Γατοποντίκι

Παρατηρώ πως ένα γατάκι κουβαλώντας ένστικτα και εξελικτικούς κανόνες αιώνων, προσποιείται ότι κυνηγάει ένα ποντίκι : Βλέπει κάποιο αντικείμενο που κινείται περίεργα και φαντάζεται ότι είναι ζωντανό, παίζει μαζί του, το γρατζουνάει, το σπρώχνει, το κλωτσάει και μετά το αρπάζει με το στόμα του. Το αφήνει λίγο και ξαφνικά γυρίζει απότομα και το αρπάζει. Σα να είναι ποντίκι. Έτσι μοιάζει όλη αυτή η διαδικασία να είναι πρόβα κυνηγιού, προετοιμασία για την πραγματική ζωή...
Παίζει μ' ένα αντικείμενο που φαντάζεται ότι είναι ζωντανό.
Το αφήνει λίγο δήθεν και κατόπιν του επιτίθεται.
Η μεγαλύτερη γάτα πάλι που έχει στην κυριαρχία της κάποιο πραγματικό ποντίκι συμπεριφέρεται με τον ίδιο πανομοιότυπο τρόπο. Μοιάζει δηλαδή κι αυτή να φαντάζεται ότι το πραγματικό ποντίκι δεν είναι  κάτι ζωντανό, αλλά απλά είναι αντικείμενο για τροφή. Γι αυτό και τελικά το τρώει αφού για λίγο ή πολύ ταλαντεύεται ανάμεσα στην εικόνα του αντικείμενου τροφής και του ζωντανού πλάσματος που τρέχει απεγνωσμένα να γλυτώσει τη ζωή του.
Τελικά δεν ξέρεις αν το γατάκι μιμείται τη γάτα ή το αντίστροφο.
Φαίνεται ότι η γάτα για λίγο συναισθάνεται τον πανικό και το πάθος για επιβίωση του ποντικιού. Και ίσως ίσως του δίνει μια ευκαιρία να ζήσει απελευθερώνοντάς το προσωρινά !
Καθώς όμως το βλέπει ν' απομακρύνεται και μοιραία μ' αυτό τον τρόπο να χάνει τον μεζέ παύει να συναισθάνεται το θύμα και ξαναγίνεται το παλιό αρπακτικό που καθήκον έχει να ορμήξει και να το γραπώσει.
Αυτή η συμπεριφορά της γάτας μάλλον έλκει καταγωγή από πιο παλιά χρόνια όπου αυτή αισθανόταν θύμα κάποιου μεγαλύτερου ζώου που την κυνηγούσε !
Έτσι λοιπόν βλέπουμε τη γάτα να γίνεται πάλι παιδί και να παίζει ένα παιχνίδι αφού δεν μπορεί ν' αποφασίσει με το μυαλό της αν το ποντίκι είναι φαγητό ή ζωντανό πλάσμα που της μοιάζει.
Αυτή τη συμπεριφορά ας πούμε δεν την έχει απέναντι σ' ένα πουλί. Ίσως το ποντικάκι της θυμίζει γατάκι. Πολλοί άνθρωποι κρίνοντας τη συμπεριφορά αυτή της γάτας απέναντι στο ποντίκι μιλάνε για σαδισμό και διασκέδαση της γάτας με το φόβο και πόνο ενός άλλου ζώου.
Εύκολα και επιπόλαια συμπεράσματα.
Η γάτα παίζει όχι τόσο με το ποντίκι, όσο με την ιδέα που έχει στο κεφάλι της για την πραγματικότητα...Τι είναι αυτό που βλέπει απέναντί της ? Είναι τροφή, φαγητό, μια διέξοδος για την επιβίωσή της ή αναπαράσταση της ίδιας της της ζωής ?
Την ίδια στιγμή που κυνηγάει το ποντίκι κι  αποφασίζει για τη ζωή ή το θάνατο του αισθάνεται ότι κάποιος άλλος έχει αποφασίσει για τη ζωή ή το θάνατό της. Ο φόβος του ποντικιού είναι ο φόβος της , η αγωνία του η δική της αγωνία.
Το έχει βιώσει αυτό έντονα, γι αυτό όταν έρχεται να ζητιανέψει λίγο φαγάκι από μια νοικοκυρά γίνεται ένα μικρό αδύναμο ποντικάκι, συρρικνώνεται και κλαίει ......νιάουουουουου.......