Επίσκεψη στον «τρελό»

«Τρελός» λέγεται ο Υμηττός από τους παλιούς γιατί αλλάζει εύκολα διάθεση δηλαδή αλλάζουν τα καιρικά φαινόμενα που επικρατούν στην κορυφή του ! Μέχρι προχθές στο μυαλό μου ήταν ένα άχαρο βουνό με φυτρωμένες κεραίες, όμως τώρα ξέρω ότι είναι ένα αρκετά γοητευτικό βουνό με ποικιλία βλάστησης, πεύκα, ελιές, κοκκορεβυθιές, σπαράγγια, χαρουπιές, κουτσουπιές, γκορτσιές, πλάτανους, ακακίες, ευκάλυπτους, με διάφορους θάμνους και αγριολούλουδα.
Ξεναγηθήκαμε- εξήντα άνθρωποι- στη μονή Καισαριανής, ένα λαβυρινθώδες πέτρινο κατασκεύασμα, που συνδυάζει κελιά, κουζίνα, ναούς και λουτρό και είναι στολισμένο με τεράστια κυπαρίσσια και που στην κατασκευή του έχει χρησιμοποιηθεί ο προυπάρχων ρωμαϊκός ναός της θεάς Δήμητρας! Ετσι στη μονή συνυπάρχουν όλες οι ιστορικές περίοδοι της Ελλάδας. Βλέπει κανείς αρχαίες κολόνες να υποβαστάζουν πέτρινα μοναστηριακά οικοδομήματα. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι πρέπει κανείς να σκύψει για να περάσει μέσα από κάποια πόρτα. Επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι δίπλα από την εκκλησία υπήρχε λουτρό...Πολύ σημαντικές είναι οι εικονογραφίες στον πρόναο φτιαγμένες από κάποιον Ιωάννη Ύπατο, πολύ πρωτόγονες και πλησιάζουν πολύ το αρχαίο πνεύμα.

Κατόπιν περπατήσαμε στο βουνό. Επισκεφθήκαμε ένα κάστρο ισάξιο εκείνων της Μάνης, μια αρχαία βυζαντινή εκκλησία ερειπιωμένη και την μονή  Αστερίου. ¨Ολη η διαδρομή μέσα σε μια εξαιρετική βλάστηση με μυρωδιές και χρώματα. Κάπου συναντήσαμε και μια χελώνα. Στην κορυφή συνειδητοποιήσαμε ότι ο Υμηττός είναι η διαχωριστική γραμμή του άχαρου χτισμένου λεκανοπεδίου και της πεδιάδας των Σπάτων, όπως χαριτωμένα ειπώθηκε της Ατιικής του πνεύματος και του οινοπνέυματος...