Ωχ..ήματα

Πήρα ποδήλατο.Και είμαι ευχαριστημένος.Γλυστράει ανάμεσα στους ανθρώπους, τα αυτοκίνητα, γλυκά και ήσυχα!Δεν προξενεί θόρυβο, δεν ρυπαίνει, δεν ξοδεύει ενέργεια επί ματαίω. Βέβαια υπάρχει το πρόβλημα της προσαρμογής σ' ένα καθεστώς κυκλοφορίας όπου κανείς δεν σε υπολογίζει, διότι κατ' αρχάς το ποδήλατο δεν αντανακλά υψηλό επίπεδο διαβίωσης όπως ένα καλό αμάξι ή μια μεγάλη μηχανή και συνεπώς κανείς δεν σε "σέβεται", δεύτερον το ποδήλατο για τον μέσο Έλληνα είναι ένα περίεργο όχημα, για γραφικούς και περίεργους και δεν είναι κατανοητή η χρήση και η αξία του, τρίτον οι δρόμοι οι καθημερινοί είναι φτιαγμένοι για μεγάλου κυβισμού τζιπ ή αγροτικά άρα είναι παντελώς ακατάλληλοι για ποδήλατα, μιας και είναι γεμάτοι λακκούβες, ανωμαλίες, αναταράξεις, σκουπίδια, πέτρες,τέταρτον το ποδήλατο είναι ένα όχημα μη αναμενόμενο για τους άλλους οδηγούς και συνεπώς το να κυκλοφορείς ιδίως τη νύχτα είναι άκρως επικίνδυνο !

Έχω βέβαια παρατηρήσει ότι πόλεις όπως τα Τρίκαλα ή η Καλαμάτα και η Ναύπακτος είναι πολύ μπροστά και έχουν υιοθετήσει την ποδηλασία σαν καθημερινό μέσον μετακίνησης, όμως εδώ στην Αθήνα αντίθετα απ' ότι θα έπρεπε και σε πείσμα τόσων ανήσυχων αναζητήσεων και προβληματισμών για την κυκλοφορία, την μονοκρατορία του αυτοκινήτου, την απελευθέρωση των πεζόδρομων, επικρατεί ένας μίζερος βάλτος...
Θα έπρεπε να γίνει μια εκτεταμένη ψυχολογική έρευνα και μια κοινωνιολογική μελέτη για τη συμπεριφορά των γιωταχήδων.Είναι ο καθρέφτης του καθημερινού πολιτισμού μας. Μοιάζουν να μεταφέρουν τη μικροαστική απραξία του σπιτιού τους πάνω σε τέσσερις ρόδες.Μπορεί να γίνεται χαμός εκεί έξω, αλλά αυτοί συντεταγμένοι, ο ένας πίσω απ' τον άλλον κοιτάζουν τη δουλειά τους.Ο κόσμος τους περιορίζεται στο καντράν του αυτοκινήτου, στην περιορισμένη οπτική του παρμπρίζ, στη γκρίνια της γυναίκας και τις παράλογες απαιτήσεις του μπόμπιρα.Είναι προφυλαγμένοι πίσω από διπλές μπάρες ασφαλείας, αερόσακους και ζώνες τελευταίας γεννιάς. Ταυτόχρονα ιντριγκάρουν λίγο την πλήξη τους με μαρσαρίσματα, παράνομα προσπεράσματα, κοντρίτσες, βρισιές, χειρονομίες.

Το αυτοκίνητο είναι η προέκταση της προσωπικότητάς τους.Προσπαθούν να ισοσκελίσουν κάποιο μειονέκτημα που αισθάνονται ότι έχουν οδηγώντας το πιο κομψό τελευταίο μοντέλο.Από κει μέσα οχυρωμένοι βγάζουν όλα τα σεξιστικά τους απωθημένα, πότε με ειρωνίες, πότε με πειράγματα !
Τα χέρια τους κρεμανταλάνε δεξιά κι αριστερά,με τσιγάρο ή όχι,έξω απ' τα παράθυρα σε ένδειξη μαγκιάς, παλληκαριάς, άνεσης, ελευθερίας...
Μέσα στο κινούμενο σαλονάκι, υπό τους ήχους της Χαράς Βέρρα ή έστω του Σάκη που λατρεύει η πριγκιπέσα της οικογένειας διεξάγονται απίστευτοι διάλογοι :
- Άντε ρε καραγκιόζη μας έπρηξες !
-Μπαμπά πέρασε τον το βλάκα.
-Να σου δώσω μία, που πας ρε γελοίε με το καρούλι σου ?
-Τι είπες, τώρα θα σου δείξω εγώ !Του έριξα ένα προσπέρασμα !
Αυτή η Κατίνα τι θέλει τώρα και κυκλοφορεί ?
-Μπαμπά που να πετάξω το χαρτί ?
-Πέτα το έξω αγόρι μου, μη λερώνεις το αυτοκίνητο !
Τι να σου κάνει το σχολείο όταν το παιδί περνάει κάθε Σαββατοκύριακο από τέτοιο σεμινάριο: θράσους, επιθετικότητας, ατομισμού, εκμαυλισμού, κακίας, βωμολοχίας, επιπολαιότητας και κακομοιριάς !

Πήρα λοιπόν ποδήλατο, έχοντας την πείρα της οδήγησης άλλων οχημάτων-αυτοκινήτου και μηχανής-και επειδή προτιμώ να είμαι θύμα παρά θύτης ! Στα "μεγάλα σφαγεία" των δρόμων προτιμώ να είμαι ο πιο αδύναμος και δεν μπαίνω στη λογική της κόντρας, της φασαρίας, της βίας.
Οι μεγάλοι ελληνικοί δρόμοι αλλά και τα μικρά στενά της γειτονιάς έχουν παραδοθεί στην ασυδοσία του κάθε εποχούμενου κακούργου που θεωρεί δικαίωμά του να τρέχει με 100, να βάζει το στέρεο στα 200 Db.Έτσι τα πιτσιρίκια δεν έχουν δικαίωμα να παίξουν στο δρόμο της γειτονιάς και είναι απαγορευτικό να μένει κάποιος κοντά σε μεγάλο δρόμο ! Στην Ελλάδα δεν υφίσταται η έννοια της "διάβασης πεζών" και γενικά ο πεζός δεν έχει κανένα δικαίωμα όχι στο δρόμο αλλά ούτε καν στο πεζοδρόμια μιας και αυτά καταλαμβάνονται από παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.Το παρκάρισμα, άλλη φοβερή αμαρτία !Κάποιος μπορεί να παρκάρει οπουδήποτε: σε νησίδα, στο δρόμο-στη μέση του δρόμου ή διπλό παρκάρισμα-στο πεζοδρόμιο, σε πλατείες,σε αυλές. Η παντοκρατορία του αυτοκινήτου.
Η δικτατορία του ανεγκέφαλου σοφέρ. Στις παρέες δεν ακούς τίποτε άλλο από ταχύτητες, ροπές, κυβικά,λάστιχα,ζάντες,το καινούργιο μοντέλο της τάδε μάρκας κ.λ.π.
Δανειστήκαμε σαν κράτος και εξογκώσαμε το χρέος, για να φτιάξουμε μεγάλους δρόμους και λεωφόρους, όπου θα χωράνε πιο πολλά και γρήγορα αμάξια που τρέχουν κάθε Σαββατοκύριακο ώστε οι ιδιοκτήτες τους να πάρουν μια ανάσα στην εξοχή ! Για να προλάβουν να φτάσουν γρήγορα στην εξοχή, φτιάχνουν συνεχώς δρόμους που καταστρέφουν το περιβάλλον, κόβουν δένδρα, τρυπάνε βουνά, χαλάνε όμορφα τοπία.Για να φτάνουν στη φύση πιο γρήγορα, φτιάχνουν δρόμους, πατάνε σκαντζόχοιρους, σκυλιά, γατιά, αλεπούδες,αρκούδες,ελάφια πολλές φορές και ανθρώπους. Τι παραλογισμός !Αλλά και κει στο χωριό πάλι κουβαλάνε τη βαρβαρότητα της πόλης μαζί τους. Μαρσάρουν, κάνουν φασαρία,δυνατά το στερεοφωνικό,ανεβαίνουν σε αγροτικούς με τζιπάρες και απαιτούν για καινούργιους ολοένα δρόμους που κι αυτοί με τη σειρά τους καταστρέφουν τη φύση. Όμορφα γραφικά χωριά έχουν υποβαθμιστεί αφού τα καλντερίμια τους έχουν γεμίσει με τα καινούργια τροχαία αποκτήματα των οικογενειών.
Αλλά και οι μηχανόβιοι δεν πάνε πίσω... Τρέχουν σαν τρελοί, περνάνε ξυστά απ' τ' αυτοκίνητα κι έχουν παραπανίσιο τσαμπουκά, δεν περιμένουν στη σειρά τους και βγαίνουν μπροστά στα φανάρια και στα διόδια.Ενώ κι αυτοί είναι πιο "αδύναμο" όχημα το παίζουν θύτες και απειλούν, τρομοκρατούν με παράτολμα προσπεράσματα, μαρσαρίσματα εκ του ασφαλούς μιας και καλύπτονται από την μεταμφίεση του κράνους !
Όσοι έχουν ταξιδέψει σε μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις θα έχουν πάθει πλάκα με την επικράτηση του τραμ, των λεωφορείων και των ποδηλάτων ακόμα και των πατινιών !
Αφήσαμε την κυκλοφορία των οχημάτων στην μοίρα των νόμων της αγοράς : πιο φθηνά και πιο πολλά αμάξια για όλο τον κόσμο που όμως δεν είναι σίγουρο ότι κανείς τα χρειάζεται, πιο φθηνά τζιπ, πιο φθηνές μηχανές και μοτοποδήλατα και τώρα είμαστε σε μια κατάσταση οριακή όπου πρέπει να συμβεί η αντίστροφη πορεία και να συνειδητοποιήσουμε ότι έχει φτάσει πια η ώρα να δούμε  πιο πράγμα είναι αναγκαίο.Το επιτάσσει και η κρίσιμη κατάσταση στην οποία ζούμε: Μήπως πρέπει πια ν' αρχίσουμε να  αμφισβητούμε τη χρήση του αυτοκινήτου, να αντιμετωπίσουμε την κίνηση και το δρόμο όχι σαν πεδίο μάχης , αλλά σαν μια ήρεμη διασκέδαση όπως πραγματικά είναι ?