Ταξίδι στη Μ.Ασία συνέχεια...

Μετά λοιπόν την φρικτή ταλαιπωρία μου στο Τσεσμέ, έφυγα σα να είχα αφηνιάσει με το άλογό μου (V-Strom 650) χωρίς τούρκικα λεφτά (μόνο ευρώ)χωρίς μυαλό βασικά προς τη Σμύρνη.Σε λίγο μου προστέθηκε η ανησυχία τι θα γίνει στα προσεχή διόδια ! Βρέθηκα λοιπόν να ταξιδεύω σαν την άδικη κατάρα ανάμεσα σε χωράφια με ελιές, κάτι περίεργα δένδρα, λιγοστά εργοστάσια και αποθήκες σε μια τεράστια λεωφόρο καινούργια που θύμιζε κάπως τη δικιά μας Εγνατία. Δίπλα μου συνηθισμένα Ευρωπαϊκά αμάξια μεσαίου και μεγάλου κυβισμού όμως καμμιά μηχανή ούτε καν μηχανάκι.Κάποια στιγμή έφτασα στα διόδια όπου διαπίστωσα οτι τα Ευρώ μου έχαιραν υψηλής εκτίμησης και συμπάθειας. Φτάνοντας στη Σμύρνη έχεις την εντύπωση ότι φτάνεις σε κάποια φτωχική κωμόπολη με παλιόσπιτα, εκείνες τις άχαρες, χρωματιστές πολυκατοικίες που έχουν βγεί σαν με καρμπόν με το πιάτο της δορυφορικής στο μπαλκόνι, μικρά μαγαζιά, άνθρωποι αγέλαστοι που περιμένουν στις στάσεις του λεωφορείου και σημαίες, πολλές σημαίες όλων των μεγεθών με την ερυθρά ημισέληνο κυματίζουν εχθρικά σα να θέλουν να δηλώσουν ότι όποιος βάλει στο νού του κάτι για χαμένες πατρίδες καλύτερα να το ξεχάσει...
Δημιουργεί τόση φόρτιση αυτό το σύμβολο σε μας ειδικά τους Ελληνες !

Μπαίνοντας λοιπόν στην κυρίως πόλη, επιτέλους νοιώθεις το άγγιγμα μιας Ευρωπαϊκής μεγαλούπολης με μοντέρνα μεγαθήρια, πολυτελή μαγαζιά, διαμορφωμένες πλατείες και μ' ένα πληθυσμό περίπου όσο της Αθήνας αναρωτιέσαι που βρίσκεται τόσος κόσμος...
Η κίνηση είναι αρκετή, όμως το κυκλοφοριακό σύστημα απηχεί μια συντεταγμένη πολιτεία καμμία σχέση με το ελληνικό χάος. Ομως οι Τούρκοι οδηγοί είναι νευρικοί σαν και μας και κορνάρουν σχεδόν χωρίς λόγο συνεχώς.Τα πεζοδρόμια ψηλά με κολωνάκια, ιδιωτικά πάρκινγκ παντού και παντού έντονη η αίσθηση της αστυνόμευσης...