Μεσσηνιακή Μάνη μέρος 2

Ο Ταϋγετος το κάνει το μέρος κλειστό, σκοτεινό, γεμάτο σκιές.Οι άνθρωποί του είναι βλοσυροί, αυστηροί, σχεδόν θυμωμένοι. Στο τοπίο δεσπόζουν οι ελιές, φουντωτές, θολώνουν στη ματιά και το μεσημέρι ασημίζουν. Κυπαρίσσια, πεύκα, που και που καμιά μουριά, πλατάνια, βελανιδιές, "δεντρά" όπως τα λένε οι ντόπιοι.
Οι γυναίκες δυνατές, μαυροντυμένες, με κοτσίδες. Κοιτάζουν τα παιδιά, ποτίζουν, μαγειρεύουν , κάνουν αγροτικές δουλειές. Θυμάμαι τη γριά Μπαρδούκενα ανεβασμένη με το πριόνι σ' ένα δένδρο να κόβει φύλλα για τις κατσίκες της. Η γυναίκα πάντα κάτω απ' το γαϊδούρι, φορτωμένη ξύλα ή σάκους. Τα σπίτια γερά, πέτρινα, οχυρωμένα με τείχη εξωτερικά και πολεμίστρες, κρύβουν ανθρώπους καχύποπτους, και καμιά φορά μέσα τους σιγοβράζουν πάθη που όταν ξεχειλίζουν γίνεται καταστροφή !
Όμως, όσο υπήρχε αξιόλογη αγροτική παραγωγή και όχι επιδοτήσεις και προγράμματα, οι καλλιέργειες έδειχναν ανθρώπους νοικοκύρηδες κι εργατικούς. Πεζούλες, ποτίσματα και πηγάδια.
Το θρησκευτικό συναίσθημα έντονο.
Θυμάμαι τη γιαγιά μου όταν ερχόταν στο σπίτι στην Αθήνα και κάποια στιγμή φωνάζαμε και κάναμε φασαρία, έκλεινε τα παράθυρα για να μην ακουγόμαστε έξω : "Μπο, μπο παιδάκι μου, Σσσσσσσ,Σσσσσσσσ μας ακούνε !!!!
Ο πατέρας μου την προσφωνούσε "μητέρα", απόδειξη του σεβασμού της μανιάτικης οικογένειας προς το πρόσωπο της μάνας.
Θυμάμαι τον πατέρα μου που έλεγε πάμε απ' το πλάϊ να μη μας δουν στην πλατεία.
Η πλατεία του χωριού είναι το λαϊκό δικαστήριο, η ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου, η πασαρέλα, χώρος για επίδειξη ποικίλων ικανοτήτων, βερμπαλισμού κι εξυπνακισμού.
Κάθονται πλήθος αέργων στα καφενεία και αναζητούν κάτι να κοιτάξουν.
-Ποιος είν' αυτός ?
-Ο Σταχτέας ?
-Τι δουλειά κάνει ?
-Έχει οικογένεια ? Σπίτι, αυτοκίνητο ?
Στην πλατεία του χωριού κάποιος θα επικυρώσει την επιτυχία του στην Αθήνα.
Φοράει τα καλά του, τους χαιρετάει όλους και τους κερνάει. Κάποιος που δεν έχει πετύχει δεν τολμάει να εμφανιστεί στην πλατεία. Ανήκει στο περιθώριο.Σπάνια γυναίκες πέρναγαν απ' την πλατεία. Συνήθως κάθονταν στις ρούγες και κουτσομπόλευαν έχοντας βέβαια λιγότερη θέα αλλά μεγαλύτερη δυνατότητα ανταλλαγής πληροφοριών.
Ο κάθε χωριανός που φεύγει μακριά απ' το χωριό του οφείλει να χει στο μυαλό του την πλατεία.
Την καθολική αναγνώριση των συγχωριανών του !
-Πήρε μια κοπελάρα ο Γιάννης !
-Ο Πέτρος έβγαλε καθηγητές !
-Αμαξάρα ο Κυριάκος !
-Πω, πω κάτι λεβέντες που έχει ο Γιώργος !
Στην πλατεία όλα εξογκώνονται και γίνονται υπερβολικά.Μετράει η εικόνα, η επιφάνεια, το εξωτερικό περίβλημα. Μετράει αυτό που φαίνεται....
Ο ταπεινός άνθρωπος που δεν επιδεικνύεται δεν μετράει στην πλατεία. Είναι κακομοίρης. Η πλατεία αποκτάει συμβολικό χαρακτήρα : είναι το υπερεγώ, είναι το πεδίο της ματαιοδοξίας του ανθρώπου, είναι το μέρος όπου ο χωριανός "υπάρχει".
Η πλατεία είναι η T.V. της παλιάς εποχής. Ότι λες στην πλατεία καταγράφεται. Μένει στην μνήμη των χωριανών. 'Οπως και η εικόνα σου και η γλώσσα του σώματός σου. Λίγα βλέπουν, πολλά καταλαβαίνουν.Η πλατεία είναι η "κολυμβήθρα του Σιλωάμ" ! Εκεί μπορεί να εξομολογηθείς, αλλά και να σε κρίνουν άδικα, να σε κατηγορήσουν. Μπορεί ν' αποβεί και "καιάδας". Αν σ' εξορίσουν απ' την πλατεία, είσαι παρείσακτος, λεπρός !
Αλλά την έχει ανάγκη την πλατεία ο χωριανός ! Για να επικοινωνήσει, να τους δει όλους και να τον δούνε, να ανταλλάξει απόψεις, να μάθει πράγματα, και κυρίως να καταξιωθεί στα μάτια των άλλων όπως και στα δικά του....