Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Vertigo...




Έργο του Μαξ Ερνστ

Περπατώ τη νύχτα στα έρημα σοκάκια...
Δεν θυμάμαι τι ψάχνω να βρω. Περνάω το δρόμο με τις νεραντζιές, στρίβω δεξιά στον παράδρομο μέσα σ' ένα σπίτι στο διάδρομο που βγάζει στην αυλή. Η αυλή βγάζει σ' ένα χωματόδρομο που καταλήγει σε μια πλατεία δίπλα σ' ένα δασάκι. Σε μια λιμνούλα νερό καθρεφτίζεται ο εαυτός μου....Βλέπω μέσα της ένα ...γέρο. Μακριά ακούγονται φωνές και τραγούδια.  Είναι μια  ζεστή βραδιά, είμαι λίγο μεθυσμένος, νυσταγμένος κάτι τέτοιο και περπατάω ατέλειωτα χιλιόμετρα.
Τι μέρος είν' αυτό ?
Τόσο ελαφρύς αισθάνομαι σα να μην πατάω στο έδαφος. Δίπλα μου περπατάνε άνθρωποι σειρά που έχουν φύγει απ' τη ζωή. Φοβάμαι.... Αλλά ο φόβος μου φαίνεται  σα να είναι άλλου κι  όχι δικός μου.
'Ενα αεράκι δροσερό έρχεται από μακριά. Κάνει να θροϊζουν οι φυλλωσιές ! Τ' αστέρια ψηλά εκατομμύρια ...Διαλέγω ένα. Είμαι ερωτευμένος. Όχι ? Δεν ξέρω. Ξαναφτάνω στην ίδια αυλή.
Που είμαι  τι κάνω? Είναι μέρα, είναι νύχτα, είναι τώρα, είναι πριν, είναι  μετά? Αν αλλάξω τα λόγια θ' αλλάξει και  η ιστορία αυτής της  ας την πούμε περιπέτειας ή είναι προδιαγεγραμμένη ?
Η αν αποκλείσω το χρόνο, θα μπορέσω να ξεφύγω απ' τον λαβύρινθο ?
Μακριά ακούγονται φωνές και τραγούδια. Πιο πέρα έχει πάρει φωτιά. Μου μυρίζει κάτι περίεργο που με πάει πίσω. Στην πόλη πριν 30 χρόνια, όταν τρομαγμένος έχασα τον προσανατολισμό μου. Γύρω φώτα πολλά μαγαζιά και μια στρογγυλή πλατεία.
Ξαφνικά γίνομαι παιδάκι και κρύβομαι πίσω απ' τα δέντρα. Ακούω κόσμο να με γιουχάρει. Φωνές, κραυγές, ενώνονται με το ουρλιαχτό ενός σκύλου που κουνάει την ουρά του μπροστά μου.
Αισθάνομαι καλύτερα. Απ' τον ουρανό πέφτουν σταγόνες. Βρέχει ? Μα είναι ολοκάθαρος ! Ένα γυναικείο χέρι με χαϊδεύει.
Φτάνω στην ακτή. Γύρω μου ψηλά βράχια. Ρίχνω μια ματιά απ' την άκρη του γκρεμού και βλέπω κάτω στην παραλία ένα πλήθος κόσμου να μουρμουράνε. Παιδιά  κλαίνε.
Από που ήρθαν όλοι αυτοί ? Μακριά στον σκοτεινό ορίζοντα αχνοφαίνονται λάμψεις. Έχω την αίσθηση ότι κάποιος είναι πίσω μου συνεχώς. Τον βλέπω με την άκρη του ματιού μου αλλά όταν γυρίζω έχει εξαφανιστεί. Μακριά, πολύ μακριά ακούγεται μια φωνή ! Είμαι σίγουρος ότι είναι για μένα. Τρέχω προς τα κεί. Ναι εδώ είμαι, εδώ είμαι.. Τρέχω να τους συναντήσω.........

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου