Δ.Χριστούλας, θυσία

Ούτε αυτοκτονία ούτε κρατική δολοφονία ήταν, αλλά θυσία.Ο καθένας έχει το δικαίωμα ν' αποφασίζει ο ίδιος για τη συνέχιση της ζωής ή του θανάτου του κατά το δοκούν. Ο ίδιος ο θάνατος δεν σημαίνει και το τέλος της ιστορίας ενός ανθρώπου μιας και τα έργα του παραμένουν και επηρεάζουν τις ζωές των άλλων  ίσως γι αρκετό καιρό μετά, αναλόγως πόσο σπουδαία ήταν αυτά. Άρα ο θάνατος, ειδικά με την ανάπτυξη της τεχνολογίας - όπου βρίσκονται φόρμες αναπαράστασης και διαιώνισης των ιδεών- δεν είναι το τέλος αλλά ένα κομβικό σημείο, όταν βέβαια η προηγούμενη ζωή του εκλειπόντος είχε ιδιαίτερη σημασία και αξία για τους υπόλοιπους. Και συνήθως έχει, για λίγους ή πολλούς. Όμως, υπάρχει τέτοια μυθολογία και φιλολογία, κυρίως όμως φόβος και δέος γύρω απ' αυτό το ζήτημα που κάνει τους ανθρώπους ανέτοιμους και μικρούς να το αποδεχθούν. Έτσι σέρνονται συνήθως, φοβισμένοι και κακόμοιροι στα δίχτυα ενός  θανάτου που τους επιφυλάσσει μια βαριά ασθένεια, μια αναπηρία, ταλαιπωρόντας δικούς και ξένους σε μια βαθμιαία διαδικασία απώλειας πνευματικών και σωματικών ικανοτήτων.
Οι Εσκιμώοι γέροι, όταν πια καταλάβουν ότι αποτελούν βάρος για την οικογένειά τους, αποσύρονται να πεθάνουν μόνοι στο κρύο με αξιοπρέπεια και μεγαλοψυχία.
Ο Δ.Λιαντίνης ήταν απ' τους πρώτους που εφάρμοσε τα φιλοσοφικά προστάγματα των αρχαίων περί αυτοπροσδιορισμού και δικαιώματος να επιλέξει κάποιος εκείνος τη στιγμή του θανάτου του.
Ο Δ.Χριστούλας όμως επέλεξε ο ίδιος να συνδέσει το θάνατό του με ότι πιο σπουδαίο του φαινόταν ότι είχε συμβεί στα μεταπολιτευτικά χρόνια, στο πεδίο των αγωνιστικών κατακτήσεων, με τους δυο μήνες της κατάληψης της πλατείας Συντάγματος και την εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας.
Αν ήταν τα χρέη ή η ασθένεια μόνο που τον οδήγησαν στο "απονενοημένο διάβημα " τότε θα προτιμούσε να πεθάνει στο σπίτι του και δεν θα άφηνε ένα τόσο ξεκάθαρα πολιτικό μήνυμα.
Σαφώς ήθελε η αυτοκτονία του να ταρακουνήσει τις συνειδήσεις και να ξεκινήσει πολιτικές εξελίξεις.
Σε μια εποχή όπου πια κανείς δεν ξεβολεύεται εύκολα και αγωνίζεται μεν αλλά χωρίς παράλληλα να θέτει σε κίνδυνο και την όποια ποιότητα ζωής του, τέτοιες πράξεις αποτελούν ταρακούνημα !
Μας λένε το αυτονόητο που το έχουμε ξεχάσει : Δεν γίνεται να κερδίσουμε κάτι χωρίς θυσίες, αγώνας σημαίνει να βάζεις τη ζωή σου καθημερινά στο "ντορβά", στον πάγκο του χασάπη !
Και ειδικά αυτή την εποχή ! Όπου μετά το κίνημα των αγανακτισμένων, και την μερική αστοχία του επικράτησε μια απογοήτευση, ότι δήθεν είναι άσκοπο να αγωνίζεται κανείς, ότι η αριστερά δεν έχει λύσεις ούτε καν κάτω στο δρόμο, ότι το σύστημα έχει εφεδρείες και μηχανισμούς καταστολής δυνατούς και ότι ο κόσμος προτιμάει το μη χείρον βέλτιστον και ότι είναι προτιμότερο να κάνουμε υπομονή και ότι είναι τρέλα να ανακόψουμε την Ευρωπαϊκή μας πορεία κ.λ.π.
Μοιραία ο κόσμος μη έχοντας άλλη διέξοδο επιστρέφει στο μαντρί των κομμάτων και αφήνεται να δει που θα καταλήξει το πράγμα....Αυτή την εποχή λοιπόν ο Δ. Χριστούλας είπε όχι, μη χάνεται το κουράγιο σας, αξίζει αυτός ο αγώνας, είναι κατάκτηση ήδη αυτό που έγινε, η συζήτηση, το ότι μπήκανε στο προσκήνιο πάλι ιδέες όπως αλληλεγγύη, αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία, επιστροφή στο χωράφι, πιο απλός τρόπος ζωής, συλλογικότητα, διάλογος, αμφισβήτηση του καπιταλισμού, εξέγερση.
Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε τίποτε για να το χάσουμε. Υποτίθεται ότι το Ευρωπαϊκό Ιερατείο θέλει να μετατρέψει τις δομές μιας χώρας και να κάνει επανεκκίνηση δήθεν για το καλό μας. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Αυτό που θέλει είναι να καταντήσει τη χώρα και τον λαό ένα πλήθος ανδράποδων χωρίς βούληση, δικαιώματα, απαιτήσεις, λόγο και ουσιαστική ύπαρξη...