Διήγημα 2 "πετώντας τον παλιό εαυτό"

Ενα συχνά επαναλαμβανόμενο όνειρό μου είναι το εξής : Βλέπω ότι πετάω, όμως όχι ακριβώς πετάω, αλλά απλά επαληθεύω τον ορισμό του πετάγματος και ανυψώνομαι ελάχιστα απ' το έδαφος ίσα- ίσα για να επιτύχω το αποτέλεσμα της κατάργησης της βαρύτητας, από τη μιά και από την άλλη για να πετύχω μια παράξενη δικαίωση στα μάτια των άλλων, μια ιδιαίτερη αναγνώριση...
Βλέπω λοιπόν ότι ανυψώνομαι ανεπαίσθητα (λίγα εκατοστά) -όπως ακριβώς ένα παιδί μαθαίνει να κολυμπά και ξεκολλάει τα πόδια του απ΄ το βυθό -και μένω μετέωρος στον αέρα. Με πολύ ζόρι ανυψώνομαι ελάχιστα στην αρχή, αλλά σε λίγο καταφέρνω να πάρω λίγο ύψος. Εχω τα χέρια μου σε ανοιχτά σε σχήμα σταυρού και είναι πάντοτε νύχτα. Δε νοιώθω να με βλέπει κανείς, πετάω πάνω από δένδρα, κήπους, σπίτια, ταράτσες. Ενα παράξενο πλάσμα γίνεται κομμάτι της νύχτας.
Το καταπληκτικό είναι ότι δεν μου κάνει εντύπωση ! Κάνω δηλ κάτι σαν να το κάνω χρόνια...Είναι χαρακτηριστικό ότι τουλάχιστον στην αρχή δεν με βλέπει κανείς, είμαι τελείως μόνος μου, ο μοναδικός μάρτυρας του περίεργου φαινόμενου. Πιο πολύ δεν μ' εντυπωσιάζει το πέταγμα, αλλά το γεγονός ότι κάνω κάτι που δεν μπορεί να κάνει κανείς άλλος. Είναι ένα μυστικό που μου δίνει δύναμη. Σαν τον superman περίπου είμαι ένας συνηθισμένος καθημερινός τύπος με μυστικές δυνάμεις , που όταν τις εξαπολύσω μένουν με το στόμα ανοιχτό.
Νοιώθω ότι πρώτος εγώ, σαν ένας μεγάλος εφευρέτης, βρίσκω τον τρόπο, την τέχνη να επιτελέσω ένα θαύμα ! Οχι τόσο το θαύμα του να πετάξω, μα κυρίως το θαύμα του να γεφυρώσω την πραγματικότητα με τη φαντασία. Να μπορέσω να δώ την πραγματικότητα σαν ένα μυστήριο μαγικό πράγμα και αντίστροφα τη μαγεία να τη μεταχειριστώ σαν κάτι καθημερινό.
Ομως, όλο αυτό είναι κι ένα ζήτημα πίστης. Εκείνη τη στιγμή την απειροελάχιστη που συμβαίνει να φεύγουν τα πόδια μου απ' τη γή, είμαι τόσο πολύ σίγουρος γι' αυτό που θα συμβεί -ότι θα καταφέρω να πετάξω-και τόσο πολύ πρόθυμος γι αυτό, που δεν υπάρχει πια για μένα τίποτε άλλο...Είναι μια στιγμή υπέρβασης από τα γνωστά και καθιερωμένα. Μια στιγμή όπου αλλάζουν όλα και φαίνονται πια διαφορετικά. Είναι μια στιγμή, όπου το μέσα και το έξω γίνονται ένα και η θέλησή σου να δείς τον κόσμο κυριαρχεί και πλημυρίζει τα πάντα.Είναι μια στιγμή όπου η πίστη και η προσδοκία για ανάταση, για μια ελπίδα είναι τόσο πραγματικά που τελικά δεν παίζει κανένα ρόλο αν το αποτέλεσμα που προκαλείται είναι όντως πραγματικό ή όχι.
Για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο άνθρωπος περπατάει , είναι μια διαδικασία που εξελικτικά κράτησε εκατομμύρια χρόνια και η φύση έχει δημιουργήσει σαν τελικό επίτευγμα μια εκπληκτική ισορροπία προσαρμογής - λειτουργικότητας- αρμονίας. Ο ζωγράφος-φύση για χρόνια πρόσθετε πινελιές αργά, μεθοδικά μέχρι να παρουσιάσει το αριστούργημά του. Το οποίο είναι τόσο τέλειο που τις περισσότερες φορές το ξεχνάμε και το θεωρούμε σαν κάτι τετριμμένο. Ομως, τα περισσότερα ζώα βαδίζουν στα τέσσερα και μόνο ο άνθρωπος έχει το καταπληκτικό πλεονέκτημα να ισορροπεί σε δύο πόδια. Είναι ένα πραγματικό θαύμα !
Επίσης εκπληκτικό (αρνητικά) είναι το γεγονός ότι αυτό δεν μας κάνει καθόλου εντύπωση...Φαντασθείτε αναλογικά έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος θα μπορούσε να μετακινείται με ιπτάμενα χαλιά και να μην του κάνει καθόλου εντύπωση ! Είναι επίσης σίγουρο ότι σε κάμποσα χρόνια θα φοράει μια συσκευή σαν ρολόϊ και θα μπορεί να πετάει !
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι ο άνθρωπος πραγματικά βιώνει κάτι μαγικό, κάτι θαυμαστό όμως δεν του δίνει την παραμικρή σημασία. Αντίθετα, η φαντασία του μπορεί να τον ωθεί σε καταπληκτικά διαστημικά ταξίδια, σε υπερκόσμους, σε 100 διαστάσεις κ.λ.π.
Ομως, ένας άνθρωπος σε αναπηρικό καροτσάκι, αναγνωρίζει την μεγάλη αξία απλά του να περπατάς. Ετσι λοιπόν, ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε να ονειρεύεται σαν κάτι σπουδαίο, ότι περπατά. Και επίσης, θα μπορούσε να σκεφτεί, να φανταστεί ίσως, ότι υπάρχει μια στιγμή που τον χωρίζει απ' το καρότσι μέχρι την όρθια στάση. Και ν' αποδειχθεί ότι χρόνια πολλά ζούσε με τη ψεύτικη ιδέα, ότι η ζωή του ήταν δεμένη με το καρότσι. Ενώ είχε δυνατότητα να περπατήσει...
Αυτό ακριβώς είναι το πέταγμα ! Είναι η στιγμή όπου συνειδητοποιείς ότι η πραγματικότητα κρύβει μέσα της κάτι διαφορετικό απ' το καθημερινό που βιώνεις. Ενέχει μια δυναμική, κάτι σπουδαίο, που μόνο η φαντασία σου μπορεί να συλλάβει. Και μόλις το συλλάβει το κάνει κτήμα της και είναι πια σαν πραγματικό...
Λες, μπορούσα να πετάξω τόσα χρόνια και δεν τό κανα !
Πολλά τέτοια παραδείγματα μπορούμε ν' αναφέρουμε εκτός απ' το περπάτημα. Τη δύναμη του ανθρώπινου μυαλού, το καλλιτεχνικό ταλέντο, την ομιλία, την ανθρώπινη θέληση , πράγματα που μπορούνε να σε πάνε μακριά, να σ' απελευθερώσουν , να σου δώσουν δύναμη, να σε κάνουν να πετάξεις.
Οταν μπορείς να πετάς σημαίνει ότι πια δεν έχεις βάρος, είσαι ελαφρύς, έχεις καλή διάθεση και έχεις ξεπεράσει τις εμμονές και τις προκαταλήψεις που σε κρατάνε δεμένο στη γή. Υστερα, βλέπεις από ψηλά όλα γύρω και έχεις μια γενική εποπτεία, κάνεις αφαίρεση ώστε ν' απομείνει η ουσία κι ότι πραγματικά έχει αξία.
Αυτό όμως, μπορείς να το πετύχεις χωρίς να πετάξεις πραγματικά. Μπορείς να το πετύχεις ας πούμε με τη δημιουργία, το χορό ή την ακρόαση μουσικής.
Η ουσία λοιπόν, είναι όχι η ίδια η "πτήση" αλλά το βαθμιαίο πέρασμα από μια κατάσταση στατική σε μια κατάσταση κίνησης, από την κατάθλιψη στη χαρά, από τη σοβαρότητα στην εύθυμη διάθεση, από την πλήξη στην ουσιαστική ζωή, από την απραξία στη δραστηριότητα, από το αδιέξοδο στη λύση, από τον πόνο στην απόλαυση.
