Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Διήγημα 1"μύγα στο γάλα"

Εχω πιεί κάνα-δύο ποτηράκια παραπάνω και νοιώθω οικειότητα μ' αυτή την περίεργη παρέα από απλούς καθημερινούς ανθρώπους που δεν τους έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου όμως ο καθένας τους κάτι κακό μου θυμίζει χωρίς να ξέρω τι !
Η παρέα συζητάει επί παντός επιστητού με ύφος "χαβαλέ" ανακατεύοντας χυδαίες ιστορίες , διάφορα κατορθώματα με τσακωμούς, λεφτά, πολιτική, αυτοκίνητα. Κλείνουνε το μάτι πονηρά ο ένας στον άλλον σα να είναι μέλη μιας φατρίας με υπόγειες δοσοληψίες.
Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να φωνάξετε και να μην μπορείτε; Κάτι ανάλογο μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Αισθάνομαι σα να μην υπάρχω ! Η μάλλον σα να μην γίνεται αισθητή η παρουσία μου. Οσες φορές δοκίμασα να πω κάτι, ένοιωσα ότι κανένας δεν κατάλαβε τίποτα, ενώ κάποιοι -συνήθως γυναίκες- με κυττάζανε συγκαταβατικά σα να μου κάνανε χάρη ή από οίκτο ή κάτι τέτοιο...
Εγώ όμως συνεχίζω να συμμετέχω σ' αυτό το συνάφι σχεδόν μαζοχιστικά, σα να βλέπω μια ταινία που δεν μ' αρέσει, αλλά δεν θέλω να χάσω το τέλος της.
Εχω δοκιμάσει όλες τις κλισέ εκφράσεις, λέω οτιδήποτε λέγεται και υποδύομαι τον πιο εύχερο συμπαθητικό χαρακτήρα που μού΄ρχεται στο μυαλό ! Ομως η παρέα από μια παράξενη συνεννόηση ή μια ανώτερη επικοινωνία μ' έχει αποβάλλει νοητά απ' το οπτικό της πεδίο σαν κάτι παρείσακτο.Ενας μάλιστα που καθόταν δίπλα μου, δοκίμασε να καθίσει πάνω μου. Σα να αγνοούσε τελείως την παρουσία μου. Δεν νομίζω ότι το βογγητό μου τον πτόησε στη χυδαία μετακίνησή του. Απλά δεν βολεύτηκε και γύρισε στην καρέκλα του...
Κάποια στιγμή παύσης των ομιλιών, δοκίμασα να πάρω τον λόγο αλλά ατύχησα. Διηγήθηκα ένα περιστατικό που μου συνέβη και το οποίο θεώρησα ότι ήταν εντυπωσιακό ! Ομως προτού τελειώσω την ιστορία κάποιος άρχισε αγενώς να μιλά παράλληλα με μένα και μάλιστα να συγκεντρώνει όλη την προσοχή που μάταια και με χίλιους κόπους είχα κατορθώσει να τραβήξω.
Κοκκίνησα απ' το κακό μου κι άρχισα να νοιώθω αμήχανα...
Υπήρχε μια διάχυτη συνωμοτικότητα, ενδεχομένως και εις βάρος μου.Δεν ξέρω αν ήταν πραγματικότητα ή κομμάτι της φαντασίωσής μου. Ομως εκείνη τη στιγμή λίγο μετρούσε. Μου φαινόταν ότι όλοι μα όλοι γελούσαν μαζί μου. Ελεγαν χυδαία αστεία και πειράγματα για ντροπαλά ανθρωπάκια και για κάποιους περίεργους και απροσάρμοστους χαρακτήρες.Εμοιαζε σαν, η αντιπάθειά τους για μένα να έδινε μια ιδιαίτερη συνοχή και συντροφικότητα στην παρέα.
Ενας τύπος που με είχε περιζώσει απ' την άλλη μεριά και με τον οποίο είχαμε ανταλλάξει μόνο μια καλησπέρα, γελούσε δυνατά στ' αυτί μου σα να τό κανε επίτηδες.
Σε μια στιγμή - μου φάνηκε ίσως- γύρισε και μου ψιθύρησε με μπερδεμένες, μεθυσμένες φράσεις "Μην κουνάς το τραπέζι βρέ ηλίθιε !"
- "Τι είπες ; " , του λέω.
Κάτι ακατάληπτο μου απάντησε με ύφος δήθεν απολογητικό...
Δεν μπορώ να πιστέψω τέτοια συμπεριφορά. Πιστεύω ότι τη φαντάστηκα. Κάτι μου συμβαίνει, δεν είμαι καλά. Αποφασίζω να σηκωθώ...Ομως δεν μπορώ ! Κάτι με τραβάει προς τα κάτω. Σα να είμαι 200 κιλά. ΟΧΙ πρέπει να σταματήσει αυτό. Πρέπει να το διακόψω. Πρέπει, πρέπει...
Αρχίζω να τραβάω το τραπεζομάντηλο ! Μερικά ποτήρια πέφτουν. Το κρασί λερώνει.
Ενας προλαβαίνει και μου κρατάει το χέρι βίαια ! Με κυττάζει απειλητικά στα μάτια.
Νοιώθω να βρυχώμαι σα ζώο !!!! Οι άλλοι συνεχίζουν τη διασκέδαση τους σα να μην τρέχει τίποτα.

1 σχόλιο: