Φυγή...

Όταν ανοίγει ο καιρός, συνήθως ένα δαιμόνιο μου φωνάζει να πάρω την μηχανή και να φύγω μακριά ! Φέτος δεν είχα ιδιαίτερη όρεξη, από κεκτημένη ταχύτητα όμως το άκουσα πάλι το δαιμόνιο και τράβηξα για τα δυτικά. Πάτρα, Αμφιλοχία, Πρέβεζα, Πάργα. Μου άρεσε η διαδρομή, ανάμεσα σε λιμνοθάλασσα, ποτάμια, βουνά και πεύκα, έκανα πολλά χιλιόμετρα σε λίγο χρονικό διάστημα και για πρώτη φορά με δυσκόλεψε πολύ το ταξίδι... Όμως με γέμισε εικόνες και αισθήματα ανανέωσης, άπειρες μυρωδιές και επαφή με τον αέρα και τον ουρανό. Έμεινα ένα απόγευμα και μια νύχτα στην Πρέβεζα και επέστρεψα την άλλη μέρα αργά.
Πρόλαβα να ρίξω μια ματιά μόνο στη Πάτρα η οποία μου φάνηκε συμπαθητική. Πέρασα από την πλατεία Αγίου Γεωργίου,  από την Παλαιών Πατρών Γερμανού στο αρχαίο ωδείο και μετά στους πεζόδρομους με τα μεζεδοπωλεία.

 

Στη συνέχεια πέρασα τη γέφυρα Ρίου Αντίρριου και προχώρησα σε μια μεγάλη διαδρομή, δίπλα από το Αιτωλικό, Μεσολόγγι, Αγρίνιο, Αμφιλοχία, Άκτιο, Πρέβεζα.

Αμφιλοχία

Η Πρέβεζα είναι μια ήσυχη κωμόπολη, με γραφικά σπίτια και ξεχωρίζει για τη μεγάλη παραλιακή της βόλτα. Παραλία έχει στα 4 χιλιόμετρα στο Μαυρολίθι.

Τελευταίος προορισμός και.... κανονική απογοήτευση ήταν η χιλιοακουσμένη Πάργα ! Ένα όμορφο γραφικό λιμανάκι στο οποίο έχουν πέσει πάνω σαν τους γύπες τα τουριστικά μαγαζιά έτσι που να σου δημιουργεί ένα αίσθημα ασφυξίας. 

Αλλά πραγματικό ανοσιούργημα έχει γίνει στην παραλία Λύχνος λίγο έξω από την Πάργα όπου μια χαρισματική παραλία την έχει καταλάβει το ομώνυμο ξενοδοχείο από άκρη σε άκρη σε βαθμό που ...πια δεν έχει αφήσει δρόμο να κατέβει κανείς στην παραλία. Έτσι αναγκάζεται κανείς να περάσει μέσα από τα δρομάκια του ξενοδοχείου, δίπλα από τις πισίνες και σχεδόν να παίρνει μάτι έξω από τα δωμάτια τους τουρίστες που κοιτάζουν ανύποπτοι...

Λύχνος