Αυτή τη φωτογραφία την τράβηξα στις 22-5-12 γύρω στις 8.00 το απόγευμα. Ήθελα να κάνω ένα σχόλιο για το blog με θέμα την "απώλεια". Την ίδια στιγμή όμως που τραβούσα τη φωτογραφία λίγα μέτρα πιο κάτω, όπως έμαθα μετά, και λίγη ώρα πιο πριν κάποιος εξηντάχρονος με τρία παιδιά έκοβε τις φλέβες του. Τι ειρωνία ! Πόσο πιο μαύρη και σκληρή έχει γίνει η ζωή από τις παπαρολογίες μας !
Σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι από τον τόσο παραλογισμό, τον κυνισμό τη δολοφονική ανεντιμότητα και κει που πριν μια εικόνα ενός άδειου σχολείου μας έδινε έναυσμα για θεωρητικές αναζητήσεις για νοσταλγία, απώλεια και χρόνο τώρα πια η ζωή μας παρέχει άπλετα σκληρές εικόνες θανάτου και ο ρομαντισμός γίνεται κυνισμός, ο υπαινιγμός γίνεται κραυγή, η μελαγχολία γίνεται μαυρίλα....
O Δημήτρης Φωτιάδης υπήρξε λογοτέχνης, δημοσιογράφος και εκλαϊκευτικός ιστοριογράφος περίπου σαν τον Ραφαηλίδη. Στέλεχος της ΕΔΑ, εξορίστηκε για χρόνια σε ξερονήσια. Στο πόνημα "Γεώργιος Καραϊσκάκης" χρησιμοποιεί έναν τρόπο γλαφυρό για να περιγράψει, να διηγηθεί, να αναλύσει και να αποδόσει στον καθένα τα ανάλογα. Από την πλευρά του πάντοτε και με ιδιαίτερο πάθος ρίχνει φως στην ελληνική κακοδαιμονία,στα αίτια και την απαρχή της κακομοιριάς, της διαφθοράς, της προδοσίας, της διχόνοιας που φτάνει και εξελίσσεται μέχρι τις μέρες μας...
Στο σημάδι έχει βάλει τους έλληνες κοτζαμπάσηδες και τους καλαμαράδες του Φαναριού.
Είναι απίστευτο σε ποιούς εθνικούς μύθους έχει στηριχθεί το νεοσύστατο κράτος μας που δεν έχει ιστορία ούτε καν διακόσια χρόνια. Διαφεντεύει όμως την μοίρα ενός λαού που έχει ιστορική καταγωγή αξιόλογη και μακραίωνη, από Βυζάντιο, αρχαίο πολιτισμό. Απόδειξη η πολύτιμη γλώσσα μας, η μουσική, η λαϊκή τέχνη,τα έθιμα, οι παραδόσεις.
Αν πιστέψουμε λοιπόν την άποψη του Φωτιάδη, είναι καθαρό παραμύθι η εθνική ομοψυχία, η επαναστατική ομόθυμη διάθεση όλων των ελλήνων και η αλήθεια είναι ότι οι μισοί που ήταν Φιλικοί, κλέφτες, τίμιοι στρατιωτικοί,απλός καταπιεσμένος αγροτικός κόσμος, μικροτεχνίτες, ακολούθησε τα διδάγματα του Ρήγα για πλήρη ανεξαρτησία και κυριαρχία μαζί με τους άλλους Βαλκανικούς λαούς, οι άλλοι μισοί όμως διαονοούμενοι του Φαναριού, κοτζαμπάσηδες, ανώτερος κλήρος, καραβοκύρηδες δεν ήθελαν ούτε ν' ακούσουν για επικράτηση των "καρμπονάρων", έψαχναν λύσεις για επικυριαρχία των μεγάλων δυνάμεων στην Ελλάδα και κοίταζαν με την πρώτη ευκαιρία να συνδιαλαγούν με τον Τούρκο για μια λύση "πρόχειρη". Οι δεύτεροι δεν πίστευαν με τίποτα ότι ο έλληνας μπορεί να σταθεί με δικές του δυνάμεις, αλλά γύρευαν συνεχώς να τον προσαρμόσουν σε συντάγματα, αποφάσεις, ισορροπίες δυνάμεων και πάντοτε γύρευαν να βρούν μια Ευρωπαϊκή λύση που και τα συμφέροντά τους θα διασφάλιζε αλλά και την Ελλάδα θα έδενε στο άρμα του δυτικού "εκσυγχρονισμού".
Τελικά η λύση βέβαια από κει προήλθε, τότε μόνο όταν η Ελλάδα είχε σμπαραλιαστεί από εμφύλιες διαμάχες, ίντριγκες, προσωπικές φιλοδοξίες και τοπικισμούς. Από ένα πραγματικό χάος.
Δεν υπολείπεται σε θάρρος αυτός ο λαός και έξυπνος, ικανός είναι, αλλά σε κρίσιμες στιγμές αφήνεται στη γοητεία του λόγου των ηγετών, παραμυθιάζεται, αλλάζει γνώμες και κεί που έχει καταφέρει πολλά δίνει μια κλωτσιά και τα καταστρέφει όλα ! Το σίγουρο είναι ότι του λείπει και η οργανωτικότητα, το πνεύμα συνεργασίας, η σύνεση, η ψυχραιμία, η διαλλακτικότητα.
Έχει όμως άλλα καλά : είναι γενναίος, γρήγορος, δυνατός, δεν υποτάσσεται και έχει πίστη και ενθουσιασμό.
Ο ραγιαδισμός, η ξενολατρεία, η επικράτηση στις φατρίες και ο ηγεμονισμός, ο πολιτικαντισμός,ο συμφεροντολογισμός, το διχαστικό πνεύμα, η προδοτικότητα όμως έχουν βαθειές ρίζες από εκείνη την εποχή.
Για να δούμε τι λέει ο επαναστάτης της Σάμου, Λυκούργος Λογοθέτης :
"Επειδή όμως ο μιαρός τουρκολατρισμός έφθασε να λάβη έξιν εις τας καρδίας των δυνατών συμπατριωτών μας, ώστε να αναισθητώσιν προς τα καλά και συμφέροντα μέχρι της σήμερον και να θεοποιώσι τα χρήματα και με μυρίας προφάσεις ν' αποφεύγωσι τας ζητουμένας υπέρ πατρίδος συνεισφοράς , δια τούτο γράφοντες αποφαινόμεθα να λείψη διόλου η επάρατος τουρκολατρεία και καταισχύνη και ατιμία του ελληνικού ονόματος".
Και παρακάτω περιγράφει ο Φωτιάδης :" Τα ίδια γίνηκαν και στη Στερεά Ελλάδα.Όταν ο Χουρσίτ πέρναγε από τη Θεσσαλία για να πάει στα Γιάννενα να πολεμήσει τον Αλή πασά, τρέχει ο κοτζάμπασης των Αγράφων Τσολάκογλου και του φανερώνει πως ο Γ. Καβοστεργιόπουλος κι άλλοι τρεις από την οικογένειά του ήταν Φιλικοί. Τους πιάνει ο Χουρσίτ και τους παίρνει τα κεφάλια. Μα κι ο προδότης δε γλίτωσε. Όταν σε λίγο γίνηκε η επανάσταση, ο Τσολάκογλου το σκάει από τ' Άγραφα και πάει στους Τούρκους στη Λάρισα. Κι αυτοί δε τον χρειάζονταν πια, τον κόβουν."
Όσον αφορά την ξενολατρεία και τους λόγους που κάποιοι ήθελαν η Ελλάδα να είναι προτεκτοράτο ο Φωτιάδης μας λέει :
"Οι προεστοί, από την πρώτη στιγμή που γίνηκε η επανάσταση, γύρευαν να βρούνε κάποιο ξένο αφεντικό ν' αποκουμπήσουν και να βάλουν χαλινάρι στο λαό, που τα μυαλά του είχανε πάρει αέρα με το σηκωμό. Στρέψανε τα μάτια τους κατά την Αγγλία. Το σχέδιο των κοτζαμπάσηδων και των καραβοκύρηδων της Ύδρας, που μ' επιμονή θα τ' ακολουθήσουν ως το τέλος, με τη βοήθεια ξέχωρα του Μαυροκορδάτου, είναι να προσαρτηθεί ο Μοριάς στα Ιόνια νησιά και, μαζί με τη Μάλτα, να γίνει εγγλέζικο προτεκτοράτο !"
