Τον Γιώργο Τραγάκη τον παρακολουθώ εδώ και 6-7 χρόνια, αλλά και αναδρομικά έχω δει το έργο του που το σκαρώνει περίπου 25 χρόνια, μοναχικός και αγωνιστής σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες χωρίς καμιά ενθάρρυνση. Δουλεύει σ' ένα χώρο μάλλον παρεξηγημένο, τον χώρο των κόμικς, που είναι περισσότερο κοντά στο σκίτσο και τη γελοιογραφία όπως και στο graffity και έχει να κάνει με νεανικές ανησυχίες, όμως τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα έχει δώσει παρών με σοβαρές προσπάθειες αν θυμηθούμε τη Βαβέλ, τα άλμπουμ του Καλαϊτζή, τις ιστορίες του Αριστοφάνη του Ακοκαλίδη, την Μαρία Ηλέκτρα Ζογλοπίτου, τον Μιχάλη Μιχαήλ, τον Λέανδρο αλλά και πιο καινούργια πράγματα όπως τα graphic novel του Soloup και του Δοξιάδη.
H τέχνη του κόμικ είναι πολύ κοντά στο σινεμά και τη λογοτεχνία και στηρίζεται σε απλά μέσα όπως τα μελάνια, τα μολύβια και τις νερομπογιές. Είναι άμεση και αυθόρμητη γι αυτό και μεταφέρει το συναίσθημα, το ξέσπασμα, τη κραυγή, την καταγγελία ! Δεν χρειάζεται φιοριτούρες, περιττά πράγματα, τεχνικές τελειοποιήσεις, διδακτορικά στην καλών τεχνών. Είναι λαϊκή τέχνη γιατί είναι απλή και άμεση, όπερ μεθερμηνευόμενον απευθύνεται στις μεγάλες μάζες, προορίζεται πάντα για τύπωμα σε μεγάλο τιράζ. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πρόχειρη και δεν θέλει γνώση.
Ο Τραγάκης λοιπόν δουλεύει την ποιητική διάσταση του κόμικ : αέρινες μορφές, χαοτικές καταστάσεις με ανθρώπους δέντρα, εξωγήινους, εφιαλτικά ιερατεία και μια εμμονή με τον θάνατο και την παρακολούθηση από τον μεγάλο άλλο ! Τον εμπνέουν συγγραφείς όπως ο Κάφκα, ο Μαγιακόφσκι, ο Βουτυράς, ο Σκαρίμπας, ο Λαπαθιώτης. Τελευταία τό'χει «σοβαρέψει» κάπως και ασχολείται πιο πολύ με τη ζωγραφική κυρίως όμως με τις προσωπογραφίες. Η ζωγραφική του βέβαια είναι συνέχεια της προηγούμενης δουλειάς του. Νεκροκεφαλές, μάτια, χέρια, κρανία ζώων, πέτρες, δέντρα παίρνουν συμβολική διάσταση στο background μορφών της λογοτεχνίας, της τέχνης ή της πολιτικής που τον έχουν γοητεύσει κατά τη διάρκεια των διαβασμάτων του. Ο Μαγιακόφσκι, ο Μπαστιά, ο Μάλκολμ εξ, ο Βαν Γκογκ, ο Τελόνιους Μονκ. Η έκθεση βρίσκεται στο μπαρ πικαπ στην Ολύμπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και θα διαρκέσει από 5 έως 19 Ιουνίου.
Να του ευχηθούμε να έχει πάντα κουράγιο και δύναμη.
H τέχνη του κόμικ είναι πολύ κοντά στο σινεμά και τη λογοτεχνία και στηρίζεται σε απλά μέσα όπως τα μελάνια, τα μολύβια και τις νερομπογιές. Είναι άμεση και αυθόρμητη γι αυτό και μεταφέρει το συναίσθημα, το ξέσπασμα, τη κραυγή, την καταγγελία ! Δεν χρειάζεται φιοριτούρες, περιττά πράγματα, τεχνικές τελειοποιήσεις, διδακτορικά στην καλών τεχνών. Είναι λαϊκή τέχνη γιατί είναι απλή και άμεση, όπερ μεθερμηνευόμενον απευθύνεται στις μεγάλες μάζες, προορίζεται πάντα για τύπωμα σε μεγάλο τιράζ. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πρόχειρη και δεν θέλει γνώση.
Ο Τραγάκης λοιπόν δουλεύει την ποιητική διάσταση του κόμικ : αέρινες μορφές, χαοτικές καταστάσεις με ανθρώπους δέντρα, εξωγήινους, εφιαλτικά ιερατεία και μια εμμονή με τον θάνατο και την παρακολούθηση από τον μεγάλο άλλο ! Τον εμπνέουν συγγραφείς όπως ο Κάφκα, ο Μαγιακόφσκι, ο Βουτυράς, ο Σκαρίμπας, ο Λαπαθιώτης. Τελευταία τό'χει «σοβαρέψει» κάπως και ασχολείται πιο πολύ με τη ζωγραφική κυρίως όμως με τις προσωπογραφίες. Η ζωγραφική του βέβαια είναι συνέχεια της προηγούμενης δουλειάς του. Νεκροκεφαλές, μάτια, χέρια, κρανία ζώων, πέτρες, δέντρα παίρνουν συμβολική διάσταση στο background μορφών της λογοτεχνίας, της τέχνης ή της πολιτικής που τον έχουν γοητεύσει κατά τη διάρκεια των διαβασμάτων του. Ο Μαγιακόφσκι, ο Μπαστιά, ο Μάλκολμ εξ, ο Βαν Γκογκ, ο Τελόνιους Μονκ. Η έκθεση βρίσκεται στο μπαρ πικαπ στην Ολύμπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και θα διαρκέσει από 5 έως 19 Ιουνίου.
Να του ευχηθούμε να έχει πάντα κουράγιο και δύναμη.
Βίνσεντ
Τελόνιους Μονκ
Ζαν Μισέλ Μπασκιά
Ζαν Μισέλ Μπασκιά
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
