Μεσσηνιακή Μάνη μέρος 3

Ο ένας έπεσε πάνω στον άλλο σα θεριά κι αντηχούσε ο τόπος από βογγητά, κραυγές, συρσίματα, ιδρώτα, σάλια, αίματα....Τα δυο σώματα σέρνονταν σαν φίδια στο δρόμο δεμένα μεταξύ τους και πότε τό'να πότε τ' άλλο βρίσκοταν από κάτω ! Είχαν γίνει άσπροι απ' τη σκόνη ! Τι μανία, το ένα κτήνος να φάει το άλλο ! Δαγκώνανε, στραμπουλάγανε, γρονθοκοπούσαν, βρίζανε, κλωτσούσαν σχεδόν σα να έκαναν έρωτα, ο ένας προσπαθούσε να καταπιεί τον άλλον. Ποια θεία δίκη επιτελούσε το καθήκον της ? Ποιο μένος, ποιο εκδικητικό πάθος έπρεπε να εκπληρωθεί ?

Το να βγεις στον κόσμο μοιάζει με βουτιά στη θάλασσα από τρία τέσσερα μέτρα. Μοιάζει γοητευτικό αλλά και τρομακτικό ! Το σκέφτεσαι, το μετράς απ' όλες τις απόψεις για λίγο και στο τέλος πηδάς !

Η ηδονή του άλματος ! Σε καταπίνει το στόμα του λύκου. Εμπειρία πτώσης, ρουφήγματος !

Όταν βγαίνεις πάνω, νιώθεις σα να ξαναγεννιέσαι !

Όμως τι γίνεται όταν στην έχουν στήσει στο βυθό ?

Αγωνίζεσαι με νύχια και με δόντια να βγεις πάνω, αλλ' αυτοί σε κρατάνε κάτω και δε σ' αφήνουν ν' αναπνεύσεις !

Αν το καλοσκεφτείς, κάθε μέρα είναι ανακεφαλαίωση όλης της ζωής του ανθρώπου. Η ίδια προσπάθεια, τα ίδια λάθη, η ίδια κοσμοθεωρία που του έχει επιβληθεί από τις περιστάσεις και την εμπειρία ! Όλα επαναλαμβάνονται σε μικρογραφία...

Κάποια στιγμή λες, μεγάλωσα ωρίμασα και τώρα είναι αλλιώς, όμως αν βρισκόσουνα πάλι στην παιδική ηλικία, τα ίδια θα έκανες, με πολύ δυσκολία θα έπαιρνες άλλες αποφάσεις ! 

Είναι τόσο σκληρή και άκαμπτη η ζωή ? Ναί είναι...

Φτάνει μια ημέρα της ζωής σου για να το καταλάβεις ! Οι ίδιες αντιστάσεις, τα ίδια παιδικά καπρίτσια, η ίδια τρέλα η παλιά ! 

Ξεκινάς το πρωί με κέφι κι ενθουσιασμό κι είσαι αναγκασμένος ν' αντιμετωπίσεις τις ίδιες ματαιώσεις και διαψεύσεις. 

Πάντοτε ένας τοίχος σε περιμένει να σε κουτουλήσει....

Το βράδυ σε περιμένει ένας μικρός θάνατος.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και πλησίαζα μεγαλύτερα παιδιά, ένιωθα δέος με το ύψος τους !

Σα να πλησίαζα γίγαντες ! Εκείνη την εποχή τα μεγάλα παιδιά φορούσαν κοντά παντελονάκια κι αυτό μου φαινόταν αστείο ! Γίγαντες με κοντά παντελονάκια !

Οι φωνές τους ήταν μόλις βραχνές. Μίλαγαν αντρικά αλλά έλεγαν βλακείες. Επίσης έξυναν συνέχεια τα γεννητικά τους όργανα πάνω απ' το παντελόνι. 

Οι κοπέλες επίσης ήταν άλλη ξεχωριστή εμπειρία. Με μεταχειρίζονταν σα παιχνίδι. Μου τσιμπούσαν τα μάγουλα, με θώπευαν, μού' λεγαν κολακευτικά λόγια σα να έβγαζαν το άχτι τους για το αντρικό φύλο σε μένα που δεν αντιδρούσα ! Τότε τα μάγουλά μου γίνονταν ροδοκόκκινα....Ήταν ο πρώτος ερωτικός ερεθισμός.

Μεσσηνιακή Μάνη μέρος 2

Ο Ταϋγετος το κάνει το μέρος κλειστό, σκοτεινό, γεμάτο σκιές.Οι άνθρωποί του είναι βλοσυροί, αυστηροί, σχεδόν θυμωμένοι. Στο τοπίο δεσπόζουν οι ελιές, φουντωτές, θολώνουν στη ματιά και το μεσημέρι ασημίζουν. Κυπαρίσσια, πεύκα, που και που καμιά μουριά, πλατάνια, βελανιδιές, "δεντρά" όπως τα λένε οι ντόπιοι.
Οι γυναίκες δυνατές, μαυροντυμένες, με κοτσίδες. Κοιτάζουν τα παιδιά, ποτίζουν, μαγειρεύουν , κάνουν αγροτικές δουλειές. Θυμάμαι τη γριά Μπαρδούκενα ανεβασμένη με το πριόνι σ' ένα δένδρο να κόβει φύλλα για τις κατσίκες της. Η γυναίκα πάντα κάτω απ' το γαϊδούρι, φορτωμένη ξύλα ή σάκους. Τα σπίτια γερά, πέτρινα, οχυρωμένα με τείχη εξωτερικά και πολεμίστρες, κρύβουν ανθρώπους καχύποπτους, και καμιά φορά μέσα τους σιγοβράζουν πάθη που όταν ξεχειλίζουν γίνεται καταστροφή !
Όμως, όσο υπήρχε αξιόλογη αγροτική παραγωγή και όχι επιδοτήσεις και προγράμματα, οι καλλιέργειες έδειχναν ανθρώπους νοικοκύρηδες κι εργατικούς. Πεζούλες, ποτίσματα και πηγάδια.
Το θρησκευτικό συναίσθημα έντονο.
Θυμάμαι τη γιαγιά μου όταν ερχόταν στο σπίτι στην Αθήνα και κάποια στιγμή φωνάζαμε και κάναμε φασαρία, έκλεινε τα παράθυρα για να μην ακουγόμαστε έξω : "Μπο, μπο παιδάκι μου, Σσσσσσσ,Σσσσσσσσ μας ακούνε !!!!
Ο πατέρας μου την προσφωνούσε "μητέρα", απόδειξη του σεβασμού της μανιάτικης οικογένειας προς το πρόσωπο της μάνας.
Θυμάμαι τον πατέρα μου που έλεγε πάμε απ' το πλάϊ να μη μας δουν στην πλατεία.
Η πλατεία του χωριού είναι το λαϊκό δικαστήριο, η ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου, η πασαρέλα, χώρος για επίδειξη ποικίλων ικανοτήτων, βερμπαλισμού κι εξυπνακισμού.
Κάθονται πλήθος αέργων στα καφενεία και αναζητούν κάτι να κοιτάξουν.
-Ποιος είν' αυτός ?
-Ο Σταχτέας ?
-Τι δουλειά κάνει ?
-Έχει οικογένεια ? Σπίτι, αυτοκίνητο ?
Στην πλατεία του χωριού κάποιος θα επικυρώσει την επιτυχία του στην Αθήνα.
Φοράει τα καλά του, τους χαιρετάει όλους και τους κερνάει. Κάποιος που δεν έχει πετύχει δεν τολμάει να εμφανιστεί στην πλατεία. Ανήκει στο περιθώριο.Σπάνια γυναίκες πέρναγαν απ' την πλατεία. Συνήθως κάθονταν στις ρούγες και κουτσομπόλευαν έχοντας βέβαια λιγότερη θέα αλλά μεγαλύτερη δυνατότητα ανταλλαγής πληροφοριών.
Ο κάθε χωριανός που φεύγει μακριά απ' το χωριό του οφείλει να χει στο μυαλό του την πλατεία.
Την καθολική αναγνώριση των συγχωριανών του !
-Πήρε μια κοπελάρα ο Γιάννης !
-Ο Πέτρος έβγαλε καθηγητές !
-Αμαξάρα ο Κυριάκος !
-Πω, πω κάτι λεβέντες που έχει ο Γιώργος !
Στην πλατεία όλα εξογκώνονται και γίνονται υπερβολικά.Μετράει η εικόνα, η επιφάνεια, το εξωτερικό περίβλημα. Μετράει αυτό που φαίνεται....
Ο ταπεινός άνθρωπος που δεν επιδεικνύεται δεν μετράει στην πλατεία. Είναι κακομοίρης. Η πλατεία αποκτάει συμβολικό χαρακτήρα : είναι το υπερεγώ, είναι το πεδίο της ματαιοδοξίας του ανθρώπου, είναι το μέρος όπου ο χωριανός "υπάρχει".
Η πλατεία είναι η T.V. της παλιάς εποχής. Ότι λες στην πλατεία καταγράφεται. Μένει στην μνήμη των χωριανών. 'Οπως και η εικόνα σου και η γλώσσα του σώματός σου. Λίγα βλέπουν, πολλά καταλαβαίνουν.Η πλατεία είναι η "κολυμβήθρα του Σιλωάμ" ! Εκεί μπορεί να εξομολογηθείς, αλλά και να σε κρίνουν άδικα, να σε κατηγορήσουν. Μπορεί ν' αποβεί και "καιάδας". Αν σ' εξορίσουν απ' την πλατεία, είσαι παρείσακτος, λεπρός !
Αλλά την έχει ανάγκη την πλατεία ο χωριανός ! Για να επικοινωνήσει, να τους δει όλους και να τον δούνε, να ανταλλάξει απόψεις, να μάθει πράγματα, και κυρίως να καταξιωθεί στα μάτια των άλλων όπως και στα δικά του....

Μεσσηνιακή Μάνη

Μυρίζει θυμάρι παντού, ωραίος αέρας πυκνός ! Φίδια παντού και σκαντζόχοιροι, που και που καμιά αλεπού ! Θυμάμαι όταν πρωτοήρθα στο χωριό πριν από 35 χρόνια δεν είχε ρεύμα και το βράδυ με το φως της λάμπας πετρελαίου καθόμασταν και ακούγαμε τα τσακάλια που ουρλιάζανε μακριά !
Τι ωραία που ακουγόταν η βροχή ! Η γιαγιά μας έφτιαχνε τηγανητές πατάτες και άγρια χόρτα μέσα στο λάδι.Χωριάτικο ψωμί ! Οι πατάτες χοντρές και ξεροτηγανισμένες γρατσανίζανε στο στόμα μας. Εξω η βροχή έπεφτε και μεις μέσα τρώγαμε.Ενας συνδυασμός πικρού, αλμυρού και γλυκού...Το απόγευμα μετά τη βροχή πηγαίναμε και παρακολουθούσαμε τα ρυάκια.Τα πέτρινα δύσκολα καλντερίμια ήταν γεμάτα κοπριές από τις αγελάδες και τα γαϊδούρια.Μύριζε πολύ τότε το χωριό ! Μια φορά πήγαμε με το Γιώργο για αμύγδαλα. Η Πότα η μάνα του, μια όμορφη ασθενική γυναίκα έβλεπε συνέχεια τηλεόραση και θαύμαζε τις δημοσιογράφους για τη μόρφωσή τους. Μια φορά ή δύο δεν θυμάμαι την είχαμε πάρει με το καντέτ στη θάλασσα και ψάρευε με κιούρτο. Πρώτα μάζευε τους αχινούς και μ' ένα τεράστιο γάντι τους έτριβε σ'ένα βράχο. Μετά τους έβαζε δύο η τρεις τη φορά μέσα στον κιούρτο και πότε έπιανε πότε όχι  μερικά ψαράκια. Η χαρά της δεν περιγραφόταν ! Κάτι πράσινα ψαράκια, τα έλεγε ζηλάρια !

Αργότερα την έχασα, μάθαινα ότι δεν είχε πολύ καλή υγεία.Τώρα δεν ζει πλέον...Η εικόνα που μου έχει μείνει απ' αυτή είναι η εικόνα μιας σκυφτής, αδύνατης γυναίκας με σκουρόχρωμη ενδυμασία και πλατύγυρο ψάθινο καπέλο να στέκεται στα βράχια δίπλα απ' τη Μάλσοβα και να στριφογυρίζει τον κιούρτο. Δίπλα της ο ήλιος αγέρωχος και δυνατός σα να τη ρούφαγε....

Τα παιδιά στο σχολείο που αργότερα έγινε μπαράκι, έπαιζαν κάτι σαν "ξυλίκι". Όλη τη μέρα τάβλι, μας έδιωχνε ο καταστηματάρχης, έπαιζαν πολύ καλό τάβλι, και όταν κατάφερναν να το οργανώσουν κανόνιζαν ποδοσφαιρικό αγώνα με τα πάνω χωριά. Τότε στο χωριό συνέβαινε πραγματικός οργασμός  ! Αμέσως βρισκόντουσαν προπονητής, αναπληρωματικοί, αρχηγός. Ένας ενθουσιασμός επικρατούσε. Σαν να γινόταν πόλεμος ! Τα λίγα κορίτσια του χωριού, αισθάνονταν παραγκωνισμένα.... Το Καμπινάρι όπου υπήρχε γήπεδο, αντηχούσε ! Φωνές, ζητωκραυγές, ένιωθες να σε συνεπαίρνει μια δύναμη, ένα ποδοβολητό, ιδρώτας, βρισιές, πάθος και αντάρα πάνω σε μια μπάλα !
Το Σπυρόνι, το Τακούνι, ο Στράτης, το μορφωμένο, ο τσαμπουκάς, είχαν δημιουργήσει έναν μύθο...Ξαφνικά γινόντουσαν ήρωες ενός συναρπαστικού "έπους" και γράφανε πραγματική ιστορία ! Αυτή η ιστορία τροφοδοτούσε ατελείωτες συζητήσεις που γινόντουσαν μετά τον αγώνα. Πως ο Παύλος έκανε βουτιά και έπιασε το πέναλτι, πως το μορφωμένο έβαλε μια γκολάρα και άλλα τέτοια. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως αυτοί οι άνθρωποι που ήταν τέτοια λιοντάρια, κατέληξαν να ακολουθήσουν ο καθένας μια τετριμμένη φυσιολογική ζωή με τα πάνω της και τα κάτω της....Η μήπως δεν ήταν τόσο σπουδαίοι, τουλάχιστον όπως τους έβλεπα εγώ τότε ?

Μέχρι να γνωριστούμε με τα άλλα παιδιά του χωριού, εγώ και ο αδελφός μου, τριγυρνάγαμε μόνοι μας στα καλντερίμια και βαριόμαστε. Εγώ του πετούσα καμιά πέτρα, πειράζαμε κανένα γαϊδούρι, τέτοια πράγματα. Υπήρχε μια θλίψη διάχυτη. Ο ουρανός συννεφιασμένος σχεδόν πάντα.Μια καμπάνα χτυπούσε συνέχεια.Είμασταν είκοσι χρονών περίπου οπότε κάναμε κρα για κανένα κορίτσι. Οι δυο κοπέλες που περνούσαν από το σπίτι μας και το γεια που μας έλεγαν φαινόταν σαν μάννα εξ ουρανού ! Μοιάζαν πολύ "προχωρημένες". Κατέβαιναν από το μονοπάτι στη θάλασσα μόνες τους και τις ακούγαμε που μίλαγαν όμορφα για "υψηλά" και θεωρητικά θέματα, ποίηση, λογοτεχνία κ.λ.π. Αργότερα η μία από τις δύο, κατά τις τρεις η ώρα το βράδυ, σε μια παρέα,μετά από κάμποσο καιρό, θα μου εξηγούσε τι σημαίνει "διαλεκτική". Εγώ βέβαια θα προτιμούσα να μου εξηγήσει κάτι άλλο, εκείνη την εποχή, αλλά δε βαριέσαι, μήπως ήξερα κι εγώ τι ήθελα ?
 Μια φορά πήγαμε στο σπίτι του θείου Σωτήρη. Μας έδινε συκαλάκια και τσικουλάτες... Καθήσαμε ένα απόγευμα και διαβάζαμε περιοδικά Φαντάζιο, Ρομάντζο, περισσότερο τις γελοιογραφίες, Αρχέλαο, Χριστοδούλου....Οπότε σε μια στιγμή έπεσε το μάτι μας σε ένα βιβλίο που είχε σκίτσα της περιοχής. Τι ωραία σκίτσα ! τι ωραία σκίτσα. Τι τέχνη έκρυβαν !

Από τότε μιας και δεν το ξαναπέτυχα αυτό το βιβλίο, προσπαθώ με το μυαλό μου και με όση τεχνική διαθέτω να το αντιγράψω !

