Τα "κλασικά" είναι τα λεγόμενα "κλασικά εικονογραφημένα". Ο πατέρας μου είχε βρεί ένα παλαιοπωλείο, του κ.Στέλιου όπου δανειζόμασταν κλασικά, μάλλον δωρεάν. Τι ωραία που μύριζαν ! Θυμάμαι μ' αυτό τον τρόπο ήρθαμε, εγώ κι ο αδελφός μου, σε επαφή με τα μεγάλα λογοτεχνικά έργα και την ιστορία: Ολιβερ Τουίστ, είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό τη θάλασσα, έγκλημα και τιμωρία, η ανταρσία του Μπάουντι, από τη γη στη σελήνη, Ρήγας Φεραίος, η ναυμαχία της Σαλαμίνας κ.ά.
Στη παραπάνω φωτογραφία ήμουν βέβαια πιο μικρός.Εγώ στα δεξιά μαζί με τον αδελφό μου και τη μάνα μου.Τι ωραίες εποχές ! η Νίκαια έμοιαζε με επαρχία.
Από εκείνη την εποχή λοιπόν, μου έχουν μείνει κάποιες δυνατές καλοκαιρινές εικόνες :
Ο γάϊδαρος
Ερχόταν ο κακομοίρης φορτωμένος με ένα κάρο γεμάτο με σακιά.Ποιός ξέρει από ποιά απόσταση ! Οσο ξεφόρτωνε ο γέρος ιδιοκτήτης του ξεκουραζότανε, αλλά έδινε και σε μας τους πιτσιρικάδες την ευκαιρία να τον παρατηρήσουμε. Ταλαίπωρος, ιδρωμένος, γεμάτος μύγες που τις έδιωχνε μάταια με την ουρά του, με πληγές στα πόδια υπέμενε τη μοίρα του ήσυχος, ικανοποιημένος σχεδόν με ένα κουβά νερό και λίγο σανό που προλάβαινε να χαρεί, ώσπου σε μια στιγμή ανατρέπονται όλα και συνειδητοποιούμε ότι το παράξενο αυτό πλάσμα έχει γενναία ψυχή : Γκααααααααααααααααααα !!!! φωνάζει σα να προαναγγέλει την επανάσταση των ζώων κι έτσι η εικόνα του καταλαμβάνει δίκαια μια θέση στο μυαλό μου σαν μία από τις γνήσια αρχετυπικές μορφές : της μαύρης μοίρας, της δύσκολης ζωής, της υπομονής αλλά και της κραυγής.Αργότερα στα διαβάσματα μου θα δικαιωθώ από το Βάρναλη,στην "μπαλάντα του κυρ Μέντιου"
Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι
και με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή
Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι
κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά
Το 1967 και μετά, όλοι ονειρευόντουσαν ένα σπίτι, φτιάχνανε ένα σπίτι, νοικιάζανε ένα σπίτι κι έτσι το ειδυλλιακό φόντο της προηγούμενης φωτογραφίας μετατράπηκε σε μπετόν ! Θύτης και θύμα αυτής της διαδικασίας, πραγματικός αυτουργός όμως αλλά και αρχετυπική μορφή της εργατικής τάξης, working class hero, παλληκάρι, ριψοκίνδυνος και γενναίος σαν αρχαίος έλληνας, η μορφή αυτή έθρεψε για δεκαετίες τον μύθο του καλού λεβέντη που με τον ιδρώτα του και το αίμα του πολλές φορές, έχτισε σπίτια, μεγάλωσε οικογένειες, με αντάλλαγμα ένα σακατεμένο ώμο, μια πληγωμένη μέση αλλά ένα καθαρό μέτωπο. "Ο μπετατζής"
Συνήθως τα σπίτια χτιζόντουσαν το καλοκαίρι, για να δέσει η πλάκα χωρίς τον κίνδυνο βροχής.Το ρίξιμο της πλάκας που γινόταν από πολλούς εργάτες, που ανεβοκατέβαιναν σε μια ξύλινη σκάλα σε σκαλωσιές το συνόδευε ο εκκωφαντικός ήχος της μπετονιέρας. Σήμερα βέβαια έχει εξελιχθεί η μέθοδος, χρησιμοποιούνται πανύψηλοι γερανοί και επομένως πολύ λίγα εργατικά χέρια.
Ενα παιχνίδι που προτιμούσαμε εκείνη την εποχή τα καλοκαιρινά μεσημέρια, ήταν τα "τσιγκάκια" : παίρναμε τα καπάκια (τσιγκάκια)από τα αναψυκτικά της εποχής : πορτοκαλάδες Ηβη, μπυράλ, μπύρες Φιξ, και σ' αυτά μέσα σφηνώναμε μία πορτοκαλόφλουδα ώστε να γίνουν βαριά. Μετά ο ένας μετά τον άλλον, αυτά τα εκτοξεύαμε πάνω στο πεζούλι του πεζοδρομίου με το χέρι μας μέχρι να διανύσουμε κάποια απόσταση. Ο πρώτος που θα το έκανε χωρίς να πέσει το τσιγκάκι του από το πεζούλι ήταν ο νικητής. Αν έπεφτε ξαναγυρνούσε απ' την αρχή.Ηταν μια άσκηση ισορροπίας...
Τα ζεστά βράδια κοιμόμαστε στην ταράτσα, κάτω από τον έναστρο ουρανό (τότε δεν υπήρχαν και τόσο πολλά φώτα και φαινόντουσαν τ' αστέρια).Μ' αυτό τον τρόπο ερχόμαστε σε επαφή με την απεραντοσύνη του σύμπαντος ! Ο πατέρας μου δίπλα μονολογούσε: μυστήριο πράγμα ! και πέρα απ' τα πιο μακρινά αστέρια τι υπάρχει? έλα ντε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου