O ύμνος

Citadel reverberates to a thousand voices, now dumb
What have we become ?
What have we chosen to be ?
Now, all history is reduced to the syllables of our name-
nothing can ever be the same
now the immortals are here.
At the time it seemed a reasonable course
to harness all the force
of life without the threat of death.
But soon we found that boredom and inertia
Are not negative, but all the law we know.
and dead are will and words like survival.


Arrival at immunity from all age, all fear and 
all end
why do I pretend ?
Our essense is distilled
and all familiar taste is now drained.
and though purity is maintained
it leaves us sterile.
Living through the millions of years
a laugh as close as any tear;
living, if you claim that all
that entails is breathing, eating, defecating, 
screwing,drinking,spewing,sleeping, sinking ever down and down
and ultimately passing away time
which no longer has any meaning


Take away the threat of death and all you're
left with is a round of make-believe.
Marshal every sullen breath and though you're
ultimately bored by endless ecstasy
it's still the ring by which you hope to be engaged
to marry the girl who will give you forever-
it's crazy, and plainly
that simply is not enough.


What is the dullest and bluntest of pains,
such that my eyes never close wihtout feeling it
there ?
What abject despair demands an end
to all things of infinity ?
If we have gained, how do we now meet the cost ?
What have we bargained, and what have we lost ?
What have we relihquished, never even knowing it was there ?


What thoughts now of holding fast the line,
defying death and time ?
Everything we had is gone.
Everything we laboured for and favoured more
than earthly things reveals the hollow ring
of false hope and false deliverace.


But now the nuptial bed is made,
the dowry has been paid:
The toothless, haggard features of eternity
now welcome me between the sheets
to couple with her withered body-my wife 
hers forever
hers forever
hers forever
in still life.

H τέχνη του κόμικ με πάθος και εμμονή

Τον Γιώργο Τραγάκη και τη Ζένια τους νοιώθω δικούς μου ανθρώπους, γι αυτό το να μιλάω γι αυτούς αισθάνομαι αμηχανία.Όταν πρωτοείδα δουλειά του Τραγάκη , έπαθα πλάκα ! Η υψηλή τεχνική, το μελαγχολικό ποιητικό ύφος, η ταξιδιάρικη αναζήτηση, η ονειρική διάθεση, η έκφραση βαθειών αισθημάτων σε συνεπαίρνει ! Ο Γιώργος Τραγάκης επί 20 χρόνια βαδίζει τον δύσκολο και άνισο δρόμο του μάστορα του κόμικ, κρατιέται από ρίζες στην άκρη του γκρεμού, γλιστράει, αλλά συνεχίζει πεισματικά, με θάρρος, με περηφάνεια, με μαγκιά το περπάτημα και κάπου κάπου ξαποσταίνει για λίγο.Όπως τώρα, που μόλις έχει τελειώσει έναν άθλο. Μαζί με μια σπουδαία κοπέλα, τη Ζένια που είναι το alter ego του, φτιάξαν ένα ακόμη τεύχος του red dot comix. Και τι τεύχος  ! Αφιερωμένο στο όνειρο και στην ποίηση. Η Ζένια γράφει ψυχωμένα κείμενα και σχεδιάζει κάποιους χαρακτήρες σαν κινούμενα σχέδια. Έχει κι εκείνη εμμονές με κάποια έντομα, σκυλιά, πουλιά που τα σχεδιάζει με παιδικό τρόπο που  θυμίζουν Miro που όλα μαζί συνθέτουν ένα τοπίο διασκεδαστικό με πολύ τραγικό χιούμορ. Ο Τραγάκης πάλι, πιστός συνεχιστής του μεγάλου Pazienza, του Τζέφρυ Τζόουνς, του Loustal επηρεασμένος πολύ από τη λογοτεχνία του Μπάροουζ, του Τζόϋς και από ζωγράφους όπως ο Σίλε ή ο Μούνχ είναι απ' τους λίγους εκπρόσωπους της σκηνής του ελληνικού κόμικ που επιμένουν, στην οποία στάθηκαν επάξια άτομα όπως ο Μιχαήλ, η Ζογλοπίτου, ο Λέανδρος, ο Βερύκιος και άλλοι και που συνεχίζουν το όραμα που ξεκίνησε η Τζούδα της Βαβέλ πριν από 30 χρόνια περίπου.Τι να πω άλλο. Παιδιά σας ευχαριστούμε πολύ γι αυτά που μας δίνετε....
Το τεύχος μπορείτε να το απολαύσετε δωρεάν εδώ

κοντράστ συναισθημάτων

θέατρο,λήθη, Δημήτρης Δημητριάδης

"ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΩ. Ακούστε με. Έρχομαι από πουθενά. Από πουθενά προέρχομαι.Τίποτα πίσω μου.Πίσω μου κανείς. Είμαι. Είμαι εγώ. Μόνον εγώ.Εγώ και κανείς άλλος. Εγώ και άλλο τίποτα. Κοιτάξτε. Ακούστε. Καμία ιστορία. Κανένα πρόσωπο. Μόνον εγώ. Εγώ και κανείς άλλος. Εγώ και άλλο τίποτα. Κοιτάξτε. Ακούστε. Καμία ιστορία. Κανένα πρόσωπο. Μόνον εγώ. Αυτό που είμαι. Αυτό και τίποτ' άλλο. Αυτό και κανείς άλλος. Έτσι θ' αρχίσουν όλα. Το ξέρω. Μόνον έτσι μπορούν ν' αρχίσουν όλα. Να είμαι εγώ, να είμαι μόνον εγώ και να νιώθω μόνον εγώ, και τίποτα πριν από μένα και πριν από μένα κανείς και από πουθενά να έρχομαι και από πουθενά να προέρχομαι. Αυτό είναι να είμαι αυτό που είμαι. Έτσι μπορούν όλα ν' αρχίσουν. Επειδή νοιώθω έτσι. Όλα τώρα μπορούν να γίνουν. Επειδή νοιώθω έτσι. Όλα από μένα που είμαι εγώ και άλλος κανείς και άλλο τίποτα και από πουθενά να προέρχομαι. Το νοιώθω. Τώρα αρχίζω. Μόνον τώρα μπορώ ν' αρχίσω επειδή το νοιώθω. Γεννιέμαι. Καμία ιστορία να αφηγηθώ δεν έχω. Κανένα βιβλίο να ανοίξω. Κανένα τοπία να κοιτάξω"

Έτσι αρχίζει  το κείμενο της "λήθης", ένα συγκλονιστικό  μανιφέστο της επανεκκίνησης, της καινούργιας αρχής, της ανανέωσης, της αρχής μιας πορείας χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς θρησκοληψίες και πεποιθήσεις για αιώνια ζωή, χωρίς ψεύτικη δοξασμένη ιστορία, ήρωες προγόνους που προκαλούν ασήκωτο βάρος, ένα σώμα σκέτο, αρκεί να είναι σώμα, χωρίς όχι, χωρίς φτάνει, χωρίς πρέπει, το σώμα είναι Θεός, τα πάθη του σώματος, όλη η ιστορία του ανθρώπου είναι ένα σώμα, χωρίς ιδεαλισμούς, μεταφυσικές αρκεί να είναι μόνο σώμα. Φθαρτό σώμα.
Δεν έχουμε τίποτε άλλο εκτός από την μνήμη του σώματος....

"Αν υπάρχει Θεός, μόνον αυτό είναι Θεός. Δεν υπάρχει άλλος. Ιδού η εικόνα του Θεού....Κάθε πρωί και ένας ευαγγελισμός. Κάθε μεσημέρι και μία Σταύρωση. Κάθε απόγευμα και μία Προδοσία. Κάθε βράδυ και μία Ταφή. Κάθε νύχτα και μία Ανάσταση και μία Ταφή και μία Προδοσία και μία Σταύρωση και ένας Ευαγγελισμός. Του σώματος είναι τα Θεία Ευαγγέλια. Μία ιστορία των Θείων Παθών το κάθε σώμα."
"Να μην ξέρεις, να μην έχεις, να μην κατέχεις, να μην μπορείς, αλλά να είσαι. Αυτό είναι μνήμη. Να είσαι."
Η απόδοση του μονόλογου γίνεται από την σπαρακτική Εκάβη Ντούμα.
Περισσότερα για τον Δημήτρη Δημητριάδη μπορείτε να βρείτε εδώ

Μισαλλοδοξία

Έχουμε φτιάξει έναν κύκλο, το χέρι του καθένα στον ώμο του διπλανού σα να χορεύουμε χασάπικο.Στο κέντρο είναι ο προπονητής μας και μας μιλάει.... Αισθάνομαι όμορφα, αισθάνομαι δυνατός. Μια αύρα διαπερνάει τον καθένα μας , το νοιώθεις στα πρόσωπά μας. Είμαστε όλοι ένα. Όλοι κρεμόμαστε απ' τα χείλη του. Είναι ελληνοαμερικάνος, μπερδεύει τις λέξεις, παραλλάσσει τις φράσεις. Όμως μιλάει ψυχωμένα. Αναλύω μεσ' στο μυαλό μου την κάθε του κουβέντα, την κάθε του συλλαβή. τα σημεία στίξης. Τα "θα" τα "όταν" , τα "συνεπώς". Είναι τέλειος ! μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Μακάρι να μπορούσα να τον μαγνητοφωνήσω. Αυτά που μας λέει είναι "ευαγγέλιο". Ξέρει τόσα πολλά, αλλά κυρίως ξέρει την κάθε στιγμή τι πρέπει να κάνουμε.
Στο τέλος της ομιλίας, συνεννοούμαστε όπως πάντα και βγάζουμε ομαδικά μια κραυγή !
" Α.Ο. ΝΕΣΤΩΡ "
Το όνομα της ομάδας μας !
Όλοι γύρω κοιτάνε σαν χαζοί.
Μας ζηλεύουν...
Και τι δεν είναι για μένα αυτή η ομάδα ! Είναι ιδέα. είναι θεός.Όποιος μιλήσει γι αυτήν άσχημα θά'χει να κάνει μαζί μου. Θα τον μισήσω. Γιατί αυτή η ομάδα είναι κάτι από μένα. Είναι εγώ. Γι αυτή την ομάδα κάνω θυσίες κάθε μέρα, θυσιάζω χρόνο για προπονήσεις, σκέψεις και προγράμματα για το πως θα γίνει καλύτερη, σε κάθε αγώνα τα δίνω όλα, πάθος, δύναμη, αγάπη για το καλύτερο αποτέλεσμα. Αλλά κι αυτή με αποζημιώνει ανάλογα !
Με ανεβάζει, μ'ενθουσιάζει μου δίνει χαρά και κέφι. Δίνει νόημα στη ζωή μου ! Αγαπάω τον προπονητή , λατρεύω τον πρόεδρο. Είναι τρία χρόνια τώρα που συμμετέχω στον Α.Ο. ράγκμπι "Νέστωρ" κι αισθάνομαι ευτυχισμένος. Το ράγκμπι είναι ένα άθλημα χωρίς ιστορία στην Ελλάδα, όμως εγώ από την πρώτη στιγμή το λάτρεψα. Πιο πολύ μ' αρέσει η ομαδικότητά του, η δύναμη και το πάθος που απαιτεί, η έντασή του !
Ο ένας πέφτει πάνω στον άλλον και γίνεται ένας ανθρώπινος σωρός. Αγκαλιαζόμαστε μεταξύ μας σαν παιδιά.Σαν παιδιά που παίζουν πόλεμο.
Μ'έχει αλλάξει αυτό το άθλημα. Μ' έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο. Μ' έχει διαπαιδαγωγίσει.
Ο πρόεδρος της ομάδας ο κύριος Βασίλης είναι σωστός θεός !
Ψηλός, υπέρβαρος, σοβαρός, ψύχραιμος με ήρεμες και σωστές κουβέντες μας καθοδηγεί και μας συμβουλεύει. Μας λέει να προσέχουμε το σώμα μας. Να κάνουμε συνέχεια γυμναστική, να τρώμε καλά  Να έχουμε αξιοπρέπεια. Να μην αφήνουμε κανένα να μας προσβάλλει. Αν χρειάζεται να βάζουμε τον καθένα στη θέση του. Όμως να μη χρησιμοποιούμε βία για ψύλλου πήδημα.
Να προστρέχουμε σε όποιον απ' την ομάδα έχει την ανάγκη μας.
Να μισούμε τον αντίπαλο και τον εχθρό.
Είναι έξυπνος, σκέφτεται γρήγορα και σωστά. Είναι ο καλύτερος από όλους. Έχει πολλές εμπειρίες στη ζωή του, είναι μάγκας.
Αλλά έχει και γνώσεις ιστορίας. Συχνά μας μιλάει για την Ελλάδα. Μας λέει για την επανάσταση του 21, για τον πόλεμο του 40, για Μαραθώνες, Θερμοπύλες, για τον συμμοριτοπόλεμο, για το Ελληνικό έθνος. Μας λέει ότι την Ελλάδα, στη διάρκεια της ιστορίας της, την κατατρώγουν κάποια όρνεα.
Κάποιοι επιβουλεύονται τη ζωή και τη δύναμη της πατρίδας.
Η πατρίδα είναι η προέκταση της ομάδας μας της "Α.Ο. Νέστωρ".Όποιος αντιμάχεται την πατρίδα, αντιμάχεται και την ομάδα μας.

Η ώρα της κρίσης

Σε σκηνοθεσία Αλεξάνδρας Σακελλαροπούλου θα παίζεται μέχρι τέλους της εβδομάδας μια σύνθεση   οκτώ θεατρικών μονοπράκτων, ένα εκ των οποίων είναι το "Λάμψη στα μάτια " του υποφαινόμενου.

θέλει ψυχραιμία...

Θυμάμαι κάποτε που εκπαιδευόμουν για τη δουλειά του ασφαλιστή, την οποία τελικά δεν την εξάσκησα ποτέ, μας τέθηκε η εξής δοκιμασία : έπρεπε να υπογράψουμε ένα λευκό χαρτί, σαν απόδειξη της εμπιστοσύνης μας στην εταιρεία ! Τελικά εγώ και κάνα δυο άλλοι δεν υπογράψαμε και μάλιστα υποστηρίξαμε σθεναρά την  απόφασή μας. Μου φαινόταν αυτονόητο αυτό, δεν είχα όμως μεγάλη εμπειρία από ιδιωτικές εταιρείες, απ' ότι φάνηκε μιας και οι υπόλοιποι εκπαιδευόμενοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κάνουν το οτιδήποτε τυχόν τους ζητούσε η εταιρεία. Η απόφασή αυτή μας στοίχισε την πρόωρη άδοξη έξοδο από την πολλά υποσχόμενη επαγγελματική απασχόληση αν και είχαμε ξοδέψει και χρόνο και κόπο και σχετικές ελπίδες.
Το περιστατικό αυτό θυμήθηκα  σκεφτόμενος τις προσεχείς εκλογές, αφού και μ'αυτές με παρόμοιο τρόπο μας ζητείται να εμπιστευθούμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας, παρ' όλο που μας εγκατέλειψαν έρμαια στα νύχια των κερδοσκόπων και μάλιστα κατά καιρούς υποδαύλιζαν με δηλώσεις τους την άνοδο των επιτοκίων, μας έσυραν στο Δ.Ν.Τ, μας επέβαλαν ένα σωρό από δυσβάστακτα μέτρα υποβάθμισης της ζωής και της περιουσίας μας, μας περιόρισαν κατά πολύ την εθνική κυριαρχία με αντισυνταγματικές αποφάσεις, με μνημόνια παράνομα, με εγκάθετους μανδαρίνους, με επιτροπεία, με παρέμβαση σε αμυντικές δαπάνες, μας οδήγησαν σε μια πορεία χωρίς δημοψήφισμα με αντιδημοκρατικά μέτρα, χωρίς συζήτηση, με το φόβο του αστυφύλακα και όλ' αυτά με το πρόσχημα ότι πασχίζουν ν' αλλάξουν την Ελλάδα προς το καλύτερο. Με το πρόσχημα ότι πασχίζουν να μετατρέψουν την οικονομία σε ανταγωνιστική, να μεταρρυθμίσουν το κράτος, να εξαλείψουν το χρέος.
Πλανάται πλάνην οικτρά όμως , όποιος πιστεύει ότι το όλο ζήτημα είναι αμιγώς οικονομικό ! το ζήτημα κυρίως είναι πολιτικό !
Ο καπιταλισμός εγγενώς δημιουργεί και εξαρτάται από τις κρίσεις.Σε μια στιγμή, φέρνει τα πάνω κάτω, εξαναγκάζει σε καταστροφές για να επανεμφανιστεί από το πουθενά σαν σωτήρας, ώστε να ξανααισιοδοξήσουν οι άνθρωποι, να κάνουν παιδιά, να επενδύσουν στο μέλλον, να φτιάξουν περιουσίες , να κάνουν επενδύσεις, να κινηθεί η αγορά, να ξοδευτεί χρήμα και όλα ωραία και καλά αλλά για πόσο, άντε πάλι απ' την αρχή, πιστεύουμε ότι είμαστε άτρωτοι, αγοράζουμε μεγάλα αμάξια, κότερα, παίζουμε στο χρηματιστήριο, παράγουμε περισσότερα απ΄ότι χρειαζόμαστε, δημιουργούμε θέσεις απασχόλησης, αναπτύσσονται οι επιχειρήσεις, ξοδεύουμε πολύ χρήμα και ανεβαίνουν οι τιμές, να σου πάλι ψεύτικη ευημερία,δημιουργείται φούσκα, έως που αρχίζει πάλι η αντίστροφη μέτρηση και ακούγονται τα πρώτα κανόνια, όλοι ανησυχούν, παίρνουν τα λεφτά απ' την τράπεζα κ.ο.κ.
Μέχρις εδώ θά' λεγε κανείς ότι τα πράγματα είναι αναμενόμενα. Σ' αυτή την κρίση όμως, όλα μοιάζουν να είναι τεχνητά, κυνικά ! Και μάλιστα καθόλου προβλέψιμα.Μοιάζει σαν ένα παιδί, να παίζει ένα παιχνίδι και από το παραβάν να κινεί τα νήματα του κόσμου.
Η διαφορετικά, να συμβαίνει τυχαία μια κακοκαιρία και κάποιος βασιλιάς να την αποδίδει στις αμαρτίες και την κακία του κόσμου. Απ' αυτή την άποψη, όλο αυτό ανήκει σε μια καινούργια δεισιδαιμονία ή μια καινούργια μεταφυσική. Οι άνθρωποι φταίνε για κάτι που στην ουσία, έχουν αναγκαστεί να κάνουν και γι αυτό τιμωρούνται, ώστε να γίνουν τι ? πιο "φιλελεύθεροι"  τουτέστιν
να δουλεύουν μέχρι τις 9.00 για την πελατεία τους, να σκέφτονται καινοτόμα δηλ. κάποιο σχέδιο αποπλάνησης πελατών, να "σέβονται" δηλ να φοβούνται τον εργοδότη και το κράτος, να πιστεύουν στο χρήμα και το κέρδος, να αδιαφορούν για τους συμπολίτες τους, να κοιτάζουν συνεχώς το ιδιωτικό συμφέρον, να αφήνουν το μέλλον του κόσμου στην επιτήρηση των "βαρόνων", να βλέπουν πολύ τηλεόραση, να κάνουν οικογένεια ή να μην κάνουν οικογένεια, να πιστεύουν ή να μην πιστεύουν σε κάτι, να διαβάζουν βιβλία χρήσιμα για τη δουλειά τους  μόνο, όπως : τεχνική επηρεασμού των άλλων, κυβερνητική, η τέχνη της επικοινωνίας, πως να κάνετε περιουσία ξεκινώντας με λίγα ευρώ, να ασχολούνται με την αύξηση προσόντων, δηλ καμιά καινούργια εκμάθηση γλώσσας, γυμναστική, βελτίωση εμφάνισης ....
Τα' χουμε δει όλα μέχρι τώρα ! έχουν αλλάξει οι σημασίες και οι έννοιες των λέξεων : θέλω στο μέλλον να έχεις ευημερία  σημαίνει σου κόβω τα 2/3 του μισθού σου, θέλω να επιλέγεις δημοκρατικά και ελεύθερα σημαίνει ότι αποφασίζει για σένα ένας δωτός, θέλω να έχεις ένα σωστό παραγωγικό και δίκαιο κράτος σημαίνει χάνουν τη δουλειά τους 500.000 δημόσιοι υπάλληλοι, θέλω να έχεις ανταγωνιστική οικονομία σημαίνει πρέπει να πουλήσεις νησιά, να σκάψεις να βρεις πλουτοπαραγωγικούς πόρους και να τους πουλήσεις στην BP, θέλω να έχεις σωστό και δίκαιο φορολογικό σύστημα σημαίνει να πληρώνουν περισσότεροι φτωχοί το ίδιο, θέλω να έχεις σωστό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και υγείας σημαίνει να παίρνεις σύνταξη στα 65, να μη βρίσκεις κρεβάτι σε νοσοκομείο εκτός κι αν έχεις ιδιωτική ασφάλιση, να πληρώνεις παντού για να έχεις την  υγεία σου.
Είναι σαν να βλέπουμε ένα παιδί κακόμοιρο ορφανό, φτωχό και εξαθλιωμένο και να το κλωτσάμε και από πάνω λέγοντάς του : έτσι μόνο θα γίνεις καλύτερος και ότι για την κατάστασή σου φταις εσύ !
Ο ίδιος ο Καραμανλής που μας έβαλε στην Ευρωπαϊκή κοινότητα αν ζούσε θα είχε φρίξει !
Ο άνθρωπος φανταζόταν μια Ευρώπη ισονομίας, προστατευτική, ελεύθερης αγοράς αγαθών και απασχόλησης, δημοκρατική και αντί γι αυτό θα έβλεπε μια Ευρώπη άγριου καπιταλισμού, λιτότητας, αυταρχισμού, επιβολής κυριαρχίας, αδικίας και ανασφάλειας.Η ελληνική περιφέρεια μαραζώνει και δυστυχεί.
Οι εταίροι μας, έχουν βγάλει τις μάσκες, έχουν αγριέψει μας λοιδορούν καθημερινά, μας απειλούν, μας στοχοποιούν για το παραμικρό. Ποιος τους έδωσε επιτέλους αυτό το δικαίωμα ?
Γενικά ο άνθρωπος είναι φύσει αισιόδοξος και πριν να φτάσει στο "αμήν" υπάρχει πάντα περιθώριο να υπομένει, να ελπίζει και να προσδοκεί. Αυτή τη φορά όμως τίποτε δεν δείχνει ότι πραγματικά η κατάσταση μπορεί να αναστραφεί. Τα λόγια, οι φάτσες μα πιο πολύ τα έργα δείχνουν την κατεύθυνση της συνεχούς καταστροφής που μας οδηγούν. Και δυστυχώς δεν κάνουν πλάκα ! Το εννοούν.
Οι προσεχείς εκλογές δεν πρέπει να είναι απλά τιμωρητικές γι αυτούς που είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή που ζούμε. Πρέπει να δίνουν ένα έναυσμα ώστε να φτάσουν στη βουλή  φωνές που θα ξανακηρύξουν  αν όχι βαρύγδουπες έννοιες όπως δημιουργία, δικαιοσύνη, κοινωνικά αγαθά, δημοκρατία-μακάρι να θέτονταν κι αυτά στο τραπέζι απ' τον λαό- τουλάχιστον πιο απλά πράγματα όπως κοινή λογική, άμεσο, σωστό...που ενώ θεωρούνται δεδομένα δεν νομίζω ότι είναι.
Ούτε και η πολιτική τοποθέτηση νομίζω είναι κι αυτή δεδομένη. Ο ίδιος κόσμος που ψηφίζει τώρα αριστερά, μπορεί αύριο να αλλάξει σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις. Ή ο ίδιος κόσμος που φωνάζει τώρα για τη διαφθορά, τόσο καιρό έκανε τα στραβά μάτια όσο δηλ είχε μια δουλειά, το χρηματιστήριο πήγαινε καλά κ.λ.π.
Πιο πολύ, το παιχνίδι παίζεται στα μυαλά των ανθρώπων ! Δηλαδή μέχρι να καταλάβουν σε τι κόσμο ζουν, τι θέλουν στο μέλλον, πως μπορεί να γίνει η ζωή καλύτερη, ποιες αξίες και ιδανικά πρέπει να επικρατήσουν και τι επί τέλους είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν για να κερδίσουν κάτι άλλο.
Η κατάσταση τώρα πιέζει βίαια στο να δουν και να καταλάβουν. Ομως χρέος της αριστεράς δεν είναι μόνο να περιμένει και να σχεδιάζει το μέλλον αλλά να παρεμβαίνει και να δίνει λύσεις. Έτσι μόνο θα αποτελέσει παράδειγμα και θα ανοίξει δρόμο και εναλλακτικές για μια διέξοδο.
Από μόνο του τίποτε δεν γίνεται...