Σα να έχει ξεπηδήσει σαν δαίμονας από ένα βαθύτερο στρώμα του ίδιου του του ασυνείδητου.
Στην αρχή ο μικρός του λέει :" άσε με να μπω, που ξέρεις μπορεί να μάθεις από μένα κάτι που δεν ξέρεις !"
Είναι ο μικρός γιός που πάντα περίμενε, είναι ο Σατανάς, είναι το άλλο του εγώ, είναι συσσωρευμένα όλα τα απωθημένα του, είναι η ολοκλήρωση της ύπαρξής του, είναι η εκδίκηση του κακού, είναι η λύτρωση από τη μοναξιά, είναι η απάντηση στα ηθικά διλήμματά του,είναι η έκφραση της χαμένης του libido, όπως και να το πάρεις, το γεγονός είναι ότι ο μικρός τον ταρακούνησε, τον τάραξε, τον ξύπνησε, τον έκανε πάλι να αισθανθεί, να νιώσει, να καταλάβει ποιος είναι...
Ο Λακάν μας λέει ότι ο άλλος μετέχει στην έκφραση της επιθυμίας μας, ενώ ο "μικρός άλλος" αντιστοιχεί στο "εγώ". Πιο απλά, η απώλεια της ολοκλήρωσης της επιθυμίας μας οφείλεται στην έλλειψη το "άλλου". Ο συγγραφέας Ετιέν Λεπάζ λέει :"Είμαστε ξένοι με τους άλλους, διότι είμαστε ξένοι με τον ίδιο μας τον εαυτό". Μ' αυτό τον τρόπο βάζει το κείμενο της παράστασης στη συζήτηση για την επανεμφάνιση του φασισμού. Όμως κάποια στιγμή ο συγγραφέας βάζει τον πρωταγωνιστή του να φέρεται εκπληκτικά βίαια και εξουσιαστικά, ενώ ο συνεργάτης του δείχνει αν όχι να το απολαμβάνει, τουλάχιστον να το ανέχεται.
Μοναδική παράσταση, πραγματικό θέατρο, θυμίζει λίγο το εγκεφαλικό Σλουθ, λαμβάνει χώρα σ' ένα χώρο εύρημα που σε "ταξιδεύει" ένα βαγόνι τρένου και δοσμένη από δύο άξιους εκτελεστές : Βακούση, Τσαμπαλίκα, σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη.
viva stratos !
ΑπάντησηΔιαγραφή