Ο αγωνιστής Φωτάκος ο γραμματικός του Κολοκοτρώνη μας λέει :"Πολλοί δε και άλλοι, συνετέλεσαν όχι ολίγον εις την διαφθοράν της καρδίας και του πνεύματος των Ελλήνων, αλλά και οι λοιποί Φαναριώται, αφού δεν εδυνήθησαν να λάβη έκαστος, ως εφαντάζετο, την πρωτοβουλίαν, εσυνδαύλισαν και αυτοί την διχόνοια δια να ευρίσκωσι τροφήν και να ερωτώνται από τους αναξίους κομματάρχας ως πολύπειροι πολιτικοί και να εμπνέωσιν εις αυτούς τα σχέδιά των΄ ούτω πως εξάπλωναν τας σχέσεις των εις όλους, και υπόσχοντο εις τούτους μεν τούτο, εις εκείνους δε το άλλο, ώστε ήτο πλέον αδύνατον να συμβιβασθούν. Αυτοί δε οι Φαναριώται ανεπαύοντο εις τούτο, έμβαιναν εις τα πράγματα, είτε δια του ενός τρόπου, είτε δια του άλλου, μεταχειριζόμενοι προ πάντων το συνηθισμένο επάγγελμά των, την μηχανορραφίαν' αυτοί έβαλαν τους Έλληνας εις αιώνιαν έχθραν, ο Μοραϊτης δεν ήθελεν τον Ρουμελιώτην, ως και ο Ρουμελιώτης τον Μοραϊτην' η αυτή διχόνοια εισεχώρησεν και εντός των τμημάτων, των επαρχιών και αυτών των οικογενειών. Ούτω λοιπόν ο εθνισμός και η πίστις μεταξύ των Ελλήνων αφανίσθη, και δεν ήτο πλέον δυνατόν να ευδοκιμήσουν μαχόμενοι προς τους εχθρούς των, διότι, εκτός του ότι ενικώντο, αλλά και οι αδελφοί των προς πείσμα αντέπραττον, ποτισμένοι από το φαρμάκι του Φαναριώτου".
Και για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της δουλικότητας, της χαφιεδοσύνης αυτών των χαρακτήρων της εποχής που μοναδικά τους αναπαρέστησε ο "χατζηαβάτης" του θεάτρου σκιών ας διαβάσουμε τέλος από το βιβλίο του Ζαλόνη (1824) όπου με μοναδικό τρόπο περιγράφει τους κανόνες συμπεριφοράς των Φαναριωτών απέναντι στους Τούρκους αξιωματούχους :
"Ενθυμείσθε, ότι πρέπει αδιακόπως να φαίνεσθε έμπροσθεν των αξιωματούχων Τούρκων ευπειθείς, ελεήμονες, γενναίοι και εύγλωττοι' ότι είναι οφέλιμον και μάλιστα άφευκτον να είσθε προβλεπτικοί και ταπεινοί προς τους ακολούθους των. Όταν εμβαίνετε εις το οίκημα μεγάλου τινός του βασιλείου, κάμετε μίαν προσκύνησιν, και όταν φθάσετε εις το μέσον του οικήματος τούτου, μίαν δευτέραν περιγράφοντες ημικύκλιον δια να αφήσετε πάντοτε την θύραν ελεύθερον. Όταν πλησιάσετε την αυθεντίαν του, γονατίσετε έμπροσθέν του, λαμβάνοντες το κράσπεδον του φορέματός του, το οποίον θέλετε φέρειν εις το μέτωπόν σας αμέσως αφού το φιλήσετε. Η γενναιότης κάποτε της αυθεντίας του θέλει προλάβειν την συγκατάβασιν ταύτην, και τότε λάβετε τους κροσσούς του σοφά του, τους οποίους φιλήσετε πριν τους φέρετε εις το μέτωπόν σας. Σηκωθήτε έπειτα και απομακρυνθήτε από τον κύριον τούτον, χωρίς ποτέ να του στρέψετε την ράχην. Άν με σημείον τι σάς προσκαλή να καθίσετε, σπεύσετε να καθίσετε γονατιστί εις μίαν άκραν της κάμαρας, προσέχοντας μη κανένας Τούρκος ευρίσκεται όπισθεν σας. ΄|Αν η εξοχότης του λάβη την αγαθότητα να σας ερωτήση πως έχει η υγεία σας , αποκριθήτε' "Κύριε, φιλώ την κόνιν των ποδιών σας (χακιπάϊ γιούζ σουρέρουρ). Και εις όλας σας τας αποκρίσεις μη μεταχειρίζεστε ποτέ, παρά το τρίτον πρόσωπο του ενικού".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου