Το άλογο του Τορίνο

Κάποτε πήγα να σχεδιάσω ένα πανέμορφο άλογο ιπποδρόμου από κοντά. Ομως ήταν αδύνατον, αφού το άλογο διαφωνούσε και είχε βαλθεί με τη μουσούδα του να μου κάνει σήματα ότι είμαι ανεπιθύμητος... Είδα κι αποείδα κι έφυγα.Κάποια άλλη φορά, όταν δούλευα εργάτης στο Αγ. Ορος κινδύνεψα να σκοτωθώ από πισινές κλωτσιές ενός μουλαριού.Ομως εγώ συνεχίζω να το αγαπώ αυτό το ζώο, αφού το θεωρώ όμορφο, κομψό, χαριτωμένο, ερωτικό.Και όχι μόνο εγώ, αλλά όπως δείχνει η μυθολογία,η αρχαία τέχνη,η ρομαντική τέχνη το άλογο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για ποικίλους καλλιτέχνες αλλά και λογοτέχνες.
Σύμβολο της ελευθερίας, του θάρρους, της εξύψωσης αλλά και της ευαισθησίας, της χάρης και της ισορροπίας φαίνεται να έχει αγαπηθεί σαν σύντροφος από πολλούς ανθρώπους.
Το "άλογο του Τορίνο" του Μπέλα Ταρ όμως, είναι η πιο καταθλιπτική ταινία που έχω δεί ποτέ,αφού απ' ότι φαίνεται οδηγεί τα πράγματα μέχρι το τέλος του κόσμου.Μοιάζει να θεωρεί ο σκηνοθέτης ότι μ' αυτό τον τρόπο πετυχαίνεται ένα είδος κάθαρσης και αποκατάστασης της δικαιοσύνης ή διαφορετικά ότι εκδικείται η φύση, αφού ο άνθρωπος είναι τόσο σκληρός ώστε να κλείνει ένα άλογο στο σκοτάδι, μόνο του, στο κρύο ή να το βασανίζει όλη μέρα φορτώνοντάς το και μαστιγώνοντάς το.Αυτό το σύμβολο της ελευθερίας.Απ' αυτή την άποψη είναι προτιμότερο ας πούμε το φαινόμενο του θερμοκηπίου που δημιουργούν τα αυτοκίνητα από τα αμάξια με άλογα.
Θυμάμαι και τη συγλονιστική σκηνή στο "Αντρέϊ Ρουμπλιόφ" όπου ο Ταρκόφσκι ρίχνει ένα άλογο να γλιστρίσει σε κάτι σκαλιά για να δείξει τον πανικό και την καταστροφή.Τι βάναυσο αλλά και τι συμβολισμός!Αν θυμηθούμε και το άλογο της Γκερνίκα, φαίνεται ότι ο θάνατος του αλόγου αποκτά στη ποίηση και τη τέχνη γενικότερα τη συμβολική έννοια της απώλειας της υπερηφάνειας και της αξιοπρέπειας...