litost

Το καπάκι της κατσαρόλας

Με κυνηγάνε όλοι...Το παραμικρό βλέμμα ή κίνηση σημαίνει συνεννόηση ότι είμαι κάτω από παρακολούθηση. Οποιοδήποτε γεγονός, συμβαίνει σαν επακόλουθο αυτής της καταδίωξης ή κατά ένα περίεργο τρόπο τα πάντα έχουν μια παραφυάδα που συνδέεται με την κατάσταση μου !
Κι αυτή είναι πολύ άσχημη...
Δεν ξέρω τι ακριβώς έχω κάνει, όμως νοιώθω προοδευτικά να ξετυλίγεται το κουβάρι της αποκάλυψης του εγκλήματος που έχω διαπράξει. Ας πούμε πιάνομαι από μια λέξη. Συζητάω απλά με κάποιον και λέει σε μια στιγμή :
 - Πιάσ' το αυγό και κούρευτο.
 - Ποιό δεν κατάλαβα
 - Πιάσ' το αυγό και κούρευτο, το λες για μένα επειδή δεν έχω κουρευτεί !
 - Όχι ρε κοπέλα μου, είσαι καλά ?
 - Εγώ είμαι καλά, εσύ όμως όπως βλέπω ξέρεις τα πάντα για μένα,ότι δεν έχω    
   κουρευτεί ας πούμε...
 - Καλά, καλά  γειά σου τώρα.
Υπάρχει γύρω μου απλωμένο ένα τεράστιο δίχτυ. Η παραμικρή κίνηση, μεταφέρεται με γρανάζια στην κίνηση του δείχτη του ρολογιού που μετράει αντίστροφα το χρόνο μέχρι τη σύλληψή μου. Αργά, μεθοδικά μαζεύονται τα στοιχεία που συνθέτουν το puzzle της κατηγορίας εναντίον μου.
Ας πούμε, ο Κώστας καθαρίζει τα τζάμια.Όμως ταυτόχρονα μαζεύει τ' αποτυπώματα που τυχόν έχω αφήσει. Ο Κώστας καθώς μιλάει με την Μαρία της μεταφέρει με κώδικα αυτά τα στοιχεία.
Π.χ. της λέει "καλημέρα Μαρία". Το  "καλημέρα" στον κώδικα σημαίνει : "υπάρχουν αποτυπώματα στα τζάμια". "Στις ομορφιές σου είσαι σήμερα" σημαίνει : "πήγαινε και πες στον υπεύθυνο ότι η διαδικασία αποκάλυψης προχωράει".
Δεν τους αντέχω άλλο ! Να εξαφανιστούν να μην τους ξαναδώ...Τόσα χρόνια με κυνηγάνε ! Τι θέλουν από μένα ?
Όπου πηγαίνω τους βλέπω μπροστά μου. Ξεροβήχω και μουρμουράω αδιάφορα για να τους δείξω ότι τους αναγνώρισα. Τέρμα το κρυφτούλι. Δεν τους φοβάμαι. Την επόμενη φορά θα τους αντιμετωπίσω έστω και με τη βία.
Το πρώτο πουτ...άκι που θα μασήσει τσίχλα επιδεικτικά θα φάει μπουνιά !
Ο πρώτος γελοίος που θα φυσήξει στα μούτρα μου μαύρο θα φάει φτήσιμο !
"Μάσημα τσίχλας " γι αυτούς σημαίνει ότι μ' έχουν εντοπίσει και με κοροϊδεύουν.
"Κάπνισμα μαύρου και φύσημα στα μούτρα μου" σημαίνει ότι θέλουν να με μεθύσουν και να με εκμεταλλευτούν.
Βαρέθηκα τα περίεργα και και ειρωνικά βλέμματά τους. Όπου πηγαίνω με κοιτάζουν με κακία.
Τι κοιτάζουν ? Τους φαίνεται κάτι περίεργο ?
Πρώτη φορά βλέπουν άνθρωπο με κατάθλιψη ? Τι τους φαίνεται περίεργο ? Που καμπουριάζω λίγο και είμαι ατημέλιτη ? Ας είχαν κι αυτοί τα προβλήματα που έχω εγώ και θα βλέπαμε !
Ας ήταν κι αυτοί κλεισμένοι είκοσι χρόνια σ' ένα σπίτι , να μην έχουν κανένα πρόγραμμα,όλη μέρα να το ξύνουν και σου λέω εγώ !
Χάπια, χάπια, χάπια.
Να μην ξεχάσω τα πρωϊνά, μόλις σηκωθώ, μετά τα μεσημεριανά και τέλος τα βραδυνά. Να μην μπορώ να περπατήσω, να μιλήσω, να πιω ένα ποτό.
Τα χάπια είναι η λύση για τους εφιάλτες, τις παραισθήσεις, τις έμμονες ιδέες, λένε οι γιατροί, εγώ όμως βλέπω ότι τα χάπια είναι η λύση για τη διακοπή της ίδιας της ζωής. Όλη μέρα σέρνομαι, παραλημένη, χωρίς φλόγα, χωρίς χαρά, χαμένη στις ηλίθιες σκέψεις μου.
Ευτυχώς που υπάρχει και το τσιγάρο. Με λυτρώνει, μ' ανακουφίζει, με ηρεμεί.
Εκεί που πάω να ζήσω, να αισθανθώ να παθιαστώ με κάτι έρχεται ο εφιάλτης : πρέπει να πάρεις το χάπι σου ! Γιατί για ποιο λόγο ? Δεν είμαι τρελή...Εσάς αν σας κυνηγούσε μια συμμορία παντού όπου πηγαίνετε τι θα κάνατε ? Δε θα φωνάζατε, δε  θα βρίζατε, δε θα θυμώνατε ?
Αυτό κάνω κι εγώ...
Βλέπετε τίποτε το παράλογο ?
Μια φορά είδα στην τηλεόραση το γνωστό μεγαλοδικηγόρο Καρνέζη να διαφημίζεται σαν μπήχτης, καρδιοκατακτητής. Είναι κοντός, θρασύς, επιθετικός, ανακατεύεται σε όλα : αθλητισμό, πολιτική, δικηγορία, κοινωνικά θέματα. Όπου και να σταθείς τον βλέπεις. Περιοδικά, τηλεοράσεις, εφημερίδες.
Σέρνει από πίσω του έναν μύθο άντρα που χώνεται και βάζει κάτω τη γυναίκα. Ταυτόχρονα είναι γελοίος- σκέτη καρικατούρα. Πομπώδης, εγωπαθής...Ακριβώς  όπως είναι και το αντρικό μόριο. Καμαρώνει ορθό και στεντόριο, απειλεί θεούς και δαίμονες. Λυσσάει και χυμάει...
Κάποια στιγμή εκτοξεύεται και μπήγεται στο μυαλό μου. Παίρνει χίλιες μορφές. Πότε γίνεται Καρνέζης, πότε ο Θοδωρής ο ταξιτζής που μου την είχε πέσει κάποτε, πότε ο ένας. πότε ο άλλος.
Είναι το σύμβολο της επιθετικότητας, της εξαπάτησης, της εκμετάλλευσης, της αποπλάνησης.
Τι θέλεις ρε γελοίε πάλι από μένα ?
Τι θέλεις ρε κοντοστούπη, χαμένε, ρεζίλη ? Αυτό θέλεις, αυτό ?
Πάρτο ρε μαλ...., πάρτο.
Νάτο ρε, πάρτο.
Γάμ.....με ρε, γάμ...με.ρε γελοίε, γάμ....με !!
Κυνηγάνε να το γαμ...ουν !
Κυνηγάνε να το γαμ...ουν !
Κυνηγάνε να το γαμ...ουν !
Παντού όπου στραφώ, βλέπω λιγούρηδες, σάλια να τρέχουν, φουσκωμένα υπογάστρια, βλέμματα λάγνα. ¨Οπου και να κινηθώ μου βάζουν χέρι, με χαϊδεύουν. Η λαγνεία σιγά-σιγά γίνεται κακία, η διέγερση γίνεται μίσος, το πάθος γίνεται επιθετικότητα.
Δεν το αντέχω όλο αυτό. Κάποια στιγμή θα υποχωρήσω και θα αφεθώ να γίνω βορά του πλήθους. Η φτωχή κακομοίρα γαζέλα γίνεται θύμα των λεόντων που την ξεσκίζουν. Άλλος της τραβάει το παντελόνι, άλλος το μπουφάν. Μου σκίζουν τα ρούχα, με χτυπάνε και γω κάθομαι κάτω παθητικά περιμένοντας το θάνατό μου. Έναν οδυνηρό, βασανιστικό θάνατο.
Θέλω κι εγώ να γίνω ένα με τον κόσμο, τους κοιτάζω και τους επιθυμώ. Ερωτεύομαι, σμίγω με τους άλλους αλλά αυτή η επιθυμία σε λίγο γίνεται εφιάλτης. Νοιώθω να μου λένε : η επιθυμία σου αυτή είναι ευκαιρία για μας. Είναι αφορμή να σε συντρίψουμε. Τους κοιτάζω και νομίζω ότι αυτό που θέλω εγώ το θέλουν κι αυτοί. Όμως δεν είναι έτσι. Αυτοί θέλουν πολλά περισσότερα. Με καρφώνουν με τα ηλίθια βλέμματά τους γεμάτα απειλές και κακία.
Μοιάζει να συμβαίνει το εξής : με τα μάτια και τη γλώσσα του σώματος, εκπέμπω την επιθυμία, αυτοί την εισπράττουν και την μετασχηματίζουν σε κάτι κακό που το επιστρέφουν στον αρχικό πομπό. Γι αυτό γεμίζω κακία. Είμαι ο φορέας όλης της κακίας του κόσμου.
Πολλές φορές αυτή η κακία, εκφράζεται με οίκτο, άλλες πάλι με λοιδορία.
Δεν το αντέχω όλο αυτό ! Θέλω ν' αντιδράσω, να φωνάξω, να ουρλιάξω : ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Φύγεται ρε πούστηδες απ' τη ζωή μου. Αφήστε με.
Θα σας κάνω μήνυση, θα σας κάνω μήνυση, θα σας κάνω μήνυση .....
Θέλω ν' απαλλαγώ, θέλω ν'απαλλαγώ, θέλω ν'απαλλαγώ.
Λέω συνεχώς συνθήματα, σαν μαγικές λέξεις, ξόρκια που στρέφονται κυρίως προς τα μένα, για ν' απαλύνουν τον πόνο μου, το φόβο μου.
Το κεφάλι μου πονάει, η καρδιά μου χτυπάει, έχω άγχος, δεν ξέρω τι θέλω, νοιώθω να πνίγομαι....
Θέλω να βγω έξω, όμως έξω παραφυλάνε τα θηρία...
Μέσα έχω πανικό, έξω φόβο. Δεν ξέρω τι να επιλέξω. Είμαι το κέντρο του σύμπαντος. Όλα περιστρέφονται γύρω από μένα. Ότι συμβαίνει, εμένα έχει αφορμή και καταλήγει σε μένα. Ο κόσμος κινείται για μένα. Ότι συμβαίνει γύρω έχει σκοπό να με καθυποτάξει.
Η τεράστια πόλη γύρω μου μετασχηματίζεται σ' ένα μικρό χωριό όπου περιδιαβαίνουν οι ίδιες και απαράλλακτες φάτσες. Ο Καρνέζης, ο Θοδωρής ο ταξιτζής. το Χριστινάκι το πουτανάκι, ο Ελευθερόπουλος. Κάθε μέρα προοδευτικά σφίγγουν τον κλοιό. Χίλια διαφορετικά πρόσωπα έχουν γίνει πέντε το πολύ συγκεκριμένα. Γύρω μου έχει στηθεί ένα σκηνικό παραπλάνησης, εξαπάτησης.
Αλλά έχουν γνώση οι φύλακες. Τους έχω πάρει χαμπάρι. Προσπαθούν να μεταμφιεστούν αλλά τους καταλαβαίνω. Και συνεχώς τους αποκαλύπτω.
Πίσω κερατάδες !
Πίσω κερατάδες !

                             
                          

μερικά σκίτσα

C'est la vie

Δ.Χριστούλας, θυσία

Ούτε αυτοκτονία ούτε κρατική δολοφονία ήταν, αλλά θυσία.Ο καθένας έχει το δικαίωμα ν' αποφασίζει ο ίδιος για τη συνέχιση της ζωής ή του θανάτου του κατά το δοκούν. Ο ίδιος ο θάνατος δεν σημαίνει και το τέλος της ιστορίας ενός ανθρώπου μιας και τα έργα του παραμένουν και επηρεάζουν τις ζωές των άλλων  ίσως γι αρκετό καιρό μετά, αναλόγως πόσο σπουδαία ήταν αυτά. Άρα ο θάνατος, ειδικά με την ανάπτυξη της τεχνολογίας - όπου βρίσκονται φόρμες αναπαράστασης και διαιώνισης των ιδεών- δεν είναι το τέλος αλλά ένα κομβικό σημείο, όταν βέβαια η προηγούμενη ζωή του εκλειπόντος είχε ιδιαίτερη σημασία και αξία για τους υπόλοιπους. Και συνήθως έχει, για λίγους ή πολλούς. Όμως, υπάρχει τέτοια μυθολογία και φιλολογία, κυρίως όμως φόβος και δέος γύρω απ' αυτό το ζήτημα που κάνει τους ανθρώπους ανέτοιμους και μικρούς να το αποδεχθούν. Έτσι σέρνονται συνήθως, φοβισμένοι και κακόμοιροι στα δίχτυα ενός  θανάτου που τους επιφυλάσσει μια βαριά ασθένεια, μια αναπηρία, ταλαιπωρόντας δικούς και ξένους σε μια βαθμιαία διαδικασία απώλειας πνευματικών και σωματικών ικανοτήτων.
Οι Εσκιμώοι γέροι, όταν πια καταλάβουν ότι αποτελούν βάρος για την οικογένειά τους, αποσύρονται να πεθάνουν μόνοι στο κρύο με αξιοπρέπεια και μεγαλοψυχία.
Ο Δ.Λιαντίνης ήταν απ' τους πρώτους που εφάρμοσε τα φιλοσοφικά προστάγματα των αρχαίων περί αυτοπροσδιορισμού και δικαιώματος να επιλέξει κάποιος εκείνος τη στιγμή του θανάτου του.
Ο Δ.Χριστούλας όμως επέλεξε ο ίδιος να συνδέσει το θάνατό του με ότι πιο σπουδαίο του φαινόταν ότι είχε συμβεί στα μεταπολιτευτικά χρόνια, στο πεδίο των αγωνιστικών κατακτήσεων, με τους δυο μήνες της κατάληψης της πλατείας Συντάγματος και την εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας.
Αν ήταν τα χρέη ή η ασθένεια μόνο που τον οδήγησαν στο "απονενοημένο διάβημα " τότε θα προτιμούσε να πεθάνει στο σπίτι του και δεν θα άφηνε ένα τόσο ξεκάθαρα πολιτικό μήνυμα.
Σαφώς ήθελε η αυτοκτονία του να ταρακουνήσει τις συνειδήσεις και να ξεκινήσει πολιτικές εξελίξεις.
Σε μια εποχή όπου πια κανείς δεν ξεβολεύεται εύκολα και αγωνίζεται μεν αλλά χωρίς παράλληλα να θέτει σε κίνδυνο και την όποια ποιότητα ζωής του, τέτοιες πράξεις αποτελούν ταρακούνημα !
Μας λένε το αυτονόητο που το έχουμε ξεχάσει : Δεν γίνεται να κερδίσουμε κάτι χωρίς θυσίες, αγώνας σημαίνει να βάζεις τη ζωή σου καθημερινά στο "ντορβά", στον πάγκο του χασάπη !
Και ειδικά αυτή την εποχή ! Όπου μετά το κίνημα των αγανακτισμένων, και την μερική αστοχία του επικράτησε μια απογοήτευση, ότι δήθεν είναι άσκοπο να αγωνίζεται κανείς, ότι η αριστερά δεν έχει λύσεις ούτε καν κάτω στο δρόμο, ότι το σύστημα έχει εφεδρείες και μηχανισμούς καταστολής δυνατούς και ότι ο κόσμος προτιμάει το μη χείρον βέλτιστον και ότι είναι προτιμότερο να κάνουμε υπομονή και ότι είναι τρέλα να ανακόψουμε την Ευρωπαϊκή μας πορεία κ.λ.π.
Μοιραία ο κόσμος μη έχοντας άλλη διέξοδο επιστρέφει στο μαντρί των κομμάτων και αφήνεται να δει που θα καταλήξει το πράγμα....Αυτή την εποχή λοιπόν ο Δ. Χριστούλας είπε όχι, μη χάνεται το κουράγιο σας, αξίζει αυτός ο αγώνας, είναι κατάκτηση ήδη αυτό που έγινε, η συζήτηση, το ότι μπήκανε στο προσκήνιο πάλι ιδέες όπως αλληλεγγύη, αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία, επιστροφή στο χωράφι, πιο απλός τρόπος ζωής, συλλογικότητα, διάλογος, αμφισβήτηση του καπιταλισμού, εξέγερση.
Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε τίποτε για να το χάσουμε. Υποτίθεται ότι το Ευρωπαϊκό Ιερατείο θέλει να μετατρέψει τις δομές μιας χώρας και να κάνει επανεκκίνηση δήθεν για το καλό μας. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Αυτό που θέλει είναι να καταντήσει τη χώρα και τον λαό ένα πλήθος ανδράποδων χωρίς βούληση, δικαιώματα, απαιτήσεις, λόγο και ουσιαστική ύπαρξη...

άνοιξη 2

Ωχ..ήματα

Πήρα ποδήλατο.Και είμαι ευχαριστημένος.Γλυστράει ανάμεσα στους ανθρώπους, τα αυτοκίνητα, γλυκά και ήσυχα!Δεν προξενεί θόρυβο, δεν ρυπαίνει, δεν ξοδεύει ενέργεια επί ματαίω. Βέβαια υπάρχει το πρόβλημα της προσαρμογής σ' ένα καθεστώς κυκλοφορίας όπου κανείς δεν σε υπολογίζει, διότι κατ' αρχάς το ποδήλατο δεν αντανακλά υψηλό επίπεδο διαβίωσης όπως ένα καλό αμάξι ή μια μεγάλη μηχανή και συνεπώς κανείς δεν σε "σέβεται", δεύτερον το ποδήλατο για τον μέσο Έλληνα είναι ένα περίεργο όχημα, για γραφικούς και περίεργους και δεν είναι κατανοητή η χρήση και η αξία του, τρίτον οι δρόμοι οι καθημερινοί είναι φτιαγμένοι για μεγάλου κυβισμού τζιπ ή αγροτικά άρα είναι παντελώς ακατάλληλοι για ποδήλατα, μιας και είναι γεμάτοι λακκούβες, ανωμαλίες, αναταράξεις, σκουπίδια, πέτρες,τέταρτον το ποδήλατο είναι ένα όχημα μη αναμενόμενο για τους άλλους οδηγούς και συνεπώς το να κυκλοφορείς ιδίως τη νύχτα είναι άκρως επικίνδυνο !

