Η βασική διαφορά ενός νέου από έναν μεγαλύτερο είναι ότι ο δεύτερος ξέρει να εκτιμά αυτά που έχει και βιώνει, ενώ ο πρώτος τα θεωρεί όλα δεδομένα. Μια άλλη διαφορά είναι ότι ο νέος συνεχώς ανακαλύπτει καινούργια πράγματα ή μάλλον έχει τη διάθεση ν' ανακαλύπτει, ενώ ένας μεγαλύτερος δεν έχει πλέον αυτή τη διάθεση κι επαναπαύεται στα ίδια γνώριμα μονοπάτια και τρόπους. Έχει χάσει τον ενθουσιασμό του και δεν πιστεύει ότι μπορεί ν' αλλάξει κάτι ....
Εκτός κι αν...
Στα 20, στα 30 πιστεύουμε -λανθασμένα -ότι έχουμε να επιλέξουμε από μια μεγάλη ποικιλία καταστάσεων. Όμως, μετά από λίγο συνειδητοποιούμε, ότι τελικά ο περιβάλλον χώρος είναι μάλλον περιορισμένος και ότι κάποιες κινήσεις και σπουδές ή εργασιακές εμπειρίες μας τοποθετούν σε συγκεκριμένα πλαίσια. Δεν είναι εύκολο κάποιος να επαναστατήσει ενάντια στην πεπατημένη, σ' αυτό που τον έχουν προσανατολίσει να κάνει. Κι όταν το κάνει, πολλές φορές βρίσκει ότι τα μειονεκτήματα είναι πιο πολλά απ' τα πλεονεκτήματα. ¨Ομως αλήθεια αυτό που μετράει είναι τι βάζεις σε προτεραιότητα. Τι πραγματικά θέλει η ψυχή σου...
Κάποιος κάθεται και ατενίζει ένα θαλασσινό τοπίο και θαυμάζει την εικόνα. Νιώθει το αεράκι να τον τυλίγει, τη μυρωδιά της θάλασσας, τα κρωξίματα απ' τα θαλασσοπούλια κι αισθάνεται ότι όλο αυτό κουμπώνει με το μέσα του. Αισθάνεται κι αυτός αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης. Αυτό από μόνο του είναι αναζωογονητικό...
Αναρωτιέται : Πόσες φορές ακόμη θα δω άραγε αυτή την εικόνα ;
Θα είμαι υγιής να την απολαμβάνω όπως τώρα ; Ή θα την βλέπω μισή, θολή ; Θα μπορώ να έλθω ως εδώ ; Θα μπορώ ν' ακούω ; Και αν πάλι μπορώ να τη βλέπω ακέραιη ποιος μου λέει ότι δεν θα τη βαρεθώ ; Ποιος μου λέει ότι δεν θα τη σιχαθώ ; Μα αυτό ισχύει για όλα τα ωραία πράγματα. Δεν είναι για χόρταση η ομορφιά. Σου κλείνει το μάτι κάποια στιγμή, παίρνεις την εικόνα και την εσωτερικεύεις , μετά όμως αυτό που βλέπεις δεν είναι πια το ίδιο. Όλα αλλάζουν. Λες κι ο εξωτερικός κόσμος επικοινωνεί με τον εσωτερικό κόσμο άμεσα....
Πίσω απ' όλες τις κινήσεις του ανθρώπου, ακόμη κι απ' τη χαρά και από την μεγαλύτερη αισιοδοξία, βρίσκεται η έννοια του θανάτου.
Είναι ο υπέρτατος κριτής.
Δεν έχω δικαίωμα να βαρεθώ, η ζωή είναι δώρο και κάποτε τελειώνει. Έχεις υποχρέωση να την απολαμβάνεις και να τη χαίρεσαι.
Είναι παράλογο όμως. Εκεί γύρω στα 39,40 νιώθεις ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο. Στα 41 έχεις ήδη γεράσει και το συνειδητοποιείς.
Είναι αργά πια για μένα να καταστρέψω. Θέλω κάτι να φτιάξω. Ακόμη κι αν αυτό αποτελείται από συντρίμμια. Κάποια στιγμή έχεις έτοιμες δικαιολογίες για οποιαδήποτε κίνηση. Αφού υπάρχει ο θάνατος τότε δικαιολογούνται τα πάντα. Τότε συγχωρούνται τα πάντα. Οι υποχωρήσεις, οι αδυναμίες, οι αμετροέπειες, οι συμβιβασμοί ακόμη και οι προδοσίες.
Κι όταν εμφανιστεί το πρόσωπο του θανάτου ολοφάνερο και μας βγάλει τη γλώσσα τότε πια πρέπει να βρούμε κάτι που ν' αξίζει ! Ν' αποφασίσουμε γρήγορα τι είναι αυτό που αξίζει !
Και να το σώσουμε !
Ραγδαία θα σβήσουμε, όλοι θα πεθάνουμε
Ο εφιάλτης με τα κύματα στον ώμο
Μεταφράζω τη θάλασσα βιαστικά
Δεν υπάρχουν ζώα φυτά ορυκτά
Δεν υπάρχει παρά ο άνθρωπος
Που δεν είναι θνητός εκείνος !
Όλα τα ποιήματά μου θίγονται από τον ουρανό
Που όμως δεν σαλεύει
Δεν επιθυμεί
Δεν χαϊδεύει τη θάλασσα
Ο ουρανός μας που δεν έχει σχήμα
Γιώργος Σαραντάρης 12.10.1937
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου