Τίποτα δεν είναι ο άνθρωπος...

Επί 25 χρόνια επισκέπτομαι κάθε καλοκαίρι το χωριό του πατέρα μου στη Μάνη και κάθε χρόνο κάτι έχει να μου δώσει. Το φώς, οι ελιές, ο Ταύγετος, το θυμάρι, οι πέτρες, τα κυπαρίσσια, η θάλασσα, τα βράχια, τα σπίτια, τα βυζαντινά εκκλησάκια, η θέα, οι κήποι, τα σύκα, τα φραγκόσυκα, η ρίγανη, τα λαδοκούλουρα, τα ψάρια, οι σπηλιές, τα φαράγγια, τα νερά, το τυρί, το λάδι, οι βουτιές, οι εκδρομές, η ιστορία, το διάβασμα, η ζωγραφική συνθέτουν το τοπίο στη μνήμη μου. Οι άνθρωποι μένουν στη μνήμη αποσπασματικά ! Σα να έχει μπει ο χρόνος σε γρήγορη κίνηση ! "Ρε πως μεγάλωσε ο πιτσιρικάς !" "Πέθανε ο κυρ Νίκος ?"Αλλά το ίδιο ισχύει και για μένα : "Ασπρίσαν τα μαλλιά σου Στράτο !"

Πόσο ζωντανό ήταν κάποτε αυτό το χωριό ! Εδώ ο χρόνος είναι αμείλικτος : όλα συνυπάρχουν μαζί, η ανάμνηση αυτών που έφυγαν, οι σημερινοί άνθρωποι, οι πιτσιρικάδες που γίνονται μεγάλοι, η ιστορία του καθενός όλα σε μια χαλαρή καλοκαιρινή διάθεση ανακατεμένα και τελικό συμπέρασμα βγαίνει ένα απόφθεγμα που έλεγε συχνά ο πατέρας μου : Τίποτα δεν είναι ο άνθρωπος ...Μόνο τα βουνά παραμένουν, τα δέντρα, η θάλασσα και ο ουρανός.Κι αυτά τα γερά πέτρινα σπίτια.