Δεν είναι μόνο τα χρόνια που έφυγαν..
Δεν είναι μόνο τα όνειρα μας…
Δεν είναι μόνο τα αγαπημένα πρόσωπα που ήταν γύρω μας που είτε φύγαν είτε άλλαξαν …
Δεν είναι ο αέρας, το νερό, το χώμα, οι σχέσεις, το παιχνίδι που ήσαν αμόλυντα και αγνα …
Το μοναδικό, το καταπληκτικό, το έξοχο, το ζωογόνο μυστήριο κατά την ταπεινή μου γνώμη που μας μαγεύει από την παιδική μας ηλικία και ολοένα μας έλκει αντιστρόφως ανάλογα με την μικρή χρονική διάρκειά του είναι το πάθος, η περιπέτεια, η δράση, η συγκίνηση, ο θαυμασμός, η ανακάλυψη, η διαρκής χαρά της μάθησης που χαρακτηρίζουν την παιδική ηλικία και που τη συνθέ-τουν τόσο περιεκτικά, τόσο δυνατά αλλά και τόσο σύντομα ..,
Γι αυτό πιστεύω στα ύστερα χρόνια της ‘’καριέρας’’ , της τυποποίησης, της προσαρμογής, του ρεαλισμού και της προσγείωσης αυτά τα χρόνια γίνονται πόλος αναφοράς σαν μια περίοδος ‘’χαμένου παραδείσου ‘’’
Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε ?
Μπορεί κάποιος να μείνει αιώνια παιδί, ανεύθυνος κι ελεύθερος, χαρούμενος γύφτος, ελεύθερος Ζορμπάς, καταθλιπτικός Μόρισσον, τρελός Ασιμος ? Η μπορεί να συνταιριάξει την ρομαντική κι ενδεχομένως παιδική αφελή διάθεση με το επάγγελμά του ?
Κακά τα ψέμματα ! Η παιδικότητα δεν μπορεί να γίνει ιδεολογία, ούτε στάση ζωής….Ελάχιστοι το έχουν καταφέρει αυτό και οι περισσότεροι απ’ αυτούς καλλιτέχνες.
Φαντασθείτε έναν κόσμο όπου θα είχαν τον έλεγχο παιδιά – να έμπαινες π.χ. σ’ ένα αεροπλάνο και ο πιλότος να ήταν παιδί. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλη η ουσία του ανθρώπου το βαθύτερό του ζουμί δηλ. ότι συγκροτεί την ψυχή του : το συναίσθημα, το όνειρο, ο αυθορμητισμός, το χιούμορ, το παιχνίδι, η τρέλα δεν έλκουν την καταγωγή τους από την παιδική ηλικία ! Και είναι αυτά κυρίως που διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας, είναι αυτά κυρίως που καθορίζουν τις σχέσεις μας το επάγγελμά μας τη ζωή μας
Είναι αυτά που μπαίνουν σαν κριτήριο όταν πλησιάζουμε έναν άνθρωπο και μας κάνουν να νοιώθουμε άνετα, είναι αυτά κυρίως που χρειαζόμαστε στην καθημερινότητά μας για να ζούμε καλά, είναι αυτά που εμφυσούμε στους γύρω μας και στα παιδιά μας, για να έχουν μερικές στάλες ευτυχίας…
Θα μου πεις , το θέμα είναι περισσότερο φιλοσοφικό… έτσι κι αλλιώς πόνος και χαρά πάνε μαζί και η ζωή είναι ωραία αλλά κα δύσκολη, αγωνιώδης και σκληρή και αν δεν πονέσεις, δεν μοχθήσεις δεν πρόκειται να νοιώσεις λίγη χαρά κι επιτέλους τι νόημα έχει να λέγονται όλ’ αυτά ετούτη τη στιγμή ?
Εχει νόημα διότι η αιτία που ανατρέχουμε στην παιδική μας ηλικία είναι ότι τότε είχαμε μια συναισθηματική πληρότητα, ισορροπία, ζωτικότητα που ποτέ πια δεν επαναλήφθηκε, είχαμε συντροφικότητα , αγάπη (αλλά και θυμό ) μαχητικότητα, ζωντάνια, ξεγνoιασιά, χαρά αλλά όλ’ αυτά κάτω από τη σκέπη μιας προστασίας (οικογενειακής), αν και εφ’ όσον υπήρχε , κάτω από τον έλεγχο ( τον γονεϊκό ) πάντα με την υπεράσπιση – υποστήριξή τους όταν κτυπούσαμε, όταν βρισκόμαστε σε κίνδυνο, όταν πεινούσαμε-διψούσαμε, όταν πονούσαμε.
Κάτω απ’ αυτό το στοργικό ‘’χάδι ‘’ αλλά και κάποτε έξω απ΄ αυτό (όταν επαναστατούσαμε) ζούσαμε με λύσσα την κάθε στιγμή γιατί αυτή η στιγμή ήταν καινούργια, εντυπωσιακή, καταπληκτική. Αυτή η στιγμή μ’ ένα περίεργο τρόπο εντυπώθηκε στη μνήμη κυρίως με τις οσφρητικές και μετά με τις οπιτκές – ακουστικές παραστάσεις.
Κυρίως λοιπόν θυμόμαστε οσμές :
Τα φύλλα του ευκάλυπτου απέναντι απ’ το σπίτι μας, πως μυρίζει ένας γάϊδαρος, η μυρωδιά του μπακάλικου της κυρά Παρθένας (βαριά και έντονη :τυρί, κρασί, λάδι, φακές και λίγο μούχλα), το γιασεμί το βράδυ, η μυρωδιά του ψοφιμιού στα χαλάσματα του ερείπιου της κυρά Ησαϊας, η μουριά, το τσιμέντο (έντονη και ιδιαίτερη ) το χώμα ( ιδιαίτερα ο άργιλος όταν οι νοικοκυρές καταβρέχουν το δρόμο ή όταν βρέχει ) , οι βρώμικες τρύπες, το φρεσκοπλημένο μπλουζάκι, τα τζίτζιφα, το καινούργιο ποδήλατο (τι ωραία που μύριζε ), τα βαρέλια του κρασιού όταν τα καθαρίζανε, πως μυρίζει ένα κορίτσι, η μαστίχα, το παγωτό.
Αλλά και άλλες αισθήσεις :
Πως αισθάνεσαι όταν κουτουλάς το κεφάλι σου (ντόϊνννν…) όταν τρως πέτρα στο κεφάλι, όταν πέφτεις και χτυπάς το σαγόνι σου, όταν ματώνεις το στόμα σου, όταν γλύφεις σκουριά, όταν τρώς χλόη, όταν τρώς λουλούδια, όταν μασάς τα μαλλιά του φίλου σου, όταν φτύνεις, όταν γλύφεις το χώμα, όταν πηδάς από ύψος τρία μέτρα (όπου νοιώθεις να δονείται ο αυχένας και η σπονδυλική στήλη ), όταν μασάς τα αυτιά του φίλου σου, όταν τρως μπουνιά, όταν ρίχνεις μπουνιά, όταν πέφτεις κάτω, όταν γδέρνεις τα γόνατά σου, όταν πέφτεις από το ποδήλατο, όταν τρώς κλωτσιά, όταν τρως σφαλιάρα, όταν βρίζεις άσχημα, όταν μουγκρίζεις, όταν φωνάζεις, όταν γελάς, όταν τσιρίζεις, όταν γαργαλιέσαι, όταν ζείς..
Πως αισθάνεσαι όταν αγκαλιάζεις ένα δένδρο, μια κολόνα (στην αμπάριζα) όταν τρέχεις, όταν σέρνεσαι, όταν κάνεις κολοτούμπα, όταν παίζεις μπάλα, όταν παίζεις γιαλένια, μπάζ, χαρτάκια, όταν σκαρφαλώνεις έναν τοίχο, όταν πετάς μια πέτρα, όταν παίζεις κρυ-φτό , όταν χαϊδεύεις ένα σκύλο, όταν μιμείσαι το αεροπλάνο, και πράγματι είσαι εκατό τοις εκατό σίγουρος ότι πετάς ότι τα πόδια σου δεν πατάνε στο έδαφος.(Αυτή η σκηνή θα επαναληφθεί εκατοντάδες φορές στα όνειρά σου). Όταν οδηγείς το ποδήλατο χωρίς χέρια όρθιος και ο αέρος σφυρίζει στ’ αυτιά σου).
Όταν μιλάς άπειρες ξένες γλώσσες, όταν οδηγείς υποβρύχιο, όταν νοιώθεις τις ακτίνες του ήλιου (που σε καίνε) , όταν νοιώθεις φιλικούς τους ανθρώπους, όταν κοροϊδεύεις, όταν χαζεύεις…Τι ωραία !!
Πως αισθάνεσαι όταν ακούς Διονυσίου (ήταν ψεύτικά ….τα φιλιά που μου χες δώσει ήταν ψεύυυυτικααααααααα !) Καζαντζίδη, Πουλόπουλο, αλλά και ποπ :( σε συνάντησα στην πλάζ και φορούσες τυρκουάζ ) , πάμπολα, Αλέξης.
Ο αποκλεισμός απ’ το παιχνίδι ισοδυναμούσε με αποκλεισμό απ’ τη ζωή ! Όμως πόσο εύκολα γινότανε αργότερα αυτό, όσο μεγαλώναμε ?
Πόσο σπουδαίο πράγμα ήταν η δικαιοσύνη !
Λέγαμε δεν είναι δίκαιο ! Λες και ήταν τίποτε δίκαιο γύρω μας και εμείς κολλούσαμε στο γράμμα του νόμου !
Λέγαμε ότι δεν είναι δίκαιο να κλέβεις στο παιχνίδι, να λες ψέμ-ματα να υποκρίνεσαι, να κερδίζεις με απάτη και είχαμε ιερή προσήλωση στον άγραφο αυτό κανόνα. Οποιος τον παρέβαινε δεν τον παίζαμε . Που να ξέραμε !
Εμεινε τίποτε απ’ όλη αυτή την περιπέτεια ?
Συνεχίστηκε εν μέρει και στην εφηβική και στην νεανική ηλικία κυρίως αυτή η διάθεση για περιπέτεια, η ξεγνοιασιά και η αίσθηση της ελευθερίας αλλά σε πολύ λιγότερο βαθμό !
Εμεινε κάτι σαν συνέχεια, στην εργασία στα χόμπι κ.λ.π. ?
Κάτι λίγο στην εργασία και μερικά χόμπυ όπως η ορειβασία, η μηχανή .
Εμεινε αυτή η διάθεση για ελευθερία, για όνειρα, για χαρά? Περισώθηκε κάτι.
Εμεινε το αίσθημα της δικαιοσύνης ?
Αρκετά.
Σαν κατακλείδα, νομίζω ότι οι άνθρωποι στη διάρκεια της ζωής είναι φυσικό να τείνουμε σε καταστάσεις πιο σταθερές (χαμηλώτερης εντροπίας) όμως βαθειά πίσω στο μυαλό μας πάντα είμαστε έτομοι να γίνει ένα κλίκ και να πηδήξουμε την μάντρα, να τρέξουμε στον χωματόδρομο με ορμή, να ουρλιάξουμε και άς ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα σωριαστούμε !
Και ότι η παιδική μας ηλικία είναι μια υποθήκη για μελλοντικές ουτοπίες !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου