Σήμερα στρώνουν το δρόμο με άσφαλτο.
Μας κάνει εντύπωση η μυρωδιά της πίσσας και της ασφάλτου όπως βγαίνει ζεστή απ' το μηχάνημα, καθώς επίσης και η φασαρία της μπουλντόζας όλη μέρα πάνω-κάτω.
Το απόγευμα μπορούμε επιτέλους να εγκαινιάσουμε με τα ποδήλατα τον μαύρο τάπητα και βλέπουμε μεγάλη διαφορά από το χώμα ! Αισθανόμαστε σα να έχουμε πάρει καινούργια παπούτσια.
Όμως, μαζί με τα ποδήλατα το δρόμο ξαφνικά τον εκμεταλλεύονται αμάξια και μηχανάκια που τα βλέπουμε πρώτη φορά και τα οποία τρέχουν δαιμονισμένα !
Τώρα πια είναι δύσκολο να παίξει κανείς στο δρόμο. Μόλις κάποιος δει να έρχεται ένα όχημα ειδοποιεί τους υπόλοιπους ώστε να προλάβουν να διακόψουν το παιχνίδι.
Αυτή είναι η καινούργια κατάσταση : Ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι ο δρόμος της γειτονιάς δεν είναι φτιαγμένος για να παίζουμε κρυφτό, αμπάριζα, κυνηγητό, ποδόσφαιρο, γιαλένια, κουτσό, στρατιωτάκια ακούνητα-αμίλητα- αγέλαστα, μπαζ, αλλά είναι φτιαγμένος για να περνάνε αυτοκίνητα, φορτηγά και μηχανάκια. Σιγά-σιγά ανεπαίσθητα και μεθοδευμένα άλλαζε το μοντέλο ζωής κι εκεί που περνάγαμε ανέμελα κι ελεύθερα αρχίσαμε να φοβόμαστε μήπως μας χτυπήσει αμάξι . Και προσέχαμε, προσέχαμε , σταματούσαμε να ελέγξουμε το δρόμο αριστερά- δεξιά και πάλι αριστερά-δεξιά...
Παράλληλα, άλλαζε η κουλτούρα των ανθρώπων. Ερχόταν η «πρόοδος», η «εξέλιξη», ο «μοντερνισμός», αλλά σ' αυτό βοήθησε και η τηλεόραση με τις διαφημίσεις.
Στη γειτονιά έσκασαν μύτη κάτι : NSU, SCODA, PEUGEOT, OPEL.Στην αρχή μας έκαναν εντύπωση, ο λεβιές, το τιμόνι, ο συμπλέκτης, τα καθρεπτάκια. Μια φορά μας πήγε βόλτα μια σωφερίνα ανηψιά της μάνας μου. Μας έκανε εντύπωση η επιθετικότητα που είχε προς τους άλλους οδηγούς.
Οι δημόσιες συγκοινωνίες έπασχαν εκείνο τον καιρό. Έπρεπε να περιμένεις πολλή ώρα μέχρι να περάσει το λεωφορείο της γραμμής και όταν πια έφτανε ήταν γεμάτο με ταλαιπωρημένους επιβάτες που παρακάλαγαν ν' αλλάξεις γνώμη και να μην ανέβεις για να μην επιδεινώσεις την ήδη πιεστική κατάστασή τους. Κρεμιόσουν από κάτι βρώμικες χειρολαβές και ταλαντευόσουν πέρα δώθε στριμωγμένος.
Το αντίπαλο δέος περιλάμβανε έναν νεαρό γοητευτικό εραστή, που οδηγούσε ξεσκέπαστο αγωνιστικό, όπως προβαλλόταν ιδιαίτερα στον κινηματογράφο.
Αν συνυπολογίσουμε και τη βελτίωση του επιπέδου, άνοδο μισθών, ευκολίες πληρωμών, εκεί γύρω στα 1973-75 το όνειρο ενός αυτοκινήτου άρχιζε να παίρνει σάρκα και οστά. Και μοιραία η γειτονιά γέμιζε ολοένα με πιο πολλά παρκαρισμένα αμάξια. Δύσκολα πια βρίσκαμε τέρμα για να παίξουμε μπάλα και ο δρόμος στένευε.Το χειρότερο όμως, ήταν ότι το παιχνίδι μας ενοχλούσε, διότι κάναμε δήθεν ζημιές στ' αμάξια. Δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τον τρόπο που σκεφτόντουσαν αυτοί οι μεγάλοι. Και μόνο που ακουμπούσε η μπάλα στο φρεσκοπλυμένο αμάξι, έπεφτε συναγερμός : «Καλέ φύγετε από κει, θα φωνάξω τον πατέρα σας !» Είχε πια προεκταθεί η περιουσία του καθενός στο δρόμο. Και μοιραία άρχισαν οι καυγάδες και οι ανταγωνισμοί για τη θέση του πάρκιν ! Ο θρίαμβος της ιδιώτευσης και της κατανάλωσης !
Αυτή την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση, την επιδείνωσε ακόμη πιο πολύ, η εμφάνιση ενός τερατώδους κατασκευάσματος, της πολυκατοικίας. Οι ένοικοι ήταν ξένο σώμα για τη γειτονιά. Οι περισσότεροι επαρχιώτες, αρκετοί μεταφερμένοι από άλλες γειτονιές, ήταν απομονωμένοι, δεν έλεγαν ούτε καλημέρα και έμοιαζαν να έχουν προσαρμοστεί με την ιδέα να φαίνονται αόρατοι !
Τόσοι άνθρωποι ξαφνικά μπροστά μας, αλλά τόσο αδιάφοροι, σα να μη συμμετέχουν πουθενά, σαν μια παγωμένη εικόνα τηλεόρασης.....
Δεν μας άρεσε βέβαια αυτό, αλλά βαθμιαία το πέρναμε απόφαση και ακόμη πιο πέρα αλλοτριωνόμαστε από μέσα, γινόμαστε σαν τους μεγάλους !
Έτσι κάθε Σάββατο, ο Βασίλης έπλενε και γυάλιζε το καινούργιο απόκτημα, ένα autobianchi, εκθείαζε τις δυνατότητές του, εξιστορούσε περιστατικά με άλλους οδηγούς, όλη του η φαντασία αναλωνόταν σε περιπέτειες των λεωφόρων. Το αυτοκίνητο ήταν γι αυτόν ότι ο Βουκεφάλας για τον Αλέξανδρο !
Πραγματική λατρεία ! Και σιγά-σιγά άρχισαν και τα «παράνομα» μαθήματα στις αλάνες. Μια μέρα μας ανακοίνωσε : «Οδήγησα μια ώρα!». Ήταν ξετρελαμένος απ' τη χαρά του.
Πάντως από παλιά φαινόταν που πάει το πράγμα. Θυμάμαι τα συγκρουόμενα στα λούνα παρκ, δεν μπορούσα να καταλάβω με τι ακριβώς διασκέδαζαν ! Έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλον με δύναμη και μανία. Η εικόνα αυτή βέβαια δεν διαφέρει και πολύ από τη σημερινή εικόνα των λεωφόρων.
Η νεολαία είχε πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα πάνω σε κάθε είδους μηχανή !
Στην παρακάτω γειτονιά έφτιαχναν μοντέλα τηλεκατευθυνόμενα ενώ στην παραπάνω καρτ. Έτρεχαν σαν παλαβοί και έκαναν θόρυβο, μεσημέρι, βράδυ, ξυπνούσαν τον κόσμο, ενοχλούσαν επίτηδες, δεν τηρούσαν κανένα κανόνα ! Δεν μπορούσα να ζήσω σ' ένα τέτοιο άγριο κόσμο. Με άγχωνε, με φόβιζε! Προτιμούσα την παλιά γειτονιά, την ήσυχη, με τον βρεμένο χωματόδρομο, τα κάρα με τους πραματευτάδες, τα γαΐδούρια, τους κήπους με τα γιασεμιά.
Τα ποδήλατα πια μιμούνταν τα μηχανάκια- ένα μανταλάκι με χαρτόνι στον τροχό δημιουργούσε εκκωφαντικό μηχανικό θόρυβο- έτρεχαν και παραβγαίναν τ' αμάξια.
Για τον πατέρα μου, όπως και για τους περισσότερους συνομηλίκους του, το μπλέξιμο με την οδήγηση αποτελούσε μια σπουδαία εμπειρία και μια ανεπανάληπτη περιπέτεια. Άνθρωπος που μεγάλωσε σε χωριό, φοβισμένος και δειλός, ένιωθε όταν οδηγούσε, ότι πετάει με αεροπλάνο κι επίσης αισθανόταν την οδήγηση σαν εμπειρία ζωής δηλαδή σαν κάτι πολύ επικίνδυνο απ' το οποίο επιβίωνε με τη βοήθεια του Θεού ! Το ίδιο και η μάνα μου αλλά σε πιο μεγάλο βαθμό, αφού η ίδια δεν ήξερε να οδηγεί και ούτε ποτέ διανοήθηκε να δοκιμάσει και συνεπώς δεν ήξερε περί τίνος πρόκειται, βίωνε τραγικές καταστάσεις όταν ο πατέρας μου προσπαθούσε με τα πολλά να προσπεράσει ή όταν έτρεχε παραπάνω από εκατό !
Θεωρούσαν και οι δυο το αυτοκίνητο εξυπηρέτηση, όμως ήταν υπέρ του δέοντος προσεκτικοί και έτρεμε το φυλλοκάρδι τους όταν ταξίδευαν, μεγαλοποιούσαν το παραμικρό τυχαίο συμβάν και του έδιναν μυθικές διαστάσεις ...Θυμάμαι ότι εμείς οι δύο καθόμασταν πάντα πίσω και διασκεδάζαμε με το θέαμα του μπαμπά και της μαμάς που καθόντουσαν στο «πιλοτήριο» !
-Μην τρέχεις, μην τρέχεις σε παρακαλώ ...
-Θα τον προσπεράσω, θα τον προσπεράσω !
-Όχι Μιχάλη μου όχι !
Θυμάμαι εκείνο το ατέλειωτο 8ωρο ταξίδι μέχρι το χωριό μέσω Αχλαδοκάμπου. Ο Αχλαδόκαμπος ήταν μια περιοχή ανάμεσα σε Κόρινθο και Τρίπολη όπου υπήρχε ένας στενός φιδωτός δρόμος και τον οποίο χρησιμοποιούσαν συχνά φορτηγά και νταλίκες που κόλλαγαν στην ανηφόρα και μοιραία ανάγκαζαν να μένει από πίσω τους ένα καραβάνι από αμάξια. Όταν επιτέλους ο πατέρας μου- μετά από μια ώρα ταλαίπωρης διαδρομής, σπασμένων νεύρων και υπερθέρμανσης της μηχανής-κατάφερνε να προσπεράσει βρισκόταν πίσω από ένα δεύτερο φορτηγό και η ιστορία επαναλαμβανόταν... Ούτε γι αστείο δεν σκεφτόμασταν να του πούμε να σταματήσουμε για τουαλέτα γιατί προφανώς θα καθυστερούσαμε και θα βρισκόμαστε πίσω απ' το πρώτο φορτηγό !
Έτσι σιγά-σιγά τα πολλά αυτοκίνητα έφεραν δρόμους, οι μεγάλοι λεωφόροι έφεραν γρήγορα αυτοκίνητα, οι δρόμοι πάλι έφεραν φωτιές, μόλυνση, σκουπίδια στο περιβάλλον. Επίσης σπίτια αυθαίρετα ή νόμιμα, ξεπηδούσαν όπου μπορούσε να πάει το αυτοκίνητο. Τα δάση έγιναν περιοχές βλάστησης, χορτολιβαδικές, χωράφια και μετά οικόπεδα. Όπου φτιάχτηκαν δρόμοι, φτιάχτηκαν και σπίτια. Και αυτός ο φαύλος κύκλος ακόμη συνεχίζεται...
Σ'όλα αυτά τα ταξίδια δεν ένιωθα και πολύ άνετα, αφού ζαλιζόμουν απ' τις στροφές και έπληττα απ' το αίσθημα φόβου που επικρατούσε. Όμως ένα περιστατικό με στιγμάτισε ιδιαίτερα..Σ'ένα απ' αυτά τα ταξίδια, κάποτε, συναντήσαμε ένα ξεσκέπαστο φορτηγό που είχε μέσα κάτι τραυματισμένους ανθρώπους. Εκείνη τη στιγμή ένας τύπος μας έκανε σήμα να σταματήσουμε και μας παρακάλεσε να πάρουμε στο αμάξι κάποιον χτυπημένο, όμως ο πατέρας μου από υπερβολική καχυποψία αλλά και από μια μικροπρεπή κακόμοιρη λογική -μη του λερώσει το αμάξι με αίματα- αρνήθηκε να τον πάρει !
Το γεγονός αυτό με επηρέασε στη ζωή μου..Πάντα το σκεφτόμουν και ζητούσα με τη στάση μου να επανορθώσω..ενώ στην πραγματικότητα εγώ δεν είχα καμία ευθύνη.Ένιωθα μέσα μου μια καταναγκαστική τάση προσφοράς προς τους άλλους σαν αναπλήρωση της έλλειψης ανθρωπιάς που εκφράστηκε σ' αυτό το άτυχο περιστατικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου