Τα παιδικά χρόνια είναι η αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να αφυπνίσει έναν καινούργιο κόσμο...

Η κυρά Παρθένα
Τα μεσημέρια, μετά το φαΐ , τις περιόδους που ο αδελφός μου ήταν στην κατασκήνωση δεν είχα διάθεση να ξαπλώσω και πήγαινα να κάνω παρέα στην κυρά Παρθένα που είχε το μπακάλικο απέναντί μας. Ήταν μια καλοσυνάτη, χαμογελαστή πενηντάρα που είχε χηρέψει νωρίς και της είχε απομείνει μοναδικό αποκούμπι ο πολυαγαπημένος της γυιος που δυστυχώς ταξίδευε....
Έκανε σαν τρελή όταν μ' έβλεπε. Καλώς τον Τακούλη, καλώς τονα ! Πρέπει να ήμουν γύρω στα τέσσερα-πέντε. Έμπαινα μέσα κι έπαιρνα μια βαθιά ανάσα για ν' απολαύσω τη βαριά μυρωδιά του μπακάλικου. Μύριζε κάτι ανάμεσα σε αρωματισμένο σαπούνι, οινόπνευμα, λάδι, μπακαλιάρο.
         Πήγαινα κατευθείαν στα τσουβάλια με τα όσπρια κι έβαζα τα χεράκια μου μέσα στις φακές. Έπαιρνα χούφτες κι έκανα σπονδές. Τις έχυνα σα να ήταν ρευστό.  Έχωνα βαθιά τα χέρια μου μέσα στο τσουβάλι και χαιρόμουν με την αίσθηση. Μετά στρογγυλοκαθόμουν σε μια ψάθινη καρέκλα απέναντι απ' τον πάγκο και παρατηρούσα.
Έξω έβραζε ο τόπος...Που και που περνούσε κανένα κάρο με γάϊδαρο ή μουλάρι, κανένα μηχανάκι με χαλασμένη εξάτμιση ή κανένα σαράβαλο αυτοκίνητο. Κάποιος περαστικός που έσερνε τα πόδια του κι έφτυνε κάτω με μανία....
-Θέλεις τσιχλίτσα ζαχαρωτή; Θέλεις μια λοτταρία ; Μου έλεγε η καϋμένη.
Μπροστά στον πάγκο είχε μια ζυγαριά μεταλλική με σταθμά, διακοσμημένη με κάτι πουλιά και κάτι εγχάρακτα γράμματα. Μου άρεσε να την περιεργάζομαι. Έπαιρνα το μεγάλο βάρος που έγραφε ένα κιλό, μετά τα μικρότερα από μισό κιλό, τα πιο μικρά από εκατό γραμμάρια και τα δοκίμαζα στη ζύγιση. Όλ' αυτά με προφυλάξεις και προσοχή γιατί φοβόμουν μη με μαλώσει η κυρά Παρθένα..
Μετά πήγαινα στις τζαμένιες προθήκες όπου βρίσκονταν κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες..
Μια απ' αυτές έδειχνε ένα πετρελαιοφόρο.
-Είναι το καράβι του Γιαννάκη μου. Είναι Α΄ μηχανικός και μου χάϊδευε το κεφαλάκι. Μετά έβγαζε και μου έδειχνε ένα μουσικό κουτί που είχε μια κινούμενη μπαλαρίνα. Ο ήχος ήταν μαγικός..
Κάποτε κάποτε ερχόταν και καμιά πελάτισσα.
-Κυρά παρθένα μου βάζεις δέκα δράμια οινόπνευμα ;
Αυτή η αγαθή γυναίκα πέθανε μετά από δύο τρία χρόνια από καρκίνο πράγμα που μου προκάλεσε μεγάλη θλίψη και απογοήτευση και μ' έκανε να συμπεράνω ότι γενικά στη ζωή η πραότητα είναι ευάλωτη ενώ αντίθετα η μισαλλοδοξία είναι ανθεκτική ! Τέλος πάντων, πιστεύω ότι κανείς άνθρωπος δεν πεθαίνει πραγματικά όσο υπάρχει μνήμη και ότι μικρά στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας επιβιώνουν στις κινήσεις μας, στο μυαλό μας, στην καρδιά μας, στο εξωτερικό περιβάλλον.

Αμπάριζα
Τα καλοκαιρινά απογεύματα όταν έπεφτε ο ήλιος συνήθως παίζαμε αμπάριζα. Ήταν ένα ομαδικό παιχνίδι, κυνηγητού. Τα παιδιά χωρίζονταν σε δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα είχε ορμητήριο μια ορισμένη κολόνα της ΔΕΗ, ενώ η δεύτερη μια διαφορετική κολόνα σε απόσταση περίπου εκατό μέτρων.
Ξεκινούσε λοιπόν, ας πούμε, ένα παιδί απ' τη δεύτερη ομάδα και πλησίαζε κοντά στην πρώτη κολόνα όπου βρισκόταν η πρώτη ομάδα. Αντικειμενικός σκοπός του ήταν να αγγίξει την πρώτη κολόνα χωρίς να προλάβουν οι άλλοι να τον συλλάβουν. Γι αυτό συνήθως έρχονταν δύο μαζί επιτιθέμενοι από διαφορετικές κατευθύνσεις... Η πρώτη ομάδα για να αμυνθεί έστελνε έναν ή δύο δικούς της για να αγγίξουν (συλλάβουν) τους επιτιθέμενους.
Βασικός κανόνας του παιχνιδιού ήταν ότι όποιος ακουμπούσε την κολόνα του τελευταίος, (έπαιρνε αμπάριζα), είχε και περισσότερη δύναμη ώστε να μπορέσει να συλλάβει τον αντίπαλο που είχε πάρει δύναμη απ΄ την κολόνα του σχετικά πιο παλιά....
Αν κατάφερναν και τους άγγιζαν, τότε οι αμυνόμενοι φώναζαν : «πουλί», «πουλί» !!! δηλαδή αιχμάλωτος. Και έπαιρναν τον αιχμάλωτο κοντά στην κολόνα, στην υποτιθέμενη «φυλακή».
Ένα «πουλί» μπορούσε να ελευθερωθεί από συμπαίκτη του που θα κατάφερνε να μην πιαστεί από τους αντιπάλους και θα τον άγγιζε !
Στο τέλος, όποια ομάδα μάζευε περισσότερα «πουλιά», είχε καταφέρει να εξασθενήσει την αντίπαλη ομάδα. Έτσι τελικά έμενε ένας να φυλάει την κολόνα του και γύρω του μαζεύονταν όλα τα παιδιά της αντίπαλης ομάδας που δεν είχαν πιαστεί πουλιά. Σκοπός τους ήταν ν' αγγίξουν την κολόνα του εχθρού, χωρίς να πιαστούν «πουλιά» πράγμα που τώρα πια μάλλον ήταν κάτι εύκολο....
Ήταν παιχνίδι ηρωϊσμού, τόλμης και στρατηγικής. Απαιτούσε απ' τους παίκτες γερά πόδια και αντανακλαστικά. Αλλά ο τελευταίος «εναπομείνας» ήταν πραγματικός ήρωας. Έπρεπε να τα βάλει συνήθως με δύο αντιπάλους και προσπαθούσε να πιάσει τον ένα «πουλί» πριν ο άλλος πιάσει την κολόνα. Όταν το κατάφερνε αυτό, το παιχνίδι έληγε ισόπαλο...

Τα παιδικά χρόνια είναι η αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να αφυπνίσει έναν καινούργιο κόσμο...

Γεωμετρία
Άρχισα ν' απομονώνομαι...Ο αδελφός μου έκανε παρέα με κάποιους απ' το σχολείο και με τον Βασίλη. Έπιασε δουλειά σ' ένα εφοπλιστικό γραφείο και ήταν ενθουσιασμένος γιατί πια μπορούσε ν' αγοράσει ότι ήθελε : έπαιρνε δίσκους, μια κιθάρα, μια τραγιάσκα, ένα πέτσινο και κάθε μεσημέρι έπαιζε με μανία μπιλιάρδο σ' ένα σφαιριστήριο. Ήταν και σ' αυτό πολύ καλός, παρ' όλο που του έλειπε η χάρη. Χρησιμοποιούσε πολλά φάλτσα, μπουλέδες και δεν είχε πολλή φαντασία. Ο Βασίλης έπαιζε πιο χαριτωμένα.
Έπαιρνα ένα βιβλίο, ξάπλωνα στο διπλό κρεβάτι, στήριζα το κεφάλι στο χέρι μου και διάβαζα με τις ώρες, ιστορία, φιλοσοφία. Μια φορά έπεσε στα χέρια μου ένα σχολικό βιβλίο που περιείχε πλατωνικούς διαλόγους. Μου έκανε εντύπωση πως ο Σωκράτης διέλυε κάθε βεβαιότητα για οτιδήποτε σπουδαίο και σίγουρο. Τίποτε στον κόσμο δεν υπάρχει που να είναι όπως φαίνεται. Κι επίσης τίποτε δεν υπάρχει που να το κατανοούμαι πλήρως.
Λίγο-λίγο άρχισε να μπαίνει μέσα μου η αμφιβολία για τα πάντα: Μήπως η πόρτα δεν είναι ορθογώνια και μου φαίνεται έτσι ; Το λευκό είναι λευκό ; Μήπως το λάθος είναι σωστό και το σωστό λάθος;
Ο Σωκράτης εφάρμοζε την λεγόμενη «μαιευτική μέθοδο».
-Είσαι σίγουρος ότι είσαι καλός; Και τι σημαίνει να είναι κάποιος καλός; Και τι διαφορά υπάρχει στο να είναι κάποιος καλός από το να εφαρμόζει την καλοσύνη του;
-Πως όχι
-Και αν κάποιος λέει ότι είναι καλός, αλλά δεν εφαρμόζει την καλοσύνη του, μήπως τελικά σημαίνει ότι δεν είναι καλός;
-Νομίζω δίκιο έχεις Σωκράτη.
Τα διαβάσματα αυτά είχαν επιδράσεις στη συμπεριφορά μου, αν συνυπολογίσεις και την έλλειψη αυτοπεποίθησης που είχα... Ήμουν ασταθής, αβέβαιος για τις κινήσεις μου και έκανα συνεχείς ελέγχους. Κοίταζα δυο φορές αν έχω κλείσει την πόρτα, κοίταζα αν έχω ξεχάσει κάποιο φως. Είχα απομακρυνθεί από το σώμα μου και τη φυσικότητα της ζωής.
Πιο πολύ όμως μ' επηρέασε η προσκόλλησή μου στη γεωμετρία.
Καθόμουν με τις ώρες και έλυνα ασκήσεις. Έφερνα γραμμές, ένωνα σημεία, σταματούσα, βαριόμουνα, όμως κάτι με τραβούσε εκεί ! Φανταζόμουν ότι η λύση θα ερχόταν σαν επιφοίτηση, σαν θαύμα ! Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς...Έπρεπε να διαπρέψω σ' αυτό ! Έπρεπε να τα καταφέρω. Στο χέρι μου ήταν. Μπορούσα...Είχα την ικανότητα να τα καταφέρω. Όλα τα μπορούσα. Αρκεί να είχα θέληση.
Σαν αυτοκίνητο, όπως οι σιδερόφρακτοι γερμανοί πολεμιστές που θαύμαζα μικρός. όπως οι αθλητές.
Απλά χρειαζόταν λίγο περισσότερο υπομονή και θα τα κατάφερνα. Πρέπει να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου. Πρώτα θα κάνω αυτό, μετά εκείνο, όπως το αυτοκίνητο. Πατάω λίγο γκάζι κι αφήνω ταυτόχρονα το ντεμπραγιάζι...Μπορώ να κάνω τα πάντα. Είμαι αυτόματο. Είχα τρέλα με τις ασκήσεις γεωμετρίας. ¨Ηθελα μια άσκηση να την παρατήσω αλλά δεν με παρατούσε εκείνη ! Με στοίχειωνε !
Στο ακαδημαϊκό φροντιστήριο είχαμε ένα δάσκαλο που μας έκανε γεωμετρία. Λεγόταν Στρατής Παπαδόπουλος, κοντούλης με μειλίχιο ύφος και τρόπους, θύμιζε αρχαίους φιλόσοφους.
Αυτός με μύησε στο θαύμα της γεωμετρίας, θυμάμαι, ήμουν αν όχι ο μοναδικός, μεταξύ δύο ή τριών που παρακολουθούσαν. Έφερνε τρεις γραμμές και σχημάτιζε μια ακολουθία συλλογισμών, συσχετισμών, συνδέσεων.
Τελικά, οι πιο πρακτικοί μαθητές, που ήταν πλειοψηφία, αποφάσισαν ότι το μάθημα της γεωμετρίας ήταν χαμένος χρόνος και ότι καλύτερα θα ήταν να κάνουν «αναλυτική γεωμετρία» που έπεφτε και πιο πολύ και ήταν και της μόδας.
Εγώ που δεν ήμουν πρακτικός άνθρωπος απογοητεύθηκα...Η γεωμετρία για μένα ήταν ένα πολύ γοητευτικό μάθημα, μια άσκηση έμοιαζε με αστυνομικό πρόβλημα.Έπρεπε να ξεχωρίσεις τα δεδομένα απ'τα ζητούμενα και με κάποιο τρόπο ν' αρχίσεις να τα συνδέεις. Χρειαζόταν φαντασία, ανατρεπτικό τρόπο σκέψης, υπομονή, μέθοδο.
Όταν έβρισκες τη λύση ένιωθες ότι η επιστήμη έκανε ένα βήμα μπροστά ! Ότι ξαναανακάλυπτες τον κόσμο ! Με τον ίδιο τρόπο σκεπτόταν ο αρχαίος σοφός που διατύπωσε το πρόβλημα. Το πρώτο κλικ είχε γίνει στη τρίτη τάξη του γυμνασίου. Τότε είχαμε έναν μαθηματικό αυστηρό, πολύ γρήγορο, μαμούνι. Ήταν κοντός, μελαχροινός πολύ κι έκανε απότομες κινήσεις με τα χέρια σαν τροχονόμος. Δίδασκε γρήγορα και φώναζε όταν παρέδιδε το μάθημα για να επιβληθεί σ' ένα ακροατήριο εξήντα παιδιών που έψαχνε ευκαιρία να γελάσει και να κοροϊδέψει. Ρωτούσε τη θεωρία και βαθμολογούσε τις απαντήσεις.
Η πρώτη μέρα που άρχισε να κινητοποιείται το ενδιαφέρον μου για τα μαθηματικά ήταν όταν απάντησα σωστά στο μάθημα των παραλλήλων ευθειών. Αν μια ευθεία α τέμνει μια ευθεία β και η β είναι παράλληλη με μια ευθεία γ τότε η α τέμνει την γ. Διότι αν δεν την έτεμνε τότε προφανώς θα ήταν η α παράλληλη με την γ. Αλλά τότε θα ήταν και η α παράλληλη  με την β διότι οι τρεις ευθείες θα ήταν μεταξύ τους παράλληλες. Αυτό όμως είναι άτοπο διότι έχουμε παραδεχθεί ότι  η α τέμνει την ευθεία β.
Έμεινα κατάπληκτος κατ' αρχάς από την όμορφη συλλογιστική της απόδειξης. Δεύτερον διαπίστωσα ότι μπορούσα να οργανώνω στο μυαλό μου παρόμοιες σκέψεις, τρίτον άνοιγε μπροστά μου ένας θεωρητικός, συμβολικός κόσμος που είχε άπειρες διαστάσεις, ένα καινούργιο σύμπαν που σου φώναζε να το κατασκευάσεις εσύ ο ίδιος με απλά υλικά !
Ήταν ένας καινούργιος κόσμος  πιο περίπλοκος βέβαια από τον αληθινό, όμως πιο γνήσιος και πιο παρθένος..
Κοίταζα τους συμμαθητές μου που πετούσε ο ένας τη τσάντα του στον άλλον, συζητούσαν για γκόμενες ανύπαρκτες, επαναλάμβαναν τα ίδια ανέκδοτα και όλη την ώρα προβληματιζόντουσαν με τις καινούργιες μεταγραφές του ολυμπιακού ! Προσπαθούσαν αμήχανα να μιμηθούν τις κινήσεις των μεγάλων, αναρωτιόντουσαν με τι ν'ασχοληθούν επαγγελματικά, κάπνιζαν και έπιναν βγενουά καφέ στις καφετέριες. Πείραζαν φορτικά ο ένας τον άλλον και προσπαθούσαν να καταλάβουν ένα χώρο σ' αυτή τη ζωή ! Αυτό το μετέωρο βήμα προς την ενηλικίωση εγώ το ανέβαλα για την ώρα και ασχολιόμουν με έναν αφηρημένο κόσμο από σύμβολα, γραμμές, έννοιες και στην ουσία έπαιζα με όλα αυτά, όπως λίγο παλιότερα έπαιζα με τα στρατιωτάκια μου !

Τα παιδικά χρόνια είναι η αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να αφυπνίσει έναν καινούργιο κόσμο...

Σήμερα στρώνουν το δρόμο με άσφαλτο.
Μας κάνει εντύπωση η μυρωδιά της πίσσας και της ασφάλτου όπως βγαίνει ζεστή απ' το μηχάνημα, καθώς επίσης και η φασαρία της μπουλντόζας όλη μέρα πάνω-κάτω.
Το απόγευμα μπορούμε επιτέλους να εγκαινιάσουμε με τα ποδήλατα τον μαύρο τάπητα και βλέπουμε μεγάλη διαφορά από το χώμα ! Αισθανόμαστε σα να έχουμε πάρει καινούργια παπούτσια.
             Όμως, μαζί με τα ποδήλατα το δρόμο ξαφνικά τον εκμεταλλεύονται αμάξια και μηχανάκια που τα βλέπουμε πρώτη φορά και τα οποία τρέχουν δαιμονισμένα !
Τώρα πια είναι δύσκολο να παίξει κανείς στο δρόμο. Μόλις κάποιος δει να έρχεται ένα όχημα ειδοποιεί τους υπόλοιπους ώστε να προλάβουν να διακόψουν το παιχνίδι.
Αυτή είναι η καινούργια κατάσταση : Ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι ο δρόμος της γειτονιάς δεν είναι φτιαγμένος για να παίζουμε  κρυφτό, αμπάριζα, κυνηγητό, ποδόσφαιρο, γιαλένια, κουτσό, στρατιωτάκια ακούνητα-αμίλητα- αγέλαστα, μπαζ, αλλά είναι φτιαγμένος για να περνάνε αυτοκίνητα, φορτηγά και μηχανάκια. Σιγά-σιγά ανεπαίσθητα και μεθοδευμένα άλλαζε το μοντέλο ζωής κι εκεί που περνάγαμε ανέμελα κι ελεύθερα αρχίσαμε να φοβόμαστε  μήπως μας χτυπήσει αμάξι . Και προσέχαμε, προσέχαμε , σταματούσαμε να ελέγξουμε το δρόμο  αριστερά- δεξιά και πάλι αριστερά-δεξιά...
Παράλληλα, άλλαζε η κουλτούρα των ανθρώπων. Ερχόταν η «πρόοδος», η «εξέλιξη», ο «μοντερνισμός», αλλά σ' αυτό βοήθησε και η τηλεόραση με τις διαφημίσεις.
Στη γειτονιά έσκασαν μύτη κάτι : NSU, SCODA, PEUGEOT, OPEL.Στην αρχή μας έκαναν εντύπωση, ο λεβιές, το τιμόνι, ο συμπλέκτης, τα καθρεπτάκια. Μια φορά μας πήγε βόλτα μια σωφερίνα ανηψιά της μάνας μου. Μας έκανε εντύπωση η επιθετικότητα που είχε προς τους άλλους οδηγούς.
Οι δημόσιες συγκοινωνίες έπασχαν εκείνο τον καιρό. Έπρεπε να περιμένεις πολλή ώρα μέχρι να περάσει το λεωφορείο της γραμμής και όταν πια έφτανε ήταν γεμάτο με ταλαιπωρημένους επιβάτες που παρακάλαγαν ν' αλλάξεις γνώμη και να μην ανέβεις για να μην επιδεινώσεις την ήδη πιεστική κατάστασή τους. Κρεμιόσουν από κάτι βρώμικες χειρολαβές και ταλαντευόσουν πέρα δώθε στριμωγμένος.
Το αντίπαλο δέος περιλάμβανε έναν  νεαρό γοητευτικό εραστή, που οδηγούσε ξεσκέπαστο αγωνιστικό, όπως προβαλλόταν ιδιαίτερα στον κινηματογράφο.
Αν συνυπολογίσουμε και τη βελτίωση του επιπέδου, άνοδο μισθών, ευκολίες πληρωμών, εκεί γύρω στα 1973-75 το όνειρο ενός αυτοκινήτου άρχιζε να παίρνει σάρκα και οστά. Και μοιραία η γειτονιά γέμιζε ολοένα με πιο πολλά παρκαρισμένα αμάξια. Δύσκολα πια βρίσκαμε τέρμα για να παίξουμε μπάλα και ο δρόμος στένευε.Το χειρότερο όμως, ήταν ότι το παιχνίδι μας ενοχλούσε, διότι  κάναμε δήθεν ζημιές στ' αμάξια. Δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τον τρόπο που σκεφτόντουσαν αυτοί οι μεγάλοι. Και μόνο που ακουμπούσε η μπάλα στο φρεσκοπλυμένο αμάξι, έπεφτε συναγερμός : «Καλέ φύγετε από κει, θα φωνάξω τον πατέρα σας !» Είχε πια προεκταθεί η περιουσία του καθενός στο δρόμο. Και μοιραία άρχισαν οι καυγάδες και οι ανταγωνισμοί για τη θέση του πάρκιν ! Ο θρίαμβος της ιδιώτευσης και της κατανάλωσης !
Αυτή την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση, την επιδείνωσε ακόμη πιο πολύ, η εμφάνιση ενός τερατώδους κατασκευάσματος, της πολυκατοικίας. Οι ένοικοι ήταν ξένο σώμα για τη γειτονιά. Οι περισσότεροι επαρχιώτες, αρκετοί  μεταφερμένοι από άλλες γειτονιές, ήταν απομονωμένοι, δεν έλεγαν ούτε καλημέρα και έμοιαζαν να έχουν προσαρμοστεί με την ιδέα να φαίνονται αόρατοι !
Τόσοι άνθρωποι ξαφνικά μπροστά μας, αλλά τόσο αδιάφοροι, σα να μη συμμετέχουν πουθενά, σαν μια παγωμένη εικόνα τηλεόρασης.....
Δεν μας άρεσε βέβαια αυτό, αλλά βαθμιαία το πέρναμε απόφαση και ακόμη πιο πέρα αλλοτριωνόμαστε από μέσα, γινόμαστε σαν τους μεγάλους !
Έτσι κάθε Σάββατο, ο Βασίλης έπλενε και γυάλιζε το καινούργιο απόκτημα, ένα autobianchi, εκθείαζε τις δυνατότητές του, εξιστορούσε περιστατικά με άλλους οδηγούς, όλη του η φαντασία αναλωνόταν σε περιπέτειες των λεωφόρων. Το αυτοκίνητο ήταν γι αυτόν ότι ο Βουκεφάλας για τον Αλέξανδρο !
Πραγματική λατρεία ! Και σιγά-σιγά άρχισαν και τα «παράνομα» μαθήματα στις αλάνες. Μια μέρα μας ανακοίνωσε : «Οδήγησα μια ώρα!». Ήταν ξετρελαμένος απ' τη χαρά του.
Πάντως από παλιά φαινόταν που πάει το πράγμα. Θυμάμαι τα συγκρουόμενα στα λούνα παρκ, δεν μπορούσα να καταλάβω με τι ακριβώς διασκέδαζαν ! Έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλον με δύναμη και μανία. Η εικόνα αυτή βέβαια δεν διαφέρει και πολύ από τη σημερινή εικόνα των λεωφόρων.
Η νεολαία είχε πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα πάνω σε κάθε είδους μηχανή !
Στην παρακάτω γειτονιά έφτιαχναν μοντέλα τηλεκατευθυνόμενα ενώ στην παραπάνω καρτ. Έτρεχαν σαν παλαβοί και έκαναν θόρυβο, μεσημέρι, βράδυ, ξυπνούσαν τον κόσμο, ενοχλούσαν επίτηδες, δεν τηρούσαν κανένα κανόνα ! Δεν μπορούσα να ζήσω σ' ένα τέτοιο άγριο κόσμο. Με άγχωνε, με φόβιζε! Προτιμούσα την παλιά γειτονιά, την ήσυχη, με τον βρεμένο χωματόδρομο, τα κάρα με τους πραματευτάδες, τα γαΐδούρια, τους κήπους με τα γιασεμιά.
Τα ποδήλατα πια μιμούνταν τα μηχανάκια- ένα μανταλάκι με χαρτόνι στον τροχό  δημιουργούσε εκκωφαντικό μηχανικό θόρυβο- έτρεχαν και παραβγαίναν τ' αμάξια.
Για τον πατέρα μου, όπως και για τους περισσότερους συνομηλίκους του, το μπλέξιμο με την οδήγηση αποτελούσε μια σπουδαία εμπειρία και μια ανεπανάληπτη περιπέτεια. Άνθρωπος που μεγάλωσε σε χωριό, φοβισμένος και δειλός, ένιωθε όταν οδηγούσε, ότι πετάει με αεροπλάνο κι επίσης αισθανόταν την οδήγηση σαν εμπειρία ζωής δηλαδή σαν κάτι πολύ επικίνδυνο απ' το οποίο επιβίωνε με τη βοήθεια του Θεού ! Το ίδιο και η μάνα μου αλλά σε πιο μεγάλο βαθμό, αφού η ίδια δεν ήξερε να οδηγεί και ούτε ποτέ διανοήθηκε να δοκιμάσει και συνεπώς δεν ήξερε περί τίνος πρόκειται, βίωνε τραγικές καταστάσεις όταν ο πατέρας μου προσπαθούσε με τα πολλά να προσπεράσει ή όταν έτρεχε παραπάνω από εκατό !
Θεωρούσαν και οι δυο το αυτοκίνητο εξυπηρέτηση, όμως ήταν υπέρ του δέοντος προσεκτικοί και έτρεμε το φυλλοκάρδι τους όταν ταξίδευαν, μεγαλοποιούσαν το παραμικρό τυχαίο συμβάν και του έδιναν μυθικές διαστάσεις ...Θυμάμαι ότι εμείς οι δύο καθόμασταν πάντα πίσω και διασκεδάζαμε με το θέαμα του μπαμπά και της μαμάς που καθόντουσαν στο «πιλοτήριο» !
-Μην τρέχεις, μην τρέχεις σε παρακαλώ ...
-Θα τον προσπεράσω, θα τον προσπεράσω !
-Όχι Μιχάλη μου όχι !
Θυμάμαι εκείνο το ατέλειωτο 8ωρο ταξίδι μέχρι το χωριό μέσω Αχλαδοκάμπου. Ο Αχλαδόκαμπος ήταν μια περιοχή ανάμεσα σε Κόρινθο και Τρίπολη όπου υπήρχε ένας στενός φιδωτός δρόμος και τον οποίο χρησιμοποιούσαν συχνά φορτηγά και νταλίκες που κόλλαγαν στην ανηφόρα και μοιραία ανάγκαζαν να μένει από πίσω τους ένα καραβάνι από αμάξια. Όταν επιτέλους ο πατέρας μου- μετά από μια ώρα ταλαίπωρης διαδρομής, σπασμένων νεύρων και υπερθέρμανσης της μηχανής-κατάφερνε να προσπεράσει βρισκόταν πίσω από ένα δεύτερο φορτηγό και η ιστορία επαναλαμβανόταν... Ούτε γι αστείο δεν σκεφτόμασταν να του πούμε να σταματήσουμε για τουαλέτα γιατί προφανώς θα καθυστερούσαμε και θα βρισκόμαστε πίσω απ' το πρώτο φορτηγό !
Έτσι σιγά-σιγά τα πολλά αυτοκίνητα έφεραν δρόμους, οι μεγάλοι λεωφόροι έφεραν γρήγορα αυτοκίνητα, οι δρόμοι πάλι έφεραν φωτιές, μόλυνση, σκουπίδια στο περιβάλλον. Επίσης σπίτια αυθαίρετα ή νόμιμα, ξεπηδούσαν όπου μπορούσε να πάει το αυτοκίνητο. Τα δάση έγιναν περιοχές βλάστησης, χορτολιβαδικές, χωράφια και μετά οικόπεδα. Όπου φτιάχτηκαν δρόμοι, φτιάχτηκαν και σπίτια. Και αυτός ο  φαύλος κύκλος ακόμη συνεχίζεται...

Σ'όλα αυτά τα ταξίδια δεν ένιωθα και πολύ άνετα, αφού ζαλιζόμουν απ' τις στροφές και έπληττα απ' το αίσθημα φόβου που επικρατούσε.  Όμως ένα περιστατικό με στιγμάτισε ιδιαίτερα..Σ'ένα απ' αυτά τα ταξίδια, κάποτε, συναντήσαμε ένα ξεσκέπαστο φορτηγό που είχε μέσα κάτι τραυματισμένους ανθρώπους. Εκείνη τη στιγμή ένας τύπος μας έκανε σήμα να σταματήσουμε και μας παρακάλεσε να πάρουμε στο αμάξι κάποιον χτυπημένο, όμως ο πατέρας μου από υπερβολική καχυποψία αλλά και από μια μικροπρεπή κακόμοιρη λογική -μη του λερώσει το αμάξι με αίματα- αρνήθηκε να τον πάρει !
Το γεγονός αυτό με επηρέασε στη ζωή μου..Πάντα το σκεφτόμουν και ζητούσα με τη στάση μου να επανορθώσω..ενώ στην πραγματικότητα εγώ δεν είχα καμία ευθύνη.Ένιωθα μέσα μου μια καταναγκαστική τάση προσφοράς προς τους άλλους σαν αναπλήρωση της έλλειψης ανθρωπιάς που εκφράστηκε σ' αυτό το άτυχο περιστατικό...

Πόσο κάνει ένα κιλό φόβος ?

Πόσοι έπαιξαν με το αίσθημα φόβου μας αυτές τις μέρες ! Οι τράπεζες, τα κανάλια, οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, η επίσημη γραμμή των κομμάτων, οι ιθύνοντες των ευρωπαϊκών κονκλαβίων καλλιέργησαν ένα κλίμα πανικού και υστερίας στο οποίο ο απλός κόσμος αντιτάχθηκε. Κι αυτό είναι το αισιόδοξο της υπόθεσης. Οι γέροντες έκαναν υπομονή στις ουρές, αρκετοί έδιωχναν τα κανάλια, άλλοι πάλι έκλεισαν τ' αυτιά τους στο καθημερινό τιτίβισμα των ξεβρακωμένων τηλεαστέρων : ναι, ναι, ναι, ναι. Θα χάσουμε την Ευρώπη, τον πολιτισμό, τον κοσμοπολίτικο αέρα, τη γιουροβίζιον και θα γυρίσουμε στη ψωροκώσταινα, στις άπλυτες μασχάλες, τα στοιβαγμένα λεωφορεία της δεκαετίας του 60, στους χωματόδρομους, Θα χάσουμε τα Erasmus, τα επιδοτούμενα προγράμματα, τις μορφωτικές ανταλλαγές και θα γυρίσουμε στα παλιά συντηρητικά πανεπιστήμια, στα ξύλινα θρανία στους κοντυλοφόρους. Θα χάσουμε τη ροκ, τη ποπ και τη κλασική και θα μας μείνει ο Τσιτσάνης, θα χάσουμε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, το σύνταγμα, τη δημοκρατία, τους χάρτες των δικαιωμάτων και θα γυρίσουμε στους τοπικούς άρχοντες, τον κομματισμό, την ολιγαρχία.
Πράγματι τέθηκαν αυτά τα διλήμματα ή απλά ο κόσμος απέρριψε τις τερατώδεις μουτσούνες των Σόϊμπλε, Μέρκελ, Ντάϊσελμπλουμ, τους εκβιασμούς, τις απειλές, την καταστροφική αυταρχική πολιτική της εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων, την αδιαφορία, τον κυνισμό, την αναλγησία ; Η Ευρώπη δεν είναι πια αυτή που μας φαινόταν ότι είναι : Οι ανταλλαγές προϊόντων, οι επιδοτήσεις κάποιων καλλιεργειών, τα μορφωτικά προγράμματα, η κοινή εξωτερική πολιτική, η συμμετοχή στα μεγάλα δημόσια έργα, τα κίνητρα στην περιφέρεια, η προστασία του περιβάλλοντος κι έδειξε ένα καινούργιο απεχθές πρόσωπο : Όλα τα ρυθμίζουν οι αγορές, χρηματοπιστωτική σταθερότητα, τοξικά παράγωγα, δυστυχώς επτωχεύσατε, δεν γίνεται να συνεχίσετε με αυτό το χρέος, δεν σας εμπιστεύονται οι αγορές γι αυτό πρέπει να γίνετε ανταγωνιστικοί και να μειώσετε τον δημόσιο τομέα, το οποίο σημαίνει  αυτοδύναμο ασφαλιστικό= συντάξεις πείνας, κατάργηση του μικρομεσαίου επαγγελματία=επικράτηση αλυσσίδων, ασυδοσία εργοδοσίας = ζούγκλα της εργασίας, ξεπούλημα φιλέτων δημοσίου, απολύσεις, συνταξιοδοτήσεις, κατάργηση φορέων.
Ολ' αυτά πρέπει να γίνουν οπωσδήποτε, με κάθε τίμημα. Δεν μας ενδιαφέρει ποια κυβέρνηση έχετε, αριστερή ή δεξιά, δεν μας ενδιαφέρει τι γνώμη έχετε, αν εγκρίνετε αυτή την πολιτική, δεν μας ενδαφέρει ούτε καν αν έχει αποτέλεσμα αυτή η πολιτική ! Αρκεί να γίνει. Είστε το παράδειγμα, αν εσείς δεν υπακούσετε τότε κανένας δεν θα υπακούσει !
Αυταρχισμός, μυαλά από τσιμέντο, αγύριστα.
Αν δεν τα κάνετε όλα αυτά, τότε ούτε στη δραχμή δεν θα μπορέσετε να πάτε, θα σας καταστρέψουμε ! Μία γεύση αυτής της απειλής πήραμε τις περασμένες εβδομάδες με το χάος που επικράτησε.
Άνθρωποι που περπατάνε στα τέσσερα, κάποιος που βάζει εισιτήριο στη πρόσβαση στους σκουπιδοτενεκέδες, δυο γυναίκες έχουν γραπώσει ένα πακέτο μακαρόνια και μαλώνουν ποια θα το πρωτοπάρει, μια οικογένεια έχει βάλει κάτω ένα συνταξιούχο και τον κλέβει, συναγερμοί βαράνε συνέχεια, οι κάτοικοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, διακοπή ρεύματος, μια μυρωδιά έντονη διαχέεται, απ' τη βρύση τρέχουν λίγες σταγόνες, ελικόπτερα περιπολούν από πάνω, πυροβολισμοί ακούγονται, μια γυναίκα σ'ένα μπαλκόνι γελάει και κλαίει μαζί και πετάει στον αέρα ένα μάτσο χαρτονομίσματα....
Ο πανικός είναι κάτι που μεταδίδεται ταχύτατα και δημιουργείται σχετικά εύκολα. Αν κάτσεις ήρεμος στο σπιτάκι σου και βάλεις ελαφριά μουσικούλα ξεπερνιέται.
Αυτό που δεν ξεπερνιέται είναι όταν υποχωρείς, όταν κάνεις ένα αγώνα μάταιο, όταν ελπίσεις σε κάτι και διαψευστείς, όταν δεν βρίσκεις το δίκιο σου, όταν υπομένεις έναν άδικο και ισχυρό αφέντη, όταν είσαι δούλος, όταν σου λένε τι να κάνεις, όταν γελάνε με το δράμα σου, όταν ξέρεις ότι είναι κάτι λάθος κι εσύ το κάνεις, όταν δεν εισακούγεσαι, όταν, όταν....
Αυτό είναι σοβαρό ! Είναι σοβαρό, γιατί δημιουργεί άσχημο προηγούμενο. Είναι σοβαρό γιατί δημιουργεί μια ολοκληρωτική κοινωνία, μια κοινωνία του όποιος προλάβει. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να νουθετήσει τα παιδιά της, που δεν έχει παραδείγματα. Μια κοινωνία που δεν απαιτεί τίποτε και λέει πάντα ναι, μια κοινωνία χωρίς δικαιώματα, Και όποιος μου πει ότι όλα στη βάση τους είναι οικονομικά θέματα και ότι αν δεν εξασφαλίσουμε τα στοιχειώδη δεν μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία και δημοκρατία κάνει μεγάλο λάθος ! Συμφωνώ ότι αν δεν εξασφαλίσεις το φαΐ δεν μπορείς να ασχοληθείς με πνευματικά πράγματα, όμως ο τρόπος που εξασφαλίζεις το φαΐ σου έχει σημασία.Έχει σημασία αν κλέψεις, αν εξαπατήσεις, αν υποταχθείς κάπου ...
Μια αισιόδοξη οπτική θα ήταν να πούμε : Έλα μωρέ θα κάνουμε υπομονή μερικά χρόνια και μετά θα χαλαρώσουμε και τι καταλάβαμε τόσα χρόνια με τα δημοκρατικά δικαιώματα και τους ψευτοσυνδικαλιστές !
Η απάντηση είναι ότι δυστυχώς δεν θα είναι μόνο μερικά χρόνια, γιατί έτσι δημιουργούνται θεσμοί, εύκολη υπακοή, υποταγή και ότι έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι πάνε πίσω, πολύ πίσω....Και ότι δεν πρόκειται να χαλαρώσουμε, γιατί πια θα έχουν φτιαχτεί οι δρόμοι, οι τρόποι, οι διαδικασίες που κάποιος γελοίος, κάποιος ανόητος θα κινεί τα νήματα .