Είναι πραγματικότητα ο εφιάλτης που ζούμε ?

Είναι δύο φίλοι και στοιχηματίζουν -όπως στη διαφήμιση -αν ένας μεθυσμένος ζητιάνος που κάνει ισορροπία στο παραπέτο μιας γέφυρας θα πέσει τελικά ή όχι. Ποντάρουν στο ότι δεν θα πέσει ! Αυτό το στοίχημα με το μεγάλο ρίσκο τελικά τους το χρηματοδοτεί μια τράπεζα και έτσι φτιάχνουν ένα εκατομμύριο από τέτοια στοιχήματα που τα πουλάνε σε πολύ κόσμο. Πολλές τράπεζες αγοράζουν κι εκείνες τέτοια στοιχήματα και γίνονται συναλλαγές. Οταν τελικά ο ζητιάνος πέφτει στη θάλασσα, τότε η φούσκα σκάει και τα χαρτιά- στοιχήματα γίνονται απλά κουρελόχαρτα. Οι τράπεζες χάνουν την αξιοπιστία τους και αρκετό κεφάλαιο
και ξεκινάει η λεγόμενη χρηματοπιστωτική κρίση που τουλάχιστον εμάς μας έχει οδηγήσει σε μαρασμό, ανέχεια, φτώχεια ! Τώρα για να σωθούν οι τράπεζες απ' αυτή την κρίση που οι ίδιες εν μέρει δημιούργησαν, πρέπει να πάρουμε δάνεια που ανατοκίζονται συνεχώς και να τις χρηματοδοτήσουμε. Μέχρι τώρα έχουν δοθεί γύρω στα 100 δισ. σε μετρητά και σε εγγυήσεις.Εκείνες παρ' όλο που έχουν τεράστια κέρδη δίνουν ελάχιστη εφορία.
Ετσι κάπως φτάσαμε ως εδώ, αν διατηρηθούν οι αναλογίες και όπου στοίχημα βάλουμε τα λεγόμενα CDO, όπου ζητιάνος βάλουμε φτωχός δανεισμένος και όπου δύο φίλους βάλουμε golden boys, παρατράπεζες κ.λ.π.
Θυμάμαι ότι σ' ένα ντοκυμαντέρ κάποιος χρηματιστής σε μια έκρηξη αυτοκριτικής είχε ομολογήσει ότι είχε τύψεις γιατί ένοιωθε χαρά καθώς έβλεπε τους δίδυμους πύργους να φλέγονται αφού ενδεχομένως κάποιες μετοχές του θα κέρδιζαν. Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, όμως ο καπιταλισμός φτάνει πολλές φορές στα όρια του παραλογισμού.
Φαντασθείτε ας πούμε την BP μετά την καταστροφή του κόλπου του Μεξικού να χρηματοδοτεί την προφύλαξη της καρέτα-καρέτα. Ή το γεγονός ότι εκατομμύρια τροφές του "πολιτισμένου" κόσμου πετιούνται ενώ θα μπορούσαν να θρέψουν πεινασμένους ανθρώπους της Αφρικής και της Ασίας.
Σε τι κόσμο μας οδηγούν ! Το 10% θα ζει σ' έναν τεχνητό παράδεισο, με εμπορικά κέντρα,με σπά, ανανέωση, ελεύθερο σεξ, διασκέδαση μέχρι πρωίας, ακριβά αρώματα και ρούχα, κόμμωση, περιποίηση χεριών-ποδιών, κουτομπολίστικες εκπομπές και lady gaga και το άλλο 90% θα ζεί σε παράγκες, μικρομεσαία σπιτάκια, στη μόλυνση, θα θεραπεύεται σε νοσοκομεία κρεματόρια, και θα μορφώνεται σε σχολεία στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Πριν από κάνα μήνα είχα κάνει μια εκδρομή στην Πάρνηθα, στην "Ιπποκράτειο Πολιτεία" όπου υπάρχει και λίμνη. Εκεί λοιπόν σε μια κίνηση αποθέωση της αυθαιρεσίας ένα κομμάτι του αμφιλεγόμενου ιατρικού κόσμου της Ελλάδας έφτιαξε έναν οικοδομικό συνεταιρισμό και με άδειες πριν από το 70 άρχιζαν να κτίζουν και συνεχίζουν δίπλα στη λίμνη κάτι σπιταρόνες τι να σας πώ ! Η περιοχή είναι στους πρόποδες της Πάρνηθας και η όλη κατάσταση μετά τις φοβερές πυρκαγιές του 2007 είναι καθαρή πρόκληση ! Εκανα λοιπόν εκεί γύρω μια βόλτα και μου έκανε εντύπωση πολύ, ότι δεν έβλεπες ούτε έναν άνθρωπο κάτοικο των σπιτιών ενώ τ' αυτοκίνητά τους ήταν παρκαρισμένα απ' εξω, κάμερες ήταν παντού, σκυλιά και διάχυτος φόβος. Κάπως έτσι φαντάζομαι μπορεί να αισθάνεται ένας πλούσιος που ανήκει στο 10%. Απομονωμένος, φοβισμένος, ανασφαλής, με μίσος και αδιαφορία για τους συνανθρώπους του. Θα μου πεις όλ' αυτά είναι ρομαντικές μαλακίες, και το όνειρο των περισσότερων νεοελλήνων είναι το ίδιο κυνικό με τους "ανθρωπιστές" γιατρούς, δηλ να περνάω εγώ καλά και δε παν να κουρεύονται οι άλλοι...
Οταν όμως σε λίγα χρόνια όπως πάμε θα έχει καταργηθεί η μεσαία τάξη, και πια το όνειρο για κάτι ανώτερο θα είναι πολύ μακρινό, τότε όλος αυτός ο κόσμος που τώρα τρέφει την ελπίδα ότι μπορεί κάποτε ή κάπως να μοιάσει έστω και λίγο του Βαρδινογιάννη απελπιστεί, η απογοήτευση αυτή θα γίνει μίσος και φθόνος. Πραγματικά, η άνθιση του χρηματιστηρίου, τα άφθονα στεγαστικά δάνεια, οι αρπαχτές, οι ρεμούλες, η δεύτερη δουλειά, οι κάλπικες συντάξεις, οι φθηνοί και πρόθυμοι ξένοι υπάλληλοι, τα σκάφη κάνανε τον έλληνα προσωρινά να νομίζει ότι ζεί στο ελντοράντο ! όμως κάποια στιγμή το όνειρο τέλειωσε και έπρεπε ο καθείς να γυρίσει στον πάγκο του. Όταν η ψευδαίσθηση διαλύθηκε και άρχισε να αντιδρά, άρχισε να λέει ότι κάποιος τον κοροϊδεύει κ.λ.π. τότε βρέθηκε με τη θηλειά του στεγαστικού στο λαιμό του, με τα πιτσιρίκια να τον τραβολογάνε με μια έντονη ανασφάλεια αν θα λείψει από αυτόν και τα παιδιά του το παντεσπάνι της κατανάλωσης...
Ως τόσο ο εφιάλτης θα συνεχίζεται. Υπάρχουν δύο δυνατότητες. Η αυτή η κρίση θα μας οδηγήσει σε κάτι πολύ σημαντικό η θα μας οδηγήσει σε κάτι ανυπόφορο. Και δυστυχώς δεν έχουμε επιλογή για καμμιά μεσαία λύση. Η θα επικρατήσει ο άκρατος φιλελευθερισμός, δηλ λιγότερο κράτος, λιγότεροι φόροι, θρίαμβος του ιδιωτικού τομέα, ανταγωνισμός ή θα επικρατήσει σοσιαλισμός δηλ προστασία του λαού από το κράτος, κοινωνικές παροχές, αλληλεγγύη, αυτοδιαχείριση, ισότητα, δικαιοσύνη. Στο όνομα του δεύτερου έχουν συμβεί εγκλήματα, κάποια στιγμή κατέληξε σ' ένα ανιαρό γραφειοκρατικό αδιέξοδο και κυρίως παίζει μεγάλο ρόλο ποιοί και πότε θα τον εφαρμόσουν, αφού αυτά που επαγγέλλεται πάντοτε ο άνθρωπος τα αναζητούσε και τα επιδίωκε. Για να εφαρμοστεί ο σοσιαλισμός ας πούμε από ένα γιατρό πρέπει να μην παίρνει φακελάκια. Για να εφαρμοστεί ο σοσιαλισμός από ένα καθηγητή πρέπει να μην κάνει ιδιαίτερα σε μαθητές του. Για να εφαρμοστεί ο σοσιαλισμός από ένα φαρμακοποιό πρέπει να μη γεμίζει τα βιβλιάρια με έξτρα φάρμακα, για να εφαρμοστεί ο σοσιαλισμός από έναν μηχανικό αυτοκινήτων πρέπει να μη χαλάει επίτηδες ένα εξάρτημα με σκοπό να το ξαναδιορθώσει. Η φιλία, η ομαδικότητα, η άμιλλα και όχι ο ανταγωνισμός, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη είναι πράγματα εκ των ουκ άνευ για κάποιον που προτείνει τον σοσιαλισμό. Ομως κάποιος θα πει, ότι δεν είμαστε ιερωμένοι και επιτέλους δεν ζούμε σε μια κοινωνία αγγέλων, επομένως για ποιό λόγο να εφαρμόζουμε δικαιοσύνη εκεί που κανένας δεν την εφαρμόζει, να μην κλέβουμε όταν όλοι κλέβουν, να βοηθάμε κάποιον όταν εμάς κανείς δεν μας βοηθάει ! Εγώ επιμένω. Δεν μπορείς να προτείνεις σοσιαλισμό αν δεν τον εφαρμόζεις στην πράξη. Είναι έξω από σένα...