Μουτσούνες και αετοί

Στην αρχή της αποκριάς φτιάχναμε μουτσούνες σαν και την από πάνω
.-Βλέπεις εκείνο το αετάκι ?
 Εκεί ψηλά σαν ψείρα
-Πω, πω πόσο ψηλά είναι ?
Ο ουρανός έχει γεμίσει αετούς.
Πω ρε πως τραβάει ?
Πιάνω τον τεντωμένο σπάγκο και με πολύ ζόρι μπορώ και κουνάω λίγο τον αετό. Νοιώθω ένα δέος....Είμαι ένα με το σύστημα του αετού. Φοβάμαι ότι μπορεί να πετάξω κι εγώ !
Ο Αντώνης έχει δέσει γερά το σπάγκο σ' ένα σίδερο κολόνας στην ταράτσα και κάθεται στο τσιμέντο  με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο του δώματος.
Ο σπάγκος έχει γεμίσει κάτι σαν κερί, λάδι ή κάτι τέτοιο.
Είναι απ' τα καλώδια. Λέει ο Αντώνης...
-Που να ήσουνα όταν ρίξαμε έναν που μας κουνιότανε !
-Τι βάλατε πάλι ξυραφάκια στην ουρά ?
-Οχι θα τους αφήναμε....Χα ! έτρεξε ο Μάκης και τον πήρε.
-Τα ζύγια τα έφτιαξες καλά ?
-Ου φυσάει ! Δεν είναι όμορφος ?
-Φοβερός ! Πόσα μέτρα ουρά έχει ?
-Πέντε
-Πόσο μακρύς είναι ο σπάγκος ?
-Πέντε καλούμπες.
-Εχει και σκουλαρίκια ε ?
Ο νονός μου είχε κάτσει την προηγούμενη και τον έφτιαξε. Πρόσεξε τα ξύλα να είναι ελαφρά και σκληρά να μη σπάνε. Κανονικό εξάγωνο συνήθως ή τσερκένι με σχήμα πολυγωνικό.
Τύλιγε πέντε καλούμπες. Ο καλύτερος σπάγκος ήταν ο κανναβένιος. Χοντρός και άθραυστος.
Κόλλα γλασέ γυαλιστερή, τη δίπλωνε, την έκοβε και την κολλούσε με αλευρόκολλα.
Κάθε χρόνο με οτιδήποτε καιρό θ' αμολούσε αετό. Μαζί με τον γυιό του τον Αντώνη.
Το ίδιο κάνανε και πολλοί  γείτονες. Αετοί κόκκινοι, κίτρινοι, λευκοί, πράσινοι, περίεργοι, μεγάλοι, μικροί, με συνθήματα γεμίζανε τον ουρανό.
Ο ένας δίπλα στον άλλο. Ομορφα συντεταγμένοι σαν ακίνητοι.
Τι ωραία που αισθανόμαστε !
Οι ψυχές μας είναι εκεί πάνω, όλοι μαζί αρμονικά έχουμε μια θέση στον ουρανό. Είμαστε λεύτεροι στον αέρα, ψηλά !
Άλλος ανέβαινε, άλλος κατέβαινε λίγο. Μόνο καμιά φορά κάποιος περίεργος αναστάτωνε τον ουρανό κάνοντας τσαλιμάκια.
-Τι κάνει ο βλάκας ?
-Κάνε λίγο πιο δεξιά, να γλυτώσουμε.Κάποιος άλλος ερχόταν ανταγωνιστικά πάνω μας και χάλαγε την ήρεμη ισορροπία του συνόλου.
-Πρόσεχε μήπως έχει ξυραφάκια
-Καλά τυλίγω καλούμπα να γλυτώσουμε.

ηρεμία

Αχ...

Εχω υπάρξει άνεργος και ξέρω τι σημαίνει. Ξυπνάς στις 10.00 και αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχεις. Οτι δεν έχεις θέση σ' αυτόν τον κόσμο. Αλλά εκείνο το μαρτύριο να επιθυμείς κάτι ελάχιστο και να μην το έχεις. ? Γύρω σου βλέπεις πρόσωπα που νομίζεις ότι σε επιτιμούν, σε ειρωνεύονται.Νομίζεις ότι δεν αξίζεις. Η χειρότερη απαξίωση όμως είναι απ' το οικογενειακό περιβάλλον.
Όλ' αυτά θυμήθηκα όταν μου έτυχε το παρακάτω περιστατικό : Βρισκόμουν σ' ένα συνοικιακό φαρμακείο και ήρθε ένας κύριος που παραπονιόταν ότι έχει  έντονο άγχος και στρες λόγω του ότι ήταν απολυμένος.
Αφού έφυγε κρατώντας ένα φυσικό ηρεμιστικό, μια κυρία που παρευρίσκετο στην όλη συζήτηση προφανώς άγνωστη του προηγούμενου έβαλε τα κλάματα γιατί φαίνεται συγκινήθηκε... Οι ίδιοι άνθρωποι αν συναντιόντουσαν πριν δύο χρόνια ίσως να αντάλλαζαν βλέμματα ειρωνίας ή και φθόνου, ποιος ξέρει !
Έπρεπε να χάσουμε όλ' αυτά τα υλικά αγαθά, τα τζιπ και τις κουρσάρες, τα σινιέ ρούχα για να εκτιμήσουμε ο ένας τον άλλον ? Ισως....
Δεν ξέρω ούτε καν αν υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των πασχόντων ελλήνων μιας και  η αύρα  που αποπνέουν τα πρόσωπα κάτι "κακό" προμηνύει ! Ενα κοκτέϊλ κατάθλιψης, απογοήτευσης, αγανάκτισης και μίσους κυριαρχεί στα πρόσωπα που δεν είναι σίγουρο που θα οδηγήσει.
Πάντως γεγονός είναι ότι υπάρχει ένα ξαναζέσταμα στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον άνθρωπο. Και αυτό πιστεύω ότι είναι και το αντίδοτο στην κρίση.
Ομως η κατάσταση είναι ρευστή και ανοικτή σε όλα τα ενδεχόμενα.
Σε μια παρόμοια με τη σημερινή περίοδο στη διάρκεια του μεσοπολέμου βασικός ψηφοφόρος και υποστηρικτής του Χίτλερ ήταν ο ανθρωπάκος ο άνεργος, αμόρφωτος, κακομοίρης που ένοιωθε παραγκωνισμένος στην ίδια του τη χώρα.Το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του έδινε δύναμη, ύπαρξη και λόγο να αγωνίζεται και να εκδικείται για την κατάσταση του τον περίγυρό του.
Στο πολύ καλό βιβλίο "Μαουτχάουζεν" του Ιάκωβου Καμπανέλλη περιγράφεται μια σκηνή όπου ένας ναζί αξιωματικός για να κοροϊδέψει με διεστραμμένο κυνισμό το αίσθημα αλληλεγγύης που είχαν μεταξύ τους οι κατάδικοι, έδεσε μαζί δυο γυναίκες με τον εξής τρόπο : το ένα χέρι της μιας με το ένα χέρι της άλλης. Απ' αυτές η μία ήξερε να κολυμπάει ενώ η άλλη όχι και τις έριξε σε μια λίμνη για να "δοκιμάσει" το αίσθημα αλληλεγγύης τους. Σας αφήνω να φανταστείτε τη συνέχεια...
Με παρόμοιο τρόπο νομίζω μας μεταχειρίζονται οι Γερμανοί και η Τρόϊκα !
Αφού μας βάλανε να μαλώσουμε μεταξύ μας , οι χαραμοφάηδες του δημοσίου με τους ιδιωτικούς τώρα μας ρίξανε όλους στη θάλασσα δεμένους μεταξύ μας και όποιος σωθεί !
Κακά τα ψέμματα, ο καπιταλισμός είναι κυκλοθυμικός , μοιάζει με χοντρό γουρούνι που πότε κάνει πλάκα, πότε σοβαρεύει επικίνδυνα. Είναι ριψοκίνδυνος, τυχοδιώκτης, γυναικάς, σπάταλος, εξυπνάκιας, φιγουρατζής, θρασύς και επιπόλαιος, ξερόλας, χαζοχαρούμενα αισιόδοξος για το μέλλον της ανθρωπότητας ενώ κάνει ότι μπορεί για να το καταστρέψει, ξυπνάει πάντα μέσα στην καλή χαρά και σπάει τα νεύρα των άλλων, δοκιμάζει καινούργιες ιδέες συνεχώς ακόμη και τις πιο τρελές, του αρέσουν οι αλλαγές, θέλει να τιθασεύσει τη φύση, να κατακτήσει το σύμπαν και σ' αυτή του τη διάθεση χρησιμοποιεί όλα τα μέσα. Του τη σπάνε κουβέντες όπως αφοσίωση, πίστη(μόνο σ' ένα πράγμα πιστεύει), αιώνιες αξίες, αλληλεγγύη, ισότητα, αδελφοσύνη, ειρήνη, αγάπη, ανθρωπισμός, ηθική και τον συναρπάζουν έννοιες όπως : ανταγωνισμός, καπατσοσύνη, επιτυχία, θρίαμβος, όνομα στην αγορά, σβελτάδα, ανανέωση, μάχη !

παιδικό όνειρο

Τέλος εποχής

Πατρίδα ότι θυμάμαι από σένα είναι οι αγγελίες 

                                            ζητείται εργασία, λυπάμαι πολύ η πρόσληψη έγινε 

                                            Πατρίδα ότι θυμάμαι από σένα οι αιτήσεις

                                            Αιτούμαι μια βεβαίωση για κάθε νόμιμη χρήση

                                            Οι ουρές στα δημόσια ταμεία 

                                            στις τράπεζες και στα ταχυδρομεία 

                                            Οι λαϊκές αγορές, το σουβλάκι με απ' όλα

                                            Ο μεθυσμένος που τραγουδάει

                                            Οι γάτες που καυγαδίζουν

                                            Τα περιστέρια

                                            τα παλιά λεωφορεία, ο βρώμικος αέρας

                                            η κίνηση στους δρόμους

                                            οι ταμπέλες με τις επιγραφές :

                                            επιδιορθώνονται υποδήματα

                                            πωλούνται φρέσκα ψάρια

                                            ο μανάβης, ο χασάπης με τον μπαλντά

                                            ο οδοντογιατρός με τον τροχό

                                            ο κουρέας με την κολόνια

                                            Οι γκόμενες με τα ψηλοτάκουνα

                                            τα ά να χαθείς βλάκα !

                                            οι αντιπαροχές, τ' αυθαίρετα, τα πιστολέτα

                                            Τα ένσημα του εργάτη, το χτύπημα της κάρτας, 

                                            τ' αναδρομικά, οι υπερωρίες.

                                            Το παγωτό χωνάκι, οι γύφτισσες

                                    

                                            Το καθημερινό χάος

                                            οι ανάπηρες υπηρεσίες

                                            Ο γιατρός, ο ηλεκτρολόγος

                                            ο υδραυλικός, 

                                            τα όμορφα μαύρα γυναικεία μάτια

                                            οι κυματιστοί δρόμοι

                                            οι φωνές της λαϊκής

                      

                                            Λαός έξυπνος, αψύς, γρήγορος, παιχνιδιάρης

                                            αλλά και μίζερος, αγενής

                                            αμόρφωτος αλλά και φιλομαθής

                                            αδιάφορος αλλά και φιλότιμος

                                            εργατικός αλλά και λουφαδόρος

                                            προλαβαίνει στο τσακ τις προθεσμίες

                                            προσλαμβάνεται μέσα από γνωριμίες

                                            δειλιάζει, διστάζει, κομπιάζει

                                            να στηριχθώ μονάχα στον εαυτό μου

                                            δηλώνει μα σε λίγο το ματαιώνει.

                                           Πατρίδα ότι θυμάμαι από σένα

                                           ο ήλιος

                                           αυτός ο δυνατός βάρβαρος ήλιος

                                           που μουργέλα μου φέρνει 

                                           να κάθομαι ώρες και να ζεσταίνομαι 

                                           τόσος κόσμος χαρούμενος αλλά και τόση μοναξιά !

                                           Εμείς που στη φτώχεια είμαστε μαθημένοι

                                           χρόνια στα πεζοδρόμια καθόμαστε 

                                           τρώγοντας λαδωτό ψωμί με τυρί

                                           μας φορέσανε ευρωπαϊκό κουστούμι 

                                           με το ζόρι και σκίστηκε.

                                           Τώρα με παλιάτσους μοιάζουμε.

                                           Πατρίδα ότι θυμάμαι από σένα

                                           είναι τα σπίτια σου

                                           οι γάτες, τα σκουπίδια

                                           τα σκοτωμένα σκυλιά στους δρόμους

                                           τ' άγρια χόρτα, οι γιορτές σου

                                           Η καμπάνα που χτυπάει....

                                           Η πρωϊνή κατάθλιψη που δεν λέει καλημέρα.

                                           Η βροχή !

                                           Τα περίπτερα, τα τσιγάρα

                                           τα ελληνικά καφενεία

                                           Πλάκα και χαβαλές.

                                           Κάθε μέρα χαλάς το τοπίο και ξεχνάς την ιστορία σου

                                           Καυγάδες στα φανάρια

                                           ξαφνικά θυμάσαι Μαραθώνες

                                           ξέρεις ποιος είμαι γω ρε !

                                           και μετά γεια σου ρε φιλαράκι !

                                           Άξεστοι έχουν μπαζώσει παραλίες

                                           φτύνουν στο δρόμο                                          

                                           βάζουν φωτιές στα δάση και φτιάχνουν σπίτια

                                           Οι ίδιοι βγαίνουν βουλευτές 

                                           κερδίζουν διαγωνισμούς

                                           παίζουν ποδόσφαιρο

                                           

                                           Πατρίδα ότι θυμάμαι από σένα 

                                           τα φαγητά σου

                                           Τα τοπία σου, τη θάλασσά σου

                                           Τι όμορφη που είσαι 

                                           γι αυτό και βάναυσα σου φέρονται !

Dino Valls,μουσείο Φρυσίρα, εκφραστικά πρόσωπα, πάσχοντα σώματα !