Η αγάπη του ζητιάνου
Θά' θελα νά' μαι ένας ζητιάνος
ρακένδυτος, βρωμιάρης, ανέστιος
στο δρόμο όλη μέρα να
εκλιπαρώ λίγη συμπόνοια...
Θά' θελα νά' μαι ένας ζητιάνος
να καθαρίζω τα οχήματά τους
να τους βοηθάω να παρκάρουν
κι εκείνοι να με ανταμείβουν
με λίγο έλεος, κάποια λεπτά.
Να καθαρίζω τους δρόμους από καρφιά,
από γυαλιά και να μου λένε μπράβο.
Να κάνω μικρά θελήματα και να προλαβαίνω
τα μωρά πριν πέσουν απ' τα σκαλοπάτια.
Ολοι να έχουν ένα σκοπό, μια δουλειά, μια οικογένεια
κι εγώ τίποτα, μόνο να δείχνω την αγάπη μου.
Εγώ θά' μαι ένα τίποτα, λιτός θα ζώ μ' ελάχιστα, βρώμικος κι
ανέστιος στο δρόμο.
Θά'θελα νά'μαι ένας ζητιάνος, ένας αλλούτερος, ένας ανένταχτος
αλλά με αγάπη κι ενδιαφέρον για τους ανθρώπους.
Δε θα με νοιάζει τι λένε για μένα
όταν με λύπη κι αποστροφή θα κουνάνε το κεφάλι.
Αργά τη νύχτα, όταν παιδιά κρατώντας κοτρώνες στα χέρια
και βέβαια ότι κανείς δε θα τα τιμωρήσει
ετοιμάζουν το θάνατό μου
εγώ θ' αναλογίζομαι γλυκά με προσκεφάλι ένα πεζούλι,
ανέμελος, ευτυχής
ότι και πάλι σήμερα το χρέος μου έχω κάνει.
Ολα καθαρά, όλα διαυγή
Μοιάζει η ζωή μας σαν ένας σκοτεινός διάδρομος όπου υπάρχουν παράλληλα κι αντικρυστά μισάνοικτες πόρτες. Από μέσα απ' τις πόρτες βγαίνουν κάτι περίεργα ιπτάμενα πλάσματα και είμαστε σίγουροι ότι τα δωμάτια μέσα σφίζουν από ζωή. Ομως αυτή τη ζωή δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε, μάλλον τη φοβόμαστε γι αυτό περπατώντας στο διάδρομο συνεχώς κλείνουμε τις πόρτες. Ομως για ένα περίεργο λόγο - ισως γιατί τα πόμολα δεν πιάνουν - οι πόρτες καθώς προχωράμε πίσω μας ανοίγουν.
Ολη η διαδικασία της ζωής μας είναι να κυνηγάμε αυτά τα φανταστικά παράξενα, ιπτάμενα πλάσματα του διαδρόμου τα οποία όσο πιο πολλά και παράξενα είναι τόσο πιο πολύ ενδιαφέρον έχει η ζωή.
Μερικές φορές, όταν ο διάδρομος είναι άδειος και ατέλειωτος δεν αντιστεκόμαστε στον πειρασμό - και ξεπερνώντας το φόβο- ανοίγουμε τυχαία μια πόρτα και χωρίς πραγματικά να γνωρίζουμε που βγάζει αυτή, μπαίνουμε ολοκληρωτικά μέσα σ' ένα δωμάτιο.
Αδυνατώ να περιγράψω τη συνέχεια, τότε πιθανολογώ ότι αντιστρέφεται η διαδικασία και ψάχνουμε εναγωνίως την πόρτα απ' όπου μπήκαμε ώστε να ξαναγυρίσουμε στο διάδρομο.Γιατί πάλι πιθανολογώ ότι μέσα στα δωμάτια είναι πολύ σκοτεινά και γεμάτα απ' αυτά τα παράξενα πλάσματα.
Μερικοί λένε ότι μέσα στα δωμάτια μεταμορφωνόμαστε εμείς οι ίδιοι σε εξ ίσου παράξενα ιπτάμενα πλάσματα. Αλλοι πάλι λένε, ότι τα δωμάτια αυτά είναι προθάλαμοι για ένα υπέροχο περιπετειώδες ταξίδι σ' ένα φανταστικό κόσμο.
Οταν μπορείς να περπατάς, αντιμετωπίζοντας όλ' αυτά τα ζουζούνια είσαι υγιής.Οταν όμως αρνείσαι ν' αντιμετωπίσεις έστω και λίγα απ' αυτά τότε αρχίζεις κι αρρωσταίνεις.
Απαιτείς έναν ολοκάθαρο σιωπηλό διάδρομο με κλειστές πόρτες σφαλιστές.
Ομως το μισοσκόταδο σου φέρνει εικόνες απ' τα φανταστικά πλάσματα, είτε υπάρχουν στην πραγματικότητα είτε όχι. Ανοιγοκλείνεις τις πόρτες εκατό φορές για να σιγουρευτείς ότι είναι πράγματι κλειστές.
Ομως ο φόβος γεννάει καινούργια πλάσματα παντού.Είναι σιχαμερά και βρώμικα. Δεν γίνεται να τα εξοντώσεις ποτέ. Επίσης τα λίγα που φαντάζεσαι σου φαίνονται πολλά και ο διάδρομος δεν είναι ποτέ πεντακάθαρος...Οι πόρτες σου φαίνονται μερικές φορές ανοικτές.
Η τέλεια καθαριότητα, είναι μια ιδεατή κατάσταση. Αλλά και μια μαθηματική επίσης.Οσες φορές και να μεγεθύνουμε μια γωνίτσα αυτού του διαδρόμου να μην υπάρχει περίπτωση καμμιάς βρωμιάς.
Ολα καθαρά, διαυγή, τέλεια, υπολογισμένα, χωρίς ούτε ένα ψεγάδι. Ασφαλή, σίγουρα...Μπορούμε να υπολογίσουμε το εμβαδόν του διαδρόμου, τον όγκο του και να αποφανθούμε για ένα ιδεατό διάδρομο- σαν αποστειρωμένο εργαστήριο.
Ολα προβλέψιμα, ιδανικά, προϋπολογισμένα με τους κανόνες της λογικής.
Ομως, αυτός ο τοίχος είναι πράγματι ίσιος ? τότε γιατί μου φαίνεται ότι γέρνει?
Κι αυτοί οι λεκκέδες στο πάτωμα από που προέκυψαν άραγε ?
Αυτές οι ρωγμές στο ταβάνι είναι από σεισμό ή είναι αράχνες ?
Βλέπω μπροστά μου την πραγματικότητα ή βλέπω αυτό που θά' θελα να υπάρχει?
Βλέπω μπροστά μου την πραγματικότητα ή βλέπω αυτό που φοβάμαι ότι υπάρχει ?
Αισθάνεσαι σίγουρος, ότι έχεις υπολογίσει κάτι που ισχύει στην αληθινή ζωή.Καμμιά άλλη επιστήμη δεν αποφαίνεται τόσο σίγουρα !
Αρκεί βέβαια να στηρίζεσαι σε στέρεες υποθέσεις !
Ολα καθαρά, όλα διαυγή !
Δεν πρέπει να κάνω το παραμικρό λάθος. Ούτε ένα +, ούτε μια αριθμητική πράξη, ούτε μια αντικατάσταση. Είμαι ένας μικρός θεός που δημιουργεί ένα σύμπαν !
Μόνο που δεν έχει δικαίωμα στο λάθος. Βρίσκω το ολοκλήρωμα, παραγωγίζω, βρίσκω σταθερά ολοκληρώσεως, υψώνω στο τετράγωνο, βρίσκω τις παραμέτρους, λύνω το σύστημα, όμως δεν έχω το δικαίωμα να κάνω λάθος...
Ξανά κάνω τις πράξεις. Κυττάζω αλλού για να ξεκολλίσει το μυαλό. Τα ξανακάνω... Επαληθεύω το αποτέλεσμα στις αρχικές υποθέσεις. Κάτι μου λέει ότι είναι σωστά. Ομως τα ξανακυττάζω. Δεν έχω το δικαίωμα του λάθους...Αγχώνομαι, παραμιλάω, επαναλαμβάνω τις πράξεις από μέσα μου...
Δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή "βρωμιά" μέσα στις πράξεις δηλ στον διάδρομο.
Από πάνω μέχρι κάτω. Πρέπει να ξεκινήσω από κάτω κυκλικά σαρώνοντας όλο το διάδρομο και να μην ξεχάσω ούτε ένα σημείο.Μήπως ξέχασα κάτι ? Πάλι απ' την αρχή.Καμμία βρωμιά.Όμως δεν είμαι σίγουρος.Τα ξαναελέγχω.
Ολα καθαρά, όλα διαυγή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου