Μικρές ιστορίες

                                                           

Είμαι ο Πέτρος, έχω δύο παιδιά, μια σχετικά εμφανίσιμη γυναίκα και βγάζω κάποια λεφτά στη δουλειά μου. Τα παιδιά μου παίρνουν καλούς βαθμούς στο σχολείο. Αισθάνομαι ότι πρέπει ν' αναμετρηθώ με οποιονδήποτε συναντώ !
Α να ο Γιάννης ! Είμαι πιο έξυπνος απ' αυτόν, φοράω πιο ωραία ρούχα, κι έχω καλύτερο αυτοκίνητο. Όταν τα σκέφτομαι όλ' αυτά αισθάνομαι καλύτερα, αισθάνομαι δυνατός κι αποκτώ αυτοπεποίθηση.
Όλος ο κόσμος με υποβλέπει !
Α να ο Κώστας ! Θα κάνω ότι δεν τον είδα για να μου μιλήσει πρώτα αυτός ! Γιατί ? Είναι καλύτερος αυτός ? Κοίτα μια άσχημη γυναίκα που έχει ! Τον μαλάκα...
Να κι ο Παντελής ! Η αλήθεια είναι ότι έχει ευφράδεια, μόρφωση όμως εγώ τον ξεπερνάω σε θράσος, τόλμη ! Θ' αρχίσω να βρίζω μπροστά του για να του δείξω ότι είμαι δυνατός στα λόγια !
Α να κι ο Νίκος ! Είναι ίδιος με μένα, τα ίδια λεφτά, ίδιας ομορφιάς γυναίκα, το ίδιο έξυπνα παιδιά, τον ίδιο περίπου μισθό, αλλά νομίζει ότι έχει καλύτερο αυτοκίνητο απ' το δικό μου. Γι αυτό θα τον πειράξω για το σαραβαλάκι του...
Τον συμπαθώ το Νίκο, είναι ίδιος με μένα, έχουμε κάτι κοινό να πούμε που δεν είναι βαρετό, όπως για παράδειγμα τ' αυτοκίνητα. Όμως τι είν' αυτό το δακτυλίδι που μοστράρει, φαίνεται ακριβό !
Θα του δείξω κι εγώ το καινούργιο μου ρολόϊ. Τι δεν είναι μάρκας ? Και που το ξέρει αυτός ? Πρέπει ν' αρχίσω να του λέω ψέμματα : Έμαθες για το καινούργιο σπίτι που αγόρασα στην παραλία ?


Κάποιος έσκυψε κάτω, προέτεινε το πόδι του κι έδεσε τα κορδόνια του !
Η όλη κίνηση κράτησε δεν κράτησε ένα λεπτό που ήταν αρκετό ώστε να γίνει αφορμή για συζητήσεις και κουτσομπολιά...
Ποτέ κανείς άλλος δεν είχε προβεί σε τέτοια παράτολμη και αισχρή πράξη στον τόπο αυτό. Οι χασομέρηδες βρήκαν αντικείμενο ν' ασχοληθούν. Όποιος νεοφερμένος ερχόταν στην πλατεία ενημερωνόταν πλήρως για το συμβάν ! Τι γέλια, τι χάχανα και τι διεστραμμένη ευχαρίστηση να συζητά κανείς για ένα τέτοιο θέμα !
Οι παρομοιώσεις, οι μεταφορές που χρησιμοποιούντο για να γελοιοποιήσουν το γεγονός, έδιναν κι έπαιρναν...Ας πούμε έλεγαν : Δεν πρόκειται ν' αλλάξω γνώμη ακόμη κι αν δέσεις τα κορδόνια των παπουτσιών σου ! Και γελούσαν. Το να λυθούν τα κορδόνια κάποιου είχε μεταφυσική έννοια ! , Ο αμαρτωλός κατάλαβε αργά τις συνέπειες της πράξης του, όμως προσπάθησε να φερθεί πολύ φυσικά, σα να μην τρέχει τίποτε για να μην απομονωθεί !
Κάθησε  στην πλατεία και μάλιστα συμμετείχε με τους άλλους στα παιχνίδια και τους χαριεντισμούς που αφορούσαν την πράξη του σα να μην επρόκειτο για εκείνον αλλά για κάποιον άλλον ! Οι υπόλοιποι βέβαια, αρχικά τον έκαναν πέρα, σιγά-σιγά όμως τον αποδέχθηκαν όλως περιέργως, όταν όμως έκαναν πλάκα μ' αυτό το συμβάν σα να τους ξύνιζε κάτι και διέκοπταν ξαφνικά την ευχάριστη διάθεση.
Ο ήρωάς μας βέβαια είχε κάνει το πικρό γλυκό, του είχε μείνει όμως η απορία γιατί του συμπεριφέρονταν μ' αυτόν τον τρόπο !
Ποτέ πια δεν έγινε πάλι ισότιμο μέλος της παρέας. Υπήρχε ένα στίγμα πάνω του. Οχι τόσο από την κοινωνική απομόνωση όσο από το αβυσσαλέο μίσος που άρχισε να δημιουργείται ενάντια στον εαυτό του. Δεν μπορούσε πια να χαρεί, να διασκεδάσει να γίνει ένα με την παρέα που αισθανόταν ότι τον υπονόμευε.
Όταν γελούσε αισθανόταν να του έχουν φορέσει ένα καπίστρι γύρω απ' το κεφάλι του και να του το σφίγγουν ολοένα και περισσότερο....


Κάποιος ξαφνικά παρατηρεί κάτι περίεργο και από κει και πέρα ξετυλίγεται ένα κουβάρι όπου αλλάζει ριζικά όλη η εξωτερική πραγματικότητα γύρω του. Εκεί που νόμιζε ότι πατάει σε κάτι υλικό, στέρεο τώρα βλέπει ότι πατάει στο κενό, κι εκεί που νόμιζε ότι βλέπει κενό τώρα είναι μια τεράστια υλική μάζα ...

Κάποια στιγμή λες : Είναι δυνατόν να είναι τόσο όμορφη η ζωή όσο η φύση ?
Μοιάζει με παράδεισο. Ένα βαρετό, πληκτικό παράδεισο. Ομως ωραίο ! Με τα τοπία του, την ποικιλία των χρωμάτων, το γαλάζιο ήρεμο φως, τα σύννεφα τ' αυτοκρατορικά, το αεράκι που σε χαϊδεύει, την τρελή θάλασσα, τη γεωμετρία των άστρων.
Όλα όμορφα και βαρετά. Σα να βρίσκονταν πάντοτε μέσα σου ! Σε απόλυτη αρμονία. Είμαστε γεννήματα αυτού του κόσμου. Τα μάτια μας είναι ήλιοι, η ψυχή μας , το σώμα μας χωράφι. Το εκπληκτικό φως ομορφαίνει τα πράγματα, τα χρωματίζει, τα καταυγάζει. Κι εμείς γι αυτό το φως παλεύουμε. Για καθαρή σκέψη, χαρά, ισορροπία, δικαιοσύνη, αρετή.
Όμως κάπου στη σκιά, παραφυλάνε κάτι σκοτεινά όντα. Χαλάνε το ωραίο τοπίο. Το αγριεύουν. Μουγκρίζουν συνεχώς και χαλάνε την ηρεμία του τοπίου. Θέλουν να εξαπλωθούν στα δέντρα, τον ουρανό, τους θάμνους, να χοροπηδήσουν σαν τρελά, να κάνουν ζημιές, να κάνουν έρωτα, να γελάσουν, να πειράξουν, να καταστρέψουν, να βάλουν φωτιά, να δαγκώσουν να ρημάξουν.
Στο χέρι σου είναι να τ' αφήσεις.
Αν δεν τ' αφήσεις μαραζώνουν και κλαίνε γοερά, θρηνούν με σπαρακτικές κραυγές και κάποια στιγμή μπαίνουν μέσα σου, τρυπώνουν και σου τριβελίζουν το μυαλό. Δε σ' αφήνουν να σκεφτείς καλά. Οπότε εσύ θυμώνεις, τα ξεριζώνεις από πάνω σου με μανία και τα πετάς μακριά να λυτρωθείς.
Το τοπίο ξαναγυρίζει στην παλιά του ηρεμία και τα ζουζούνια έχουν γίνει μια νεκρή φύση και δίνουν μουντάδα στην εικόνα που επισείει μια καινούργια. απειλή.