Μεσσηνιακή Μάνη

Μυρίζει θυμάρι παντού, ωραίος αέρας πυκνός ! Φίδια παντού και σκαντζόχοιροι, που και που καμιά αλεπού ! Θυμάμαι όταν πρωτοήρθα στο χωριό πριν από 35 χρόνια δεν είχε ρεύμα και το βράδυ με το φως της λάμπας πετρελαίου καθόμασταν και ακούγαμε τα τσακάλια που ουρλιάζανε μακριά !
Τι ωραία που ακουγόταν η βροχή ! Η γιαγιά μας έφτιαχνε τηγανητές πατάτες και άγρια χόρτα μέσα στο λάδι.Χωριάτικο ψωμί ! Οι πατάτες χοντρές και ξεροτηγανισμένες γρατσανίζανε στο στόμα μας. Εξω η βροχή έπεφτε και μεις μέσα τρώγαμε.Ενας συνδυασμός πικρού, αλμυρού και γλυκού...Το απόγευμα μετά τη βροχή πηγαίναμε και παρακολουθούσαμε τα ρυάκια.Τα πέτρινα δύσκολα καλντερίμια ήταν γεμάτα κοπριές από τις αγελάδες και τα γαϊδούρια.Μύριζε πολύ τότε το χωριό ! Μια φορά πήγαμε με το Γιώργο για αμύγδαλα. Η Πότα η μάνα του, μια όμορφη ασθενική γυναίκα έβλεπε συνέχεια τηλεόραση και θαύμαζε τις δημοσιογράφους για τη μόρφωσή τους. Μια φορά ή δύο δεν θυμάμαι την είχαμε πάρει με το καντέτ στη θάλασσα και ψάρευε με κιούρτο. Πρώτα μάζευε τους αχινούς και μ' ένα τεράστιο γάντι τους έτριβε σ'ένα βράχο. Μετά τους έβαζε δύο η τρεις τη φορά μέσα στον κιούρτο και πότε έπιανε πότε όχι  μερικά ψαράκια. Η χαρά της δεν περιγραφόταν ! Κάτι πράσινα ψαράκια, τα έλεγε ζηλάρια !

Αργότερα την έχασα, μάθαινα ότι δεν είχε πολύ καλή υγεία.Τώρα δεν ζει πλέον...Η εικόνα που μου έχει μείνει απ' αυτή είναι η εικόνα μιας σκυφτής, αδύνατης γυναίκας με σκουρόχρωμη ενδυμασία και πλατύγυρο ψάθινο καπέλο να στέκεται στα βράχια δίπλα απ' τη Μάλσοβα και να στριφογυρίζει τον κιούρτο. Δίπλα της ο ήλιος αγέρωχος και δυνατός σα να τη ρούφαγε....

Τα παιδιά στο σχολείο που αργότερα έγινε μπαράκι, έπαιζαν κάτι σαν "ξυλίκι". Όλη τη μέρα τάβλι, μας έδιωχνε ο καταστηματάρχης, έπαιζαν πολύ καλό τάβλι, και όταν κατάφερναν να το οργανώσουν κανόνιζαν ποδοσφαιρικό αγώνα με τα πάνω χωριά. Τότε στο χωριό συνέβαινε πραγματικός οργασμός  ! Αμέσως βρισκόντουσαν προπονητής, αναπληρωματικοί, αρχηγός. Ένας ενθουσιασμός επικρατούσε. Σαν να γινόταν πόλεμος ! Τα λίγα κορίτσια του χωριού, αισθάνονταν παραγκωνισμένα.... Το Καμπινάρι όπου υπήρχε γήπεδο, αντηχούσε ! Φωνές, ζητωκραυγές, ένιωθες να σε συνεπαίρνει μια δύναμη, ένα ποδοβολητό, ιδρώτας, βρισιές, πάθος και αντάρα πάνω σε μια μπάλα !
Το Σπυρόνι, το Τακούνι, ο Στράτης, το μορφωμένο, ο τσαμπουκάς, είχαν δημιουργήσει έναν μύθο...Ξαφνικά γινόντουσαν ήρωες ενός συναρπαστικού "έπους" και γράφανε πραγματική ιστορία ! Αυτή η ιστορία τροφοδοτούσε ατελείωτες συζητήσεις που γινόντουσαν μετά τον αγώνα. Πως ο Παύλος έκανε βουτιά και έπιασε το πέναλτι, πως το μορφωμένο έβαλε μια γκολάρα και άλλα τέτοια. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως αυτοί οι άνθρωποι που ήταν τέτοια λιοντάρια, κατέληξαν να ακολουθήσουν ο καθένας μια τετριμμένη φυσιολογική ζωή με τα πάνω της και τα κάτω της....Η μήπως δεν ήταν τόσο σπουδαίοι, τουλάχιστον όπως τους έβλεπα εγώ τότε ?

Μέχρι να γνωριστούμε με τα άλλα παιδιά του χωριού, εγώ και ο αδελφός μου, τριγυρνάγαμε μόνοι μας στα καλντερίμια και βαριόμαστε. Εγώ του πετούσα καμιά πέτρα, πειράζαμε κανένα γαϊδούρι, τέτοια πράγματα. Υπήρχε μια θλίψη διάχυτη. Ο ουρανός συννεφιασμένος σχεδόν πάντα.Μια καμπάνα χτυπούσε συνέχεια.Είμασταν είκοσι χρονών περίπου οπότε κάναμε κρα για κανένα κορίτσι. Οι δυο κοπέλες που περνούσαν από το σπίτι μας και το γεια που μας έλεγαν φαινόταν σαν μάννα εξ ουρανού ! Μοιάζαν πολύ "προχωρημένες". Κατέβαιναν από το μονοπάτι στη θάλασσα μόνες τους και τις ακούγαμε που μίλαγαν όμορφα για "υψηλά" και θεωρητικά θέματα, ποίηση, λογοτεχνία κ.λ.π. Αργότερα η μία από τις δύο, κατά τις τρεις η ώρα το βράδυ, σε μια παρέα,μετά από κάμποσο καιρό, θα μου εξηγούσε τι σημαίνει "διαλεκτική". Εγώ βέβαια θα προτιμούσα να μου εξηγήσει κάτι άλλο, εκείνη την εποχή, αλλά δε βαριέσαι, μήπως ήξερα κι εγώ τι ήθελα ?
 Μια φορά πήγαμε στο σπίτι του θείου Σωτήρη. Μας έδινε συκαλάκια και τσικουλάτες... Καθήσαμε ένα απόγευμα και διαβάζαμε περιοδικά Φαντάζιο, Ρομάντζο, περισσότερο τις γελοιογραφίες, Αρχέλαο, Χριστοδούλου....Οπότε σε μια στιγμή έπεσε το μάτι μας σε ένα βιβλίο που είχε σκίτσα της περιοχής. Τι ωραία σκίτσα ! τι ωραία σκίτσα. Τι τέχνη έκρυβαν !

Από τότε μιας και δεν το ξαναπέτυχα αυτό το βιβλίο, προσπαθώ με το μυαλό μου και με όση τεχνική διαθέτω να το αντιγράψω !