αντάρα

αντάρα
Αυτός ο κόσμος
ο ουρανός, τα σύννεφα, η θάλασσα
όλα τόσο όμορφα
φτιαχτήκανε για μένα
ή εγώ φτιάχτηκα γι αυτά ?
Αυτό το σύμπαν ο ήλιος, τ' αστέρια
όλα τόσο αρμονικά
φτιαχτήκανε για μένα ή εγώ φτιάχτηκα γι αυτά ?

Θέλω τόσο πολύ να πιστέψω σε κάτι
στην αγάπη, την καλοσύνη, τη σοφία
αλλ' αυτή η μίζερη καθημερινότητα
με διαψεύδει ολοένα :
ένα σπιτάκι με αντικειμενική αξία 800 Ε
η διάταξη του 225 άρθρου παράγραφος 2
Είμαι κομμάτι του κόσμου
ότι αισθάνομαι εγώ, αισθάνεται κι ο διπλανός,
ότι αισθάνεται ο διπλανός, αισθάνομαι κι εγώ.
Δεν έχουμε πολλά να μας χωρίσουνε κλεισμένοι
στους μικρούς ατομικούς μας χώρους.
Το γέλιο, η ζεστασιά είναι κοινά
κι άν έφταιξα σε κάτι : συγνώμη
Ισως το πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι "χρονικό"
Ποτέ δεν αντιλαμβανόμαστε στην ώρα του κάτι που αξίζει !
Ισως θα έπρεπε να είμαστε πιο αργοί,
να σκεφτόμαστε καλύτερα, πριν μιλήσουμε,
ή να μην μιλάμε και καθόλου !
Βάζω σε μια σειρά τις σκέψεις μου :
αλλά το επόμενο μου φαίνεται σαν αιτία
και το προηγούμενο σαν αποτέλεσμα.
Το γενικό μου φαίνεται λεπτομέρεια
και η λεπτομέρεια τόσο αφηρημένη έννοια.
Το αφηρημένο μου φαίνεται συγκεκριμένο.
Το ίσιο μου φαίνεται καμπύλο, το δεξί αριστερό,
ο δρόμος αδιέξοδο,  το μονοπάτι λεωφόρος...
Χάος το μυαλό του ανθρώπου
αλλά αυτός ο αέρας τι ωραία που μυρίζει,
μπαίνει στα πνευμόνια και κάνει την καρδιά
να κτυπά τικ-τακ συνέχεια, τικ-τακ, τικ-τακ
και μια στιγμή την ξεχνάμε,
ξεχνάμε ότι αναπνέουμε κάθε στιγμή, κάθε ώρα
αυτόν τον κόσμο τον ρουφάμε μέσα μας
και τον ξαναβγάζουμε ζεστό ανθρώπινο , γεμάτο
απ' την ανθρώπινη φλόγα τικ-τακ ξεχνάμε ότι κτυπάει,
ξεχνάμε ότι ζούμε, ότι είμαστε άνθρωποι.
Οτι είμαστε θνητοί.
Φοράμε ένα παλτό, ένα καπέλο και γινόμαστε τίποτα
δηλ κάτι συνηθισμένο.
Ο αληθινός άνθρωπος είναι γυμνός, γυμνός απ' έξω
με γεμάτη καρδιά που κτυπάει τικ-τακ κι αναπνέει τον αέρα,
 τον κόσμο, τη ζωή.
Που ξέρει ότι ζεί, που ξέρει ότι υπάρχει και δεν κυττάζει τα ρολόγια.