ντοκιμαντέρ για τη Γώγου

Χθες παρακολούθησα επιτέλους μετά από καιρό αναμονής, το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοίτη: Κατερίνα Γώγου, για την αποκατάσταση του μαύρου. Δεν μπορώ ειλικρινά να αντιμετωπίσω με αντικειμενικότητα μια ταινία που παρακολούθησα τη δημιουργία της απ' τα σπάργανα ! Θυμάμαι τον Αντώνη στην πρώτη συνάντηση στο καφενεδάκι με την Μιχαλοπούλου. Δεν υπάρχει μία ! Ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ να τρέχει στις Κούκλες στη Συγγρού να συναντήσει ένα τραβεστί, την περιπέτεια με τα φρικιά στην πλατεία Εξαρχείων ! Σα να το μεγαλώσαμε μαζί Αντώνη αυτό το παιδί ! Κάποια στιγμή μου ήρθε η ιδέα μάλιστα ότι θα μπορούσαμε όλοι μαζί οι αναγνώστες του : "Ασματα και μιάσματα" να δημιουργήσουμε μαζί μια δική μας ταινία. Η περίπτωση του Αντώνη Μποσκοίτη δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι είναι ένας ακόμη τύπος που από ανία και πλήξη κάθεται και ναρκισσεύεται στο διαδίκτυο, όπως τόσοι και τόσοι !Ο Αντώνης απέχει πολύ από κάτι τέτοιο ! Έχει άποψη και τσαμπουκά και την εκφράζει ! Εκθέτει δημόσια την προσωπική του ζωή (αν και κρύβει έξυπνα και επιμελώς αρκετά) γιατί έτσι νιώθει ότι πρέπει να κάνει ! Ανοίγεται γιατί έχει ανάγκη να εισπράξει αισθήματα ! Αυτό βέβαια είναι ριψοκίνδυνο. Αλλά εκείνος το αντιμετωπίζει. Πολλές φορές με βρισιές. Αυτό είναι κάτι εντελώς καινούργιο. Το διαδίκτυο έχει γίνει μέρος της κοινωνικής ζωής ενός ανθρώπου ! Ή τελικά η εικονική ζωή έχει γίνει η πραγματική ζωή ? Αλλά δεν κάνει μόνο αυτό. Κυρίως του αρέσει να δημοσιογραφεί όχι με την έννοια που το κάνει ο Πρετεντέρης, αλλά με την έννοια του καταγραφέα του δημόσιου αισθήματος. Όντας πολύ κοινωνικός, καταγράφει με ευαισθησία την περιρρέουσα ατμόσφαιρα τη διυλίζει μέσα του και την ξαναδίνει με τη δική του προσωπική σφραγίδα. Κυρίως σε ότι έχει να κάνει κυρίως με τη μουσική, το θέατρο, τον κινηματογράφο. Επιλέγει με γνώση, με κρίση, με αίσθημα. Σ' όλη του διαδρομή : Στο clip art radio, στο κόκκινο, στο Ποντίκι, στο blog του. Απ' αυτόν μάθαμε μουσικούς όπως τους : Espers, electric litany, marissa Nadler, Λόλεκ...Γιώτα Γιάννα.Μαζί του παρακολουθάμε πρωτοπόρους σκηνοθέτες και θέατρο. Παρ' όλο που είναι νέος, δεν έχει εξυπναδίστικη άποψη,δήθεν αιρετική όπως άλλοι της ηλικίας του.Εκτιμάει το κλασικό, σέβεται τον παλιό. Αποδίδει τιμές εκεί που πρέπει. Μ' αυτή την έννοια εκφράζει μέσα από την προσωπικότητά του ότι καλύτερο στον καλλιτεχνικό τομέα διαθέτει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα ! Και στο ντοκιμαντέρ για τη Γώγου αυτό προσπάθησε κι αυτό έκανε : Κατέγραψε την άποψη όλων εκείνων που ήξεραν τη Γώγου ! Κορδέλας, Καφετζόπουλος, Πλάτωνος, Χρονάς... τρία τραγούδια που άντλησαν έμπνευση από ποιήματά της, δυο καταγραφές της εικόνας της, δυο κουβέντες για τη σχέση της με την κόρη της , κυρίως όμως τα ποιήματά της- κραυγές από μια καταπληκτική Μιχαλοπούλου : Τίμια δουλειά, απλή, λιτή με μια αγωνία για ισορροπία και μέτρο ! Πολύτιμο ντοκουμέντο για τις επόμενες γενιές !