Αχιλλέας

Μικροκαμωμένος και αεικίνητος με αδρά χαρακτηριστικά. Είναι τόσο απόλυτα σίγουρος στην άρνηση και στην αντίρρηση που εντυπωσιάζει ! Δυο μάτια έξυπνα και μια σιγανή φωνούλα που συνεχώς σαρκάζει, κοροϊδεύει τον κόσμο που τον έχουν βάλει να ζήσει. Δεν ξέρω ακριβώς πως βλέπει τον κόσμο των μεγάλων αλλά κατά πάσα πιθανότητα αυτό που βλέπει τον διασκεδάζει και τον χαροποιεί γιατί έχει ένα μόνιμο χαμογελάκι και είναι πάντα έτοιμος να ανατρέψει την κατάσταση που τον έχουν θέσει με μια γκριμάτσα, μια κραυγή, ένα μπου, μια μίμηση πάταγου !

Στην αρχή τον διέκρινα απ' τους υπόλοιπους γιατί ήταν ο μοναδικός που μου απάντησε σ' ένα δύσκολο πρόβλημα. Εντυπωσιάστηκα και είπα από μέσα μου : εδώ είμαστε...Όμως γρήγορα έχασα τον ενθουσιασμό μου διότι ο Αχιλλέας δεν είναι καμιά εύκολη περίπτωση...Απαιτεί τεράστια αποθέματα νεύρων και περίσσεια ψυχικής ισορροπίας που δεν θα έλεγα ότι είναι σίγουρα. Δεν έχει τετράδιο παρά μόνο ένα τσαλακωμένο πρόχειρο. Σηκώνεται πάνω, κάνει ότι θέλει, ζωγραφίζει, παίζει με το μπλάνκο και αφαιρείται εύκολα. Γυρίζει μιλάει με τους πισινούς του ή με τον διπλανό. Κάθεται άνετα, βάζει τα πόδια του στο θρανίο.Δεν δίνει σημασία στο μάθημα παρά μόνο αν κάποιος τον πιέσει πολύ. Πάντως έχει ένα μοναδικό τρόπο ν' αντιμετωπίζει την «εξουσία» σχεδόν αφοπλιστικό. Είναι ατάραχος, ατρόμητος και πολύ ψύχραιμος ότι και να γίνει. Αντιμετωπίζει τα πάντα σαν φυσικά. Δεν σου λέει να μη φωνάζεις αλλά και δεν σου υπογράφει ότι θα σε υπακούει...Προπαντώς όμως αντιμετωπίζει τη συμπεριφορά του σαν την μόνη ενδεδειγμένη και αρμόζουσα για την περίσταση. Και αυτό παρότι οι υπόλοιποι συμμαθητές του είναι υπάκουοι και φιλότιμοι. Μοιάζει σα να προσπαθεί να ψυχαναλύσει τους καθηγητές που τον κοιτάζουν έκπληκτοι και αμήχανοι. Είμαι παιδί και έχω δικαίωμα να επιλέγω εγώ τι θα κάνω και όχι εσείς. Βροντοφωνάζουν οι τρόποι του και συνεχίζει ακάθεκτος να επιλέγει αυτός το πρωτόκολλο των υποχρεώσεών του. Τα άλλα παιδιά τον κοιτάζουν προβληματισμένα. Αρκετοί τον θαυμάζουν ενδόμυχα και μερικοί προσπαθούν να τον μιμηθούν όμως μετά τις πρώτες επιπλήξεις υποχωρούν. Πως το κάνει ; σκέφτονται . Και συνεχίζουν να πειθαρχούν περισσότερο υπακούοντας σε κάποια μυστική παρόρμηση παρά στις φωνές και τα κελεύσματα των μεγαλύτερων.
Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν το μάθημα που θα ικανοποιούσε σε κάποιο βαθμό τον Αχιλλέα. Μια τεράστια αίθουσα με χρώματα και μοκέτες, σαν τα σχολεία που βλέπουμε στα βίντεο από τη Σουηδία και τη Φινλανδία. Οι δάσκαλοι παρεμβαίνουν διακριτικά και όταν χρειαστεί. Τα παιδιά αυτενεργούν, δημιουργούν, ανακαλύπτουν, διασκεδάζουν μαθαίνοντας....Αν θέλουν κάνουν μαθηματικά, αν όχι ζωγραφική, μουσική, χορό. Καρέκλες δεν υπάρχουν, αλλά τα παιδιά ελεύθερα κυλιόνται στο πάτωμα. Παντού υπάρχουν υπολογιστές και διαδραστικά συστήματα. Ξέρεις τι είναι να έρθει από μόνο του το παιδί και να σου πει ; Ανακάλυψα μια πρόταση ή θέλω να λύσω αυτό το πρόβλημα αλλά δεν ξέρω τον τρόπο. Μπορείς να με βοηθήσεις ; Βρήκα κάτι που ισχύει αλλά δεν ξέρω πως να το διατυπώσω....Τα παιδιά συνεργάζονται μεταξύ τους κι εκεί που υπολείπεται κάποιο παιδί συμπληρώνει ένα άλλο. Τι μαγεία να συνεργάζεσαι με κάποιον ! Δεν είσαι μόνος σου, τον αγαπάς τον άλλον, τον χρειάζεσαι....Η γνώση δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά καλλιεργείται και αναπτύσσεται συλλογικά. Αλλά εξελίσσεται και το ατομικό ταλέντο. Θέλω μόνος μου να συγκεντρωθώ, να φτιάξω ένα δικό μου κόσμο, ιδιαίτερο, ξεχωριστό και κανένας να μην βάλει το χέρι του. Οι μεγάλοι του κόσμου αυτού ότι ήταν να κάνουν το έκαναν. Δεν θέλω άλλο. Θέλω εγώ ν' ανέβω μόνος μου το βουνό και κανείς να μη με βοηθήσει με κίνδυνο να τρελαθώ ή να πεθάνω. Έτσι φτιάχνονται οι ήρωες και οι μεγάλοι εξερευνητές. Βαδίζουν τα απάτητα....
Έχοντας στο νου μου λοιπόν κάτι τέτοιο, προσπαθώ κι εγώ με τα φτωχά μου μέσα, να απευθυνθώ στον Αχιλλέα, να του παρακινήσω το ενδιαφέρον. Ησυχία λέω στους υπόλοιπους.....ο Αχιλλέας δουλεύει. Θαύμα...Και κοιτάζουν oi υπόλοιπoι με ενδιαφέρον. ¨Ομως είναι τόσο δύσκολο.
Δεν έχει συνέπεια, δεν δεσμεύεται και δεν πιέζει τον εαυτό του. Εγώ σιχαίνομαι να του φωνάζω, μου ξυπνάει το παιδί που έχω μέσα μου, τον αναρχικό, τον ασυμβίβαστο και μένω μετέωρος και αμήχανος. Προσπαθώ να κάνω υπομονή, να του κινήσω το ενδιαφέρον και να τον βάλω στο παιχνίδι, να τον κάνω να συμμετάσχει. Παράλληλα όμως προσπαθώ αυτό να μη φανεί στα άλλα παιδιά διότι είναι μεροληπτική συμπεριφορά και άδικη. Καμιά φορά τον βγάζω και έξω. Οπότε πηγαίνει στα παράθυρα και κρυφοκοιτάζει. Φεύγα του λέω, κάνε πιο κει. Τον πιάνω στο διάλειμμα. Γιατί αγόρι μου το κάνεις αυτό ; Μα έχει πλάκα κύριε....Και δεν αντέχω και σκάω χαμόγελο.
Μου υποσκάπτει το μάθημα, μου χαλάει την ησυχία, είναι μεγάλος προβοκάτορας γιατί με κάνει να τα βάζω με τον εαυτό μου ν' αμφισβητώ τον ρόλο μου και τη δουλειά μου. Με κοιτάζει με τα μπιρμπιλοτά μάτια του και τα χάνω. Κωλοδουλειά λέω από μέσα μου. Ήταν ανάγκη να υπάρχει ένας Αχιλλέας ; Να αναιρεί τελείως το μάθημα, να το κοροϊδεύει ; Να απαξιώνει τόσες και τόσες προσπάθειες χρόνων ; Μα τι θέλει επιτέλους αυτό το παιδί ; Τι προσπαθεί να μας πει ; Μας διδάσκει κάτι σ' εμάς τους δασκάλους ; Πως είναι τόσο σίγουρος γι αυτό που κάνει ; Μήπως είναι εξωγήινος ;
Μήπως είναι ένα απλό διαβολάκι που θέλει συνεχώς να καταστρέφει ; Μήπως είναι προβληματικό παιδί και προβάλλει προς τα έξω τις εσωτερικές του αναταράξεις ; Τι συμβαίνει επιτέλους μ' αυτόν;
 Μήπως το λάθος είναι δικό μας; Μήπως δεν πάει άλλο ; Μήπως πρέπει ν'αλλάξουν όλα ; Μήπως οι τεχνολογικές εξελίξεις μας έχουν προσπεράσει και έχουν δημιουργήσει καινούργια δεδομένα που δεν είναι δυνατόν να τα ξεπεράσουμε ; Μήπως τα παιδιά σαν παρθένοι οργανισμοί είναι πιο ευαίσθητοι δέκτες των εξελίξεων και ξέρουν καλύτερα από μας πoιο είναι το καλύτερο ;