Εμίλ

Μια φορά ήταν κάποιος που δεν τον έβλεπε κανείς. Τον κοιτούσαν αλλά δεν τον έβλεπαν ! Κανείς δεν ενδιαφερόταν γι αυτόν. Εκείνος ζούσε σ' ένα προσωπικό κόσμο. Τον είχε φτιάξει για να προστατευτεί....
Μιλούσε μόνος του, παραμιλούσε δηλαδή, σ' ένα φανταστικό φίλο, τον Εμίλ. Ο Εμίλ ήταν το αποκούμπι του. Όταν ήταν στενοχωρημένος, σ' αυτόν έλεγε τα βάσανά του. Όταν ήταν χαρούμενος πάλι σ' αυτόν μιλούσε. Έτσι εξωτερίκευε όλα τα συναισθήματά του σε κάποιο ιδανικό υποτιθέμενο "εξωτερικό" πρόσωπο που του είχε εμπιστοσύνη.
Εκείνος πάλι, ο Εμίλ αποδεχόταν τον ήρωά μας όπως ήταν. Δεν του έκανε καμιά κριτική. Αντίθετα τον ανεχόταν και προπαντός ήταν πάντα δίπλα του να του συμπαρασταθεί !
Μια φορά όμως ο Εμίλ σα να ξύπνησε από το λήθαργο, αγρίεψε άσχημα ! Τα μάτια του έγιναν ορθάνοιχτα τρελά, φάνηκαν οι κυνόδοντές του, έφευγαν τα σάλια απ' το στόμα του !

΄Αρχισε  λοιπόν να τον κατηγορεί, να τον βρίζει άσχημα, να τον υποτιμά ! Πως γινόταν να του συμβεί κάτι τέτοιο ?
Ο μοναδικός φίλος που είχε, δηλαδή ο Εμίλ, να στρέφεται εναντίον του !
Για να τον εκδικηθεί λοιπόν κι εκείνος δεν είχε άλλο τρόπο παρά μόνο ένα : Άρχισε να κτυπά το κεφάλι του με τα χέρια ώσπου πια δεν θυμόταν κανένα Εμίλ.
Τον είχε σκοτώσει.....
Μια απέραντη ερημιά τον έζωσε. Ήταν απογοητευμένος.
Μέσα στη θολούρα και την παραζάλη, του φάνηκε ότι ένας καινούργιος φανταστικός φίλος ερχόταν να του πιάσει το χέρι, ο Ζόρες....