Το γαρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι

Το παραπάνω είναι μια ρήση του Παρμενίδη όπου σε απλά ελληνικά μας λέει ότι ο κόσμος που μας περιβάλλει δεν υπάρχει αντικειμενικά αλλά περισσότερο είναι πλάσμα του μυαλού μας. Θα μου πείτε γνωστά αυτά, επαναφέρουν τα ίδια παλιά φιλοσοφικά ερωτήματα και συγκρούσεις ιδεαλισμού-υλισμού.Ο Παρμενίδης ήταν ο δάσκαλος του Ζήνωνα και του Μέλισσου και θεωρείται ότι έβαλε τις βάσεις της φιλοσοφίας του Πλάτωνα !  Ο Γκέντελ ο κορυφαίος αυτός αναθεωρητής της σύγχρονης επιστήμης υπήρξε Πλατωνιστής και οι σύγχρονες θεωρήσεις της Κβαντομηχανικής στρέφονται σε παρόμοια μοντέλα "ιδεαλιστικά" για να εξηγήσουν  τον κόσμο.
Τι ψάχνουμε τώρα ! Σε ένα κόσμο τεχνολογικό,ορθολογιστικό  όπου ο ρεαλισμός και η πρακτικότητα κυριαρχούν και  όπου σε όλα δίνει απαντήσεις η επιστήμη, φαίνονται παράταιρες απόψεις περί ενός φαινόμενου κόσμου και ότι αυτό που βλέπουμε είναι μια πλάνη ! Ο Αϊνστάϊν όμως με τη θεωρία της Σχετικότητας απέδειξε ότι αυτό που βλέπουμε και θεωρούμε σαν απόλυτο στην πραγματικότητα μπορεί να είναι κάπως αλλιώς....Η Κβαντομηχανική ήδη μιλάει για σωματίδια που μοιάζουν να επικοινωνούν από μακριά ή για σωματίδια που την ίδια στιγμή βρίσκονται σε δύο διαφορετικές τοποθεσίες ! Άρα αυτό που βλέπουμε μάλλον απέχει κατά πολύ απ' αυτό που πραγματικά συμβαίνει και οι μοντέρνες θεωρίες αποδεικνύουν ότι αυτό που θεωρούμε σαν τετριμμένο και απλό κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι !  Ήδη απ' τον περασμένο αιώνα έχουν συμβεί σαρωτικές αλλαγές στον τρόπο που σκεπτόμαστε την επιστήμη. Ο Βιντγκενστάϊν ακολουθώντας κι αυτός Πλατωνικούς δρόμους έδειξε ότι οι θετικές επιστήμες εφευρίσκουν  συνεχώς περισσότερο κάτι στο μυαλό του καθενός παρά ανακαλύπτουν  την αντικειμενική πραγματικότητα ! Ενώ ο Γκέντελ ανέτρεψε την "πληρότητα" οποιασδήποτε θεωρίας δηλ απέδειξε ότι θα υπάρχει πάντοτε μια πρόταση η οποία δεν αποδεικνύεται με βάση ένα δεδομένο αξιωματικό σύστημα !
Η προσωπική μου αντίληψη είναι, ότι όσο περνάει ο καιρός,  ζούμε σ'  ένα κόσμο εικονικής πραγματικότητας και ότι περισσότερο είναι ανάγκη του εγκεφάλου μας όπως και της διανοητικής μας κατάστασης να διατηρούμε την ίδια συνείδηση της πραγματικότητας που θεωρούμε σαν δεδομένη.
Ζούμε σ'ένα κόσμο πολύ σίγουρο και διασφαλισμένο αν και είμαστε κάπως καχύποπτοι γι αυτόν !
Η ανάγκη για μαγεία και  μεταφυσική καλύπτεται από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο....
Έτσι μπορούμε να ζούμε σ' ένα κόσμο περίεργο και θαυμαστό ίσως, όμως αυτό δεν μας αφορά, είναι δουλειά άλλων ! Η Τέχνη καλύπτει σ'ένα βαθμό και για ένα περιορισμένο μέρος των ανθρώπων αυτή την τάση της ψυχής να ξεφύγει και να πετάξει σε καινούργια μέρη !
Για να δώσω ένα παράδειγμα, ο έναστρος ουρανός είναι μια εικονική πραγματικότητα, αφού αποτελείται από "εικόνες" αστέρων που έχουν εκπεμφθεί πριν από χιλιάδες χρόνια ! Οι αισθήσεις πολλές φορές μας οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα, για παράδειγμα κάτι πολύ παγωμένο μας φαίνεται ζεστό, ή πολλές φορές ψάχνουμε να βρούμε ένα πράγμα που βρίσκεται μπροστά μας.
Γενικά, ο εγκέφαλος έχει έτοιμες λύσεις και αντιστοιχίες για κάθε πράγμα που βλέπουμε ! Κάθε πράγμα που δεν έχει καταχωρίσει τις περισσότερες φορές το αγνοεί σαν κάτι παράδοξο και επικίνδυνο ! Αυτό είναι και μια ασφαλιστική δικλείδα για την  υγεία του εγκεφάλου !
Ομως έτσι ζούμε περισσότερο σε ένα "νοητό" κόσμο !
Ο Πλάτωνας με τον "μύθο του σπηλαίου" ήθελε αυτό να μας πει, δηλαδή ότι ζούμε σ' ένα κόσμο όπου κάποιες σκιές μπορούμε μόνο να δούμε και ότι είμαστε αλυσοδεμένοι να βλέπουμε συνεχώς αυτό το ίδιο θέαμα !
Ο Παρμενίδης, αυτός ο δάσκαλος του Πλάτωνα, μίλαγε για ένα ακίνητο και κινητό ομογενές "εν " μια έννοια επίτηδες κατασκευασμένη για να δηλώσει την αντιδιαστολή με την "πολλότητα". Το "ένα" είναι όμοιο και ανόμοιο με τον εαυτό του, ίσο και άνισο με τον εαυτό του, νεότερο και παλιότερο από τον εαυτό του. Έτσι λοιπόν κίνηση δεν υφίσταται. Η γέννηση κι ο θάνατος είναι αιφνίδιες μεταβολές που έχουν δύο κατευθύνσεις από την  κίνηση στη στάση και από τη στάση στην κίνηση ! Οι αισθήσεις μας προσφέρουν μια "δόξα" για τα πράγματα γύρω μας που είναι μάλλον μια ψεύτικη αντίληψη, ενώ την αλήθεια μπορούμε μόνο να την συμπεράνουμε με τον "λόγο".
Ο Ζήνωνας ο Πατέρας της διαλεκτικής, για να ισχυροποιήσει τη φιλοσοφία του δάσκαλού του Παρμενίδη έθεσε τέσσερα παράδοξα  που αποτελούν επαναστατική τομή για τις θετικές επιστήμες !
Όλα δείχνουν τη σχετικότητα της έννοιας "κίνηση" όπως της έννοιας "διάστημα" και "χρόνος"
1) Το πρώτο παράδοξο είναι το παράδοξο των διχοτομιών και πολύ απλά μας λέει ότι : "οποιαδήποτε κίνηση είναι αδύνατη αφού πρέπει να συμβεί σε άπειρο χρόνο ! Ομως άπειρος χρόνος δεν υφίσταται άρα είναι αδύνατη η κίνηση. Συγκεκριμένα, ένα κινητό που διανύει μια απόσταση ΑΒ πρέπει πρώτα να περάσει απ' το μέσον Μ του ΑΒ αφού προηγουμένως πρέπει να περάσει απ' το μέσο Μ' του ΑΜ, αφού προηγουμένως πρέπει να περάσει απ' το μέσον του Μ''  του ΑΜ' κ.ο.κ. Ομως η εξήγηση αυτού του γρίφου είναι ότι στην πραγματικότητα υπάρχει άπειρα διαιρετός χρόνος !
2) Το δεύτερο παράδοξο είναι το παράδοξο του Αχιλλέα που δεν ακουμπά ποτέ τη χελώνα. Ο Αχιλλέας ξεκινάει με μια συγκεκριμένη ταχύτητα να φτάσει τη χελώνα που βρίσκεται σε κάποια απόσταση μπροστά του και κινείται με ταχύτητα ας πούμε το 1/10 εκείνης του Αχιλλέα. Όταν ο Αχιλλέας διανύει 500 μέτρα η χελώνα αντίστοιχα διανύει 50 μέτρα, όταν εκείνος διανύει  τα 50 μέτρα η χελώνα διανύει άλλα 5 μέτρα, όταν εκείνος διανύει τα 5 μέτρα εκείνη διανύει 0,5 μέτρα κ.ο.κ. και δεν τη φτάνει ποτέ !
Εδώ πάλι δέχεται τη συνοχή και τη συνεκτικότητα της κίνησης αλλά απορρίπτει τα ίδια τα αισθητά αποτελέσματα της κίνησης όπως είναι η επαφή Αχιλλέα-χελώνας ! Διότι αν δεχθούμε ότι υπάρχει μια αναλογία του μήκους που διανύει ο Αχιλλέας και του μήκους που διανύει η χελώνα, αυτή είναι πάντα σταθερή. Είναι σα να κατασκευάζουμε συνεχώς πιο μικρά όμοια τρίγωνα όμως η αναλογία των πλευρών είναι πάντα η ίδια, αλλά δεν θα καταλήξουμε ποτέ να φτιάξουμε αντί για τρίγωνο ένα σημείο ! Το γεγονός ότι πλησιάζει ο Αχιλλέας τη χελώνα (δεν ξέρουμε τελικά αν την ακουμπάει) οφείλεται στο γεγονός ότι τα μεγέθη του Αχιλλέα και της χελώνας μένουν αναλλοίωτα σε σχέση με την μεταξύ τους απόσταση. Και κάποια στιγμή αυτά τα μεγέθη σε σχέση με την απόσταση γίνονται τεράστια και έτσι μοιάζουν να πλησιάζουν το ένα το άλλο πολύ !
Στην ουσία με το παράδοξο αυτό ο Ζήνων μας λέει ότι τα αισθητά απέχουν πολύ απ' τη νοητή πραγματικότητα ! Επίσης μας λέει το εξής : και να θεωρήσουμε ότι κίνηση υπάρχει όπως δηλ την αντιλαμβανόμαστε με τα μάτια μας -που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει- τότε αν την κίνηση την θεωρήσουμε σαν συνδυασμό δύο άπειρων ακολουθιών αυτές οι ακολουθίες έχουν διαφορά που συγκλίνει στο μηδέν. Αλλά όριο στο μηδέν δεν σημαίνει ότι η διαφορά των ακολουθιών  παίρνει την τιμή μηδέν.
3)Το τρίτο παράδοξο μας λέει ότι αν θεωρήσουμε την κίνηση ενός βέλους, τότε ανά πάσα στιγμή μπορούμε να υποθέσουμε ότι το βέλος είναι ακίνητο. Δηλαδή αν διαιρέσουμε σε στοιχειώδη μέρη το χρόνο, τότε το βέλος είναι ακίνητο ! Ας θεωρήσουμε το εξής παράδειγμα : 'Ενας άνθρωπος έχει μια εγκεφαλική βλάβη και δεν μπορεί να θυμάται μια εικόνα περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο. Τότε πως θα έβλεπε αυτός ένα κινητό ? Θα το έβλεπε αποσπασματικά και θα θυμόταν πάντα τη τελευταία του στάση.Κάπως έτσι είναι η κίνηση. Αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει παρά μόνο παρόντας χρόνος τότε δεν υφίσταται κίνηση.
4)Το τέταρτο παράδοξο αμφισβητεί το απόλυτο του διαστήματος. Αν υποθέσουμε ότι έχουμε μια σειρά ακίνητων ΑΑΑΑ και από κάτω αντίστοιχα  μια σειρά ΒΒΒΒ που ξεκινά ακριβώς κάτω από την  πρώτη και κινείται προς την αριστερή κατεύθυνση. Αν θεωρήσουμε και μια τρίτη σειρά ΓΓΓΓ που κινείται με την ίδια ταχύτητα προς την δεξιά κατεύθυνση ξεκινώντας απ' το πρώτο Α, τότε παρατηρούμε ότι το πρώτο Γ διανύει τέσσερα τετράγωνα ως προς τα Β ενώ διανύει δύο τετράγωνα ως προς τα Α. Δηλαδή τα διαστήματα που διανύονται είναι σχετικά ως προς την κίνηση του παρατηρητή !

Για το παραπάνω άρθρο χρησιμοποίησα :
1) Παρμενίδης ο Ελεάτης, "ΠΕΡΙ ΦΥΣΙΟΣ"
2) Πλάτων, ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ
3) Λούντβιχ Βίντγκενστάϊν ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ    ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ
                                                             
4) Αλαστερ Ρε, ΚΒΑΝΤΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΠΛΑΝΗ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ?
5) PALLE YOURGRAU, ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΙΧΩΣ ΧΡΟΝΟ