αποκλεισμός και τέχνη

Καλλιτέχνης σημαίνει άνθρωπος πεισματάρης κι ευαίσθητος, γιατί αν κάποιος είναι πεισματάρης παραμένει νεανικός κι αμφισβητίας, όντας όμως ευαίσθητος χτυπιέται σκληρά όχι μόνο απ'την μοίρα αλλά κι απ' τους άλλους ανθρώπους. Αυτό οδηγεί σε αποκλεισμό...
Ο αποκλεισμός είναι στίγμα, κάτι σαν ιός και αφ'ης στιγμής πέσει κάποιος σ' αυτόν είναι πάρα πολύ δύσκολο ν' ανακάμψει, τον κουβαλάει πάντα μαζί του. Τον κουβαλάει στην αύρα του, στη φωνή του, στα μάτια του, στις κινήσεις του.Μόλις οι άλλοι το καταλαβαίνουν φεύγουν....Η το πολύ πολύ να πλησιάζουν άτομα που έχουν περιέλθει σε παρόμοια κατάσταση - για τους ίδιους ή για παρόμοιους λόγους- όμως αντιμετωπίζουν τον αποκλεισμό σαν βαριά ασθένεια, που φέρνει μαζί του τεράστια προβλήματα.
Ο αποκλεισμός είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί και δημιουργεί παράπλευρες δυσκολίες που εμποδίζουν τον άνθρωπο και δεν του επιτρέπουν ν' αναλάβει. Κάποια στιγμή, κάποιος οδηγείται σε αδιέξοδο και χάνει πια κάθε ελπίδα να γλυτώσει...
Αποζητάει την ανθρώπινη μυρωδιά, τον συγχρωτισμό, αισθάνεται ωραία, αφήνεται και τότε όλοι βλέπουν ότι είναι ένα παιδί ! Ένα μικρό, άβγαλτο, ευάλωτο πλάσμα !
Μα πως είναι δυνατόν αυτός να είναι κάπως έτσι ? Περίεργος, αλλόκοτος. Πρέπει να τιμωρηθεί γι αυτό. Μας προκαλεί με την ύπαρξή του. Κι έτσι τιμωρείται με μεγαλύτερο αποκλεισμό....
Πόσο πολύ έχει στερηθεί την ανθρώπινη επαφή !  Το γέλιο, την κουβέντα, τον έρωτα ! Και πέφτει σ' αυτά με τα μούτρα. Σαν πρωτόγονος που πεινάει, λυσσάει για αγάπη ! Όλη αυτή η κατάσταση όμως μοιάζει γελοία, αν συγκριθεί με χορτασμένες, ισορροπημένες μετριότητες που ζυγίζουν την παραμικρή κίνησή τους, προσέχουν τον εαυτό τους και πάντα βγαίνουν κερδισμένοι...
Οι γυναίκες κυρίως κάνουν πίσω όταν βλέπουν τέτοια άτομα. Συναισθάνονται και καταλαβαίνουν την κατάστασή τους γιατί κι αυτές έχουν βρεθεί σε παρόμοια θέση, όμως δεν είναι αυτό που περιμένουν από έναν άντρα.
Όποιος λοιπόν δεν έχει φάει με το κουτάλι τον αποκλεισμό, την μοναξιά δεν μπορεί ν' ασχοληθεί με την τέχνη. Γιατί η τέχνη απαιτεί σχολαστική παρατήρηση, αναστοχασμό, φαντασία, δημιουργικότητα, συγκέντρωση, διάβασμα, μελέτη κι αυτά δεν μπορεί να τα έχει κάποιος αν παράλληλα έχει και μια αξιοπρεπή κοινωνική ζωή.
Επίσης, η απομόνωση φέρνει πολύ σύντομα την επίγνωση της τραγικότητας της ζωής η οποία ξεκινάει όλο προσδοκίες και μεγάλους στόχους και καταλήγει να σέρνεται ανάμεσα στα στάσιμα νερά μιας πληκτικής επιβίωσης και τα κέρινα φτερά μιας ονειρικής επδίωξης.
Κάποιος που δεν ξέρει τι σημαίνει τραγικότητα της ζωής δεν μπορεί να αισθανθεί το βάρος της τέχνης, Δεν μπορεί να καταλάβει τον λόγο που κάνουμε τέχνη. Για να αμβλύνουμε τις εσωτερικές αντιφάσεις ? Για να οραματιστούμε το καινούργιο ? Για να δώσουμε διέξοδο σε μύχιους πόθους ?
Για να δημιουργήσουμε ? Για να μείνουμε στην αιωνιότητα ? Για να αισθανθούμε καλύτερα ?
Για να δώσουμε ένα δώρο στους άλλους ανθρώπους ?
Για όλους αυτούς τους λόγους και άλλους τόσους ίσως....Η τέχνη παρ' όλ' αυτά δεν παύει να είναι κάτι μαγικό, κάτι μυστήριο, όπου αυτόματα, με ανεξερεύνητες διεργασίες μεταφέρεται στο χαρτί, στο γυαλί, στο μέταλλο, στο ξύλο,στο μάρμαρο, στο σελιλόϊντ, στη σκηνή κάτι που θέλουμε να πούμε ή έχουμε φανταστεί κι ακόμη καλύτερο ίσως !
Ο αποκλεισμός σε πολλές περιπτώσεις οδηγεί σε παθολογικές ψυχολογικές συμπεριφορές, κατάθλιψη, νεύρωση ή και ψύχωση οι οποίες με τη σειρά τους ανακυκλωτικά χρησιμεύουν σαν εργαλεία για να κτιστεί ένα έργο τέχνης ή για να δομηθεί το προφίλ ενός χαρακτήρα στο θέατρο, το τραγούδι, τη λογοτεχνία όσο βέβαια είναι εφικτό κάποιος να υποφέρει και ταυτόχρονα να δημιουργεί.
Ομως η τέχνη θέλει ή όλα ή τίποτα. Αποστρέφεται τα μέτρια και χλιαρά πράγματα. Μπαίνει στην ουσία και το βάθος των πραγμάτων και δεν σταματάει πουθενά. Όταν είναι πραγματική τέχνη !