Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Λίγα λόγια για τη ταινία "μαχαιροβγάλτης"



μαχαιροβγάλτης
Στη καθημερινή μου ζωή δεν βρίζω ιδιαίτερα εκτός από τα στοιχειώδη που δίνουν λίγο χρώμα ελληνικό καί χάρη στην ομιλία. Οταν όμως είμαι πάνω στη μηχανή και νοιώθω το άγχος της πτώσης, εκεί στην έκτακτη κατάσταση μου βγαίνουν βρισιές, ένταση και θυμός. Ετσι φαντάζομαι ότι αισθάνονται και οι ήρωες του Οικονομίδη. Κλεισμένοι σε μια αδιέξοδη κατάσταση, απεγνωσμένοι και πανικόβλητοι, σα να πρόκειται για τις τελευταίες μέρες του κόσμου, επιτίθενται ο ένας στον άλλον,με μανία λεκτική στην αρχή η οποία τους εκτονώνει προσωρινά και τους διατηρεί σ' ένα σταθερό επίπεδο ψυχολογικής βίας, τόσο όσο για να κρατηθεί το θέαμα του τραγέλαφου που παρακολουθούμε.Πρόκειται για ένα τέχνασμα του Οικονομίδη, όπου τραβάει απ' τα μαλλιά μια υπάρχουσα κατάσταση για ένα κομμάτι του πληθυσμού, επίτηδες για να εκφράσει τη διαφάνεια της βίας,του κενού του απολύτως τίποτα που φωλιάζει στις ψυχές των ηρώων που παλεύουν να περισώσουν μια αξιοπρέπεια που ταιριάζει μόνο σε πρωτεύοντα είδη εκτός του ανθρώπου εννοώ.Ως προς αυτό βέβαια, δεν μασάει τα λόγια του καθώς μας δείχνει σκηνές απείρου κάλλους όπου ο πρωταγωνιστής : ουρλιάζει, καταβροχθίζει, αυνανίζεται, κοπροσκυλιάζει και συμπεριφέρεται ενστικτωδώς τελείως χωρίς να αισθάνεται τίποτε, χωρίς ούτε καν να σκέφτεται κάτι ή να εμποδίζεται ηθικά.Πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι στυλιζάρισμα του σκηνοθέτη αλλά βαθειά του πεποίθηση, δηλ. ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει έτσί ή μάλλον ότι η κατάληξη του ανθρώπου είναι αυτή. Τί μαύρη εκδοχή πράγματι ! Ο άνθρωπος οδηγείται από τα ένστικτά του και βάζει απέναντι τον συνάνθρωπο που θα σταθεί εμπόδιο στα συμφέροντά του. Δεν έχει καμμιά ηθική προκατάληψη μιας και ξέρει ίσως ότι ζεί σ' έναν κόσμο που εκτιμάει μόνο τα επιφαινόμενα δηλ. ένα σπίτι, μια ωραία γυναίκα το χρήμα.
Και στις τρείς του ταινίες : "σπιρτόκουτο","ψυχή στο στόμα","μαχαιροβγάλτης" χρησιμοποιεί τις βρισιές για να εκφραστεί αυτή η εσωτερική βία που ενυπάρχει σε όλους τους ανθρώπους αλλά εκφράζεται ανάλογα με το ταπεραμέντο, τη παράδοση και το επίπεδο του πολιτισμού της επικοινωνίας του κάθε λαού.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ελληνική συμπεριφορά είναι πιο ειλικρινής, πιο αληθινή και πιο άμεση από τους άλλους λαούς όπου πίσω από υποκλίσεις και σαβουάρ βίβρ κρύβονται ανθρωποφαγίες.Μάλιστα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η "βρισιά" προσδίνει πολλές φορές αίσθημα οικιότητας και φιλίας όταν δεν συνοδεύεται από άλλες συμβολικές κινήσεις, όμως εντούτοις πιστεύω ότι θα ήταν τετριμμένο να πω πως πηγαίνει ένα βήμα πίσω την ανθρώπινη επικοινωνία λόγω της λεκτικής πενίας που δημιουργεί, της έντασης στη συζήτηση και της έντονης δυσοσμίας που αναδίδει καθώς η λεκτική βία δεν είναι τίποτε άλλο παρά εξωτερίκευση κάποιων παλιών ψυχικών τραυμάτων.Ολοι θα θυμούνται κάποτε, κάπου όπου έχει συμβεί σοβαρή παρεξήγηση εξ αιτίας μιας κουβέντας που ίσως τέθηκε με άλλο νόημα. Και επιτέλους ότι λέγεται εννοείται κι όλας. Και όλοι είμαστε υπεύθυνοι και για τις πράξεις μας αλλά και για τις λέξεις μας.Και κάθε λέξη πόσο μάλλον μια βρισιά έχει ιδιαίτερο βάρος και νόημα εξαρτώμενη κάθε στιγμή από τις περιστάσεις και τις ισορροπίες.Οταν μιλάς μόνο με βρισιές στον άλλον τότε οι βαριές εκφράσεις χάνουν το νόημά τους και γίνονται ελαφρές σε μια ορισμένη περίσταση.Οι ίδιες αυτές λέξεις όμως εμπεριέχουν από μόνες τους μια φόρτιση και μια βία. Δεν είναι τυχαίο ότι μερικοί ποιητές έχουν χρησιμοποιήσει κατά καιρούς αυτές τις λέξεις.Οπως για παράδειγμα ο Εμπειρίκος στον Μέγα Ανατολικό όπου χρησιμοποιήθηκαν για μια ιδιαίτερη ψυχική κατάσταση του ανθρώπου αυτή ατην οποία οφείλουν την προέλευσή τους τέτοιες λέξεις: τη σεξουαλική διέγερση, λαγνεία, διάθεση, κλίση και συμπεριφορά.Θυμάμαι μια φίλη μου που με το ζόρι συγκρατείται να μην εκφραστεί απρεπώς άλλοτε όμως έτσι γίνεται συμπαθητική, άλλωτε όμως γίνεται σχεδόν αηδιαστική.Συμφωνώ όμως ότι είναι ένας τρόπος να ξεπερνάει κανείς σεξουαλικά ταμπού, "θρησκευτικές επιρροές" και να προβάλλει προς τα έξω έναν ηρωϊσμό και μια παλληκαριά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου