Chaos

Μιά εξουσία περιορίζει αυθαίρετα το χρόνο μιας μέρας και οι άνθρωποι διαρκώς προσαρμόζονται σ' αυτό. Αυτό γίνεται προοδευτικά και λίγο-λίγο μέχρι που οι άνθρωποι γίνονται αυτόματα : κινούνται γρήγορα, σαν σπαστικές μαριονέτες, χωρίς να προλαβαίνουν να σκεφτούν.
Για να μην μπορούν να θυμούνται σε ποιά κατάσταση ήσαν παλιότερα έχουν εφεύρει ένα καινούργιο φθηνό ποτό : "το πιοτί της λησμονιάς" : τη ντέρα.
Τα παιδιά που μεγαλώνουν μαθαίνουν σ' αυτή την κατάσταση πιο εύκολα χωρίς τη βοήθεια της ντέρα.
Στο τέλος ο χρόνος κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, η σκέψη γίνεται παραληρηματική-ποιητική και ο άνθρωπος νομίζει ότι γερνάει ή ότι οδηγείται στον θάνατο με ιλιγγιώδη ταχύτητα...
Ενας όμως, ο ήρωας θ' αποφύγει τη ντέρα και θα σηκώσει μπαϊράκι σ'όλο αυτό ! μόλις δει στον καθρέπτη ότι τα μαλλιά του και τα γένια του δεν μεγαλώνουν ανάλογα με το υποτιθέμενο πέρασμα του χρόνου.
Ύπάρχει μια διαδικασία ανακατασκευής μετά θάνατον και οι άνθρωποι ελπίζουν να ξαναζήσουν αφού πεθάνουν, όμως αυτή είναι ιδιαίτερα δαπανηρή και για λίγους. Ως τόσο όλοι ελπίζουν και δεν τους νοιάζει πια ο θάνατος...

Ο ήρωας λέει :
Προσπαθώ να θυμηθώ ποιός είμαι, που γεννήθηκα, τι κάνω εδώ... Το μόνο που θυμάμαι είναι διαδικασίες. Λειτουργίες. Τίποτε άλλο. Μια ζωή πατάω κουμπιά, ελέγχω, ρυθμίζω, προγραμματίζω, είμαι μηχάνημα, εργάζομαι.
Κάποτε είχα ανάγκη τους άλλους ανθρώπους δεν είχα απόλυτη ισορροπία μέσα μου, κάτι με πίεζε, έκανα πράγματα τυχαία, αυθόρμητα. Τώρα όμως είμαι ήσυχος...Γνωρίζω τα πάντα, ελέγχω, σκέφτομαι και κινούμαι γρήγορα. Είμαι παραγωγικός. Δεν πονάω, δεν αγαπάω, λειτουργώ. Δεν ανησυχώ, κινούμαι σωστά.
Το μυαλό μου πετάει, ελευθερώνεται στο διάστημα, ψάχνει νέους κόσμους. Μου λένε, είμαι γυιός του κόσμου, του σύμπαντος και εκεί ανήκω. Ο άνθρωπος πάει μπροστά, γίνεται καλύτερος κι εγώ συμβάλλω σ'αυτό. Δημιουργώ μέσα μου τον καλύτερο άνθρωπο.
Ομως κάτι, κάπως δεν πάει καλά !
Νοιώθω σαν όχημα δίχως φρένα που κινείται με ταχύτητα στον κατήφορο ! Στ' αυτιά μου ακούω έναν συνεχή θόρυβο, σαν φασαρία.
Ποιός μιλάει ? Γιατί δεν σταματάει ?
Η μέρα δεν διαφέρει απ' τη νύχτα, τα ίδια και τα ίδια ανακυκλώνονται κι όταν ξυπνάω το πρωί σκέφτομαι τη στιγμή που θα πέσω για ύπνο !
Βαρέθηκα ! Δεν είμαστε έτσι παλιά...Δεν αισθάνομαι τίποτα.Δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα. Νοιώθω ότι η ζωή μου είναι μιά ανάμνηση. Κι αυτή όμως βαστάει λίγο. Τώρα δεν ζώ, αλλά σε λίγο θα θυμάμαι τουλάχιστον ότι έκανα αυτή τη δήλωση. Επομένως αυτό σημαίνει ότι με κάποιο τρόπο αυτή τη στιγμή υπάρχω.
Δεν ξέρω ποιός είναι ο προορισμός μου μόνο ξέρω ότι πρέπει να κάνω κάποια πράγματα στη διάρκεια της μέρας. Δεν θυμάμαι...
Κάποτε ήμουνα παιδί , αισθανόμουν, χαιρόμουν, ζούσα. Και μετά από λίγο έγινα μεγάλος. Τι έγινε ο ενδιάμεσος χρόνος ? που πήγε ?
Θέλω να ζώ κάθε μέρα χορταστικά, να γεύομαι, ν' αγαπάω, να μυρίζω, να κάνω ότι θέλω.
Οι άλλοι άνθρωποι όμως με κοιτάζουν περίεργα...
Προσπαθούν να μου μάθουν εκφράσεις όπως : Τι να κάνεις - Ισως - Δεν βαριέσαι-ας τα να πάνε-έτσι είναι η ζωή-κοίτα τη δουλειά σου
Σε δέκα χρόνια η ζωή σου θα είναι ίδια και χειρότερη. Σα να μην πέρασε μια μέρα.Ζυγώνει η καταστροφή. Ιδού το Χάος. Και μή χειρότερα. Αγωνία, άγχος να γλυτώσουμε απ' τα δύσκολα, υπομονή λίγο ακόμη για να γλυτώσουμε απ' το φόβο.