Χρόνος άχρονος

Χρόνε, άχρονε γειά σου
Ενα μεγάλο τίποτα είσαι
φτιαγμένο από ανεπαίσθητα
μικρά τίποτα....Αλλά:
Πως σ' ένα δευτερόλεπτο
μπορείς να περικλείσεις μια ζωή
ενώ οι κάμποσες ώρες σου
σαν μια λάμψη να φύγουν ;
Προσπαθεί κάποιος σαν το νερό
μάταια να σε μαζέψει στη φούχτα του
Κάποιος θαρρεί ότι μπορεί να σ' αναλύσει,
να σε προσδιορίσει και ν' αποφασίσει για σένα
αλλά μάταια...
Γιατί είσ' ένα ποίημα από μόνος σου
Περίπου σαν το θάνατο
Τόσο ακαθόριστος αλλά και τόσο περιζήτητος
Τόσο απωθητικός αλλά και τόσο γοητευτικός
Χρόνε απ' την καρδιά του ανθρώπου έχεις ξεριζωθεί
και μάταια αυτός σε ψάχνει να σε κολλήσει πίσω
Εχεις μιαν άλλη ζωή μυστική κι αλλού είσαι όταν ο άνθρωπος
άλλα έχει αποφασίσει για σένα
Είσ' εδώ τώρα περνάς ή περιμένεις το όνειρο για να ξεκινήσεις ;
Είσ' εδώ τώρα περνάς γιατί τότε βαριέμαι να σε βλέπω άσκοπα να φεύγεις ;
τικ-τακ να περνάς, τικ-τακ να ρωτάς που είμαι, τι κάνω, τι νοιώθω
Χρόνε δεν είσαι τίποτα, παρά ότι θυμάμαι, χρόνε δεν είσαι τίποτα
παρά ότι βαθειά αγγίζω απ' το είναι της ύπαρξης.