Μπορεί ένας ξένος να καταλάβει τόσο βαθιά τον ελληνικό χαρακτήρα, να εντρυφήσει στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ελληνικής ψυχής : το ραχάτι, το φιλότιμο, το πείραγμα, το χαβαλέ,τη ψευτομαγκιά,,το σαλιάρισμα,τη πονηρία αλλά και την παιδικότητα, την ευαισθησία, την αθωότητα, τον ερωτισμό αλλά και τη χυδαιότητα, την ειλικρίνια αλλά και τη προδοσία !
Μπορεί ένας ξένος να έχει γνωρίσει τόσο καλά τον ελληνικό τρόπο ζωής? τη τεμπελιά στο καφενείο, τις ταβέρνες, τους χορούς,το χωροφύλακα, τους μάγκες,τους τεκέδες?
Αυτό που γίνεται στο "Ρεμπέτικο" του David Prudhomme είναι τουλάχιστον εκπληκτικό !
Οι μαστούρηδες, το ζεϊμπέκικο,οι κυρίες του ρεμπέτικου,το περιθώριο αναβιώνουν σε μια ατμόσφαιρα μαγική, λίγο ανάλαφρη και λίγο παραμυθένια ! Ο Prudhomme ξέρει πολύ καλά τη τέχνη του κόμικ και φαίνεται πολύ καλά από το δημιούργημά του ότι το θέμα τον συνεπαίρνει...Το σενάριο ελαφριά παραλλαγή της πραγματικότητας δηλ, η ιστορική τετράς : Μάρκος,Μπάτης,Στράτος,Δεληάς γίνεται Μάρκος,Μπάτης,Παπαϊωάννου,Δεληάς συν κάποιο "σκύλο" που γίνεται ο μοιραίος προδότης.Πολλές εικόνες είναι αναπαραγωγή των φωτογραφιών που υπάρχουν στο κλασικό πλέον:"ρεμπέτικα τραγούδια" του Πετρόπουλου όπου φαντάζομαι ότι πήρε αρκετά ιστορικά στοιχεία όπως και την έμπνευση του διευθυντή της φυλακής που είναι αναπαραγωγή της φιγούρας του "Μπαϊρακτάρη".
Πολλά στοιχεία φαντάζομαι θα πήρε από τη φοβερή αυτοβιογραφία του Μάρκου, όπου φαίνεται ολοκάθαρα ότι το ρεμπέτικο σαν μορφή τέχνης ξεπήδησε σαν μια ακραία αντίδραση στους χωροφύλακες,στη συντηρητικότητα των νoiκοκυραίων,στη κατάθλιψη και στην κακομοιριά,στο παράλογο της ζωής, στη δυστυχία και δεν χρησιμοποιούσε απλά σαν πηγή έμπνευσης αλλά ήταν συνυφασμένο με το χασίσι και τη μαστούρα, την αλητεία,τις πουτάνες,την παρανομία τη φυλακή.Αυτή η μορφή τέχνης που κυνηγήθηκε,λοιδορήθηκε όσο τίποτε πέρασε πολύς καιρός μέχρι να βρεί τη θέση που της άξιζε (αν τη βρήκε ποτέ) σαν άξιο πηγαίο λαϊκό αίσθημα και αυτό μας αποδεικνύει ότι η λαϊκή τέχνη και γενικότερα η τέχνη είναι ένα επαναστατικό φαινόμενο και δεν γίνεται με μια απόφαση στιγμής αλλά γίνεται σιγά-σιγά και δύσκολα από ανθρώπους που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς παρά να είναι οι εαυτοί τους: ειλικρινείς, αυθόρμητοι, ελεύθεροι,αποκομμένοι, παράξενοι, ανεπηρέαστοι και πεισματάρηδες...
Αντιγράφω από την αυτοβιογραφία του Μάρκου σε επιμέλεια Αγγελικής-Βέλλου-Κάϊλ:
" Περνάει λίγος καιρός και λίγο λίγο άρχισα να μην πηγαίνω στη δουλειά.Μπροστά σ'όλα είχα το μπουζούκι μου, το οποίον είχα μεγάλο πάθος.Για το μπουζούκι έριξα έναν παρά όλες τις δουλειές μου.Διότι είπαμε άρχισα να μην πηγαίνω πουθενά και να κονομάω.Τη πλήρωνε όλη ο πατέρας μου ο φουκαράς.Μου έδινε και έτρωγα μαζί με τη γυναίκα μου και μην ρωτάς τη στενοχώρια που είχε μαζί μου.Που τέλος πάντων περίμενε από εμένα να του δώσω ένα ποτήρι νερό ως πρωτότοκος γιός, έτσι περιμένει κάθε γονιός από τα παιδιά του, να δεί παρηγοριά.
Δεν φτάνει αυτό, αλλά έκανα και την άλλη δουλειά. Είχα γίνει αλκοολικός στο χασίσι.Δεν επέρναγε ώρα που να μην είμαι χαρμάνης, καθώς αργότερα έγραψα και το τραγούδι : Χαρμάνης είμ' απ' το πρωί και πάω να φουμάρω".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου