Σινεμά: biutiful ? όχι και τόσο....

biutiful
Σαν την ισπανική παέλια ανακατεύονται όλα σ' αυτό το μοντέρνο μελόδραμα(biutiful) με μεταφυσικές ανησυχίες του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου: η ανάμειξη του πολιτικού θέματος των μεταναστών με το αιώνιο θέμα του"θανάτου" η εκμετάλλευση του συνάνθρωπου με τις τύψεις της συνείδησης, ο καλός οικογενειάρχης με τον τυχοδιώκτη μποέμ,η σαπουνόπερα με την ποιητική διάθεση,ο κυνισμός με την αφέλεια, πράγματα που δεν είναι καθόλου ξένα στην ελληνική κυκλοθυμική πραγματικότητα όχι όμως ότι είναι καλή συνταγή γι αριστουργήματα. Ιδίως όταν θέλει κανείς να κάνει ένα σοβαρό πάλι σχόλιο για το θάνατο του τύπου:" ο θάνατος είναι μια ολόλευκη πλαγιά από χιόνι όπου εκεί πάνω θα ξεχάσουμε όλους τους φόβους μας και θα συναντήσουμε αγαπημένα αλλά και προδωμένα πρόσωπα".Μια τέτοια λοιπόν ωραία σκηνή πηγαίνει παράλληλα με την αστεία σκηνή όπου ο μελλοθάνατος ξεπροβοδίζει φρέσκους νεκρούς και σαν άλλος Κόπερφιλντ τους αποσπά μυστικά για κρυμμένα ρολόγια κ.λ.π.
Ο συμπαθής λοιπόν τύπος (Χαβιέρ Μπαρδέμ) παίζει λιτά, χωρίς εξάρσεις έναν όχι και τόσο καθημερινό άνθρωπο που παραέχει μπλέξει τη ζωή του σ΄ένα γάμο με δυό παιδιά με μια τρελή πόρνη που την έχει απομακρύνει και κερδίζει τον επιούσιο κάνοντας τον μεσάζοντα ανάμεσα σε μαύρους-κινέζους και εργολάβους- αστυνομικούς. Παράλληλα κάνει κάποιες αρπαχτές ασκώντας την μεταφυσική τέχνη του μέντιουμ.Αστέρι της μαύρης εργασίας δηλ. και σαν να μην έφταναν όλ' αυτά μαθαίνει ότι σε δυό μήνες πεθαίνει...
Από τη στιγμή που μαθαίνει το νέο, αλλάζει βέβαια σαν άνθρωπος λίγο, γίνεται πιο χαλαρός αν και δυστυχής όμως συνεχίζει να παζαρεύει τις τύχες των ζωντανών εμπορευμάτων του και κάποια στιγμή ξεσπάει σε τύψεις, ίσως λίγο αργά αντίθετα με τον σεναριογράφο που δεν...
Ολ' αυτά σε μια σχούρα Βαρκελώνη που μυρίζει έντονα σε μικρά μουχλιασμένα ασφυκτικά πολυπληθή διαράκια και υπόγεια όπου επιτελείται το λεγόμενο κινέζικό θαύμα και σιγά σιγά οδηγείται σε τραγωδία...