θέατρο,λήθη, Δημήτρης Δημητριάδης

"ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΩ. Ακούστε με. Έρχομαι από πουθενά. Από πουθενά προέρχομαι.Τίποτα πίσω μου.Πίσω μου κανείς. Είμαι. Είμαι εγώ. Μόνον εγώ.Εγώ και κανείς άλλος. Εγώ και άλλο τίποτα. Κοιτάξτε. Ακούστε. Καμία ιστορία. Κανένα πρόσωπο. Μόνον εγώ. Εγώ και κανείς άλλος. Εγώ και άλλο τίποτα. Κοιτάξτε. Ακούστε. Καμία ιστορία. Κανένα πρόσωπο. Μόνον εγώ. Αυτό που είμαι. Αυτό και τίποτ' άλλο. Αυτό και κανείς άλλος. Έτσι θ' αρχίσουν όλα. Το ξέρω. Μόνον έτσι μπορούν ν' αρχίσουν όλα. Να είμαι εγώ, να είμαι μόνον εγώ και να νιώθω μόνον εγώ, και τίποτα πριν από μένα και πριν από μένα κανείς και από πουθενά να έρχομαι και από πουθενά να προέρχομαι. Αυτό είναι να είμαι αυτό που είμαι. Έτσι μπορούν όλα ν' αρχίσουν. Επειδή νοιώθω έτσι. Όλα τώρα μπορούν να γίνουν. Επειδή νοιώθω έτσι. Όλα από μένα που είμαι εγώ και άλλος κανείς και άλλο τίποτα και από πουθενά να προέρχομαι. Το νοιώθω. Τώρα αρχίζω. Μόνον τώρα μπορώ ν' αρχίσω επειδή το νοιώθω. Γεννιέμαι. Καμία ιστορία να αφηγηθώ δεν έχω. Κανένα βιβλίο να ανοίξω. Κανένα τοπία να κοιτάξω"

Έτσι αρχίζει  το κείμενο της "λήθης", ένα συγκλονιστικό  μανιφέστο της επανεκκίνησης, της καινούργιας αρχής, της ανανέωσης, της αρχής μιας πορείας χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς θρησκοληψίες και πεποιθήσεις για αιώνια ζωή, χωρίς ψεύτικη δοξασμένη ιστορία, ήρωες προγόνους που προκαλούν ασήκωτο βάρος, ένα σώμα σκέτο, αρκεί να είναι σώμα, χωρίς όχι, χωρίς φτάνει, χωρίς πρέπει, το σώμα είναι Θεός, τα πάθη του σώματος, όλη η ιστορία του ανθρώπου είναι ένα σώμα, χωρίς ιδεαλισμούς, μεταφυσικές αρκεί να είναι μόνο σώμα. Φθαρτό σώμα.
Δεν έχουμε τίποτε άλλο εκτός από την μνήμη του σώματος....

"Αν υπάρχει Θεός, μόνον αυτό είναι Θεός. Δεν υπάρχει άλλος. Ιδού η εικόνα του Θεού....Κάθε πρωί και ένας ευαγγελισμός. Κάθε μεσημέρι και μία Σταύρωση. Κάθε απόγευμα και μία Προδοσία. Κάθε βράδυ και μία Ταφή. Κάθε νύχτα και μία Ανάσταση και μία Ταφή και μία Προδοσία και μία Σταύρωση και ένας Ευαγγελισμός. Του σώματος είναι τα Θεία Ευαγγέλια. Μία ιστορία των Θείων Παθών το κάθε σώμα."
"Να μην ξέρεις, να μην έχεις, να μην κατέχεις, να μην μπορείς, αλλά να είσαι. Αυτό είναι μνήμη. Να είσαι."
Η απόδοση του μονόλογου γίνεται από την σπαρακτική Εκάβη Ντούμα.
Περισσότερα για τον Δημήτρη Δημητριάδη μπορείτε να βρείτε εδώ