buried

buried
Είναι δυνατόν με έναν ηθοποιό και ένα μόνο πλάνο να καθηλώσεις το κοινό επί δύο ώρες με ασταμάτητη αγωνία ? Ο Ροντρίγκο Κόρτες απάντησε θετικά σ' αυτό και το απέδειξε χρησιμοποιώντας τα πιο απλά μέσα που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να φτιάξει κινηματογράφο : έναν ηθοποιό, ένα κουτί(φέρετρο), ένα κινητό, ένα φακό και κάτι άλλα μικροαντικείμενα...
Καλός μαθητής του μαιτρ της αγωνίας Χίτσκοκ, παίζει με τη ψυχολογία του θεατή όμως δεν το παρατραβάει(εκτός ίσως από ελάχιστες περιπτώσεις) και χρησιμοποιεί σαν το δάσκαλο κάποιες δόσεις χιούμορ για να απαλύνει την ατμόσφαιρα, όλη όμως η ταινία στηρίζεται στο μπλάκ χιούμορ (τραγική ειρωνία) όπου ο ήρωας σαδιστικά βασανίζεται μέχρι τέλους κυρίως γιατί δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα η οποία του δίνεται απλόχερα από απαγωγείς και υπαλληλους του FBI που έχουν αναλάβει την υπόθεση.
Ακόμη λοιπόν και στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του μπλέκει σ'ένα κικεώνα από γραφειοκρατικές διεκπεραιώσεις, αναμονές, ανεύθυνους και υπεύθυνους θυμίζοντας καφκικό εφιάλτη μέσα στον ήδη υπάρχοντα εφιάλτη. Η το "πηγάδι και το εκκρεμές" του Εντγκαρ ¨Αλαν Πόε.
Είναι παραλληλισμός με την ματαιότητα της ζωής όπου διαρκώς παλεύουμε μάταια για να επιβιώσουμε? είναι ερώτημα για το άν υπάρχει Θεός όπου για να μπορέσουμε να παλέψουμε πρέπει να πιστέψουμε και να ελπίσουμε ακόμη και σ'έναν ιντριγκαδώρο πράκτορα που μας πουλάει ελπίδα ?Είναι μια αντιαμερικάνικη καταγγελία που προσπαθεί να αποτρέψει όσους βοηθάνε τις στρατιωτικές εισβολές ?Το σίγουρο είναι ότι είναι ένα ωραίο θρίλερ που κάλλιστα μπορεί να μεταφερθεί και στο θέατρο καθώς έχει περιορισμένη τοπικά δράση.
Μοιάζει λοιπόν ο σκηνοθέτης να παίζει το παιχνίδι "της γάτας με το ποντίκι" με τον πρωταγωνιστή τον αφήνει λίγο ν' ανασάνει, τον πειράζει πάλι, τον αφήνει ήρεμο τον ριχνει στα τάρταρα αμέσως μετά, όμως τελικά αναδύεται από τον σκηνοθέτη μια μισάνθρωπη οπτική ή μάλλον μια οπτική απαισιοδοξίας για την ανθρώπινη κατάσταση όπου αυτοί που φταίνε λίγο, πρέπει να τιμωρηθούν ενώ οι κύριοι υπεύθυνοι καραδοκούν και επιβιώνουν σ' όλες τις περιπτώσεις. Ετσι μας έρχεται στο μυαλό το ποίημα του Καβάφη : " Τρώες" είν' η προσπάθειές μας των συμφοριασμένων' είν' οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων.Κομμάτι κατορθώνουμε' κομμάτι παίρνουμ' απάνω μας κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Εντελώς αντίστροφα όμως θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι και ένας ύμνος στην ανθρώπινη αγωνιστικότητα,στο ανθρώπινο μυαλό που κινείται με χίλια σε έκτακτης ανάγκης καταστάσεις !
Ετσι ο σκηνοθέτης παίζει τον ρόλο του θεού (η μάλλον του διαβόλου) που επιφυλάσσει τη χειρότερη μοίρα στο δημιούργημά του.
Κατά τα άλλα η ταινία είναι ένα δοκίμιο πάνω στον φιλμικό χρόνο καθώς ενώ έχει σαν πρόσχημα τον πραγματικό χρόνο (90 λεπτά διορία) το άγχος, η αγωνία αλλά και η δράση συστέλλουν και διαστέλλουν το χρόνο παράλληλα με μια έντονη μουσική δίνοντας στη ταινία χαρακτήρα περιπέτειας. Την ίδια στιγμή υπάρχει ο συναισθηματικός χρόνος ο οποίος εντοπίζεται σε στιγμές όπως το τηλεφώνημα στη μάννα του, η διαθήκη κ.λ.π