Το καλοκαίρι με τη ξεγνοιασιά και τον απέραντο ελεύθερο χρόνο με πιάνει πανικός να διαβάσω, να διαβάσω όσα δεν έχω προλάβει άλλες φορές, βιβλία που τα αγόρασα και τα εγκατέλειψα, βιβλία που θα ήθελα να είχα χαρεί αλλά κάποια στιγμή τα βαρέθηκα, πράγματα και συγγραφείς που θα ήθελα να έχω σπουδάσει αλλά ποτέ δεν βρήκα τη διάθεση κ.λ.π. Οσο όμως μεγαλώνει κανείς, τόσο αναθεωρεί τις απόψεις του για κάποιους συγγραφείς ή για κάποια έργα και σιγά-σιγά βρίσκει το κουράγιο να εντρυφήσει σε κείμενα που παλιά του φαίνονταν απρόσιτα !
Μ' αρέσει να τσιμπολογάω απ' τα βιβλία σαν να είναι μεζέδες... Ομως μερικά βιβλία σε τραβάνε να τα ολοκληρώσεις.Πως να το κάνουμε, ζούμε στον αιώνα της ταχύτητας, κάθε χρόνο βγαίνουν τόσες χιλιάδες εκδόσεις είναι κρίμα να μην έχεις άποψη για μερικές απ' αυτές, αν και κάθε χρόνο επιβάλλεται να επιστρέφεις σταθερά και στους κλασικούς.
Η ζέστη, ο καθαρός ουρανός, η διαύγεια, η καλή διάθεση σου ανοίγουν το μυαλό σα να κάνεις "διαλογισμό" και πετάς από τον ένα συγγραφέα στον άλλο σα να θέλεις να έχεις στο μυαλό σου ένα μοναδικό, ενιαίο βιβλίο: το βιβλίο των Πάντων, το βιβλίο του Θεού, τη βιβλιοθήκη του Μπόρχες.
Αυτή την περίοδο λοιπόν, έχω ξεκινήσει μ' ένα βιβλίο που ήθελα από παλιά να διαβάσω αλλά δεν τα κατάφερνα:
Μάρσαλ Μακ Λούαν, τα μίντια.
Από το λίγο που διάβασα μου φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον, προφητικό μιας και γράφτηκε πριν 25 χρόνια, πρωτότυπο με καινοφανείς θεωρήσεις και αποφθέγματα που έχουν καταγραφεί για τη δύναμή τους στις καθημερινές συζητήσεις: π.χ. το μέσον είναι το μήνυμα.Αν ισχύουν έστω και λίγα από όσα ισχυρίζεται ο Μακ Λούαν, τότε πρέπει να αναθεωρήσουμε άρδην το εκπαιδευτικό μας σύστημα εκ βάθρων όπως επίσης να θεωρήσουμε και τον γραπτό λόγο μια χαμένη υπόθεση... Υπερβολικά όλ' αυτά αλλά δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα.
Αβαδδών ο εξολοθρευτής, Ernesto Sabato. Είναι ένα "καθολικό" μυθιστόρημα πάνω στην τέχνη της συγγραφής μυθιστορήματος.Αυτός κι αν κάνει διαλογισμό.Μιλάει επι παντός επιστητού.Για πολιτική, για τέχνη, για ιστορία,για φιλοσοφία για τον Τσε,τον Μπαλζάκ, τον Μπράμς,τον Κάφκα...αναφέρει σημαντικά αποφθέγματα : "Οτι είμαστε ήδη πεθαμένοι και καταδικασμένοι.Κι αυτή εδώ η ζωή είναι στην πραγματικότητα η κόλαση στην οποία είμαστε καταδικασμένοι στην αιωνιότητα."
Και σαν γνήσιος λατίνος συγγραφέας αμφισβητεί την αλήθεια της πραγματικότητας που μας περιβάλλει.Πιο πολύ πιστεύει στον μύθο που σέρνει αυτή η πραγματικότητα : "Ολα αυτά ήταν μια μορφή φαντασίας, αυταπάτες μετριοτήτων που παραληρούν. Το μόνο αληθινά πραγματικό ήταν η σχέση του ανθρώπου με τις θεότητές του, μεταξύ του ανθρώπου και των δαιμόνων του. Το αληθινό ήταν πάντα συμβολικό και ο ρεαλισμός της ποίησης ήταν το μόνο έγκυρο..." ή τις συμβουλές προς εκκολαπτόμενους συγγραφείς : "Μόνο τα βάσανα μεγάλων ανθρώπων που πέρασαν πριν από σένα απ' αυτόν τον γολγοθά, μπορεί να σου είναι χρήσιμα (είναι φοβερό !).Σε τέτοιες στιγμές, δε θα χρειαστείς μόνο το ταλέντο ή την ευφυία, αλλά και άλλες πνευματικές αρετές, το θάρρος να λες την αλήθεια, την επιμονή να συνεχίσεις, ένα περίεργο κράμα αυτού που έχεις να πεις και αμφισβήτησης των δυνάμεών σου,ένα περίεργο κράμα μετριοφροσύνης μπροστά στους γίγαντες και αλαζονείας μπροστά στου ηλίθιους, μια ανάγκη στοργής και θάρρους να μείνεις μόνος, να αρνηθείς τον πειρασμό-που είναι εξίσου επικίνδυνος- των μικρών ομάδων και των γκαλερί με τους καθρέπτες."
Θουκυδίδης Ιστορίαι Πελοποννησιακός Πόλεμος, Βιβλίο Ζ.Απίστευτο τι συνέβαινε τότε το 420-410 π.Χ. στην αρχαία Ελλάδα.Η κατάληξη του Πελοποννησιακού πολέμου και η εκστρατεία στη Σικελία.Πιο εκτεταμένη ιστορία διαβάζω από την "Παγκόσμιο ιστορία του Πολιτισμού" Will,Ariel Durant.
Είναι τρομερό πόσα δεν ξέρουμε από την αρχαία ιστορία!
Διαβάζω από τον τόμο Β της παγκόσμιας ιστορίας(σελ. 450):"Εν τω μεταξύ, αι Αθήναι απέστειλαν στόλον εις την Δωρικήν νήσον Μήλον, δια να αξιώση την υπαγωγήν της ως υποτελούς πολιτείας εις την Αθηναϊκήν Αυτοκρατορίαν (416).Κατά τον Θουκυδίδην, οι Αθηναίοι απεσταλμένοι δεν έδωσαν άλλον λόγον δια την πράξιν των πλην του ότι η ισχύς απετέλει δίκαιον."Εκ των θεών πιστεύομεν και εκ των ανθρώπων γνωρίζομεν,ότι δι' αναγκαίου νόμου της φύσεως οι ισχυροί κυβερνούν οπουδήποτε μπορούν. Και δεν είμεθα οι πρώτοι που εκάμαμεν τον νόμον αυτόν ή που ενεργούμεν συμφώνως με αυτόν.Τον εύρομεν προϋπάρχοντα και θα τον αφήσωμεν να υπάρχη δια παντός κατόπιν από ημάς: Απλώς τον χρησιμοποιούμεν γνωρίζοντες ότι σείς και κάθε άλλος, έχων την δύναμιν που έχομεν ημείς, θά έπραττε το αυτό.
Οι κάτοικοι της Μήλου ηρνήθησαν να υποκύψουν και ανήγγειλαν ότι θα απέθετον την εμπιστοσύνην και τας ελπίδας των εις τους θεούς. Βραδύτερον, όταν ο Αθηναϊκός στόλος έλαβεν ακαταμάχητους ενισχύσεις, παρεδώθησαν εις το έλεος των κατακτητών. Οι Αθηναίοι εθανάτωσαν όλους τους ενηλίκους άρρενας, επώλησαν τα γυναικόπαιδα ως δούλους και έδωσαν την νήσον εις πεντακοσίους Αθηναίους αποίκους.Αι Αθήναι εχάρησαν δια την κατάκτησιν και ητοιμάσθησαν να αποδείξουν με μίαν ζωντανήν τραγωδίαν το θέμα των δραματουργών των, ότι η εκδικητική νέμεσις καταδιώκει πάσαν αναιδή επιτυχίαν."
Σ' αυτόν το βάρβαρο (τούρκικο) ιμπεριαλισμό στηριζόταν ο Αθηναϊκός πολιτισμός του αρχαίου θεάτρου και της άμεσης δημοκρατίας !
Να πω για τον Αλκιβιάδη έναν τύπο που επηρέασε τα πράγματα των Αθηνών για μια δεκαετία περίπου, ο οποίος ήταν ένας τυχοδιώκτης, λαοπλάνος, φιλοχρήματος δανδής της εποχής ! Τους έπεισε να ξεκινήσουν την εκστρατεία της Σικελίας, τον κατηγόρησαν, κατέφυγε στο στρατόπεδο της Σπάρτης, τά έφτιαξε με τη βασίλισσα και αμέσως μετά πρόδωσε και τους Σπαρτιάτες και κατέφυγε στους Πέρσες. Παρ'όλ' αύτά οι Αθηναίοι τον συγχώρησαν και τον αμνήστευσαν χρήζοντάς τον πάλι στρατηγό !
Παρ'όλο που νίκησαν στις Αργινούσες καταδίκασαν τους οκτώ νικητές στρατηγούς σε θάνατο, μετά την εκτέλεση όμως της ποινής μετενόησαν και κατεδίκασαν εις θάνατον εκείνους που τους είχαν πείσει να τιμωρήσουν τους στρατηγούς. Τι συμπεραίνετε απ' όλα αυτά ; Δεν μοιάζει με παιδικό παιχνίδι;
Στη συνέχεια θα στραφώ στα παρακάτω βιβλία που είναι εξ ίσου ενδιαφέροντα.