Οταν ξυπνάω το πρωί μου έχει μείνει η αίσθηση της ικανοποίησης ότι έχω κάνει ένα ακόμη πέταγμα. Είμαι τόσο πολύ σίγουρος ότι είναι πραγματικό το γεγονός αυτό που συμπεριφέρομαι σα να το έχω ζήσει. Φαντάζομαι τον εαυτό μου, να μην κρατιέται και να αποκαλύπτει το μυστικό σ' ένα φίλο : Ξέρεις, μου συμβαίνει κάτι απίστευτο. Θα με περάσεις για τρελό ! Εχω την ικανότητα να πετάω. Οχι πολύ ψηλά. Απλά χάνω την αίσθηση του βάρους.
- Μπορείς να μου το δείξεις ?
-Θα κάνω μια προσπάθεια. Βλέπεις, βλέπεις ?
-Δεν βλέπω τίποτα
-Να, να κύττα !
-Μμμ, κάτι βλέπω !
Αντιγράφω απ' την "Ασκητική" του Καζαντζάκη : "Δε δέχουμαι τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγουμαι ! Την αγωνία τούτη βαθιά, αιματερά να τη ζήσεις, είναι το δεύτερο χρέος. Ο νούς βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει΄ μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.
Να υποτάξω τη γής, το νερό, τον αγέρα. να νικήσω τον τόπο και τον καιρό, να νιώσω με ποιούς νόμους αρμολογούνται κι έρχουνται και ξανάρχουνται οι αντικαθρεφτισμοί που ανεβαίνουν από την πυρωμένην έρημο του νου, τι αξίαν έχει? Ενα μονάχα λαχταρίζω : να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, τι είναι το μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυστη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία. Αν ο νους δεν μπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει πέρα από τα σύνορα την ηρωική απελπισμένη έξοδο, νά' ταν να μπορούσε η καρδιά μου!"

Διήγημα 1"μύγα στο γάλα"

Εχω πιεί κάνα-δύο ποτηράκια παραπάνω και νοιώθω οικειότητα μ' αυτή την περίεργη παρέα από απλούς καθημερινούς ανθρώπους που δεν τους έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου όμως ο καθένας τους κάτι κακό μου θυμίζει χωρίς να ξέρω τι !
Η παρέα συζητάει επί παντός επιστητού με ύφος "χαβαλέ" ανακατεύοντας χυδαίες ιστορίες , διάφορα κατορθώματα με τσακωμούς, λεφτά, πολιτική, αυτοκίνητα. Κλείνουνε το μάτι πονηρά ο ένας στον άλλον σα να είναι μέλη μιας φατρίας με υπόγειες δοσοληψίες.
Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να φωνάξετε και να μην μπορείτε; Κάτι ανάλογο μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Αισθάνομαι σα να μην υπάρχω ! Η μάλλον σα να μην γίνεται αισθητή η παρουσία μου. Οσες φορές δοκίμασα να πω κάτι, ένοιωσα ότι κανένας δεν κατάλαβε τίποτα, ενώ κάποιοι -συνήθως γυναίκες- με κυττάζανε συγκαταβατικά σα να μου κάνανε χάρη ή από οίκτο ή κάτι τέτοιο...
Εγώ όμως συνεχίζω να συμμετέχω σ' αυτό το συνάφι σχεδόν μαζοχιστικά, σα να βλέπω μια ταινία που δεν μ' αρέσει, αλλά δεν θέλω να χάσω το τέλος της.
Εχω δοκιμάσει όλες τις κλισέ εκφράσεις, λέω οτιδήποτε λέγεται και υποδύομαι τον πιο εύχερο συμπαθητικό χαρακτήρα που μού΄ρχεται στο μυαλό ! Ομως η παρέα από μια παράξενη συνεννόηση ή μια ανώτερη επικοινωνία μ' έχει αποβάλλει νοητά απ' το οπτικό της πεδίο σαν κάτι παρείσακτο.Ενας μάλιστα που καθόταν δίπλα μου, δοκίμασε να καθίσει πάνω μου. Σα να αγνοούσε τελείως την παρουσία μου. Δεν νομίζω ότι το βογγητό μου τον πτόησε στη χυδαία μετακίνησή του. Απλά δεν βολεύτηκε και γύρισε στην καρέκλα του...
Κάποια στιγμή παύσης των ομιλιών, δοκίμασα να πάρω τον λόγο αλλά ατύχησα. Διηγήθηκα ένα περιστατικό που μου συνέβη και το οποίο θεώρησα ότι ήταν εντυπωσιακό ! Ομως προτού τελειώσω την ιστορία κάποιος άρχισε αγενώς να μιλά παράλληλα με μένα και μάλιστα να συγκεντρώνει όλη την προσοχή που μάταια και με χίλιους κόπους είχα κατορθώσει να τραβήξω.
Κοκκίνησα απ' το κακό μου κι άρχισα να νοιώθω αμήχανα...
Υπήρχε μια διάχυτη συνωμοτικότητα, ενδεχομένως και εις βάρος μου.Δεν ξέρω αν ήταν πραγματικότητα ή κομμάτι της φαντασίωσής μου. Ομως εκείνη τη στιγμή λίγο μετρούσε. Μου φαινόταν ότι όλοι μα όλοι γελούσαν μαζί μου. Ελεγαν χυδαία αστεία και πειράγματα για ντροπαλά ανθρωπάκια και για κάποιους περίεργους και απροσάρμοστους χαρακτήρες.Εμοιαζε σαν, η αντιπάθειά τους για μένα να έδινε μια ιδιαίτερη συνοχή και συντροφικότητα στην παρέα.
Ενας τύπος που με είχε περιζώσει απ' την άλλη μεριά και με τον οποίο είχαμε ανταλλάξει μόνο μια καλησπέρα, γελούσε δυνατά στ' αυτί μου σα να τό κανε επίτηδες.
Σε μια στιγμή - μου φάνηκε ίσως- γύρισε και μου ψιθύρησε με μπερδεμένες, μεθυσμένες φράσεις "Μην κουνάς το τραπέζι βρέ ηλίθιε !"
- "Τι είπες ; " , του λέω.
Κάτι ακατάληπτο μου απάντησε με ύφος δήθεν απολογητικό...
Δεν μπορώ να πιστέψω τέτοια συμπεριφορά. Πιστεύω ότι τη φαντάστηκα. Κάτι μου συμβαίνει, δεν είμαι καλά. Αποφασίζω να σηκωθώ...Ομως δεν μπορώ ! Κάτι με τραβάει προς τα κάτω. Σα να είμαι 200 κιλά. ΟΧΙ πρέπει να σταματήσει αυτό. Πρέπει να το διακόψω. Πρέπει, πρέπει...
Αρχίζω να τραβάω το τραπεζομάντηλο ! Μερικά ποτήρια πέφτουν. Το κρασί λερώνει.
Ενας προλαβαίνει και μου κρατάει το χέρι βίαια ! Με κυττάζει απειλητικά στα μάτια.
Νοιώθω να βρυχώμαι σα ζώο !!!! Οι άλλοι συνεχίζουν τη διασκέδαση τους σα να μην τρέχει τίποτα.

βροχή

Είναι πραγματικότητα ο εφιάλτης που ζούμε ?

Είναι δύο φίλοι και στοιχηματίζουν -όπως στη διαφήμιση -αν ένας μεθυσμένος ζητιάνος που κάνει ισορροπία στο παραπέτο μιας γέφυρας θα πέσει τελικά ή όχι. Ποντάρουν στο ότι δεν θα πέσει ! Αυτό το στοίχημα με το μεγάλο ρίσκο τελικά τους το χρηματοδοτεί μια τράπεζα και έτσι φτιάχνουν ένα εκατομμύριο από τέτοια στοιχήματα που τα πουλάνε σε πολύ κόσμο. Πολλές τράπεζες αγοράζουν κι εκείνες τέτοια στοιχήματα και γίνονται συναλλαγές. Οταν τελικά ο ζητιάνος πέφτει στη θάλασσα, τότε η φούσκα σκάει και τα χαρτιά- στοιχήματα γίνονται απλά κουρελόχαρτα. Οι τράπεζες χάνουν την αξιοπιστία τους και αρκετό κεφάλαιο
και ξεκινάει η λεγόμενη χρηματοπιστωτική κρίση που τουλάχιστον εμάς μας έχει οδηγήσει σε μαρασμό, ανέχεια, φτώχεια ! Τώρα για να σωθούν οι τράπεζες απ' αυτή την κρίση που οι ίδιες εν μέρει δημιούργησαν, πρέπει να πάρουμε δάνεια που ανατοκίζονται συνεχώς και να τις χρηματοδοτήσουμε. Μέχρι τώρα έχουν δοθεί γύρω στα 100 δισ. σε μετρητά και σε εγγυήσεις.Εκείνες παρ' όλο που έχουν τεράστια κέρδη δίνουν ελάχιστη εφορία.
Ετσι κάπως φτάσαμε ως εδώ, αν διατηρηθούν οι αναλογίες και όπου στοίχημα βάλουμε τα λεγόμενα CDO, όπου ζητιάνος βάλουμε φτωχός δανεισμένος και όπου δύο φίλους βάλουμε golden boys, παρατράπεζες κ.λ.π.
Θυμάμαι ότι σ' ένα ντοκυμαντέρ κάποιος χρηματιστής σε μια έκρηξη αυτοκριτικής είχε ομολογήσει ότι είχε τύψεις γιατί ένοιωθε χαρά καθώς έβλεπε τους δίδυμους πύργους να φλέγονται αφού ενδεχομένως κάποιες μετοχές του θα κέρδιζαν. Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, όμως ο καπιταλισμός φτάνει πολλές φορές στα όρια του παραλογισμού.
Φαντασθείτε ας πούμε την BP μετά την καταστροφή του κόλπου του Μεξικού να χρηματοδοτεί την προφύλαξη της καρέτα-καρέτα. Ή το γεγονός ότι εκατομμύρια τροφές του "πολιτισμένου" κόσμου πετιούνται ενώ θα μπορούσαν να θρέψουν πεινασμένους ανθρώπους της Αφρικής και της Ασίας.
Σε τι κόσμο μας οδηγούν ! Το 10% θα ζει σ' έναν τεχνητό παράδεισο, με εμπορικά κέντρα,με σπά, ανανέωση, ελεύθερο σεξ, διασκέδαση μέχρι πρωίας, ακριβά αρώματα και ρούχα, κόμμωση, περιποίηση χεριών-ποδιών, κουτομπολίστικες εκπομπές και lady gaga και το άλλο 90% θα ζεί σε παράγκες, μικρομεσαία σπιτάκια, στη μόλυνση, θα θεραπεύεται σε νοσοκομεία κρεματόρια, και θα μορφώνεται σε σχολεία στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Πριν από κάνα μήνα είχα κάνει μια εκδρομή στην Πάρνηθα, στην "Ιπποκράτειο Πολιτεία" όπου υπάρχει και λίμνη. Εκεί λοιπόν σε μια κίνηση αποθέωση της αυθαιρεσίας ένα κομμάτι του αμφιλεγόμενου ιατρικού κόσμου της Ελλάδας έφτιαξε έναν οικοδομικό συνεταιρισμό και με άδειες πριν από το 70 άρχιζαν να κτίζουν και συνεχίζουν δίπλα στη λίμνη κάτι σπιταρόνες τι να σας πώ ! Η περιοχή είναι στους πρόποδες της Πάρνηθας και η όλη κατάσταση μετά τις φοβερές πυρκαγιές του 2007 είναι καθαρή πρόκληση ! Εκανα λοιπόν εκεί γύρω μια βόλτα και μου έκανε εντύπωση πολύ, ότι δεν έβλεπες ούτε έναν άνθρωπο κάτοικο των σπιτιών ενώ τ' αυτοκίνητά τους ήταν παρκαρισμένα απ' εξω, κάμερες ήταν παντού, σκυλιά και διάχυτος φόβος. Κάπως έτσι φαντάζομαι μπορεί να αισθάνεται ένας πλούσιος που ανήκει στο 10%. Απομονωμένος, φοβισμένος, ανασφαλής, με μίσος και αδιαφορία για τους συνανθρώπους του. Θα μου πεις όλ' αυτά είναι ρομαντικές μαλακίες, και το όνειρο των περισσότερων νεοελλήνων είναι το ίδιο κυνικό με τους "ανθρωπιστές" γιατρούς, δηλ να περνάω εγώ καλά και δε παν να κουρεύονται οι άλλοι...
Οταν όμως σε λίγα χρόνια όπως πάμε θα έχει καταργηθεί η μεσαία τάξη, και πια το όνειρο για κάτι ανώτερο θα είναι πολύ μακρινό, τότε όλος αυτός ο κόσμος που τώρα τρέφει την ελπίδα ότι μπορεί κάποτε ή κάπως να μοιάσει έστω και λίγο του Βαρδινογιάννη απελπιστεί, η απογοήτευση αυτή θα γίνει μίσος και φθόνος. Πραγματικά, η άνθιση του χρηματιστηρίου, τα άφθονα στεγαστικά δάνεια, οι αρπαχτές, οι ρεμούλες, η δεύτερη δουλειά, οι κάλπικες συντάξεις, οι φθηνοί και πρόθυμοι ξένοι υπάλληλοι, τα σκάφη κάνανε τον έλληνα προσωρινά να νομίζει ότι ζεί στο ελντοράντο ! όμως κάποια στιγμή το όνειρο τέλειωσε και έπρεπε ο καθείς να γυρίσει στον πάγκο του. Όταν η ψευδαίσθηση διαλύθηκε και άρχισε να αντιδρά, άρχισε να λέει ότι κάποιος τον κοροϊδεύει κ.λ.π. τότε βρέθηκε με τη θηλειά του στεγαστικού στο λαιμό του, με τα πιτσιρίκια να τον τραβολογάνε με μια έντονη ανασφάλεια αν θα λείψει από αυτόν και τα παιδιά του το παντεσπάνι της κατανάλωσης...
Ως τόσο ο εφιάλτης θα συνεχίζεται. Υπάρχουν δύο δυνατότητες. Η αυτή η κρίση θα μας οδηγήσει σε κάτι πολύ σημαντικό η θα μας οδηγήσει σε κάτι ανυπόφορο. Και δυστυχώς δεν έχουμε επιλογή για καμμιά μεσαία λύση. Η θα επικρατήσει ο άκρατος φιλελευθερισμός, δηλ λιγότερο κράτος, λιγότεροι φόροι, θρίαμβος του ιδιωτικού τομέα, ανταγωνισμός ή θα επικρατήσει σοσιαλισμός δηλ προστασία του λαού από το κράτος, κοινωνικές παροχές, αλληλεγγύη, αυτοδιαχείριση, ισότητα, δικαιοσύνη. Στο όνομα του δεύτερου έχουν συμβεί εγκλήματα, κάποια στιγμή κατέληξε σ' ένα ανιαρό γραφειοκρατικό αδιέξοδο και κυρίως παίζει μεγάλο ρόλο ποιοί και πότε θα τον εφαρμόσουν, αφού αυτά που επαγγέλλεται πάντοτε ο άνθρωπος τα αναζητούσε και τα επιδίωκε. Για να εφαρμοστεί ο σοσιαλισμός ας πούμε από ένα γιατρό πρέπει να μην παίρνει φακελάκια. Για να εφαρμοστεί ο σοσιαλισμός από ένα καθηγητή πρέπει να μην κάνει ιδιαίτερα σε μαθητές του. Για να εφαρμοστεί ο σοσιαλισμός από ένα φαρμακοποιό πρέπει να μη γεμίζει τα βιβλιάρια με έξτρα φάρμακα, για να εφαρμοστεί ο σοσιαλισμός από έναν μηχανικό αυτοκινήτων πρέπει να μη χαλάει επίτηδες ένα εξάρτημα με σκοπό να το ξαναδιορθώσει. Η φιλία, η ομαδικότητα, η άμιλλα και όχι ο ανταγωνισμός, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη είναι πράγματα εκ των ουκ άνευ για κάποιον που προτείνει τον σοσιαλισμό. Ομως κάποιος θα πει, ότι δεν είμαστε ιερωμένοι και επιτέλους δεν ζούμε σε μια κοινωνία αγγέλων, επομένως για ποιό λόγο να εφαρμόζουμε δικαιοσύνη εκεί που κανένας δεν την εφαρμόζει, να μην κλέβουμε όταν όλοι κλέβουν, να βοηθάμε κάποιον όταν εμάς κανείς δεν μας βοηθάει ! Εγώ επιμένω. Δεν μπορείς να προτείνεις σοσιαλισμό αν δεν τον εφαρμόζεις στην πράξη. Είναι έξω από σένα...

fragile beauty

the abattoir of insticts