρέαστος. Υπάρχει παρρησία και αρετή αλλά συχνά όχι φερεγγυότητα. Δίνει παραστατικά την ατμόσφαιρα αλλά όχι το ακριβές περίγραμμα, προσφέρει μια εκδοχή του γεγονότος, με τη δική του όραση, αλλά όχι το αυθεντικό γεγονός. Ο Μακρυγιάννης γράφει μαχόμενος και δημηγορώντας.

Η συμμετοχή του στο διχασμό και μάλιστα στις ένοπλες αιματηρές συγκρούσεις δεν επιτρέπει νηφαλιότητα. Ο ίδιος ωστόσο ορκίζεται πως θα αποκαλύψει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. ….Αν είμαι τίμιος άνθρωπος, θέλω γράψει την αλήθεια, καθώς έγιναν τα πράγματα οπού θα σημειώσω. Εγώ την αλήθεια θα την ειπώ γυμνή……. Πιστεύει πως γράφει ιστορία και όχι απομνημονεύματα, ό ίδιος άλλωστε αποκαλεί *ιστορικόν* τα χειρόγραφα του.

Για τον Μακρυγιάννη, πρότυπο του πατριωτισμού, της ανδρείας και της τιμής ήταν ο οπλαρχηγός της Άρτας Γώγος Μπακόλας, ο πρώτος δάσκαλος του στα άρματα. Χάριτες του χρωστάει η πατρίς έλεγε, τίμιος άνθρωπος και γενναίος πατριώτης και αγαθός. Αλλά δεν σημειώνει πουθενά ότι ο πραγματικά ανδρείος Γώγος Μπακόλας προσχώρησε στους Τούρκους ύστερα από την καταστροφή του Πέτα και, όπως γράφει ο Τρικούπης, *ως Τούρκος έκτοτε διέμεινε μέχρι τέλους της ζωής του*.

Το μένος του στρέφεται ιδιαιτέρως εναντίον των Κολοκοτρωναίων. Ήταν αντίπαλοι στον εμφύλιο πόλεμο, σκοτώθηκε κι ένας γιός του Κολοκοτρώνη, πρωταγωνιστής ο Μακρυγιάννης σ’ εκείνη την αδελφοκτόνο διαμάχη. Ευδιάκριτη στη σκληρή πολεμική του η προσωπική εμπάθεια που παρασύρεται ακόμα και σε υπερβολές ή ανακρίβειες. Κατηγορεί τον Κολοκοτρώνη ότι αγωνιζόταν με επαίσχυντα μέσα για να περιορισθούν τα σύνορα της Ελλάδος στη Πελοπόννησο. Τον κατηγορεί και για πλουτισμό.

Με όλο που γράφει τις αναμνήσεις του χρόνια πολλά ύστερα από τα γεγονότα, δεν μπορεί να τα αντικρούσει με νηφαλιότητα. Ούτε υποψία αυτοελέγχου, πουθενά ενδοιασμός, ούτε ίχνος μεταμέλειας. Ρίχτηκε στο πόλεμο με ορμή και λύσσα, απαράλλαχτα όπως πολέμησε τους Τούρκους. Χειρότερα ακόμα. Με αγριότερο μίσος και κυρίως με καταφρόνηση. Στους Τούρκους αναγνωρίζει ανδρεία και περηφάνεια, στους αδελφούς, τους χθεσινούς συντρόφους και τώρα θανάσιμους εχθρούς, όχι. Όλοι δειλοί και ανάξιοι. Ο Νικηταράς, οι Κολοκοτρωναίοι, οι Αρκαδιανοί. Είναι επιλήσμων, εμπαθής και άδικος. Αναφέρεται στο φόνο του γιού του Θ. Κολοκοτρώνη κατά τον εμφύλιο και σχολιάζει με απροσδόκητη εμπάθεια, πως αυτό είναι το αίμα το Κολοκοτρωνέικο που χύθηκε για τη λευτεριά της Ελλάδος. Για τους φημισμένους πολεμιστές της Αρκαδιάς που τον πολέμησαν, γράφει πως όλα – όλα τα κατορθώματα τους ήταν που σκότωσαν *δυό ψωροτούρκους ντόπιους*.

Οι νίκες του στον εμφύλιο περιγράφονται με θριαμβευτική αυταρέσκεια, αλαζονεία και αγαλλίαση. Και επιλέγει με καυχησιά *τότε η διοίκηση και το Βουλευτικόν μ’ έκαμαν αντιστράτηγον και μου χάρισαν κι ένα άλογον*. Ωστόσο, ο εμφυλιοπολεμικός παροξυσμός του Μακρυγιάννη, οι αποχαλινωτικοί πανηγυρισμοί για τους αδελφοκτόνους άθλους του έχουν ένα ψυχολογικό υπόβαθρο. Την εσωτερική ανάγκη να δικαιωθεί για την προσωπική του εμπλοκή. Γράφει και ξαναγράφει πως παρακινήθηκε από πατριωτισμό.

Άπειρος ο Μακρυγιάννης, χρηστός και φιλότιμος, συνεπής αγωνιστής και αγνός πατριώτης, παρασύρθηκε στον χείμαρρο του εμφυλίου πολέμου. Ο φανατισμός, οι προκαταλήψεις και τα προσωπικά παθήματα σκοτίζουν την κρίση του όταν αναφέρεται στα αίτια του αδελφοσπαραγμού. Αλλά το σκηνικό, τα περιστατικά, οι λεπτομέρειες, οι προσωπικές εμπειρίες, οι σκηνές βίας και απανθρωπιάς είναι στοιχεία αυθεντικά και εικονογραφούνται με αυθορμητισμό και ειλικρίνεια. Έχουν μάλιστα γνησιότητα ιστορικής πηγής οι μαρτυρίες της τραγωδίας του εμφυλίου πολέμου επειδή η πολιτική διχόνοια κορυφώνεται τη στιγμή ακριβώς που η αρμάδα του Ιμπραήμ ζυγώνει στις ακτές του Μωριά.

Δεν έχουν περάσει ούτε διακόσια χρόνια ακόμη και αυτό το κουβάρι από συμμαχίες, αλισβερίσια, προδοσίες,συμμαχίες, εμφυλίους παραμένει αξεδιάλυτο. Τι σήμαινε γι αυτούς τους ανθρώπους πατρίδα, τι σήμαινε τιμή, ανδρεία,έθνος, έλληνες, τι σήμαινε προσωπικό συμφέρον και τι εθνικό ? τη μια στιγμή πολεμούσαν σαν λιοντάρια και την άλλη υποχωρούσαν σαν λαγοί, κάναν "καπάκια" με τους Τούρκους ήταν μισθοφόροι του Αλή Πασά και σκοτωνόντουσαν μεταξύ τους, από τη μια δίναν όρκους στο ευαγγέλιο και απ' την άλλη κλέβανε περιουσίες. Πολεμούσαν πότε για τη πατρίδα αλλά και πότε για πληρωμή των ανδρών τους. Υπήρχε βέβαια και η "μπέσα" το φιλότιμο και όλοι ανεξαιρέτως θέλανε τη λευτεριά όμως ο καθένας είχε τη δική του γνώμη για το τι μπορεί να κάνει κάποιος τη λευτεριά !

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

τραγική ειρωνία



τη γελοιογραφία αυτή τη δημοσίευσα σ' ένα τεύχος του ιστορικού "αντί" περίπου το '93.
Πόσο επίκαιρη είναι ακόμη σήμερα !
Το πρωϊ πήγα σ'ένα φωτογραφείο να βγάλω κάτι φωτοτυπίες και εκεί που περίμενα μπήκε μέσα ένα παλληκάρι και ζητούσε να βγάλει φωτογραφία διαβατηρίου-ταυτότητας ή κάτι τέτοιο.Σε μια στιγμή πήρε τ' αυτί μου ότι ήθελε να βγάλει διαβατήριο για να πάει Νορβηγία.Δεν εξηγείται διαφορετικά, έψαχνε κοινό να μιλήσει ή να πει το πόνο του κάπου τέλος πάντων: "Τι να κάνω εδώ ? έχω δυό πτυχία και δεν μπορώ να βρώ δουλειά.Λένε ότι αυτή η κατάσταση θα τελειώσει το 2013 όμως κοροϊδεύουνε τον κόσμο γιατί τι να το κάνεις να ζείς εδώ με τετρακόσια ευρώ ?
Αλλά ας όψονται οι τρακόσιοι αυτοί φταίνε για όλα ! Να φανταστείς έχουν ψηφίσει νόμο που τους παρέχει ασυλία για οποιαδήποτε παράνομη πράξη διώκονται, ενώ στην Αγγλία κάποιος πολιτικός μπήκε μέσα για οκτώ χιλιάδες λίρες μόνο".
-Ναι αλλά και στο εξωτερικό υπάρχουν πράξεις διαφθοράς.
-Οχι τόσο όπως εδώ.Εδώ βλέπεις τα παίρνουν από τους δρόμους, απ' τα έργα από παντού.
Η μόνη λύση είναι να αναλάβουν την κατάσταση στα χέρια τους νέοι άνθρωποι...
Μας έχουν μπερδέψει με την ιστορία του 21 δεν ξέρεις τι πράγμα είναι αλήθεια και τι ψέμα, άλλα λέει ο ένας, άλλα λέει ο άλλος.Μπορείς να μου πεις ποιός ελέγχει κάποιον που γράφει κάτι? άν είναι έγκυρο ?

Και προβληματίζομαι εγώ τώρα : Ενας νέος άνθρωπος που ζεί στην ωραιότερη κατά πολλούς χώρα της Ευρώπης, τι απελπισία πρέπει να νοιώθει για ν' αφήσει την οικογένειά του, τους φίλους του, τη γειτονιά του και να τρέχει στα Μπούντενσμπουργκ, Γκέντενμποργκ για να βρεί τη τύχη του μέσα στη μοναξιά,την αποξένωση, την πλήξη της ζοφερής ζωής μιάς βόρειας χώρας. Και δε λέω, νέος είναι διψάει για εμπειρίες, ότι μαθαίνει και ότι ζεί ευπρόσδεκτο είναι και δεν ξέρεις μπορεί να του αρέσει κι όλας και να μην θέλει να γυρίσει, όμως είναι το γαμώτο που σε τρώει να λές ότι μορφώθηκα, σπούδασα, ωρίμασα και είμαι σε θέση να δώσω κάτι παραπάνω στην πατρίδα μου και να μου δώσει κι αυτή κάτι με τη σειρά της, ώστε μαζί να φυτέψουμε ένα δένδρο να φτιάξουμε ένα σπίτι στην Ελλάδα κι όμως αυτή σε διώχνει.Και γιατί το κάνει αυτό ? Επειδή οι Ευρωπαίοι κάποια στιγμή αποφάσισαν ότι δεν αγοράζουν ομόλογα για να ξεπληρωθεί το δάνειο.Τι λείπει σ' αυτή τη χώρα για να θρέψει τα λίγα παιδιά που γεννιώνται, να τους δώσει μια δουλειά ? Και χωράφια έχει και ορυκτό πλούτο έχει και θάλασσα.Αλλο να φεύγει κάποιος για να κάνει περιουσία και άλλο για λόγους απλής επιβίωσης....

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Απόγνωση



Ο Ταρκόφσκι στη "νοσταλγία" είχε χρησιμοποιήσει την αυτοπυρπόληση όχι τόσο για το συμβολισμό της αλλά για να δείξει στον εφησυχασμένο άνθρωπο τη δύναμη του να πιστεύει κανείς κάτι...Δεν είναι μια απλή αυτοκτονία, είναι ένας φάρος συναγερμού για την ανθρωπότητα που στέλνει το μύνημα: "εγώ πεθαίνω αλλά από δώ και πέρα κάντε κάτι εσείς οι υπόλοιποι για να μην έχουν νόημα πια τέτοιες τραγικές πράξεις"
Ετσι κι αλλιώς οι αυτοπυρπολήσεις είναι μια διαμαρτυρία, όμως εδώ μάλλον προέρχονται από καθαρή απελπισία ανθρώπων που πασχίζουν κάθε μέρα για την επιβίωση, που έχουν βαρεθεί τα μεγάλα λόγια για ευημερία και δόξα, ενώ από πίσω κρύβονται διαφθορά, καταπίεση.Εκατόν είκοσι χιλιάδες είναι οι δυνάμεις ασφαλείας στην Τυνησία ενώ ο στρατός μόλις σαράντα χιλιάδες. Πίσω απ' τον Μουμπάρακ υπήρχε ένα πλέγμα διαφθοράς και συμφερόντων, καθημερινού πάρε-δώσε εξουσίας επιχειρηματιών και μιας μεσαίας τάξης που έτρωγε ψωμί και στήριζε το καθεστώς και από την άλλη η πλέμπα που αιμορραγούσε !
Ενα αδηφάγο τέρας έχει πέσει πάνω στους λαούς και τους κατατρώει ! Ξεκίνησε σαν φούσκα της τιμής ακινήτων στην Αμερική και συνέχισε σαν τραπεζική κρίση.Οσο και να φωνάζουν για κερδοσκόπους, τυχοδιώκτες όλοι πια έχουν καταλάβει ότι οι τραπεζικοί κολοσσοί δεν μπορούν πλέον να δανείζουν και η απόφασή τους αυτή είναι τόσο ακλόνητη που αδιαφορούν αν κοπεί στα δύο η Ευρώπη ή αν χρεωκοπήσουν όλες οι χώρες του νότου.
Δειλές κυβερνήσεις υποκύπτουν σε μια πολιτική χειραγώγησης από ΔΝΤ και ευρωπαϊκή τράπεζα, όπου με μια επίφαση ανακαίνισης, εκμοντερνισμού και αναδιάταξης του πολιτικού-οικονομικού συστήματος επιχειρούν με την απειλή της διακοπής του δανεισμού μια πλήρη εφαρμογή των αρχών του φιλελευθερισμού : λιγότερο κράτος, λιγότερους φόρους, ελευθερία του κεφαλαίου να πληρώνει όσο θέλει, όπου θέλει και να μην ελέγχεται από κανένα.
Τι κόσμος ειν' αυτός ! Κάθε έξι δευτερόλεπτα πεθαίνει ένα παιδί από πείνα, αφανίζονται κάποια στρέμματα του Αμαζονίου,δηλητηριάζονται καποια πουλερικά με διοξίνη, προετοιμάζεται ένα καινούργιο πυρηνικό εργοστάσιο, αφανίζονται μερικά είδη πανίδας η χλωρίδας,πουλιόνται κάποια όργανα για μερικά δολάρια,μολύνεται ένα ακόμη ποτάμι με εξασθενές χρώμιο και το αδηφάγο τέρας συνεχίζει να παραπλανάει τον κόσμο με λόγια όπως παγκόσμιο χωριό,δημοκρατία, ισονομία, ελευθερία,σωτηρία μέσα απ'τη τεχνολογία,ταξίδια,ομορφιά, καλοπέραση,life style...
Το τέρας έχει αποτιμήσει τη δουλειά μας,τη χώρα μας, τα προϊόντα μας, τη ζωή μας λίγο πιο φθηνά.Μόνο που αυτό το λίγο δεν σταματάει,συνεχίζει, συνεχίζει μέχρι να διαπιστώσουμε ότι τελικά γι αυτό δεν αξίζουμε και πολλά, έστω και άν για τα μάτια κάποιων πολιτισμένων πρέπει κάπου να σταματήσει το θανατηφόρο δάγκωμα...

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Σινεμά: όταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω



Οταν θέλω να σφυρίξω σφυρίζω
Το βαθύτερο φιλοσοφικό νόημα αυτής της ταινίας του Φλορίν Σέρμπαν είναι ότι η τρέλα είναι στην ουσία ένα ζήτημα χρόνου.Οταν το μυαλό των άλλων ανθρώπων συνεχίζει τις περίπλοκες και αρμονικές κινήσεις το μυαλό του τρελού κάνει περιδινήσεις.Οταν το πρόβλημα είναι εύκολο και σύ οδηγείσαι σε λάθος λύση, όταν σου δίνεται ο παράδεισος και ψάχνεις ένα δρόμο να φύγεις, όταν σου δίνεται η ελευθερία και ρωτάς ελευθερία για τί? για να κάνω τί?και μένεις στη σκλαβιά !
Είναι μια χρονική στιγμή όπου η δική σου αλήθεια, η δική σου αίσθηση για το καλό και το δίκαιο είναι πιο πιεστική και δυνατή από οτιδήποτε φυσιολογικό,σωστό και στην ώρα του.Μ' αυτή την έννοια,όλοι οι ήρωες είναι τρελοί, γιατί προτιμάνε ν' αποδείξουν την εσωτερική τους αλήθεια παρά να σκεφτούν λογικά και φοβισμένα.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που τολμάνε να πουν το αυταπόδεικτο και να το κατακυρώσουν με τις πράξεις τους, όταν όλοι οι άλλοι λένε δεν είναι ώρα, υπάρχουν κι άλλα πράγματα πιο σημαντικά, κοίτα τη δουλειά σου κ.λ.π. Αρα οι ήρωες είναι τρελοί γιατί δεν σκέφτονται το προσωπικό τους συμφέρον αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πως θα προβάλουν την αλήθεια τους και το προσωπικό τους μέτρο για το δίκαιο και το σωστό.Και λέγονται ήρωες γιατί το ίδιο πράγμα οι άλλοι φοβούνται να το κάνουν η γιατί τα μέσα και ο τρόπος που χρησιμοποιούνε είναι αναπάντεχα και ξαφνιάζουν.Γι αυτό και οι πράξεις τους είναι πέρα από τον ανθρώπινο χρόνο, είναι λίγο πιο μπροστά από τους άλλους και μένουν στη μνήμη.
Σε παράλληλη τροχιά βαδίζουν και οι "καθαροί" τρελοί οι οποίοι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να εμμένουν χωρίς να ξέρουν το λόγο που το κάνουν,σε μια προσωπική άποψη για την εικόνα του κόσμου, μπερδεύοντας όπως εξηγεί ο Λακάν το πραγματικό-συμβολικό-φανταστικό.
Οταν μάλιστα είσαι σε μια φυλακή από 10 χρόνων για οκτώ χρόνια και νοιώθεις κατεστραμμένος τότε σου είναι πιο εύκολο να σκεφτείς παράλογα, έξω απ' το χρόνο, έξω απ' τον κόσμο που τον θεωρείς άπιαστο όνειρο για σένα και έτσι λοιπόν επιλέγεις κάτι για να εκδικηθείς αυτούς που σε πέταξαν έξω από τη μιά, ενώ από την άλλη κάνεις τα πάντα για να προτείνεις έναν κώδικα ηθικής εσύ που καταδικάστηκες σαν εγκληματίας.
Είναι μια "αντρική" ταινία καθώς υποβαθμίζει ελαφρά τον ρόλο της γυναίκας και την καθιστά ουδέτερη μάλλον,όμως έχει μια φρέσκια ματιά σχεδόν πρωτόγονη καθώς ο φακός συμπάσχει με τον πρωταγωνιστή και δίνει έντονες εικόνες με μυρωδιές και δύναμη γεμάτες από την τραγωδία του νεανικού σφρίγους που χτυπιέται αλύπητα έτσι ή αλλιώς άδικα...

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Σινεμά: biutiful ? όχι και τόσο....



biutiful
Σαν την ισπανική παέλια ανακατεύονται όλα σ' αυτό το μοντέρνο μελόδραμα(biutiful) με μεταφυσικές ανησυχίες του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου: η ανάμειξη του πολιτικού θέματος των μεταναστών με το αιώνιο θέμα του"θανάτου" η εκμετάλλευση του συνάνθρωπου με τις τύψεις της συνείδησης, ο καλός οικογενειάρχης με τον τυχοδιώκτη μποέμ,η σαπουνόπερα με την ποιητική διάθεση,ο κυνισμός με την αφέλεια, πράγματα που δεν είναι καθόλου ξένα στην ελληνική κυκλοθυμική πραγματικότητα όχι όμως ότι είναι καλή συνταγή γι αριστουργήματα. Ιδίως όταν θέλει κανείς να κάνει ένα σοβαρό πάλι σχόλιο για το θάνατο του τύπου:" ο θάνατος είναι μια ολόλευκη πλαγιά από χιόνι όπου εκεί πάνω θα ξεχάσουμε όλους τους φόβους μας και θα συναντήσουμε αγαπημένα αλλά και προδωμένα πρόσωπα".Μια τέτοια λοιπόν ωραία σκηνή πηγαίνει παράλληλα με την αστεία σκηνή όπου ο μελλοθάνατος ξεπροβοδίζει φρέσκους νεκρούς και σαν άλλος Κόπερφιλντ τους αποσπά μυστικά για κρυμμένα ρολόγια κ.λ.π.
Ο συμπαθής λοιπόν τύπος (Χαβιέρ Μπαρδέμ) παίζει λιτά, χωρίς εξάρσεις έναν όχι και τόσο καθημερινό άνθρωπο που παραέχει μπλέξει τη ζωή του σ΄ένα γάμο με δυό παιδιά με μια τρελή πόρνη που την έχει απομακρύνει και κερδίζει τον επιούσιο κάνοντας τον μεσάζοντα ανάμεσα σε μαύρους-κινέζους και εργολάβους- αστυνομικούς. Παράλληλα κάνει κάποιες αρπαχτές ασκώντας την μεταφυσική τέχνη του μέντιουμ.Αστέρι της μαύρης εργασίας δηλ. και σαν να μην έφταναν όλ' αυτά μαθαίνει ότι σε δυό μήνες πεθαίνει...
Από τη στιγμή που μαθαίνει το νέο, αλλάζει βέβαια σαν άνθρωπος λίγο, γίνεται πιο χαλαρός αν και δυστυχής όμως συνεχίζει να παζαρεύει τις τύχες των ζωντανών εμπορευμάτων του και κάποια στιγμή ξεσπάει σε τύψεις, ίσως λίγο αργά αντίθετα με τον σεναριογράφο που δεν...
Ολ' αυτά σε μια σχούρα Βαρκελώνη που μυρίζει έντονα σε μικρά μουχλιασμένα ασφυκτικά πολυπληθή διαράκια και υπόγεια όπου επιτελείται το λεγόμενο κινέζικό θαύμα και σιγά σιγά οδηγείται σε τραγωδία...

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

σιγοβράζει κάτι εκπληκτικό....



Το blogging,το facebook και γενικά όλη αυτή η κατάσταση του Internet σιγοβράζει κάτι σπουδαίο, κάτι εκπληκτικό ! απόδειξη είναι αυτό το κομμάτι, μ΄αυτό το video΄ αν μας το λέγανε λίγα χρόνια πριν ότι η δημιουργία και η επικοινωνία της θα ήταν τόσο άμεσο πράγμα δεν θα το πιστεύαμε ! μπράβο μικρή Νεφέλη συνέχισε !

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Ο άνθρωπος κι η θάλασσα


Ο άνθρωπος κι η θάλασσα

Πάντα τη θάλασσα, άνθρωπε λεύτερε, θ' αγαπάς!
Αυτή είν' ο καθρέπτης σου΄ κοιτάζεις τους βυθούς σου
στο κύλισμα τ' ατέλειωτο του κύματος, κι ο νούς σου
κλείνει κι αυτός την πίκρα της αβύσσου, της βαθιάς.

Σ' αρέσει να βυθίζεσαι στο πέλαο που σου μοιάζει΄
να κλείσεις στην αγκάλη σου θες τον ωκεανό,
και της καρδιάς σου η τρικυμιά καμιά φορά ησυχάζει,
τον άγριο του κι αδάμαστο ακούοντας στεναγμό.

Είστε κι οι δυό σας σκοτεινοί κι απόκρυφοι΄ κανείς,
ω άνθρωπε, δε μέτρησε την άπατη άβυσσό σου΄
κανείς δεν ξέρει, ω θάλασσα, τον πλούτο τον κρυφό σου,
τόσο με ζήλια κρύβετε τα μυστικά σας σεις!

Κι όμως, να που αναρίθμητους αιώνες στη ζωή
ο ένας τον άλλον άφοβα κι ανήλεα πολεμάτε,
τόσο κι οι δυό σας τη σφαγή, το θάνατο αγαπάτε,
ω πολέμαρχοι αιώνιοι, ω αμείλικτοι αδερφοί!

Σαρλ Μπωντλαίρ, "τα άνθη του κακού" (1857), (μετφρ.Σημηριώτης Γιώργης)