Για παράδειγμα, ας πούμε ότι κάποιος έχει μια οικογένεια, έχει δανειστεί και έχει αγοράσει ένα σπιτάκι και κατέχει και μια τέχνη για την επιβίωση.
Ολα φαίνονται ωραία και καλά αλλά υποβόσκει κάτι άσχημο... Μια ημέρα τον διώχνει η γυναίκα του, τον απολύει ο εργοδότης του και διαπιστώνει ότι το παιδί του είναι σε έναν άλλο κόσμο από τον δικό του και ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι αυτό. Μπορεί να κάνει κάτι? Προσπαθεί απεγνωσμένα ν' αλλάξει την μοίρα του αλλά ότι κι αν κάνει του φαίνεται ότι έχει πέσει σε μιαν τάφρο και σκαρφαλώνει να βγεί μάταια. Γατζώνεται, σκαρφαλώνει είναι στο τσάκ να ανέβει πάνω αλλά την τελευταία στιγμή πέφτει κάτω.Υπάρχει ελπίδα ? μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει απ΄ τον φαύλο κύκλο ?
Δεν είναι καθόλου εύκολο, όμως μια κατάσταση αδιέξοδου μπορεί ν' αλλάξει σιγά-σιγά με υπομονή μόνο αν κάποιος δεί τα πράγματα διαφορετικά και είναι το πλήρωμα του χρόνου που θα δώσει την λύση.
Φαντασθείτε το εξής παράδειγμα. Προσπαθείτε να θυμηθείτε μια λέξη αλλά με τίποτα δεν σας έρχεται στο μυαλό. Μοιάζει να είναι βαθειά θαμμένη με μια περίεργη άμμο της λησμονιάς. Ομως όπως και η πραγματική άμμος, αφήνει κι αυτή να φαίνεται το περίγραμμα της λέξης, ο απόηχος της στην μνήμη.Ξεφεύγει το μυαλό προς στιγμή και σκέφτεται κάτι άλλο αλλά όταν επιστρέφει νοιώθει να είναι πιο κοντά στην λύση. Ψάχνει εναγωνίως αρχικά γράμματα και καταλήξεις, περίπου συνώνυμα, συνειρμούς με άλλες λέξεις αλλά μάταια ! Αν βάζατε ένα στοίχημα νοιώθετε ότι θα το χάνατε και η επιστροφή της λέξης στην μνήμη μοιάζει μακρινή και απίθανη. Ως τόσο έρχεται μια ξαφνική στιγμή, ενώ σκέφτεστε πάλι κάτι διαφορετικό που η λέξη σχηματίζεται ολόκληρη απ' το πουθενά ! το θαύμα έγινε.
Ετσι λοιπόν και στη ζωή αυτό που ονομάζουμε θαύμα μόνο απίθανο δεν είναι ! Αρκεί να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να υπάρχει η κατάλληλη υπομονή να πλαγιοκοπείς το στόχο και όχι να βαδίζεις κατά πάνω...
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης επί των οικονομικών μοιάζει πολλές φορές να είναι αιχμάλωτος του όγκου του. Μοιάζει με φορτηγό που κορνάρει στο δρόμο σε πεζούς και Ι.Χ. με την αλαζονεία του ισχυρού ή με superman που έρχεται να επιβάλει έκτακτες και επείγουσες λύσεις σε καταστάσεις αδιέξοδες. Είναι γοητευτικός ομιλητής, καλός επιστήμονας με χιούμορ αλλά έντονα παρορμητικός κι ενθουσιώδης σε σημείο που σου δίνει την εντύπωση ότι είναι ανεξέλεγκτος !
Στη προχθεσινή παρέμβασή του σε τηλεοπτική εκπομπή, για να αμυνθεί σε μια καταγγελία ενός δημοσιογράφου και τι δεν επιστράτευσε : αντιστροφή επιχειρήματος, έμμεσες απειλές, ανοιχτές κατηγορίες πέρα από την απλή συγκάλυψη της αλήθειας με την υπόθεση της Proton bank.
Μοιάζει δηλαδή σαν να έχουμε εγκλωβιστεί σ' ένα υπόγειο κι έρχεται ένας "σωτήρας" με περισσή αλαζονεία να μας σώσει. Κανείς δεν πρέπει να κάνει κιχ !
Το να κατέχεις μια θέση ισχύος δεν είναι μια απλή υπόθεση, είναι κάτι περισσότερο...Μπαίνεις άμεσα σ'ένα διαδραστικό παιχνίδι εξουσίας με τους υπόλοιπους τους από κάτω που πολλές φορές έχει τραγικά αποτελέσματα !
Συνήθως οι από κάτω συσπειρώνονται και δημιουργούν θύλακες αντίστασης, άλλες φορές πάλι αλλοτριώνονται και σιωπούν ενώ σε άλλες περιπτώσεις μπορούν οι από κάτω να γίνουν βασιλικώτεροι του βασιλέως. Το πολύ κακό σύμπτωμα είναι όταν οι περισσότεροι αποκτούν εννιαία στάση, χωρίς κριτική σκέψη και πανικόβλητοι κινούνται σύμφωνα με κάποια συνθήματα.
Κατά τον Μπακούνιν "οι επιστήμονες έχουν την έφεση να μετατραπούν σε δυνάστες των "αμόρφωτων μαζών" και τούτο διότι κάθε εκτελεστική εξουσία, πόσο μάλλον κάθε εξουσία που στηρίζεται σε ένα πανεπιστημιακό δίπλωμα, έχει την ιδιότητα να μετατρέπει αγαθούς ανθρώπους σε βάναυσους και έξυπνους ανθρώπους σε ηλίθιους"."Δώστε", γράφει ο Μπακούνιν,"την εξουσία (σε έναν επιστήμονα) και θα γίνει ο πιο ανυπόφορος απ' όλους τους τυράννους γιατί η αλαζονεία του επιστήμονα είναι απεχθής, προσβλητική και καταπιέζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο(...)Αφήστε (στους επιστήμονες) ελεύθερο δρόμο και θα αρχίσουν να κάνουν στην ανθρωπότητα αυτά τα πειράματα που κάνουν σήμερα στ' όνομα της επιστήμης στα κουνέλια, τους γάτους και τα σκυλιά". Η ηγεσία των "εξαιρετικών πνευμάτων" δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά "ένα κρεβάτι του Προκρούστη, στο οποίο η περισσότερο ή λιγότερο φανερή βία του Κράτους θα μπορεί να εξαναγκάζει τη δυστυχή κοινωνία να ξαπλώσει".
Σκέτος ηγεμόνας δεν υπάρχει.Το οξυγόνο του το δίνει ο η μάζα, ο κόσμος !
Η σχέση αυτών των δύο είναι μια ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στο φαίνεσθαι και στο είναι, στην ουσία και στην επιφάνεια, ανάμεσα στην ψυχολογία και στην κοινη λογική, στην πραγματικότητα και στη φαντασία.Οπως μας λέει ο Νικολό Μακιαβέλι στον "ηγεμόνα" του : "Οντας λοιπόν ο ηγεμόνας υποχρεωμένος να γνωρίζει καλά να χρησιμοποιεί το θηρίο, πρέπει απ' αυτά να διαλέξει την αλεπού και το λιοντάρι. Γιατί το λιοντάρι δεν ξέρει να προστατεύεται από τους λύκους. Χρειάζεται λοιπόν να είναι αλεπού για να αναγνωρίζει τις παγίδες και λιοντάρι για να τρομάζει τους λύκους.Εκείνοι που μένουν μόνο στο λιοντάρι, δεν καταλαβαίνουν το συμφέρον τους. Δεν μπορεί λοιπόν ένας συνετός ηγεμόνας να τηρεί τον λόγο του, όταν αυτή η τήρηση στρέφεται εναντίον του και έχουν εκλείψει οι αιτίες που τον έκαναν να δώσει υπόσχεση. Και αν οι άνθρωποι ήταν όλοι καλοί, αυτό το δίδαγμα δεν θα ήταν καλό. Αλλά επειδή είναι μοχθηροί και δεν θα κρατούσαν τον λόγο τους σ' εσένα και εσύ δεν χρειάζεται να τον κρατήσεις προς αυτούς...Σχετικά μ' αυτό θα μπορούσαμε να δώσουμε αναρίθμητα σύγχρονα παραδείγματα και να δείξουμε πόσες συνθήκες ειρήνης, πόσες υποσχέσεις αθετήθηκαν και ματαιώθηκαν από την κακή πίστη των ηγεμόνων : κι εκείνος που ξέρει καλύτερα να χρησιμοποιεί την αλεπού, είναι ο καλύτερος αρχηγός. Αλλά είναι απαραίτητο αυτή η φύση να ξέρει να τη σκεπάζει καλά και να είναι μεγάλος υποκριτής και κρυψίνους : και είναι τόσο αφελείς οι άνθρωποι και υποκύπτουν τόσο εύκολα στις υπάρχουσες ανάγκες, ώστε εκείνος που εξαπατάει θα βρίσκει πάντοτε κάποιους που θα αφήνονται να εξαπατώνται".
Οσο πιο αυταρχικός είναι ο ηγέτης τόσο πιο "όχλος" γίνεται ο κόσμος από κάτω. Δηλ βίαιος και με παιδικές-συναισθηματικές αντιδράσεις. Ετσι χωρίς τον Χίτλερ δεν θα υπήρχαν τάγματα εφόδου. Επίσης η προπαγάνδα του Γκέμπελς στηριζόταν στο θυμικό του κόσμου.Αν δεν υπήρχαν από κάτω τα εκατομμύρια κόσμου που συγκινούνταν από το χιτλερικό παραλήρημα το ναζιστικό κόμμα θα είχε μείνει στο περιθώριο.
Η αγανάκτηση είναι κάτι δεδομένο: για τη διαφθορά των πολιτικών,την ανεργία, την αδικία της κοινωνίας, την προδοσία της πατρίδας...Η εύκολη δουλειά είναι να εκμεταλλευτεί κάποιος αυτό το βίαιο ξέσπασμα. Αυτό όμως είναι ένα παιχνίδι με τη φωτιά ! Η βία είναι συνυφασμένη με αρκετές από τις ανθρώπινες αντιδράσεις : την καθημερινή οδήγηση στα μποτιλιαρίσματα, τις σεξουαλικές σχέσεις, τις σχέσεις εργοδότη-εργαζόμενου, τον πόλεμο, τον αθλητισμό. Αν επικρατήσει και στην πολιτική, ανάμεσα σε κόμματα ή διαφωνούντες παρατάξεις έστω και εν μέρει καθοδηγούμενη γίνεται ανεξέλεγκτη με άγνωστες προεκτάσεις. Μια πρώτη γεύση αυτού του πράγματος πήραμε προχθές με το συμβάν του θανάτου του Κοτσαρίδη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου