Ορυκτός ουρανός

Ακούω ένα χτίσιμο στο στήθος. Με τρομάζει.
Τι ωραίο θά' τανε
με μια ένεση
να κυκλοφορούσε στο αίμα μου
η επόμενη χιλιετία !
Τούτος ο κόσμος μοιάζει με σκάλα.
Κάθε σκαλί της
όταν τ' ανεβείς
χαλιέται
πέφτει.
Στο τελευταίο το σκαλί η σκάλα δεν υπάρχει.
Γεννιώμαστε και πρέπει να κουβαλήσουμε
βαρύ κιβώτιο
τις ασπάραχτες εικόνες των πραγμάτων.
Η Ανοιξη- μάλιστα! - είναι λύση.
Χωρίς τη γνώση της φωτιάς ωραιότερα καιγόμαστε.
Σωριάζεται ο πάταγος κι απομακρύνετ΄ η βροντή
αργά σαν τίγρη κουρασμένη.
Τα νεύρα ερωτικά θριαμβεύουν.
Το δέντρο γίνεται σαφέστατο.
Σε χαμηλά κελάρια-τα ύψη μας
τα πιθάρια του μέλλοντος.
Ολοένα εξέχουμε στο χρόνο.
Ερειπωμένα κόκαλα π' αντέχετε στο χάρο !

Ν.Καρούζος, Πενθήματα, 1969.