Ενα συχνά επαναλαμβανόμενο όνειρό μου είναι το εξής : Βλέπω ότι πετάω, όμως όχι ακριβώς πετάω, αλλά απλά επαληθεύω τον ορισμό του πετάγματος και ανυψώνομαι ελάχιστα απ' το έδαφος ίσα- ίσα για να επιτύχω το αποτέλεσμα της κατάργησης της βαρύτητας, από τη μιά και από την άλλη για να πετύχω μια παράξενη δικαίωση στα μάτια των άλλων, μια ιδιαίτερη αναγνώριση...
Βλέπω λοιπόν ότι ανυψώνομαι ανεπαίσθητα (λίγα εκατοστά) -όπως ακριβώς ένα παιδί μαθαίνει να κολυμπά και ξεκολλάει τα πόδια του απ΄ το βυθό -και μένω μετέωρος στον αέρα. Με πολύ ζόρι ανυψώνομαι ελάχιστα στην αρχή, αλλά σε λίγο καταφέρνω να πάρω λίγο ύψος. Εχω τα χέρια μου σε ανοιχτά σε σχήμα σταυρού και είναι πάντοτε νύχτα. Δε νοιώθω να με βλέπει κανείς, πετάω πάνω από δένδρα, κήπους, σπίτια, ταράτσες. Ενα παράξενο πλάσμα γίνεται κομμάτι της νύχτας.
Το καταπληκτικό είναι ότι δεν μου κάνει εντύπωση ! Κάνω δηλ κάτι σαν να το κάνω χρόνια...Είναι χαρακτηριστικό ότι τουλάχιστον στην αρχή δεν με βλέπει κανείς, είμαι τελείως μόνος μου, ο μοναδικός μάρτυρας του περίεργου φαινόμενου. Πιο πολύ δεν μ' εντυπωσιάζει το πέταγμα, αλλά το γεγονός ότι κάνω κάτι που δεν μπορεί να κάνει κανείς άλλος. Είναι ένα μυστικό που μου δίνει δύναμη. Σαν τον superman περίπου είμαι ένας συνηθισμένος καθημερινός τύπος με μυστικές δυνάμεις , που όταν τις εξαπολύσω μένουν με το στόμα ανοιχτό.
Νοιώθω ότι πρώτος εγώ, σαν ένας μεγάλος εφευρέτης, βρίσκω τον τρόπο, την τέχνη να επιτελέσω ένα θαύμα ! Οχι τόσο το θαύμα του να πετάξω, μα κυρίως το θαύμα του να γεφυρώσω την πραγματικότητα με τη φαντασία. Να μπορέσω να δώ την πραγματικότητα σαν ένα μυστήριο μαγικό πράγμα και αντίστροφα τη μαγεία να τη μεταχειριστώ σαν κάτι καθημερινό.
Ομως, όλο αυτό είναι κι ένα ζήτημα πίστης. Εκείνη τη στιγμή την απειροελάχιστη που συμβαίνει να φεύγουν τα πόδια μου απ' τη γή, είμαι τόσο πολύ σίγουρος γι' αυτό που θα συμβεί -ότι θα καταφέρω να πετάξω-και τόσο πολύ πρόθυμος γι αυτό, που δεν υπάρχει πια για μένα τίποτε άλλο...Είναι μια στιγμή υπέρβασης από τα γνωστά και καθιερωμένα. Μια στιγμή όπου αλλάζουν όλα και φαίνονται πια διαφορετικά. Είναι μια στιγμή, όπου το μέσα και το έξω γίνονται ένα και η θέλησή σου να δείς τον κόσμο κυριαρχεί και πλημυρίζει τα πάντα.Είναι μια στιγμή όπου η πίστη και η προσδοκία για ανάταση, για μια ελπίδα είναι τόσο πραγματικά που τελικά δεν παίζει κανένα ρόλο αν το αποτέλεσμα που προκαλείται είναι όντως πραγματικό ή όχι.
Για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο άνθρωπος περπατάει , είναι μια διαδικασία που εξελικτικά κράτησε εκατομμύρια χρόνια και η φύση έχει δημιουργήσει σαν τελικό επίτευγμα μια εκπληκτική ισορροπία προσαρμογής - λειτουργικότητας- αρμονίας. Ο ζωγράφος-φύση για χρόνια πρόσθετε πινελιές αργά, μεθοδικά μέχρι να παρουσιάσει το αριστούργημά του. Το οποίο είναι τόσο τέλειο που τις περισσότερες φορές το ξεχνάμε και το θεωρούμε σαν κάτι τετριμμένο. Ομως, τα περισσότερα ζώα βαδίζουν στα τέσσερα και μόνο ο άνθρωπος έχει το καταπληκτικό πλεονέκτημα να ισορροπεί σε δύο πόδια. Είναι ένα πραγματικό θαύμα !
Επίσης εκπληκτικό (αρνητικά) είναι το γεγονός ότι αυτό δεν μας κάνει καθόλου εντύπωση...Φαντασθείτε αναλογικά έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος θα μπορούσε να μετακινείται με ιπτάμενα χαλιά και να μην του κάνει καθόλου εντύπωση ! Είναι επίσης σίγουρο ότι σε κάμποσα χρόνια θα φοράει μια συσκευή σαν ρολόϊ και θα μπορεί να πετάει !
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι ο άνθρωπος πραγματικά βιώνει κάτι μαγικό, κάτι θαυμαστό όμως δεν του δίνει την παραμικρή σημασία. Αντίθετα, η φαντασία του μπορεί να τον ωθεί σε καταπληκτικά διαστημικά ταξίδια, σε υπερκόσμους, σε 100 διαστάσεις κ.λ.π.
Ομως, ένας άνθρωπος σε αναπηρικό καροτσάκι, αναγνωρίζει την μεγάλη αξία απλά του να περπατάς. Ετσι λοιπόν, ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε να ονειρεύεται σαν κάτι σπουδαίο, ότι περπατά. Και επίσης, θα μπορούσε να σκεφτεί, να φανταστεί ίσως, ότι υπάρχει μια στιγμή που τον χωρίζει απ' το καρότσι μέχρι την όρθια στάση. Και ν' αποδειχθεί ότι χρόνια πολλά ζούσε με τη ψεύτικη ιδέα, ότι η ζωή του ήταν δεμένη με το καρότσι. Ενώ είχε δυνατότητα να περπατήσει...
Αυτό ακριβώς είναι το πέταγμα ! Είναι η στιγμή όπου συνειδητοποιείς ότι η πραγματικότητα κρύβει μέσα της κάτι διαφορετικό απ' το καθημερινό που βιώνεις. Ενέχει μια δυναμική, κάτι σπουδαίο, που μόνο η φαντασία σου μπορεί να συλλάβει. Και μόλις το συλλάβει το κάνει κτήμα της και είναι πια σαν πραγματικό...
Λες, μπορούσα να πετάξω τόσα χρόνια και δεν τό κανα !
Πολλά τέτοια παραδείγματα μπορούμε ν' αναφέρουμε εκτός απ' το περπάτημα. Τη δύναμη του ανθρώπινου μυαλού, το καλλιτεχνικό ταλέντο, την ομιλία, την ανθρώπινη θέληση , πράγματα που μπορούνε να σε πάνε μακριά, να σ' απελευθερώσουν , να σου δώσουν δύναμη, να σε κάνουν να πετάξεις.
Οταν μπορείς να πετάς σημαίνει ότι πια δεν έχεις βάρος, είσαι ελαφρύς, έχεις καλή διάθεση και έχεις ξεπεράσει τις εμμονές και τις προκαταλήψεις που σε κρατάνε δεμένο στη γή. Υστερα, βλέπεις από ψηλά όλα γύρω και έχεις μια γενική εποπτεία, κάνεις αφαίρεση ώστε ν' απομείνει η ουσία κι ότι πραγματικά έχει αξία.
Αυτό όμως, μπορείς να το πετύχεις χωρίς να πετάξεις πραγματικά. Μπορείς να το πετύχεις ας πούμε με τη δημιουργία, το χορό ή την ακρόαση μουσικής.
Η ουσία λοιπόν, είναι όχι η ίδια η "πτήση" αλλά το βαθμιαίο πέρασμα από μια κατάσταση στατική σε μια κατάσταση κίνησης, από την κατάθλιψη στη χαρά, από τη σοβαρότητα στην εύθυμη διάθεση, από την πλήξη στην ουσιαστική ζωή, από την απραξία στη δραστηριότητα, από το αδιέξοδο στη λύση, από τον πόνο στην απόλαυση.
Οταν ξυπνάω το πρωί μου έχει μείνει η αίσθηση της ικανοποίησης ότι έχω κάνει ένα ακόμη πέταγμα. Είμαι τόσο πολύ σίγουρος ότι είναι πραγματικό το γεγονός αυτό που συμπεριφέρομαι σα να το έχω ζήσει. Φαντάζομαι τον εαυτό μου, να μην κρατιέται και να αποκαλύπτει το μυστικό σ' ένα φίλο : Ξέρεις, μου συμβαίνει κάτι απίστευτο. Θα με περάσεις για τρελό ! Εχω την ικανότητα να πετάω. Οχι πολύ ψηλά. Απλά χάνω την αίσθηση του βάρους.
- Μπορείς να μου το δείξεις ?
-Θα κάνω μια προσπάθεια. Βλέπεις, βλέπεις ?
-Δεν βλέπω τίποτα
-Να, να κύττα !
-Μμμ, κάτι βλέπω !
Αντιγράφω απ' την "Ασκητική" του Καζαντζάκη : "Δε δέχουμαι τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγουμαι ! Την αγωνία τούτη βαθιά, αιματερά να τη ζήσεις, είναι το δεύτερο χρέος. Ο νούς βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει΄ μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.
Να υποτάξω τη γής, το νερό, τον αγέρα. να νικήσω τον τόπο και τον καιρό, να νιώσω με ποιούς νόμους αρμολογούνται κι έρχουνται και ξανάρχουνται οι αντικαθρεφτισμοί που ανεβαίνουν από την πυρωμένην έρημο του νου, τι αξίαν έχει? Ενα μονάχα λαχταρίζω : να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, τι είναι το μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυστη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία. Αν ο νους δεν μπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει πέρα από τα σύνορα την ηρωική απελπισμένη έξοδο, νά' ταν να μπορούσε η καρδιά μου!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου