Αχ...

Εχω υπάρξει άνεργος και ξέρω τι σημαίνει. Ξυπνάς στις 10.00 και αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχεις. Οτι δεν έχεις θέση σ' αυτόν τον κόσμο. Αλλά εκείνο το μαρτύριο να επιθυμείς κάτι ελάχιστο και να μην το έχεις. ? Γύρω σου βλέπεις πρόσωπα που νομίζεις ότι σε επιτιμούν, σε ειρωνεύονται.Νομίζεις ότι δεν αξίζεις. Η χειρότερη απαξίωση όμως είναι απ' το οικογενειακό περιβάλλον.
Όλ' αυτά θυμήθηκα όταν μου έτυχε το παρακάτω περιστατικό : Βρισκόμουν σ' ένα συνοικιακό φαρμακείο και ήρθε ένας κύριος που παραπονιόταν ότι έχει  έντονο άγχος και στρες λόγω του ότι ήταν απολυμένος.
Αφού έφυγε κρατώντας ένα φυσικό ηρεμιστικό, μια κυρία που παρευρίσκετο στην όλη συζήτηση προφανώς άγνωστη του προηγούμενου έβαλε τα κλάματα γιατί φαίνεται συγκινήθηκε... Οι ίδιοι άνθρωποι αν συναντιόντουσαν πριν δύο χρόνια ίσως να αντάλλαζαν βλέμματα ειρωνίας ή και φθόνου, ποιος ξέρει !
Έπρεπε να χάσουμε όλ' αυτά τα υλικά αγαθά, τα τζιπ και τις κουρσάρες, τα σινιέ ρούχα για να εκτιμήσουμε ο ένας τον άλλον ? Ισως....
Δεν ξέρω ούτε καν αν υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των πασχόντων ελλήνων μιας και  η αύρα  που αποπνέουν τα πρόσωπα κάτι "κακό" προμηνύει ! Ενα κοκτέϊλ κατάθλιψης, απογοήτευσης, αγανάκτισης και μίσους κυριαρχεί στα πρόσωπα που δεν είναι σίγουρο που θα οδηγήσει.
Πάντως γεγονός είναι ότι υπάρχει ένα ξαναζέσταμα στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον άνθρωπο. Και αυτό πιστεύω ότι είναι και το αντίδοτο στην κρίση.
Ομως η κατάσταση είναι ρευστή και ανοικτή σε όλα τα ενδεχόμενα.
Σε μια παρόμοια με τη σημερινή περίοδο στη διάρκεια του μεσοπολέμου βασικός ψηφοφόρος και υποστηρικτής του Χίτλερ ήταν ο ανθρωπάκος ο άνεργος, αμόρφωτος, κακομοίρης που ένοιωθε παραγκωνισμένος στην ίδια του τη χώρα.Το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του έδινε δύναμη, ύπαρξη και λόγο να αγωνίζεται και να εκδικείται για την κατάσταση του τον περίγυρό του.
Στο πολύ καλό βιβλίο "Μαουτχάουζεν" του Ιάκωβου Καμπανέλλη περιγράφεται μια σκηνή όπου ένας ναζί αξιωματικός για να κοροϊδέψει με διεστραμμένο κυνισμό το αίσθημα αλληλεγγύης που είχαν μεταξύ τους οι κατάδικοι, έδεσε μαζί δυο γυναίκες με τον εξής τρόπο : το ένα χέρι της μιας με το ένα χέρι της άλλης. Απ' αυτές η μία ήξερε να κολυμπάει ενώ η άλλη όχι και τις έριξε σε μια λίμνη για να "δοκιμάσει" το αίσθημα αλληλεγγύης τους. Σας αφήνω να φανταστείτε τη συνέχεια...
Με παρόμοιο τρόπο νομίζω μας μεταχειρίζονται οι Γερμανοί και η Τρόϊκα !
Αφού μας βάλανε να μαλώσουμε μεταξύ μας , οι χαραμοφάηδες του δημοσίου με τους ιδιωτικούς τώρα μας ρίξανε όλους στη θάλασσα δεμένους μεταξύ μας και όποιος σωθεί !
Κακά τα ψέμματα, ο καπιταλισμός είναι κυκλοθυμικός , μοιάζει με χοντρό γουρούνι που πότε κάνει πλάκα, πότε σοβαρεύει επικίνδυνα. Είναι ριψοκίνδυνος, τυχοδιώκτης, γυναικάς, σπάταλος, εξυπνάκιας, φιγουρατζής, θρασύς και επιπόλαιος, ξερόλας, χαζοχαρούμενα αισιόδοξος για το μέλλον της ανθρωπότητας ενώ κάνει ότι μπορεί για να το καταστρέψει, ξυπνάει πάντα μέσα στην καλή χαρά και σπάει τα νεύρα των άλλων, δοκιμάζει καινούργιες ιδέες συνεχώς ακόμη και τις πιο τρελές, του αρέσουν οι αλλαγές, θέλει να τιθασεύσει τη φύση, να κατακτήσει το σύμπαν και σ' αυτή του τη διάθεση χρησιμοποιεί όλα τα μέσα. Του τη σπάνε κουβέντες όπως αφοσίωση, πίστη(μόνο σ' ένα πράγμα πιστεύει), αιώνιες αξίες, αλληλεγγύη, ισότητα, αδελφοσύνη, ειρήνη, αγάπη, ανθρωπισμός, ηθική και τον συναρπάζουν έννοιες όπως : ανταγωνισμός, καπατσοσύνη, επιτυχία, θρίαμβος, όνομα στην αγορά, σβελτάδα, ανανέωση, μάχη !