Έχω βέβαια παρατηρήσει ότι πόλεις όπως τα Τρίκαλα ή η Καλαμάτα και η Ναύπακτος είναι πολύ μπροστά και έχουν υιοθετήσει την ποδηλασία σαν καθημερινό μέσον μετακίνησης, όμως εδώ στην Αθήνα αντίθετα απ' ότι θα έπρεπε και σε πείσμα τόσων ανήσυχων αναζητήσεων και προβληματισμών για την κυκλοφορία, την μονοκρατορία του αυτοκινήτου, την απελευθέρωση των πεζόδρομων, επικρατεί ένας μίζερος βάλτος...
Θα έπρεπε να γίνει μια εκτεταμένη ψυχολογική έρευνα και μια κοινωνιολογική μελέτη για τη συμπεριφορά των γιωταχήδων.Είναι ο καθρέφτης του καθημερινού πολιτισμού μας. Μοιάζουν να μεταφέρουν τη μικροαστική απραξία του σπιτιού τους πάνω σε τέσσερις ρόδες.Μπορεί να γίνεται χαμός εκεί έξω, αλλά αυτοί συντεταγμένοι, ο ένας πίσω απ' τον άλλον κοιτάζουν τη δουλειά τους.Ο κόσμος τους περιορίζεται στο καντράν του αυτοκινήτου, στην περιορισμένη οπτική του παρμπρίζ, στη γκρίνια της γυναίκας και τις παράλογες απαιτήσεις του μπόμπιρα.Είναι προφυλαγμένοι πίσω από διπλές μπάρες ασφαλείας, αερόσακους και ζώνες τελευταίας γεννιάς. Ταυτόχρονα ιντριγκάρουν λίγο την πλήξη τους με μαρσαρίσματα, παράνομα προσπεράσματα, κοντρίτσες, βρισιές, χειρονομίες.

Το αυτοκίνητο είναι η προέκταση της προσωπικότητάς τους.Προσπαθούν να ισοσκελίσουν κάποιο μειονέκτημα που αισθάνονται ότι έχουν οδηγώντας το πιο κομψό τελευταίο μοντέλο.Από κει μέσα οχυρωμένοι βγάζουν όλα τα σεξιστικά τους απωθημένα, πότε με ειρωνίες, πότε με πειράγματα !
Τα χέρια τους κρεμανταλάνε δεξιά κι αριστερά,με τσιγάρο ή όχι,έξω απ' τα παράθυρα σε ένδειξη μαγκιάς, παλληκαριάς, άνεσης, ελευθερίας...
Μέσα στο κινούμενο σαλονάκι, υπό τους ήχους της Χαράς Βέρρα ή έστω του Σάκη που λατρεύει η πριγκιπέσα της οικογένειας διεξάγονται απίστευτοι διάλογοι :
- Άντε ρε καραγκιόζη μας έπρηξες !
-Μπαμπά πέρασε τον το βλάκα.
-Να σου δώσω μία, που πας ρε γελοίε με το καρούλι σου ?
-Τι είπες, τώρα θα σου δείξω εγώ !Του έριξα ένα προσπέρασμα !
Αυτή η Κατίνα τι θέλει τώρα και κυκλοφορεί ?
-Μπαμπά που να πετάξω το χαρτί ?
-Πέτα το έξω αγόρι μου, μη λερώνεις το αυτοκίνητο !
Τι να σου κάνει το σχολείο όταν το παιδί περνάει κάθε Σαββατοκύριακο από τέτοιο σεμινάριο: θράσους, επιθετικότητας, ατομισμού, εκμαυλισμού, κακίας, βωμολοχίας, επιπολαιότητας και κακομοιριάς !

Πήρα λοιπόν ποδήλατο, έχοντας την πείρα της οδήγησης άλλων οχημάτων-αυτοκινήτου και μηχανής-και επειδή προτιμώ να είμαι θύμα παρά θύτης ! Στα "μεγάλα σφαγεία" των δρόμων προτιμώ να είμαι ο πιο αδύναμος και δεν μπαίνω στη λογική της κόντρας, της φασαρίας, της βίας.
Οι μεγάλοι ελληνικοί δρόμοι αλλά και τα μικρά στενά της γειτονιάς έχουν παραδοθεί στην ασυδοσία του κάθε εποχούμενου κακούργου που θεωρεί δικαίωμά του να τρέχει με 100, να βάζει το στέρεο στα 200 Db.Έτσι τα πιτσιρίκια δεν έχουν δικαίωμα να παίξουν στο δρόμο της γειτονιάς και είναι απαγορευτικό να μένει κάποιος κοντά σε μεγάλο δρόμο ! Στην Ελλάδα δεν υφίσταται η έννοια της "διάβασης πεζών" και γενικά ο πεζός δεν έχει κανένα δικαίωμα όχι στο δρόμο αλλά ούτε καν στο πεζοδρόμια μιας και αυτά καταλαμβάνονται από παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.Το παρκάρισμα, άλλη φοβερή αμαρτία !Κάποιος μπορεί να παρκάρει οπουδήποτε: σε νησίδα, στο δρόμο-στη μέση του δρόμου ή διπλό παρκάρισμα-στο πεζοδρόμιο, σε πλατείες,σε αυλές. Η παντοκρατορία του αυτοκινήτου.
Η δικτατορία του ανεγκέφαλου σοφέρ. Στις παρέες δεν ακούς τίποτε άλλο από ταχύτητες, ροπές, κυβικά,λάστιχα,ζάντες,το καινούργιο μοντέλο της τάδε μάρκας κ.λ.π.
Δανειστήκαμε σαν κράτος και εξογκώσαμε το χρέος, για να φτιάξουμε μεγάλους δρόμους και λεωφόρους, όπου θα χωράνε πιο πολλά και γρήγορα αμάξια που τρέχουν κάθε Σαββατοκύριακο ώστε οι ιδιοκτήτες τους να πάρουν μια ανάσα στην εξοχή ! Για να προλάβουν να φτάσουν γρήγορα στην εξοχή, φτιάχνουν συνεχώς δρόμους που καταστρέφουν το περιβάλλον, κόβουν δένδρα, τρυπάνε βουνά, χαλάνε όμορφα τοπία.Για να φτάνουν στη φύση πιο γρήγορα, φτιάχνουν δρόμους, πατάνε σκαντζόχοιρους, σκυλιά, γατιά, αλεπούδες,αρκούδες,ελάφια πολλές φορές και ανθρώπους. Τι παραλογισμός !Αλλά και κει στο χωριό πάλι κουβαλάνε τη βαρβαρότητα της πόλης μαζί τους. Μαρσάρουν, κάνουν φασαρία,δυνατά το στερεοφωνικό,ανεβαίνουν σε αγροτικούς με τζιπάρες και απαιτούν για καινούργιους ολοένα δρόμους που κι αυτοί με τη σειρά τους καταστρέφουν τη φύση. Όμορφα γραφικά χωριά έχουν υποβαθμιστεί αφού τα καλντερίμια τους έχουν γεμίσει με τα καινούργια τροχαία αποκτήματα των οικογενειών.
Αλλά και οι μηχανόβιοι δεν πάνε πίσω... Τρέχουν σαν τρελοί, περνάνε ξυστά απ' τ' αυτοκίνητα κι έχουν παραπανίσιο τσαμπουκά, δεν περιμένουν στη σειρά τους και βγαίνουν μπροστά στα φανάρια και στα διόδια.Ενώ κι αυτοί είναι πιο "αδύναμο" όχημα το παίζουν θύτες και απειλούν, τρομοκρατούν με παράτολμα προσπεράσματα, μαρσαρίσματα εκ του ασφαλούς μιας και καλύπτονται από την μεταμφίεση του κράνους !
Όσοι έχουν ταξιδέψει σε μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις θα έχουν πάθει πλάκα με την επικράτηση του τραμ, των λεωφορείων και των ποδηλάτων ακόμα και των πατινιών !
Αφήσαμε την κυκλοφορία των οχημάτων στην μοίρα των νόμων της αγοράς : πιο φθηνά και πιο πολλά αμάξια για όλο τον κόσμο που όμως δεν είναι σίγουρο ότι κανείς τα χρειάζεται, πιο φθηνά τζιπ, πιο φθηνές μηχανές και μοτοποδήλατα και τώρα είμαστε σε μια κατάσταση οριακή όπου πρέπει να συμβεί η αντίστροφη πορεία και να συνειδητοποιήσουμε ότι έχει φτάσει πια η ώρα να δούμε  πιο πράγμα είναι αναγκαίο.Το επιτάσσει και η κρίσιμη κατάσταση στην οποία ζούμε: Μήπως πρέπει πια ν' αρχίσουμε να  αμφισβητούμε τη χρήση του αυτοκινήτου, να αντιμετωπίσουμε την κίνηση και το δρόμο όχι σαν πεδίο μάχης , αλλά σαν μια ήρεμη διασκέδαση όπως πραγματικά είναι ?